Η κρίση της Μπαρτσελόνα ξεκίνησε ένα χρόνο πριν όταν η ομάδα της Καταλονίας αποκλείστηκε στον ημιτελικό του ισπανικού Σούπερ Καπ από την Ατλέτικο Μαδρίτης κι αποφάσισε για αυτό το λόγο να αλλάξει προπονητή: ο Ενέστο Βαλβέρδε έφυγε μολονότι είχε κερδίσει με τη Μπαρτσελόνα δυο πρωταθλήματα στη σειρά. Φέτος η Μπαρτσελόνα ξαναέχασε το Σουπερ Καπ, αυτή τη φορά από την Αθλέτικ Μπιλμπάο κι όχι από μια ομάδα με κυβικά ανάλογα: σατανικά, αλλά όχι τυχαία, έχασε και φέτος από τους Βάσκους με 3-2, όπως με 3-2 είχε ηττηθεί κι από την ομάδα του Σιμεόνε. Αλλά η εφετινή ήττα δεν στάθηκε λόγος για γκρίνιες. Τις ήττες πλέον στη Βαρκελώνη τις συνηθίσανε.

Η χειρότερη της χρονιάς

Πάντα στο τέλος του Δεκέμβρη προβληματιζόμουν για το ποια είναι η  καλύτερη ομάδα της χρονιάς: το κριτήριο μου δεν είχε να κάνει μόνο με τους τίτλους αλλά και το ίδιο το ποδόσφαιρο που οι ομάδες βλέπω να παίζουν – για μένα μετράει εξίσου. Το 2020 ήταν μια χρονιά ανώμαλη, παράξενη, ιδιαίτερη. Λογικά ο τίτλος της καλύτερης ομάδας της χρονιάς ανήκει στην Μπάγερν Μονάχου, αλλά για τους θριάμβους της μέτρησε η πανδημία και η αναστάτωση που αυτή προκάλεσε. Η Μπάγερν επέστρεψε στα γήπεδα αγνώριστη προς το καλύτερο, και η μεταμόρφωσή της ήταν τόσο εντυπωσιακή, ώστε έχω κάποιες αμφιβολίες για το αν η σεζόν της θα ήταν η ίδια χωρίς την διακοπή, που προκάλεσε η πανδημία. Αν για το ποια ήταν η καλύτερη ομάδα διατηρώ ακόμα αμφιβολίες, έχω την απόλυτη βεβαιότητα για το ποια ήταν η χειρότερη. Δεν περίμενα να το πω ποτέ μου αλλά η τωρινή Μπαρτσελόνα είναι η χειρότερη ομάδα της χρονιάς που έφυγε. Και το ισπανικό Σουπερ καπ που έχασε από τους Βάσκους το θεωρώ ένα τρόπαιο που ανήκει στη χρονιά που προηγήθηκε: απλά ο τελικός του έγινε το 2021.

Φως και σκοτάδι

Αυτό που συμβαίνει με την Μπαρτσελόνα μετά την φυγή του Βαλβέρδε είναι πραγματικά απίστευτο: είναι σαν ο καλός Ερνέστο να κατόρθωνε να κρύψει τα προβλήματα της ομάδας μόνος του – με τη φυγή του όλα βγήκαν στο φως. Λέγανε ότι τον καιρό του Ερνέστο η Μπαρτσελόνα είχε προβλήματα στην άμυνα κι αυτό της είχε στοιχίσει στο Τσάμπιονς λιγκ, όταν ομάδες όπως η Ρόμα και η Λίβερπουλ το εκμεταλλεύτηκαν. Αν υποθέσουμε ότι τον καιρό του Ερνέστο αυτό ήταν πρόβλημα, με τη φυγή του έγινε ακόμα μεγαλύτερο!

Η τωρινή Μπαρτσελόνα δεν ξέρει να αμύνεται στοιχειωδώς σωστά: κόντρα στην Μπιλμπάο δέχεται τρία γκολ σε σετ παιγνίδι – όλοι οι αμυντικοί είναι εκεί που πρέπει, αλλά δεν μαρκάρει κανείς. Στον Ινιάκι Γουίλιαμς οι αμυντικοί (κατ’ επάγγελμα, αν όχι και κατ’ ουσία) δίνουν τη δυνατότητα να πασάρει και να σουτάρει ανενόχλητος και όπως θέλει από το ίδιο σημείο του γηπέδου: στη φάση του πρώτου και του τρίτου γκολ η παθητικότητα στο μαρκάρισμα είναι ασυγχώρητη και πληρώνεται. Στον δε Βιγιαλίμπρε επιτρέπουν να ισοφαρίσει στο 90΄με κεφαλιά μετά από μια στημένη φάση κι ενώ υπάρχουν γύρω του τέσσερις παίκτες!  Όμως τα προβλήματα της τωρινής Μπάρτσα δεν είναι μόνο αγωνιστικά – μακάρι για αυτή να υπήρχαν μόνο τέτοια.

Ανικανότητα και σπατάλη

Με τη φυγή του Βαλβέρδε διαπιστώνεται η απόλυτη ανικανότητα των ανθρώπων της Μπάρτσα να κάνουν κάποιες στοιχειωδώς σωστές μεταγραφικές κινήσεις: για την ακρίβεια φάνηκε πόσο κακές ήταν κι αυτές που έγιναν και επί των ημερών του Ερνέστο. Πιθανότατα για τη μη αξιοποίηση του Ντε Γιόνγκ ή του Αντουάν Γκριεζμάν να φταίνε οι προπονητές – κανείς όμως δεν μπορεί να καταλάβει για ποιο λόγο έπρεπε να πληρωθούν 145 εκατ ευρώ για τον Ντεμπελέ, ένα ποδοσφαιριστή που πριν πάει στη Μπάρτσα είχε σε τρία χρόνια δέκα μυϊκούς τραυματισμούς και πηγαίνοντας εκεί συνεχίζει να περνά τον καιρό του κατά βάση στο φυσικοθεραπευτήριο. Ακατανόητο είναι επίσης γιατί η Μπαρτσελόνα έπρεπε να πληρώσει χρήματα (και πάρα πολλά…) για παίκτες όπως ο Κέβιν Πρινς Μπόατενγκ, ο Μπρεθγουέιτ ή ο Τρινκάο ενώ έδιωξε τον Λουίς Σουάρες.

Το κορυφαίο παράδειγμα εγκληματικού ποδοσφαιρικού λάθους είναι η περίπτωση του Κοουτίνιο. Τον πούλησε η Λίβερπουλ και με τα χρήματα που πήρε (περίπου 180 εκατ ευρώ) έφτιαξε την ομάδα που κέρδισε την Πρέμιερ λιγκ. Τον απόκτησε η Μπάρτσα και τον είδε να σηκώνει το Τσάμπιονς λιγκ με την Μπάγερν Μονάχου (!), στην οποία τον έδωσε δανεικό. Τη βραδιά που η Μπάγερν την διέλυσε ο Βραζιλιάνος ήταν ένας από τους πρωταγωνιστές της πρωταθλήτριας Γερμανίας. Κι όταν επέστρεψε στη Μπαρτσελόνα συνέχισε να απογοητεύει γκρινιάζοντας και δηλώνοντας τραυματίας: στις δώδεκα εφετινές συμμετοχές του στο πρωτάθλημα έχει αγωνιστεί 90 λεπτά μια φορά!

Ο Μέσι χωρίς όρεξη

Η Μπαρτσελόνα μέσα στο 2020 κατάφερε το απίθανο: να χάσει την όρεξή του για ποδόσφαιρο ο Λίο Μέσι. Οσο και να αγαπάει κανείς το Μέσι, όσα κάνει φέτος δεν έχουν καμία σχέση με τις δυνατότητές του. Τα γκολ δεν του λείπουν, οι ασίστ του μπορεί φέτος να είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, αλλά αυτό που βγάζει μάτια είναι η κούρασή του: φαίνεται ότι δεν νιώθει την ομάδα δική του – μοιάζει να είναι εκεί φυλακισμένος! Στον τελικό του Σούπερ καπ αποβλήθηκε για πρώτη φορά στην καριέρα του γιατί χτύπησε αντίπαλο εκτός φάσης στο τελευταίο λεπτό του ματς. Ποιος; Ο Μέσι!

Ο Κούμαν μοιάζει ήδη καμένο χαρτί. Στο ματς με την Γιουβέντους για το Τσάμπιονς λιγκ παραλίγο να ρθει στα χέρια με τον Ντιμπάλα από τον οποίο απαιτούσε σεβασμό – πιο πολύ παριστάνει τον δυσαρεστημένο (παλιό) αρχηγό παρά τον προπονητή. Από την αρχή της σεζόν δεν κάνει άλλο από το να αλλάζει συνεχώς ενδεκάδες και να αφήνει επιδεικτικά έξω ποδοσφαιριστές για να επιβληθεί ως αφεντικό: σήμερα κανείς δεν ξέρει ποια είναι η βασική ενδεκάδα της Μπάρτσα ενώ όλοι ακόμα θυμόμαστε την ενδεκάδα της ομάδας του Πεπ Γκουαρντιόλα κι α πέρασαν χρόνια.

Μια μεγάλη άρρωστη

Η Μπαρτσελόνα είναι νευρασθενική κι όχι απλά άρρωστη. Κι αν κρίνω από τα οικονομικά της, που μαρτυρούν πως είναι έτοιμη να χρεοκοπήσει, και ως εταιρία διοικείται άσχημα. Ολες οι μεγάλες ομάδες έχουν προβλήματα με τους ισολογισμούς εξαιτίας της πανδημίας, αλλά μόνο αυτή έχει φτάσει στα όρια της χρεοκοπίας – κι αυτό λέει πολλά για την διοικητική ανεπάρκεια που τη βασανίζει. Δεν είναι η πρώτη φορά: το 1988 οι ποδοσφαιριστές της έκαναν μέχρι και απεργία ξεσηκώνοντας τον κόσμο εναντίον της διοίκησης (τότε του Νούνιεθ, αν θυμάμαι καλά), αλλά είναι η πρώτη φορά που κυριαρχεί ο φόβος για το αύριο και η διοικητική ηγεσία είναι ανύπαρκτη. Η αντίθεση είναι τρομερή αν σκεφτείς τα χρόνια που προηγήθηκαν: αυτή που ήταν κάποτε μια ομάδα που όλοι ζήλευαν σήμερα δεν είναι παρά μια μεγάλη άρρωστη, που ένας Θεός ξέρει πως θα ξεπεράσει την κρίση της. Από παράδειγμα προς μίμηση έγινε παράδειγμα προς αποφυγή. Κι όλα αυτά γιατί δεν εκτίμησε σωστά τη δουλειά ενός προπονητή που με κόπο και πραγματική σοφία κρατούσε το χειρόφρενο μπροστά στην κατηφόρα του χάους.

Η Μπαρτσελόνα έκανε το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό αμάρτημα: δεν εκτίμησε τις νίκες της και ιδεοληπτικά πίστευε πως άξιζε κάτι παραπάνω από το πρωτάθλημα. Και πληρώνει σκληρά τις φαντασιώσεις της. Υπήρξε αχάριστη. Και κανείς δεν θα πιεί στην υγειά της…