Στην εφημερίδα, παραμονές των δυο χθεσινών σούπερ ματς του Τσάμπιονς λιγκ είχα γράψει πως και η Ρεάλ Μαδρίτης θα έχει τεράστια προβλήματα στο ματς με την Τσέλσι και η Μπάγερν Μονάχου δεν θα κάνει κανενός είδους περίπατο με την Βιγιαρεάλ. Για να είμαι ειλικρινής περίμενα ότι θα αποκλειστούν και οι δυο για ένα απλό λόγο: γιατί στο εφετινό Τσάμπιονς λιγκ ελάχιστες ομάδες μπορεί να σηκώσουν το βάρος της ετικέτας του φαβορί.  

Φαβορί φεύγουν…

Θυμηθείτε τι έχουμε δει. Η Γιουβέντους ήταν φαβορί κόντρα στην Βιγιαρεάλ: μάλιστα αντίθετα από την Μπάγερν δεν είχε χάσει στην Ισπανία. Αλλά τη διοργάνωση την αποχαιρέτησε. Η Μπαρτσελόνα ήταν φαβορί απέναντι στην Μπενφίκα: κούνησε μαντίλι. Ο Αγιαξ έμοιαζε ότι θα διαλύσει την Μπενφίκα και στα δυο ματς: αποκλείστηκε. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, όταν απέσπασε ισοπαλία στο Γουόντα Μετροπολιτάνο, είχε τον πρώτο λόγο απέναντι στην Ατλέτικο Μαδρίτης: δεν είχε τον τελευταίο. Και η Ρεάλ, όχι απλά δεν ήταν φαβορί απέναντι στην Παρί, αλλά στο δεύτερο παιγνίδι της για να προκριθεί έπρεπε να βάλει τρία γκολ σε μισή ώρα – τελικά τα κατάφερε.

Η ίδια ομάδα χθες απέκλεισε την Τσέλσι στην παράταση, παρά τη νίκη της με 1-3 στο πρώτο ματς κι ενώ βρέθηκε να χάνει με 0-3! Παράδοξο; Όχι ακριβώς.  Η Τσέλσι ήταν στην ίδια δύσκολη θέση που είχε βρεθεί η Ρεάλ κόντρα στους Παριζιάνους με τη διαφορά ότι είχε μπροστά της 90 λεπτά για να τα καταφέρει κι όχι 30 όπως η Βασίλισσα κόντρα στον ΕμΠαπέ. Η πρώην πρωταθλήτρια Ευρώπης πήγε στη Μαδρίτη έχοντας το Σάββατο πετύχει έξι γκολ στη Σαουθάμπτον εκτός έδρας, έχοντας δηλαδή δείξει ότι έχει ξεπεράσει το σοκ που της προκάλεσαν ο Μπενζεμά και οι υπόλοιποι. Κυρίως κατέβηκε στο Μπερναμπέου χωρίς την υποχρέωση να κερδίσει: ήταν ήδη αποκλεισμένη – το είχε πει κι ο Τούχελ. Αυτή η υποχρέωση παίζει πολλές φορές παράξενα παιγνίδια: το είδαμε και στο Μόναχο. Το μεγάλο πρόβλημα της Τσέλσι στο Στάμφορντ Μπριτζ, μόλις μια εβδομάδα πριν, πιο μεγάλο και από τον Μπενζεμά, ήταν η αδυναμία της να διαχειρισθεί την υποχρέωση της νίκης. Την οποία χθες δεν την είχε και για αυτό προηγήθηκε με 0-3. Γιατί τελικά αποκλείστηκε; Γιατί η βραδιά είχε κάτι το μαγικό: ανήκε τελικά στους Ισπανούς και την αντοχή τους. Μαζί με τη Βασίλισσα πέρασε και η Βιγιαρεάλ. Που κι αυτή όπως και η Ρεάλ απλά άντεξε.

Μπάντα μεγάλων παιδιών

Στο μυαλό μας το ισπανικό ποδόσφαιρο έχει ως κυρίαρχα χαρακτηριστικά τη δημιουργία, την αποτελεσματικότητα, την παραγωγή παικτών, το θέαμα – αυτό το τελευταίο οι Ισπανοί το παράγουν με δικούς τους κανόνες. Αλλά πέρα από αυτά τα τελευταία χρόνια οι Ισπανοί αποδεικνύουν και κάτι εξίσου σημαντικό: τις αντοχές τους. Το 2014, σε εποχές που η Μπαρτσελόνα και η Ρεάλ Μαδρίτης έσπερναν τον πανικό στην Ευρώπη το ισπανικό πρωτάθλημα ήταν γεμάτο από χρεοκοπημένες ομάδες. Τα χρέη σε τράπεζες είχαν πνίξει τους πάντες, η κρίση είχε σταθεί αιτία στους μισούς συλλόγους να τοποθετηθούν οικονομικοί τοποτηρητές, οι μεταγραφές περιορίστηκαν και η μόνη λύση των Ισπανών ήταν η σοβαρή παραγωγή ποδοσφαιριστών. Ποτέ τους όμως δεν παραιτήθηκαν από την πιθανότητα να κάνουν πράγματα στην Ευρώπη. Η κρίση χτύπησε την Ρεάλ Μαδρίτης και την Μπαρτσελόνα πολύ αργότερα γιατί έχουμε να κάνουμε με δυο κολοσσούς. Η Ρεάλ επί της ουσίας δεν κάνει μεταγραφές τρία χρόνια τώρα. Πέρυσι οι σοβαρές προσθήκες της ήταν ο Καμαβιγκά και ο Αλάμπα, που ήταν ελεύθερος. Ως ομάδα έχει κομμάτι γεράσει: ο Νάτσο είναι στα 32, ο Μαρσέλο στα 33, ο Κρος βαδίζει στα 33, ο υπέροχος Μόντριτς στα 36, ο Μπενζεμά σε λίγο θα είναι 35 χρονών, ο Ράμος έφυγε. Κι όμως αυτή η μπάντα των μεγάλων παιδιών παλεύει φέτος συγκινητικά στα ευρωπαϊκά γήπεδα και μένει ζωντανή ακόμα και σε βραδιές όπως η χθεσινή που τα έχει κάνει όλα λάθος.

Όλα λάθος, αλλά…

Ο Αντσελότι, ως σωστός Ιταλός, νόμιζε πως θα κοροϊδέψει την Τσέλσι παίζοντας για δεύτερη φορά με οκτώ – εννιά παίκτες πίσω από τη μπάλα και τους Βινίσιους και Μπενζεμά να τρέχουν στους αεροδρόμους που θα άφηνε η Τσέλσι: δεν του πέρασε καν από το μυαλό ότι ο Τούχελ δεν θα ξαναέκανε το ίδιο λάθος. Ο Γερμανός διόρθωσε την Τσέλσι καταπληκτικά και το είδαμε. Εστειλε τον Τίμο Βέρνερ στην επίθεση απελευθερώνοντας τον αγέλαστο Χάβερτς, έδωσε στο Μάουντ το στήριγμα του Κόβατσιτς, αντικατέστησε στην ενδεκάδα τον Ζορζίνιο (που περπατάει) με τον Λόφτους Τσικ (που τρέχει), είχε ξανά τον Μάρκο Αλόνσο, δεν έβαλε πάλι τον Κρίνστενσεν πάνω στον Μπενζεμά αλλά χρησιμοποίησε στην τριάδα των στόπερ τον  Τζέιμς που από κυνηγητό ξέρει. Κυρίως ο Γερμανός πόνταρε σε αυτό που η Τσέσλι ξέρει να κάνει γιατί αγωνίζεται στην Πρέμιερ λιγκ: στην πίεση και στο γρήγορο ρυθμό. Όταν ο τίμιος Τίμο Βέρνερ έκανε το 0-3 στέλνοντας για τσάι τον Καζεμίρο (όχι ένα οποιονδήποτε), η Τσέλσι είχε προκριθεί και οι αναλύσεις για το εντυπωσιακό come buck της είχαν αρχίσει. Μέσα στο χαμό κανείς δεν σκέφτηκε ότι υπάρχει ο Μόντριτς που ένα ταχυδακτυλουργικό κόλπο το έχει σε κάθε εμφάνισή του: η πάσα – γκολ στον Ροντρίγκο, που μόλις έχει μπει στο ματς, δεν επέτρεψε απλά στη Ρεάλ να στείλει το ματς στην παράταση, αλλά ήταν μια ένεση αδρεναλίνης σε μια ομάδα που είχε πάθει έμφραγμα.

Κι όμως άντεξε

Στην παράταση η Ρεάλ ξέμεινε από στόπερ, αφού χτύπησε ο Νάτσο κι έπρεπε να παίξει στη θέση του ο Ντάνι Καρμπαχάλ: σε μια φάση διαμαρτύρεται στους συμπαίκτες του γιατί ο Χαβερτς πιάνει μια κεφαλιά ανενόχλητος ξεχνώντας ότι πρέπει λόγω της νέας του θέσης να τον μαρκάρει αυτός!  

Το Μπερνεμπέου έκαιγε και τρόμαζε: φαινόταν ότι η Βασίλισσα θα είναι απίθανο να αντέξει. Ο Κρος και ο Καζεμίρο είχαν φύγει από το ματς εξουθενωμένοι, ο Αντσελότι είχε περάσει στο ματς τον Καμαβιγκά και είχε φέρει δίπλα του τον Βαλβέρδε, αλλά η παρουσία του Ροντρίγκο (που ήταν υποχρεωτική γιατί η Ρεάλ έψαχνε γκολ) και του Λούκας Βάσκεθ (γιατί άλλος δεν υπήρχε) έκαναν την ενδεκάδα της Βασίλισσας κομμάτι σοφτ: ο Τούχελ έριξε στο ματς τον Ζορζίνιο, τον Πούλισικ, τον Σαούλ και τον Ζιγιεχ – τέσσερις που θα μπορούσαν να είναι βασικοί! Αλλά ο Μπενζεμά που είχε ένα δοκάρι στην κανονική διάρκεια (στην μοναδική αληθινή φάση της Ρεάλ πριν το γκολ του Ροντρίγκο) ήταν αδύνατο να μην πει κάτι δικό του σε μια τόσο μεγάλη βραδιά: το γκολ του για το 2-3 έδινε πρόκριση και η Ρεάλ αυτή την πρόκριση την κράτησε. Πως; Αδύνατον να το περιγράψει κανείς! Με καθυστερήσεις, γκρίνια στο διαιτητή, κερδισμένα φάουλ, πίεση όπου ήταν δυνατόν και λίγη τύχη: αλλά και με αντοχή μεγάλη που είναι μερικές φορές συνώνυμο της πίστης.

Μια αλλά τέλεια αντεπίθεση

Την ίδια αντοχή έδειξε και η Βιγιαρεάλ στο Μόναχο. Κοίμισε την Μπάγερν για ένα ημίχρονο και θα περνούσε άνετα κρατώντας το 0-0 αν δεν υπήρχε το διάλλειμα μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου ημιχρόνου. Στην επανάληψη η Μπάγερν βγήκε με άγριες διαθέσεις, είδε τον Λεβαντόφσκι να κάνει το 1-0 και τότε όλος ο κόσμος πίστεψε πως προκρίθηκε αφού είχε πάνω από 40 λεπτά στην διάθεσή της για να βρει ένα δεύτερο γκολ. Η Βιγιαρεάλ κατέφυγε στο μόνο που ξέρει καλά, δηλαδή στο παιγνίδι της. Μετά το 65΄άρχισε να κρατά λίγο πιο πολύ τη μπάλα κι όταν ο Εμερι είδε ότι ο Νάιγκελσμαν έβγαλε τον Μουσιάλα για να βάλει τον Γκνάμπρι αδειάζοντας τη μεσαία του γραμμή, ανέλαβε δουλειά. Στο 84΄μπήκαν ο Πεντράθα και ο Τσακουέζε (ένας μέσος που ακολουθεί φάσεις κι ένας φρέσκος κυνηγός) για να βρουν μια αντεπίθεση – μάλλον στην παράταση. Την βρήκαν πιο νωρίς: στο μαρτυρικό για την Μπάγερν 89^ο λεπτο του ματς – τρεις παίκτες έφυγαν μόνοι κι ο Τσακουέζε σκόραρε σαν σε προπόνηση. Τυχαίο; Καθόλου; Τέτοιες δυναμικές αντεπιθέσεις είχαν καταστρέψει τη Γιούβε στο Τορίνο: τότε ήταν τρεις, τώρα μια έφτανε. Η Μπάγερν όφειλε απλά να προσέχει παραπάνω, να πάει το παιγνίδι στην παράταση γιατί ως γηπεδούχος και επιθετικά πιο προικισμένη σε αυτή την περίπτωση ο χρόνος θα της ήταν σύμμαχος. Αλλά αν έχεις συνηθίσει να κερδίζεις στην Μπουντεσλίγκα 4-1 και 5-2 αυτά δεν σου περνάνε από το μυαλό. Ενώ αν είσαι Εμερι με το διάβολο που λέγεται λεπτομέρειες παίζεις σκάκι κάθε αγωνιστική. Και τον κερδίζεις…