Ο τυπικός αποκλεισμός της Γιουβέντους από τη συνέχεια του Τσάμπιονς λιγκ είναι η είδηση της χθεσινής βραδιάς – τυπικός γιατί η Κυρία στη Λισαβώνα ταξίδεψε για να αντιμετωπίσει την Μπενφίκα έχοντας απλά μαθηματικές ελπίδες, επί της ουσίας από το Τσάμπιονς λιγκ αποκλείστηκε μετά την ήττα από την Μακάμπι στη Χάιφα δεκαπέντε μέρες πριν.

Η Γιουβέντους από την Μπενφίκα στο Ντα Λουζ μετρούσε τρεις ήττες στη σειρά: τις έκανε τέσσερις. Η Μπενφίκα αποδεικνύεται σε ένα είδος μοντέρνου «φονέα των γιγάντων»: πέρυσι αυτή ήταν που απέκλεισε τη Μπαρτσελόνα – βέβαια για να πω την αλήθεια «γίγαντες» δεν βλέπω, ωστόσο η επιτυχία των Πορτογάλων είναι μεγάλη. Χθες βοήθησαν την Γιουβέντους να καταλάβει το μεγαλύτερο εφετινό της πρόβλημα – την έλλειψη ισορροπίας ανάμεσα σε άμυνα και επίθεση. Η επίθεση της Κυρίας δεν είναι κακή – πέτυχε άλλωστε στο Ντα Λουζ τρία γκολ: σε αυτή υπάρχουν παίκτες όπως ο Βλάχοιβιτς, ο Κόστιτς, ο Μίλικ, ο Ντι Μαρία κτλ. Η άμυνα της όμως είναι δράμα: η Κυρία δεν έχει κρατήσει το μηδέν σε κανένα ματς του ομίλου και για αυτό άλλωστε έχει τέσσερις ήττες σε πέντε ματς. Οι άνθρωποι της Γιουβέντους πουλώντας το καλοκαίρι τον Ντε Λιχτ πήραν 65 εκατ ευρώ, αλλά η άμυνα της Κυρίας, απόντος πλέον και του Κελίνι, έγινε χειρότερη. Νομίζω το έχουν καταλάβει, και θα δούμε πως και αν θα καταφέρουν και να το διορθώσουν. Εμείς οι υπόλοιποι πρέπει απλά από το πάθημα της Γιουβέντους να καταλάβουμε κάτι: πως δεν υπάρχουν ομάδες που να γίνονται με σκοπό την ευρωπαϊκή διάκριση (εν προκειμένω την κατάκτηση του Τσάμπιονς λιγκ). Πρόκειται για κουταμάρα. Που πληρώνεται ακριβά.   

Από αρκετά μακριά

Ας δούμε τι έπαθε η Κυρία, τα προβλήματα της οποίας έρχονται από αρκετά μακριά. Η Γιουβέντους από το 2012 μέχρι το 2020 κέρδιζε ασταμάτητα το πρωτάθλημα στην Ιταλία: οι οκτώ σερί κατακτήσεις του σκουντέτο συνιστούν ένα μοναδικό ρεκόρ. To 2021 παρηγορήθηκε με την κατάκτηση του κυπέλλου Ιταλίας. Πέρυσι δεν κέρδισε τίποτα παρόλο που επέστρεψε στον πάγκο της ο Μασιμιλιάνο Αλέγκρι, ο προπονητής που τις χάρισε τα πέντε από τα οκτώ σερί πρωταθλήματα. Προέκυψε χάος και μόνο. Όλα αυτά, μετά από δυο μεταγραφικές περιόδους που ξοδεύτηκαν απίστευτα χρήματα για παίκτες όπως ο Βλάχοβιτς, ο Κιέζα, ο Πογκμπά, ο Ντι Μαρία, ο Μίλικ, ο Κόστις και άλλοι πολλοί. Που φέτος δεν κατάφεραν να κερδίσουν στη Χάιφα τη Μακάμπι: για την ακρίβεια δεν κατάφεραν να βάλουν ούτε γκολ.

Όταν ήρθε ο Αντρέα

Η καταπληκτική οκταετία των οκτώ πρωταθλημάτων σε οκτώ χρόνια ξεκίνησε ουσιαστικά με την ανάληψη της διοίκησης της Γιουβέντους από τον Αντρέα Ανιέλι, που από τον παππού Τζιάνι και τον θείο Ουμπέρτο κληρονόμησε και το ποδοσφαιρικό πάθος και την αγάπη για την Κυρία. Ο Αντρέα βλέποντας την υπεροχή της Γιουβέντους έναντι του ανταγωνισμού στο πρωτάθλημα έβαλε ένα στόχο μεγαλύτερο: την κατάκτηση του Τσάμπιονς λιγκ. Η Γιουβέντους στην οκταετία της ηγεμονίας της έφτασε σε δυο τελικούς στη μεγάλη ευρωπαϊκή διοργάνωση, αλλά τους έχασε και τους δυο. Το 2015 στο Βερολίνο λύγισε απέναντι στη Μπαρτσελόνα του Μέσι, του Νεϊμάρ και του Σουάρες. Το 2017 στο Κάρντιφ ο Κριστιάνο Ρονάλντο και η παρέα του την διέλυσαν δίνοντας το στέμμα της πρωταθλήτριας στην Ρεάλ.

Ο Ανιέλι αποφάσισε να τινάξει τη μπάνκα στον αέρα και να φτιάξει μια Γιουβέντους πανίσχυρη: πρώτη του κίνηση η απόκτηση του Κριστιάνο Ρονάλντο, αλλά ακολούθησαν κι άλλες. Πολύ πριν αποκτηθούν ο Βλάχοβιτς, ο Κιέζα, ο Ντι Μαρία, ο Κόστις, δόθηκαν εκατομμύρια για τον Ντε Λιχτ, τον Ντιμπάλα, τον Ματουιντί, τον Μοράτρα, τον Κόστα, τον Κανσέλο – κανείς όμως δεν στέριωσε στο μουντό Τορίνο. Η σπατάλη αυτή είχε ως αποτέλεσμα να μετατραπεί η Κυρία από μια ομάδα προπονητή (ο Αλέγκρι έφυγε για να τον αντικαταστήσει o Σάρι, ένα αληθινό στοίχημα κι αυτόν τον διαδέχτηκε ο άπειρος Πίρλο…) σε ομάδα μονάδων.

Η λογική «τα μεγάλα τρόπαια τα κερδίζουν οι μεγάλοι παίκτες» είχε αποτέλεσμα να γίνουν μερικές εντυπωσιακές μεταγραφές. Αλλά η ομάδα που τουλάχιστον κέρδιζε πανεύκολα στην Ιταλία χάθηκε. Και από τη στιγμή που η ομάδα χάθηκε δεν είναι παράξενη και οι αποκλεισμοί της στην διοργάνωση που έγινε η εμμονή του Ανιέλι. Πέρυσι η Γιούβε αποκλείστηκε χάνοντας στην έδρα της με 0-3 από την Βιγιαρεάλ στους 16 κι ενώ λίγες μέρες πριν είχε δώσει περίπου 60 εκατ ευρώ για τον Βλάχοβιτς, που κατά τους Ιταλούς θα άλλαζε στο Τσάμπιονς λιγκ τις ισορροπίες. Φέτος οι πίκρες ήρθαν ακόμα πιο νωρίς. Η διοίκηση της Γιουβέντους που ήθελε όσο τίποτα το Τσάμπιονς λιγκ κατηγορείται τώρα ότι η ομάδα που παρουσίασε φέτος δεν είναι επιπέδου Τσάμπιονς λιγκ. Να δούμε αν θα τα καταφέρει να συνεχίσει και στο Γιουρόπα λιγκ και τι θα κάνει εκεί.

Ένα ωραίο παραμύθι

Χρόνια τώρα στην Ευρώπη διακινείται ένα ωραίο παραμύθι που όποια ομάδα το πιστεύει το πληρώνει και πολύ ακριβά: το παραμύθι ότι υπάρχουν ομάδες φτιαγμένες για να διακρίνονται στην Ευρώπη γιατί έχουν τους κατάλληλους παίκτες και τους κατάλληλους προπονητές που αυτή τη δουλειά την ξέρουν. Ετσι την πάτησε η Γιουβέντους: άφησε στην άκρη την σφιχτή και προσεχτική της οικονομική πολιτική για να επενδύσει στον Κριστιάνο Ρονάλντο «που κέρδιζε τα Τσάμπιονς λιγκ». Μόνο που τα Τσάμπιονς λιγκ τα κέρδιζε η Ρεάλ Μαδρίτης της οποίας ο Κριστιάνο ήταν ένας χρήσιμος κι ακριβός ποδοσφαιριστής. Τέτοιος ήταν και στην Γιουβέντους: αν και ήταν περισσότερο ακριβός από χρήσιμος.

Αν οι προπονητές κέρδιζαν τα Τσάμπιονς λιγκ θα κέρδιζε το τρόπαιο κάθε χρόνο ο Γκουαρντιόλα που είναι ο ακριβότερος στον κόσμο. Οποιος, μάλιστα, το έχει κατακτήσει το μεγάλο τρόπαιο θα είχε μια συλλογή ολόκληρη, ακόμα κι αν τον λένε Ντι Ματέο ή Τούχελ. Κι αν υπήρχαν παίκτες με αυτή την ειδικότητα, εκτός από τον Ρονάλντο, θα το είχαν κατακτήσει με την φανέλα της Παρί κι ο Μέσι κι ο Νεϊμάρ: δεν είναι δυστυχώς έτσι. Η κατάκτηση του Τσάμπιονς λιγκ (και οποιουδήποτε άλλου ευρωπαϊκού τρόπαιου) δεν προγραμματίζεται: προκύπτει συνήθως ως επιβράβευση μιας σπουδαίας σεζόν. Μερικές φορές είναι αλήθεια πως μεγάλες ομάδες ρίχνουν σε αυτό την προσοχή τους γιατί στο εθνικό τους πρωτάθλημα χάνουν επαφή με την κορυφή και κατορθώνουν να διακριθούν: κάποιες (η Μίλαν, η Λίβερπουλ, η Τσέλσι κτλ) το κέρδισαν κιόλας. Αλλά συγκυριακά κι όχι προγραμματισμένα: τις βοήθησε η τύχη κι εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία – σε πολλές άλλες περιπτώσεις που είχαν την ίδια ανάγκη δεν τα κατάφεραν.

Μόνο μια ομάδα

Τι μπορεί να προγραμματίσει μια μεγάλη ποδοσφαιρική εταιρία; Την δημιουργία μιας καλής ομάδας: αυτό γίνεται με την επιλογή και την στήριξη ενός καλού προπονητή, με τον σεβασμό των επιθυμιών του, με τις κατάλληλες (κι όχι πάντα τις ακριβότερες) μεταγραφές, με τη δημιουργία ενός κορμού που δύσκολα αλλάζει, διότι για κάθε μεγάλη ομάδα ο χρόνος είναι ένας πολύτιμος σύμμαχος. Όταν μια ομάδα ωριμάζει, παίζει καλό ποδόσφαιρο, κατακτά με άνεση το πρωτάθλημα, τότε έχει και μεγαλύτερες πιθανότητες να κερδίσει κάτι και στην Ευρώπη – το πράγμα προκύπτει, δεν προγραμματίζεται δυστυχώς.

Τι από αυτά που πρέπει να κάνει μια σοβαρή ομάδα έχει κάνει η Γιουβέντους τα τελευταία χρόνια; Σχεδόν τίποτα. Αλλάζει ένα προπονητή το χρόνο, δεν αξιολογεί σωστά τις δυνατότητές της και υπερενθουσιάζεται και δεν προσέχει ώστε να βελτιώσει τις αδυναμίες της και παθαίνει κατάθλιψη. Κυρίως κάνει μεγάλες μεταγραφές αθροίζοντας ονόματα. Και για αυτό δεν κερδίζει. Όχι το Τσάμπιονς λιγκ, που κανείς δεν γνωρίζει πως ακριβώς το κερδίζεις, αλλά έστω το πρωτάθλημα που κάποτε κέρδιζε για πλάκα…