Η ΑΕΚ αποκλείστηκε με το κεφάλι ψηλά: ο κόσμος της θα χει κάτι να θυμάται. Πήγε στην Τραπεζούντα, έκανε ένα σπουδαίο πρώτο ημίχρονο, προηγήθηκε με 2-0, πανικόβαλε τους γηπεδούχους και δεν βρήκε το γκολ μιας πρόκρισης που θα είχε κάτι το μεγαλειώδες μένοντας από δυνάμεις. Ο ΠΑΟΚ κέρδισε την Σλόβαν βάζοντας τρία γκολ σε ένα ημίχρονο. Κυνήγησε τη νίκη μέχρι το τέλος, βρήκε το γκολ της μεγάλης ελπίδας με τον Γιαννούλη στο 87΄, αλλά τελικά αποκλείστηκε. Και οι δυο ομάδες έχασαν προκρίσεις από ομάδες χειρότερες κι αυτό είναι που πονάει. Η ΑΕΚ έχει το άλλοθι ότι αγωνίστηκε στο πρώτο ματς σε ένα άδειο ΟΑΚΑ κόντρα σε μια ομάδα με γνώση προκριματικών. Ο ΠΑΟΚ δεν τα κατάφερε κόντρα στη Σλόβαν που στη βαθμολογία της UEFA δεν είναι στις πρώτες εκατό ομάδες της Ευρώπης και που στα προηγούμενα περάσματα της από την Ελλάδα είχε μετρήσει μόνο αποκλεισμούς. Και οι δυο ομάδες πλήρωσαν ακριβά φέτος τα λάθη που έκαναν με τους προπονητές τους. Λάθη που ξεκινούν από πέρυσι.

Περνούσαν όλοι καλά

Στην περίπτωση του ΠΑΟΚ τελικά καταλάβαμε γιατί έφυγε ο πονηρός Ρασβάν Λουτσέσκου: ο βασικός λόγος ήταν ότι έβλεπε το κακό να πλησιάζει – ο Ρουμάνος δεν ήθελε να χρεωθεί αποτυχίες. Ο ΠΑΟΚ κέρδισε πέρυσι ένα πρωτάθλημα και την ίδια στιγμή για ένα ολόκληρο χρόνο ήταν σαν να προετοίμαζε αργά αλλά σταθερά την εφετινή του ευρωπαϊκή αποτυχία. Στο πρωτάθλημα έκανε μια συλλογή από νίκες βασισμένες όχι στο παιγνίδι, αλλά στη μεγάλη θέληση των παικτών του. Η αγωνιστική του εξέλιξη προς το καλύτερο υπήρξε ελάχιστη – η ομάδα του ΠΑΟΚ έπαιζε ένα ποδόσφαιρο ιδιωτικής πρωτοβουλίας, όπου σε άμυνα και επίθεση όλα εξαρτιόνταν από την ατομική απόδοση κάποιων παικτών: οργανωμένα πράγματα ήταν ελάχιστα. Ακόμα και η καλή απόδοσή της άμυνας του στο ελληνικό πρωτάθλημα είχε να κάνει κυρίως με το ότι αυτή ήταν σωστά προστατευμένη από μέσους που έκαναν κυρίως ανασταλτική δουλειά: ο Κάνιας, ο Σακόφ, ο Μαουρίτσιο έπαιξαν πολύ για τον Βαρέλα και τον Κρέσπο.

Ο Λουτσέσκου όταν ζητούσε να μην φύγει κανένας το έκανε γιατί γνώριζε ότι ο όποιος μηχανισμός προέκυψε πιο πολύ χάρη στο χρόνο (όλοι αυτοί έπαιζαν πολύ καιρό μαζί) και λιγότερο χάρη στη δουλειά – δουλειά ακόμα και στις προπονήσεις πρέπει να γινόταν λίγη: ο σκοπός ήταν να περνάνε όλοι καλά. Στην Ευρώπη, στα ματς που απαιτούσαν μεγαλύτερη αγωνιστική ένταση, η αδυναμία του ΠΑΟΚ να ανεβάσει ταχύτητα (ακόμα και εντός έδρας) ήταν φανερή ήδη από πέρυσι: μόνο αν περπατάς και δεν τρέχεις χάνεις εντός έδρας από τη Βίντι και την Μπάτε. Αντί αυτό να προβληματίσει, ο ΠΑΟΚ το γύρισε στο τραλαλί τραλαλό: μιλούσαν π.χ για αποκλεισμούς εντός προγράμματος – ενταγμένους σε ένα σχέδιο κατάκτησης πρωταθλήματος. Φυσικά το πρωτάθλημα κατακτήθηκε αλλά στοίχισε τόσο πολύ που το καλοκαίρι χρειάστηκαν χρήματα για να καλυφθούν τρύπες κι όχι για να γίνουν μεταγραφές. Ο Ρουμάνος βλέποντας πως φεύγουν οι παίκτες που ξέρουν την ομάδα και ότι οι αντικαταστάτες τους θα χρειαστούν χρόνο διότι δεν είναι κάποιου τύπου ποδοσφαιρικές προσωπικότητες έφυγε κι αυτός.

Αναζητούνται δράκοι

Ο ΠΑΟΚ διάλεξε ένα φιλόδοξο προπονητή, τον Αμπέλ Φερέιρα, στον οποίο είναι ζήτημα να έκανε μια μεταγραφή. Αυτός έδωσε δέκα φιλικά μακριά από την Ελλάδα για να μάθει στην ομάδα να παίζει στην κόντρα ελπίζοντας ότι θα αποκλείσει τον Αγιαξ κάνοντας αποτέλεσμα στο Αμστερνταμ: του διέφυγε της προσοχής ότι πέρυσι ο ΠΑΟΚ είχε χειρότερα αποτελέσματα στην Ευρώπη εντός έδρας. Ο άνθρωπος στην Τούμπα δεν έκανε ούτε ένα φιλικό – μικρός είναι θα μάθει. Αλλά ο ΠΑΟΚ πλήρωσε ακριβά μια, όπως αποδείχτηκε, απρόσεκτη προετοιμασία και μια ελλιπέστατη (ειδικά για να μέτρα του προκριματικού του Τσάμπιονς λιγκ) μεταγραφική καμπάνια. Κι όταν άρχισε να φωνάζει για τη διαιτησία, έχασε τελείως το μυαλό του: ο αποκλεισμός από τη Σλόβαν ήρθε ως τιμωρία για μια ανόητη αναζήτηση δικαιολογιών, που η ίδια η ομάδα δεν είχε ανάγκη. Αντί να τονίσουν το μεγάλο αγώνα του ΠΑΟΚ να αποκλείσει τον Αγιαξ, τσίριζαν σαν υστερικοί, λες και θα φοβηθεί η UEFA πύρινα άρθρα και πρωτοσέλιδα. Ο τρελός αυτός θόρυβος, ένα από τα μεγαλύτερα επικοινωνιακά αυτογκόλ που έχω δει, κατέστρεψε τελείως το μυαλό των παικτών που έκαναν στη Σλόβαν τρία γκολ δώρο σε δύο ματς, ενώ με τη φόρα των καλών εμφανίσεων με τον Αγιαξ θα πρεπε την ομαδούλα αυτή ο ΠΑΟΚ να την καταπιεί. Τώρα θα προκύψει ως παρηγοριά η διακήρυξη ότι πρέπει να κατακτηθεί το πρωτάθλημα, αλλά μια ομάδα χωρίς ευρωπαϊκά ματς στα πόδια της για ένα ολόκληρο χρόνο το επόμενο καλοκαίρι θα χει ακόμα πιο δύσκολη δουλειά. Η πίεση θα κάνει τα πάντα  χειρότερα: και στα παραμύθια γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο να βρεις δράκους.

Αγγίζοντας το θαύμα

Η ΑΕΚ είναι μια τελείως διαφορετική ιστορία.  Στην Τραπεζούντα η ΑΕΚ άγγιξε το θαύμα: η πρόκρισή της θα ήταν ένα καταπληκτικό καλοκαιρινό μυθιστόρημα με σπουδαίο τέλος. Καλά είναι πάντως μετά τα χειροκροτήματα να πάρει κι ένα μάθημα προσεχώς χρήσιμο.

Ο πρακτικός και γνώστης της ενωσίτικης πραγματικότητας Νίκος Κωστένογλου παρουσίασε την ομάδα που είχε υποσχεθεί. Έβαλε τρία στόπερ (τον Τσιγκρίνσκι, τον Βράνιες και τον Οικονόμου) επανέφερε στη ενδεκάδα το Μπακάκη και τον Λόπεζ, χρησιμοποίησε τον Γαλανόπουλο δίπλα στο Σιμόες και τοποθέτησε τον Μάνταλο πίσω από τους Λιβαγια και Ολιβέιρα που ήταν το δίδυμο της επίθεσης: δέκα παλιοί κι ένας καινούργιος. Η ΑΕΚ πατώντας καλά στο γήπεδο προηγήθηκε με 0-2 μόλις στο 28΄. Ο Λιβάγια αρχικά και ο Μάνταλος με χτύπημα πέναλτι πανικοβάλλανε τους Τούρκους που έκαναν δυο αλλαγές καλά καλά πριν βγει το ημίχρονο! Η ΑΕΚ κυριάρχησε, έχασε ευκαιρίες για το 0-3 που θα έδινε την πρόκριση, αλλά έμεινε από δυνάμεις μετά το 70΄ πληρώνοντας την καταστροφική προετοιμασία του Καρντόσο, αλλά και το γεγονός ότι όλοι αυτοί οι παίκτες έρχονται από μια σκληρή χρονιά: η ΑΕΚ από δυνάμεις είχε μείνει και πέρυσι μετά τη συμμετοχή στο Τσάμπιονς λιγκ, αλλά αμφιβάλω αν αυτό ο Καρντόζο το είχε στα υπόψιν του.  Στο τέλος η Τραμπζονσπόρ άντεξε απλά γιατί ο Ενακουέμε και ο Εκουμπάν είχαν δυνάμεις για τρέξιμο με τη μπάλα – οι υπόλοιποι της Τραμπζονσπορ έκαναν συστηματικά καθυστερήσεις! Δυστυχώς οι αλλαγές του Κωστένογλου δεν είχαν τη δύναμη να σηκώσουν την ΑΕΚ οδηγώντας την σε μια τελική επίθεση. Αλλά η νίκη υπήρξε μεγάλη και θα φέρει ηρεμία: είναι βέβαιο.

Εμφάνιση απάντηση

Το γραφα ως συμπέρασμα και στην εφημερίδα. Η εμφάνιση των παικτών της ΑΕΚ είναι κάτι που η διοίκηση της ομάδας πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψιν της τώρα που αναζητεί τον νέο προπονητή. Αυτό που έδειξαν οι παίκτες στην Τραπεζούντα είναι ότι τους αρέσει να παίζουν αυτό ακριβώς το ποδόσφαιρο: με τα νότα καλυμμένα, μικρό ρίσκο και ελευθερία κινήσεων μπροστά . Οι επιθετικοί θέλουν να νιώθουν προστατευμένοι από μία σοβαρή άμυνα και η άμυνα χρειάζεται κάλυψη από μέσους που τρέχουν: όλα τα άλλα έπονται. Αυτό το είδος του ποδοσφαίρου, που είναι απλό και κατανοητό (και δεν χρειάζεται εξτρέμ, επιθετικά μπακ, κρυφά φορ, πολύ τρέξιμο κτλ) οι παίκτες της ΑΕΚ το γουστάρουν: στο μυαλό τους κατάλληλος προπονητής παραμένει ο Χιμένεθ π.χ. Όπως και στο μυαλό των παικτών του ΠΑΟΚ παραμένει ιδανικός ο Λουτσέσκου, που δεν τους ζόριζε στις προπονήσεις, καταλάβαινε τα θέλω τους και είχε μια δικαιολογία για όλα. Και που έφυγε γιατί γνωρίζει ότι ένας διπλός καλοκαιριάτικος αποκλεισμός θα ήταν φιάσκο αδικαιολόγητο ακόμα και από τον ίδιο…