Επρεπε να το είχα κάνει νωρίτερα – συγχωρείστε μου την καθυστέρηση. Καθώς το καλοκαίρι έχει αρχίσει, είναι υποχρέωσή μου να σας υπενθυμίσω κάποια αστυνομικά που μπορεί να αποδειχτούν μια χαρά συντροφιά σε παραλίες. Είναι ο καιρός τους – για αυτό έχουμε και λέμε:

• Είναι ένα καλοκαίρι χωρίς Jo Nesbo αφού ελάχιστοι άντεξαν στον πειρασμό να μην διαβάσουν την Δίψα το περασμένο Πάσχα. Ως υποκατάστατο μου προτάθηκε «Ο Τιμωρός» του Αγγλου Tony Parsons (Μεταίχμιο), που έχει ως ήρωα τον ντετέκτιβ Μαξ Γουλφ, που δεν είναι Χάρι Χόλε, αλλά μια ικανότητα να συλαμβάνει κακούς  την έχει. Η ιστορία ξεκινά ξημερώματα Πρωτοχρονιάς όταν μια πλούσια οικογένεια πέφτει θύμα δολοφονίας κι ο μικρότερος γιος της, που έχει γλυτώσει (;) έχει εξαφανιστεί. Το όπλο του φόνου οδηγεί τον επιθεωρητή Μαξ Γουλφ σε έναν δολοφόνο που πριν από τριάντα χρόνια έγινε γνωστός ως ο Χασάπης. Όμως ο Χασάπης είναι πλέον μεγάλης ηλικίας και ετοιμοθάνατος. Τίποτα στα καλά αστυνομικά δεν είναι όπως μοιάζει.

• «Στο Στόμα του Λύκου» του J. Arlidge – (Διόπτρα). Με ρωτάνε πολλές φορές γιατί είναι σπάνια τα αστυνομικά μυθιστορήματα με ηρωϊδες γυναίκες: νομίζω ότι ο βασικός λόγος είναι ότι οι άντρες που τα γράφουν δεν ξέρουν τις γυναίκες τόσο καλά. Ο M. J. Arlidge είναι μια ωραία εξαίρεση: η ηρωϊδα του, η επιθεωρήτρια Έλεν Γκρέις, είναι ικανή στη δουλειά της και πραγματική γυναίκα. Στο στόμα του Λύκου όλα ξεκινάνε όταν ανακαλύπτει ένα πτώμα σε ένα κλαμπ. Θα πρέπει ν ανακαλύψει τι έχει συμβεί, κρύβοντας απ’ όλους την προσωπική της σχέση με το θύμα –και εν τέλει τη διπλή ζωή της. Ο M. J. Arlidge γράφει ένα αστυνομικό από αυτά που αρέσουν σε όσους πιο πολύ από την υπόθεση αρέσουν τα βάσανα του ήρωα – λάθος της ηρωϊδας. Αν σας αρέσει μην διστάσετε να διαβάστε και τα προηγούμενα βίβλία του ( Α Μπε Μπα Μπλομ, Γύρω Γύρω Όλοι, To Σπίτι με τις Κούκλες, Αν σε Πιάσω, Καίγεσαι κτλ).

• Καταλαβαίνω καλά όσους θέλουν να διαβάζουν αστυνομικά μυθιστορήματα που εξελίσσονται στην Ελλάδα: μου αρέσουν και μένα γιατί οι χαρακτήρες είναι πιο οικείοι, η αληθοφάνεια μεγαλύτερη, οι εικόνες περισσότερο καθημερινές. Στα «Εντιμότατα Λαμόγια» του Θάνου Δραγούμη (Μεταίχμιο) υπάρχουν όλα αυτά κι ακόμα περισσότερα! Ξυλοδαρμοί δημοσιογράφων κι εξαφανίσεις διεθνολόγων τρέχουν την ιστορία, ενώ εμφανίζονται πανέξυπνες και αδίστακτες γκόμενες πολιτικών, δικηγόροι που δεν κάθονται ήσυχοι και λογιών λογιών τομάρια, που σου προκαλούν δεύτερες σκέψεις για το αν μιλάμε για φανταστικούς και όχι πραγματικούς χαρακτήρες. Διαβάζεται σε τρεις μέρες!

• Τελευταία Εξοδος Federico Axat (Μεταίχμιο). Για πολλούς είναι το βιβλίο της χρονιάς και κατάλαβα το γιατί όταν το διάβασα. Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να εξηγήσει κανείς την πλοκή αυτού του ψυχολογικού θρίλερ που σου μένει στο μυαλό, όχι μόνο γιατι ο συγγραφέας σε ντριπλάρει παίζοντας με την πραγματικότητα, αλλά και για την γραφή του. Σκεφτείτε ότι διαβάζετε κάτι που σας μοιάζει στα πρώτα κεφάλαια ότι είναι γραμμένο από μαθητή Γυμνασίου που προσπαθεί να διηγηθεί με πρωτόλειο τρόπο μια ιστορία τρομερά σύνθετη. Αν δεν το αφήσετε από το χέρι σας σύντομα διαπιστώνεται ότι η παράξενη αυτή αφήγηση, απλοϊκή και γεμάτη κενά, υπηρετεί το μυαλό του ήρωα – και σταματάω γιατί θα μπορούσα να γράψω δέκα χιλιάδες λέξεις. Ο Axat αποκαλείται ο Στίβεν Κίνγκ της Αργεντινής. Δικαίως.

• Την Πόλα Χόκινς, που γεννήθηκε στη Ζιμπάμπουε, αλλά ζει στο Λονδίνο,  την γνωρίσαμε με το «Κορίτσι του τραίνου», που πέρυσι στα σινεμά έκοψε κι ένα σωρό εισιτήρια. Επιστρέφει με το νέο της βιβλίο, «Στην Παγίδα του Νερού» (Ψυχογιός), που είναι πιο σκοτεινό, κι έχει κι αυτό ηρωϊδες γυναίκες με πολλά μυστικά. Και είναι δεδομένο ότι αργά η γρήγορα θα το δούμε κι αυτό να γίνεται ταινία – ελπίζω καλύτερη από το «Κορίτσι του τραίνου», που στο σινεμά λιγάκι αδικήθηκε.     

• Σε όσους ψάχνουν βιβλία με αληθινούς κακούς, τύπους αδίστακτους και παρανοϊκούς που σε τρομάζουν εξαιτίας της λατρείας τους για το αίμα προτείνω το «Ούτε λέξη» του Eric Rickstad (Μεταίχμιο). Το παρουσίασαν σαν ένα είδος True Detective – στο είδος του μου φάνηκε πολύ ανώτερο! Υπάρχει κι εδώ ένας ωραίος κεντρικός ήρωας, ο ιδιωτικός αστυνομικός Φανκ Ραθ, όλα διαδραματίζονται σε ένα απομακρυσμένο χωριό στο οποίο εγκλήματα δεν θα έπρεπε να υπάρχουν, όλα είναι περισσότερο περίπλοκα από ό,τι τελικά νομίζεις. Και ίσως για αυτό το βιβλίο δεν το αφήνεις από τα χέρια σου.

• Ο Jens Lapidus έχει αποκτήσει και στην Ελλάδα το κοινό του γράφοντας ιστορίες που διαδραματίζονται στη Στοκχόλμη - όχι τυχαία «Στοκχόλμη» (Μεταίχμιο) αποκαλείται και το τελευταίο του μυθιστόρημα. Ένα παράξενο ζευγάρι, ο αποφυλακισμένος πρώην γκάνγκστερ Τέντι Μάκσουμιτς και η ανερχόμενη δικηγόρος του  Έμελι Γιάνσον προσπαθούν να λύσουν ένα μυστήριο για να βρεθεί μπλεγμένοι σε ένα μεγαλύτερο. Ο Lapidus ελέγχει το υλικό και την ιστορία, μιλάει πολύ και για την πόλη που αγαπάει, ξέρει ότι είναι ο κληρονόμος του αδικοχαμένου Στινγκ Λάρσον. Που θα καμάρωνε για τον παραμυθά Jens…

• O Χορός των Νεκρών (Διόπτρα). Η φαντασία δεν λείπει από τον Βαγγέλη Γιαννίση που τοποθετεί το μυθιστόρημά του στο Ερεμπρο. Αυτή τη φορά ο ήρωάς του, ο επιθεωρητής Αντερς Οικονομίδης, έχει πραγματικά αρκετή δουλειά – και κάμποσα ηθικά διλήμματα - καταδιώκοντας ένα δολοφόνο παιδεραστών. Οποιος διάβασε το πρώτο του βιβλίο, το Μίσος, ξέρει ότι ο Γιαννίσης γνωρίζει καλά το πώς πρέπει να αφηγείται κανείς μια αιματοβαμμένη ιστορία.

Θα πάρω μαζί μου φεύγοντας και το τελευταίο βιβλίο του Αντρέα Καμιλέρι που έφτασε στα χέρια μου – Ο χορός των παρεξηγήσεων (Πατάκης). Εναν Καμιλέρι τον θέλω πάντα μετά από κάτι βαρύ και ογκώδες – είναι σαν ένα φρούτο έπειτα από ένα λουκούλλειο γεύμα. Και θα πάρω και την ΕΔΑ (Πόλις) της Κατερίνας Λαμπρινού, που έχω αφήσει μισοτελειωμένη. Οι περιπέτειες της Αριστεράς το καλοκαίρι διαβάζονται ευκολότερα. Σαν να ελαφραίνουν…