Παιγνίδια όπως το χθεσινοβραδινό (Αγγλία – Γαλλία 1-2) υπενθυμίζουν πως η ιστορία της Αγγλίας είναι η ιστορία μιας ομάδας, που όχι απλά δεν κερδίζει ποτέ, αλλά που μπορεί και να χάσει και να αποκλειστεί σε ένα ματς που είναι καλύτερη. Αν συνέβαινε μια φορά θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για ατυχία. Συμβαίνει, όμως, συνέχεια και είναι κομμάτι ενοχλητικό για όποιον αγαπάει το ποδόσφαιρο: τα τουρνουά της Αγγλίας είναι σχεδόν όλα ίδια – πρόκειται για μια σειρά από ραντεβού με την αποτυχία στα οποία οι Αγγλοι φτάνουν με διαφορετικούς τρόπους αλλά με την ίδια πάντα συνέπεια. Ακόμα και οι επίλογοι, ειδικά στα παγκόσμια κύπελλα, είναι ίδιοι – και δεν αναφέρομαι στο γεγονός ότι σχεδόν πάντα υπάρχει ένα χαμένο πέναλτι (χαμένο μάλιστα με τον ίδιο τρόπο…), αλλά μιλάω για όσα ακούγονται: και πάλι η Αγγλία είναι «άτυχη» και πάλι έχει κάνει «ένα σπουδαίο τουρνουά» και πάλι «το μέλλον είναι όλο δικό της». Αν κάποιος άκουγε χθες βράδυ τον Γκάρι Λίνεκερ και τον Γοιυέιν Ρούνει, αλλά και τον Γκάρι Νέβιλ και τον Ρόι Κιν, θα νόμιζε ότι βρίσκεται στο 2018, ότι η πανδημία δεν έχει έρθει, ότι οι Αγγλοι δεν έχουν χάσει ένα τελικό Πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος στη χώρα τους, ότι πολλοί από τους παίκτες του Γκάρεθ Σάουθγκέιτ (και μαζί κι ο ίδιος ο προπονητής) έχουν πάρει μέρος σε ένα τόσο μεγάλο τουρνουά για πρώτη φορά. Η καλόβουλη στάση των συνήθως σκληρών Αγγλων σχολιαστών έχει να κάνει με το ό,τι και οι επισημάνσεις και τα σχόλια κάποια στιγμή στερεύουν. Τι άραγε καινούργιο μπορεί να πεις όταν παρακολουθείς συνεχώς το ίδιο έργο;

Καλό έργο, γνωστό φινάλε

Το εντυπωσιακό της υπόθεσης είναι ότι το έργο, δηλαδή η συνολική παρουσία της Αγγλίας στο μουντιάλ, αλλά και το παιγνίδι της χθες βράδυ κόντρα στους Γάλλους, ήταν καλό – αρκετά καλό. Οι Αγγλοι έκαναν απέναντι στη Γαλλία το ίδιο λάθος που είδαμε και στο ματς με τη Σενεγάλη: τους άφησαν πολύ τη μπάλα στην αρχή του αγώνα κι αυτό το πλήρωσαν αυτή τη φορά διότι απέναντί τους δεν είχαν τον Ντια που αγωνίζεται στη Σαλερνιτάνα και τον Σαρ που βγάζει το ψωμί του στη Γουότφορντ. Ο Τσουαμενί της Ρεάλ Μαδρίτης με ένα «τούβλο» στο 17΄(και με την βοήθεια του Πίκφορντ που είχε αργή αντίδραση) έβαλε τη Γαλλία μπροστά στο σκορ. Αλλά αυτό το λάθος των Αγγλων ήταν το μοναδικό.

Είχα γράψει νομίζω μετά τη νίκη της ομάδα του Σάουθγκέιτ με τους Ουαλούς ότι η Αγγλία έτρεχε καταπληκτικά στην κατηφόρα – δηλαδή έδειχνε σπουδαία, όταν ήταν μπροστά στο σκορ. Και χθες, όμως, όταν βρέθηκε πίσω, μόνο κακή δεν ήταν. Στο τέλος του ματς ο Σάουθγκέιτ μετρά κυρίως διακριθέντες. Ο Γουόκερ, ο ταχύτερος ακραίος μπακ της Πρέμιερ λιγκ, περιόρισε στο μέτρο του δυνατού τον ΕμΜπαμπέ: η μονομαχία τους ήταν καταπληκτική και τον Γουόκερ βοήθησε πολύ κι ο Σάκα που είχε και τις στιγμές του επιθετικά – νομίζω ήταν λάθος η έξοδός του από το ματς. Ο Σο άντεξε μολονότι οι Γάλλοι βλέποντας τις δυσκολίες του ΕμΜπαμπέ έπαιξαν πολύ από τη μεριά του. Οι στόπερ δέχτηκαν φάσεις – ο Μαγκουάιερ στο δεύτερο γκολ των Γάλλων αρχικά αργεί να βγει στο Ζιρού και στη συνέχεια φαίνεται ότι έχει ακουμπήσει τη μπάλα όσο χρειάζεται για να κάνει ακόμα πιο δύσκολη την επέμβαση του Πίκφορντ – αλλά δημιούργησαν στους Γάλλους και προβλήματα στις στημένες φάσεις. Ο Ράιτ ήταν ο καλύτερος του ματς και οι Χέντερσον και Μπέλινγκχαμ θετικοί, αν και κάποιος θα έλεγε ότι έχουν παίξει και καλύτερα. Ο Φόντεν έμεινε μακριά από τις φάσεις, καθώς έμπλεξε με τον Κούντε και ήταν χειρότερος του Σάκα, αλλά ο Χάρι Κέιν έκανε πολλά και σημαντικά: τρόμαξε τον Λιορίς στο πρώτο ημίχρονο, τον νίκησε στο πέναλτι (αν και λόγω κοινής παρουσίας στην Τότεναμ γνωρίζονται καλά…), έσκασε στο τρέξιμο τον Μπομαϊκανό. Και στο τέλος, τη βραδιά που έγινε ο πρώτος σκόρερ της Εθνικής πιάνοντας τον Ρούνεϊ, θα περάσει στην ιστορία ως ο μοιραίος του μουντιάλ του 2022 γιατί χτύπησε ένα πέναλτι όπως ο Μπέκαμ κι ο Σάουθγκέιτ κάποτε: με το άγχος του σπουδαίου παίκτη που νιώθει πως κουβαλά τις αιωνίως προδομένες απαιτήσεις κι ελπίδες μιας χώρας. Με το άγχος ενός παίκτη που ενώ είναι σπουδαίος, δεν είναι πρωταθλητής.

Οι Αγγλοι σήμερα μπορεί να κατασπαράξουν τον προπονητή της ομάδας: δεν είναι δύσκολο να φτιάξεις κατηγορίες, ειδικά όταν η πίκρα είναι μεγάλη. Αλλά το πρόβλημά τους δεν είναι οι προπονητές: χθες ο Σάουθγκέιτ έριξε στο ματς τον Μάουντ κι αυτός πήρε το πέναλτι που θα έφερνε το 2-2, χρησιμοποίησε τον Ράσφορντ και αν το καταπληκτικό χτύπημα φάουλ του παίκτη της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο τελευταίο λεπτό της παράτασης πήγαινε στα δίχτυα, όλοι θα μιλούσαν για καταπληκτικές αλλαγές. Το πρόβλημά τους είναι ότι οι πολλοί και καλοί παίκτες τους δεν είναι πρωταθλητές. Είναι συχνά κομπάρσοι πολυτελείας στις ομάδες τους, δεν φεύγουν από το νησί, γίνονται σούπερ σταρ πριν βάλουν την υπογραφή τους σε κάποιο αληθινό θρίαμβο. Και στην Εθνική πρέπει να δικαιολογήσουν το θόρυβο που τους συνοδεύει, τα τεράστια συμβόλαια τους, τα λόγια τα πολλά και τα μεγάλα. Αλλά οι Εθνικές δεν υπάρχουν για να δίνουν εξετάσεις ωριμότητας οι παίκτες.

Οι Γάλλοι και όλοι οι άλλοι

Στην Εθνική Γαλλίας, την μεγάλη εθνική ομάδα του καιρού μας, κανείς δεν δίνει εξετάσεις: όποιος παίζει σε αυτή την προικίζει με τις ικανότητές του, υπάρχει για να τη βοηθά να προχωρά, είτε σε ματς που είναι σπουδαία, είτε σε ματς όπως το χθεσινό που η συνολική της απόδοση δεν είναι θεαματική. Σε κάθε περίπτωση οι ήρωες της βραδιάς θα βρεθούν γιατί η Γαλλία αποτελείται από παίκτες που επιλέγονται για αυτή από συλλόγους που τους παρακολουθούν καιρό με την βεβαιότητα ότι αυτοί βρίσκονται μεταξύ των καλύτερων του κόσμου στις θέσεις τους. Οι Αγγλοι ακριβοπληρώνονται γιατί είναι Αγγλοι – καμία μη αγγλική ομάδα δεν θα πλήρωνε τόσα χρήματα για τον Μαγκουαίερ, τον Σο, τον Πίκφορντ, τον καλό Σάκα κτλ. Οι Γάλλοι ακριβοπληρώνονται αφού προηγουμένως έχουν κάνει σπουδαία πράγματα στις ομάδες που τους ανέδειξαν και μια από αυτές τις ομάδες είναι και η Εθνική τους.

Οι καλοί αντικαταστάτες

Ο Ντιντιέ Ντεσαμπ έχασε πριν το μουντιάλ τους Πογκμπά, Καντέ και Μπενζεμά – έχασε κι άλλους που όμως τους αφήνω στην άκρη γιατί δεν είχαν τις συμμετοχές των τριών. Χθες ο Τσουαμενί, ο αντικαταστάτης του Καντέ, κάνει το 1-0 κι ο Ζιρού, που έχει πάρει συμβόλαια από συλλόγους τεράστιους κι έγινε αρχικανονιέρης της Εθνικής Γαλλίας χωρίς να είναι ο καλύτερος κυνηγός που οι Γάλλοι έχουν βγάλει, βρήκε το γκολ του 2-1, σχεδόν κόντρα στη ροή του ματς. Ο Ντεσάμπ, σε μια βραδιά που λίγα κύλησαν όπως τα σχεδίασε, είδε δυο «παλιοσειρές», τον τερματοφύλακα Λιορίς (που για τους Αγγους αναλυτές ήταν ο αδύναμος κρίκος της Εθνικής Γαλλίας…) και τον πανταχού παρόντα στο γήπεδο Αντονι Γκριεζμάν να κάνουν σπουδαία πράγματα. Που είναι το παράξενο; Τι ακριβώς είναι καινούργιο;

Ο Ντεσάμπ δεν έκανε ούτε αλλαγές – μια όλη κι όλη αρκούσε. Είχε και τύχη. Αλλά έχει μια ομάδα συνηθισμένη να κερδίζει, μια ομάδα με πρωταθλητές. Εμοιαζε έτσι από την αρχή κι αποδείχτηκε πως έτσι είναι: όποιος θέλει το παγκόσμιο κύπελλο πρέπει να το πάρει από του Γάλλους. Από τους πρωταθλητές κόσμου δηλαδή κι όχι από μια ομάδα που κάπως έτυχε και κέρδισε το μουντιάλ του 2018. Τίποτα δεν συμβαίνει τυχαία με τους Γάλλους.