Ο Ολυμπιακός έκανε και με το παραπάνω το χρέος του στο Final Four του Κάουνας, απέκλεισε την Μονακό στον ημιτελικό και τώρα απομένει να γυρίσει με το τρόπαιο: ο τελικός απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης θα είναι την Κυριακή μια ακόμα ιστορική δοκιμασία. Αλλά κι αυτό να μην συμβεί, το χθεσινό ματς του Ολυμπιακού θα μπει στην ιστορία του μπάσκετ για όσα είδαμε στο τρίτο δεκάλεπτο. Σε αυτό που η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα έδειξε τι είναι σε αυτό το υπέροχο σπορ όχι το δυνατό, αλλά το τέλειο. Σε αυτό που είδαμε όχι το οργανωμένο παιγνίδι του Ολυμπιακού αλλά την αποθέωσή του. 

Θέληση, προσδοκία, καταστροφή

Ας τα πάρουμε με τη σειρά. Στο πρώτο ημίχρονο ο Ολυμπιακός μπήκε πολύ νευρικά. Μένει τρισίμισι λεπτά χωρίς καλάθι, το πρώτο το βρίσκει ο Κάναν. Ο Σάσα Ομπράντοβιτς θυμάται τα καλά περσινά ματς του Ουατάρα και τον εμφανίζει ξαφνικά στην πεντάδα, αλλά αυτός είναι το μικρότερο πρόβλημα. Ο Ολυμπιακός είναι απερίγραπτα τσαπατσούλης, βιαστικός στην επίθεση και οι 41 πόντοι που δέχεται μαρτυρούν πως η καλή του άμυνα δεν έχει το αντίκρισμα που θα πρεπε, κυρίως γιατί δεν μπορεί να σταματήσει τους τρεις τενόρους της Μονακό: ο Τζέιμς, ο Λόιντ και ο Οκόμπο έχουν μαζί 30 πόντους και όλος ο Ολυμπιακός κλείνει με 29. Εχει 9 χαμένες βολές και τους μισούς παίκτες που έχουν περάσει από το παρκέ άποντους. Αν η Μονακό δεν έχει ξεφύγει πιο πολύ είναι γιατί ο Σλούκας και ο ΜακΚίσικ έδωσαν κάποιες επιθετικές λύσεις τη στιγμή που η ομάδα αναζητούσε ελπίδα. Ο Ολυμπιακός αγκομαχώντας θα φτάσει στο 22-22 στο ξεκίνημα του δεύτερου δεκαλέπτου, αλλά μέχρι το τέλος του ημιχρόνου βάζει μόνο ένα καλάθι (με τον Μπλακ) και κάτι βολές – ό,τι γίνεται δεν κρύβει τα συμπτώματα ενός γενικού βραχυκυκλώματος. 

Είναι αφύσικο αυτό; Όχι δεν είναι. Ο Ολυμπιακός κουβαλά τον άτυπο τίτλο του φαβορί, παίζει με μια επικίνδυνη πρωτάρα γεμάτη από παίκτες με ταλέντο που τον έχει κερδίσει δυο φορές στην κανονική περίοδο και δεν θέλει να προδώσει πρώτα από όλα τον κόσμο που έφτασε στο Κάουνας για να του συμπαρασταθεί. Η θέληση είναι ατελείωτη και η προσδοκία τεράστια, αλλά όλα αυτά μπορεί να παίξουν αρνητικό ρόλο καμιά φορά και το ‘χουμε ξαναδεί. Στην διοργάνωση αυτή η Ρεάλ έχει χάσει ματς με 30 πόντους, η ΤΣΣΚΑ σε δυο εμφανίσεις της δεν έχει φτάσει τους 60, οι «σταχτοπούτες» συχνά κάνουν υπερβάσεις: όλα έχουν συμβεί. Αυτό που κανείς δεν έχει ξαναδεί είναι το τρίτο δεκάλεπτο του Ολυμπιακού.

Τα δέκα λεπτά ομορφιάς

Κανείς δεν ξέρει τι τους είπε ακριβώς στο ημίχρονο ο Μπαρτζώκας αλλά όσα έγιναν στα αποδυτήρια μπορούμε να τα θεωρήσουμε ως το μεγαλύτερο και σημαντικότερο ταίμ άοουτ που έχει πάρει ο κόουτς στην καριέρα του. Όπως και να χει, αυτό που τους θυμίζει είναι αυτό που βλέπουμε: το παιγνίδι του Ολυμπιακού, αυτό το ζηλευτό από τους τρίτους και τους ουδέτερους παιγνίδι, που έδωσε στον κόουτς τον τίτλο του προπονητή της χρονιάς και στον Βεζένκοφ το βραβείο του MVP. Ο,τι ακολουθεί είναι μια συρραφή από στιγμές τελειότητας που δημιουργούν ένα μομέντουμ απελευθέρωσης από κάθε πίεση. Ο Ολυμπιακός χαίρεται το παιγνίδι όσο ποτέ ίσως.

Εμφανίζεται στο γήπεδο η πεντάδα των βασικών που στο πρώτο ημίχρονο δεινοπάθησε και δείχνει σε όλο τον κόσμο όχι απλά τι μπάσκετ ξέρει να παίζει, αλλά ποια είναι η πιο λαμπερή έκφραση του σπορ – τουλάχιστον στο σκέλος που έχει να κάνει με την ομαδική λειτουργία μιας ομάδας. Τη διαφορά στην επίθεση πιθανότατα να την κάνει ότι ο Γουόκαπ δεν φρενάρει πριν τη ρακέτα, όπως στο πρώτο ημίχρονο αλλά πάει σε ντράιβ, υποχρεώνει την πεντάδα της Μονακό σε βοήθειες και πασάρει γρήγορα, πράγμα που επιτρέπει στα «κοψίματα» του Βεζένκοφ και του Παπανικολάου να είναι αποδοτικά. Φυσικά μετράει και το ξύπνημα του γίγαντα που λέγεται Φαλ και που γίνεται δημιουργός και σκόρερ. Αλλά όλα αυτά μπορεί και να μην έχουν παίξει ρόλο: στην ανατομία ενός θαύματος δεν υπάρχει λογική – βρίσκεις μόνο μαγεία. Συντελείται κάτι μαγικό: πρώτα στο καθαρό – επιτέλους – μυαλό των παικτών. Είναι ίσως η πρώτη φορά που αυτό το «είσαι στο μυαλό κάτι μαγικό», δεν το ακούς στην εξέδρα αλλά για ένα σαρωτικό, απερίγραπτο, μνημειώδες δεκάλεπτο το βλέπεις στο παρκέ. Κι ακόμα κι εσύ που στο πρώτο ημίχρονο έχεις χάσει την πίστη σου, βουβαίνεσαι εκστασιασμένος.      

Κατευθυνόμενος μαεστρικά από ένα άποντο στρατηγό που λέγεται Τόμας Γουόκαπ, ο Ολυμπιακός διαλύει την Μονακό κάνοντας ένα δεκάλεπτο που δεν έχει ξαναϋπάρξει στην ιστορία της διοργάνωσης. Ο Παπανικολάου δίνει το σάλπισμα στην επίθεση, ο Βεζένκοφ καταθέτει τα διαπιστευτήρια του ως MVP, o Κάναν θυμίζει και θυμάται γιατί ο Μπαρτζώκας τον απέκτησε κι ο Μουσταφά Φαλ θέλει, όχι απλά να κατεδαφίσει την μπασκέτα καρφώνοντας, αλλά και να τους δείρει όλους, τρομοκρατώντας τους με την αγριάδα του. Στην δε άμυνα πέφτουν όλοι στην μπάλα: αυτό που παίζεται δεν είναι «άμυνα με αλλαγές», αλλά άμυνα χαρακωμάτων με βασικό σύνθημα το «δεν θα περάσει κανείς». Η Μονακό σκοράρει με τον Οκόμπο στον μόνο αιφνιδιασμό που έβγαλε, κι αν ο Ολυμπιακός είχε αποφύγει ένα λαθάκι από τον οποίο αυτός ξεκίνησε, θα έμενε στο μηδέν!

Το 27-2 με το οποίο τελειώνει το τρίτο δεκάλεπτο χάρη σε ένα απίθανο σουτ του Λαρεντζάκη από δέκα μέτρα (!) τα λέει όλα: είναι μια επίδειξη ερμηνευτικής τελειότητας στην οποία μπορείς να δεις τα πάντα, αλλά είναι συγχρόνως και αδύνατο να το περιγράψει κανείς. Η Αρένα της Ζλγκίρις έχει γίνει ΣΕΦ: η εξέδρα του Ολυμπιακού έχει μια έκρηξη αδρεναλίνης που μόνο το αληθινό δέος προκαλεί. Οι αυτόπτες μάρτυρες μιας τέτοιας ομορφιάς θα πρεπε ίσως να γονατίσουν βλέποντας αυτή τη ραψωδία. Αλλά αντί για αυτό αποφασίζουν να βάλουν στις στιγμές το κατάλληλο σάουντρακ. Ηχος και φως. Και μπάσκετ. Απίστευτο μπάσκετ.  

Φινάλε με πυροτεχνήματα

Μετά μπαίνει ο Σλούκας, παίρνει την μπάλα, καλεί όλη τη Μονακό να ασχοληθεί μαζί του, ροκανίζοντας μαεστρικά το χρόνο που είναι ο τελευταίος αντίπαλος. Η Μονακό θα φτάσει έξι λεπτά πριν το τέλος στο -7 (54-71), αλλά τρεις ασίστ του Σλούκα έχουν ως αποτέλεσα να απαντήσει ο Φαλ με δυο καρφώματα μετά από ένα ακόμα κόψιμο-καλάθι του αρχηγού Παπ και η σεμνή τελετή λαμβάνει τέλος. Ακόμα κι ο Ομπράντοβιτς βαρέθηκε να βλέπει τον Τζέιμς να τα βάζει με την λογική και τον  έβγαλε πετώντας, τίμια, λευκή πετσέτα. Ο Τζέιμς γκρίνιαζε στο τέλος, ο Λόιντ ζαλισμένος από ό,τι έγινε έλεγε περίπου πως δεν κατάλαβε τίποτα, ο Οκομπο φαινόταν να ζηλεύει που δεν φοράει τα ερυθρόλευκα, ο Ομπράντοβις μονολογούσε πως διέλυσε την ομάδα του ο Γουόκαπ που πρέπει να έχασε επίτηδες φυο βολές στο τέλος για να αποδείξει ότι η στατιστική και το μπάσκετ δεν είναι ακριβώς το ίδιο.

Εγραφα χθες ότι ενώ όλα όσα έχουν να κάνουν με τους τρόπους των δυο ομάδων είναι γνωστά πάντα υπάρχει ως ενδεχόμενο να συμβεί κάτι που κανείς δεν περιμένει. Το τελικό 76-62 αποτέλεσμα ενός επιμέρους 47-21 στο δεύτερο ημίχρονο ήταν ακριβώς αυτό: προβλέψιμο ως αποτέλεσμα και απερίγραπτο ως αριστούργημα. Διαδικασία και έπος συγχρόνως. Κυρίως είναι μια νίκη πίστης σε ένα μπάσκετ ολοκληρωτικό και ολοκληρωμένο: ο Ολυμπιακός πάει στον τελικό με ένα τρόπο που θα μείνει αξέχαστος. Η ιστορία ήδη γράφτηκε. Μένει πλέον να δούμε αν αυτή η ομάδα που πήγε το μπάσκετ σε άλλο επίπεδο θα γίνει και πρωταθλήτρια Ευρώπης.

Θα γίνει; Κανείς δεν ξέρει. Αυτό που εγώ ξέρω είναι πως στη ζωή οι νίκες και οι ήττες είναι πολλές και οι χαρές και οι πίκρες ακόμα περισσότερες. Όμως αυτό που αληθινά σου μένει είναι οι μνήμες και αυτό που περισσότερο από όλα δημιουργεί μνήμη είναι η ομορφιά. Ο Ολυμπιακός στο Κάουνας στις 19 Μαϊου του 2023 παρουσίασε για δέκα μπασκετικά λεπτά, σε σκηνοθεσία Γιώργου Μπαρτζώκα, μια εικόνα σπάνιας ομορφιάς που κανείς δεν θα ξεχάσει ποτέ. Αυτή η παραγωγή τέτοιων στιγμών ήταν και θα είναι πάντα ο λόγος της ύπαρξής του: οι μνήμες μετράνε πιο πολύ από όλα κι ας μην μπαίνουν σε τροπαιοθήκες.

Οι άνθρωποι που σκορπίζουν απλόχερα ευτυχία είναι πάντα πιο σημαντικοί. Ντέιβιντ Ρίβερς, Γιώργος Πρίντεζης, Βασίλης Σπανούλης και πλέον Γιώργος Μπαρτζώκας. Θρυλικές μορφές μιας ιστορίας χωρίς τέλος, μιας ιστορίας ερυθρόλευκης…