Αδύνατον να αγαπάς το ποδόσφαιρο και βλέποντας τον τελικό του Τσάμπιονς λιγκ να μην σκεφτείς (και πολλές φορές μάλιστα) την βαριά λέξη «κρίμα». Κρίμα που το ματς κρίθηκε από τα απερίγραπτα λάθη του τραγικού χθες τερματοφύλακα Κάριους, που προκάλεσε μια ποδοσφαιρική συμφορά. Κρίμα για τον Σαλάχ, που αποχώρησε από το γήπεδο τραυματίας μετά από ένα δυνατό, αλλά όχι αντιαθλητικό μαρκάρισμα του σκληρού Ράμος. Κρίμα για αυτόν τον υπέροχο κόσμο της Λίβερπουλ που ήρθε στο Κίεβο να δώσει μια μάχη κι όχι απλά να πάρει μέρος σε μια γιορτή. Κρίμα για τον Κλοπ και την εξαιρετική προετοιμασία του ματς – προετοιμασία που καταστράφηκε μετά τον τραυματισμό του καλύτερου παίκτη του. Κρίμα για την εμφάνιση του Μανέ και του Βινάλντουμ, που ήταν οι καλύτεροι του γηπέδου.  Κρίμα για τον ίδιο τον υπέροχο Γκάρεθ Μπέιλ, που πέτυχε ένα από τα ωραιότερα γκολ στην ιστορία των τελικών του Τσάμπιονς λιγκ και το οποίο κανείς δεν θα θυμάται, αφού τα απίστευτα λάθη του κακόμοιρου Κάριους, ήταν που σφράγισαν τον αγώνα και σμίλεψαν μνήμες. Κρίμα, εν τέλει, που ενώ η προσδοκία μας ήταν να δούμε ένα υπερθέαμα, είδαμε πόσο σκληρό μπορεί να γίνει το άτιμο το ποδόσφαιρο.

  Καλύτερη στο πρώτο μισάωρο

Η Λίβερπουλ έμοιαζε καλύτερα προετοιμασμένη στο διάστημα που ήταν πλήρης και κανονική. Ο Ρόμπερτσον, ο Μίλνερ και ο Μανέ είχαν πάρει τον αέρα του Ντάνι Καρμπαχάλ και η Βασίλισσα στα δεξιά της υπέφερε. Ο Σαλάχ και ο Φιρμίνο με την κίνησή τους έκαναν την άμυνα της Ρεάλ να μοιάζει διαρκώς ατακτοποίητη. Ο Κλοπ είχε υποχρεώσει τον Ζιντάν να παρακολουθεί κάθε του κίνηση στριμωγμένος. Οι ακραίοι μπακ της Ρεάλ υπέφεραν και ο Μόντριτς και Καζεμίρο έκαναν ό,τι μπορούσαν για να καλύψουν συμπαίκτες και χώρους. Η Ρεάλ δυσκολευόταν να χτίσει επιθέσεις γιατί δεν ήταν καθόλου μα καθόλου συμπαγής. Ακόμα κι όταν ο Μόντριτς άφηνε τη δεξιά πτέρυγα για να βοηθήσει τον Κρος ή τον Ισκο στο μοίρασμα της μπάλας, η Ρεάλ απλά κρατούσε τη μπάλα στη μεσαία γραμμή παίζοντας ένα άγιο αλλά αντιπαραγωγικό τσούκου τσούκου μπολ: έμοιαζε να έχει πάντα τον φόβο ότι οι τρεις διάβολοι του Κλοπ μπορεί να φύγουν στην αντεπίθεση. Ο Ρονάλντο έπρεπε να κάνει  πολλά μόνος και χανόταν στις πλάγιες γραμμές του γηπέδου, ενώ η μπάλα στον Μπενζεμά δεν έφτανε ποτέ. Και ξαφνικά, με το που συμπληρώνεται το μισάωρο, ο Σαλάχ καταλήγει εκτός γηπέδου και ο μηχανισμός καταστρέφεται, αφού δεν υπάρχει στον πάγκο κανείς επιθετικός για να παίξει στοιχειωδώς καλά στη θέση του. Κι είναι ν απορείς πως διάβολο ο Κλοπ έφτασε στον τελικό του Τσάμπιονς λιγκ με μια ομάδα χωρίς ένα αναπληρωματικό κυνηγό της προκοπής – ο Λαλάνα υπήρχε στο γήπεδο για να μην παίζει η Λίβερπουλ με δέκα παίκτες.    

Παιγνίδι με το χρόνο

Μπορεί η έξοδος ενός παίκτη να καταστρέψει μια ομάδα; Ναι, αν η έξοδός του επιτρέψει μια γενική ανασύνταξη του αντιπάλου, κι αυτός σταματήσει να παίζει με το μυαλό στα μετόπισθεν. Η Ρεάλ έχει κι αυτή τη δική της απώλεια καθώς τραυματίζεται και φεύγει από το γήπεδο ο Ντάνι Καρμπαχάλ. Ο Ζιντάν ακολουθεί το δρόμο της πεπατημένης ιταλικής παιδείας του: δεν χρειάζονται ρίσκα όταν το ματς το χεις φέρει στα μέτρα σου. Δεν βάζει τον Λούκας Βάσες, αλλά χρησιμοποιεί το Νάτσο, που απλά κόβει. Φέρνει στα δεξιά και τον Ισκο και αφήνει τον Ρονάλντο μπροστά από τον Μαρσέλο – όλα αυτά γίνονται για να γίνει παραγωγικότερη η ομάδα του. Πριν την έξοδο του Σαλάχ η Ρεάλ παίζει με πρώτο στόχο να μην δεχτεί γκολ. Μετά την έξοδό του Αιγύπτιου έχει τη σιγουριά του μποξέρ που θα βρει το κροσέ για να ξαπλώσει τον αντίπαλο νοκ άουτ: η Ρεάλ έχει μόνο την υποχρέωση ν ανοίξει κι άλλο το ματς.

Χωρίς λογική

Οσα συμβαίνουν στο δεύτερο ημίχρονο ελάχιστη σχέση έχουν με τη λογική. Στο 48΄η Ρεάλ έχει ένα δοκάρι: ο Ισκο βρίσκεται απέναντι από τον Κάριους μόνος κι ανενόχλητος έχοντας πάρει τη μπάλα μετά από καραμπόλες. Ο Κάριους εκνευρίζεται με την άμυνα του: ό,τι ακολουθεί είναι ένα σενάριο νοσηρής φαντασίας. Δυο λεπτά αργότερα ο τερματοφύλακας δίνει τη μπάλα στο Μπενζεμά κι αυτός σκοράρει: η φάση προκαλεί αμηχανία σε όλους. Παρόλα αυτά η Λίβερπουλ ανασυντάσσεται και ισοφαρίζει με ένα γκολ του Μανέ, που αξιοποιεί την νταϊλίδικη ασίστ του Φαν Ντάικ που θέλει να βάλει και τον Ράμος στα δύχτια. Τότε ο Ζιντάν θυμάται τον Μπέιλ κι ο αθεόφοβος σκοράρει την πρώτη φορά που αγγίζει τη μπάλα με ένα ψαλίδι που χειροκροτούν και οι οπαδοί της Λίβερπουλ: ο Κάριους πάλι φταίει, αλλά σε ποιόν εκστασιασμένο να το πεις; Η Λίβερπουλ ψάχνει μια αντίδραση κι έχει ένα σουτ στο δοκάρι με τον Μανέ, αλλά ακόμα κι αυτό μοιάζει να έχει συμβεί για να πονέσει τον κόσμο της το τρίτο γκολ της Ρεάλ – ένα σουτ του Μπέιλ που καταλήγει στα δίχτυα γιατί ο τερματοφύλακας δεν βάζει σωστά τα χέρια του. Η θέση του τερματοφύλακα είναι εκ της συστάσεως του ποδοσφαίρου άδικη, αλλά αυτό που συμβαίνει είναι σοκαριστικό. Η εξέδρα της Λίβερπουλ σβήνει – νομίζεις ότι τριάντα χιλιάδες άνθρωποι έχουν εξαφανιστεί ξαφνικά κι όμως είναι όλοι τους εκεί. Σιωπηροί. Καταραμένοι. Μόνοι.

Με ένα διακριθέντα

Η Ρεάλ κερδίζει ένα τελικό με μόνο ένα αληθινά διακριθέντα: τον Μπέιλ που άλλαξε την εικόνα του αγώνα με ένα βαρύ και καθοριστικό γκολ όπως είχε κάνει και το 2014 στο Ντα Λουθ κόντρα στην Ατλέτικο - δικό του και τότε το γκολ του 2-1, με το οποίο ουσιαστικά η αναμέτρηση κρίθηκε. Στο Ολιμπίνσκι του Κίεβο η άμυνά της δεν ήταν άψογη, ο Μόντριτς κι ο Κρος περπατούσαν, ο Μαρτσέλο είχε μια τελική προσπάθεια, ο Ρονάλντο είχε να επιδείξει μόνο τη μεγάλη θέλησή του, ο Μπενζεμά πέτυχε ένα γκολ που είχε πετύχει κάποτε στην αυλή του σχολείου του. Κι όμως η τελική της επικράτηση δεν είναι έκπληξη γιατί από τον πάγκο της σηκώθηκε ένας παίκτης  100 εκατ ευρώ – έτοιμος να κάνει τη διαφορά. Η Ρεάλ κερδίζει στο ρελαντί, την ίδια στιγμή που η αναγκαιότητα μιας ακόμα υπέρβασης γονατίζει τη Λίβερπουλ: ο Κάριους έχει διαλυθεί γιατί δεν αντέχει το βάρος της αποστολής – δεν κάνει για αυτό το επίπεδο. Φοβάμαι ότι κοιτάζοντας την απόδοση των παικτών του Κλοπ, αυτό  μπορείς να το πεις και για άλλους. Ο Χέντερσον περπατάει, ο Μίλνερ μόνο κόβει, ο Φιρμίνο χάνεται στο δεύτερο ημίχρονο, ο Λαλάνα παίζει σαν να το κάνει από υποχρέωση. Ο τελικός είναι η απόδειξη ότι ο γερό Ντελ Μπόσκε είχε δίκιο: όλοι οι παίκτες της Ρεάλ θα ήταν βασικοί στη Λίβερπουλ, ενώ το αντίθετο δεν μπορεί να το ισχυριστεί κανείς.       

  Τρία στη σειρά

Η Ρεάλ έχει δεκατρείς κούπες στην προσθήκη της και πλέον τρία Τσάμπιονς λιγκ στη σειρά – στα τρία το ένα, το χθεσινό είναι δώρο! Και του χρόνου ο τελικός είναι στη Μαδρίτη. Η Βασίλισσα έχει παίκτες που στα πανηγύρια δηλώνουν πως θέλουν να φύγουν. Αλλά και μια μεγαλοπρέπεια απίστευτη. Να δω ποιος θα τη ρίξει από το θρόνο της…