Μετά το τέλος της 14ης αγωνιστικής της Ευρωλίγκας ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός πρέπει κάτι να καταλάβουν: ο δρόμος προς το Final 4 θα είναι πολύ περισσότερο σκληρός από όσο νόμιζαν. Όχι γιατί για δεύτερη φορά φέτος έχασαν και οι δυο στην ίδια αγωνιστική. Ούτε γιατί οι ήττες τους ήρθαν από ομάδες που αποδεικνύεται ότι έχουν φιλοδοξίες ανάλογες με τις δικές τους. Αλλά γιατί φάνηκαν και οι δυο ευάλωτοι: όποιος τους αντιμετωπίζει τους αναλύει και βρίσκει τρόπους να τους κάνει την ζωή δύσκολη. Ισως γιατί μερικά πράγματα εξελίσσονται και για τους δυο διαφορετικά από αυτό που είχαν σχεδιάσει. Ισως γιατί στην εφετινή Ευρωλίγκα οι αληθινά δυνατοί είναι κάποιοι που και οι δυο ελληνικές ομάδες δεν περίμεναν. Όπως και να χει, αν ο Γιώργος Μπαρτζώκας και ο Εργκίν Αταμάν δεν ασχοληθούν λίγο παραπάνω με τους αντιπάλους τους σε ματς όπως αυτά αυτής της αγωνιστικής καμία νίκη δεν μπορεί να ρθει διαδικαστικά και με απλή εφαρμογή ενός κάποιου παιγνιδιού. Χρειάζεται μελέτη και μεγαλύτερη προσοχή σε όλα.
Το λάθος με τον Πετρούσεφ
Ο Ολυμπιακός κέρδισε για δεύτερη μόλις φορά στην ιστορία του στην Ευρωλίγκα την Μονακό εκτός έδρας, αλλά πριν προλάβει να το χαρεί, του προέκυψε η πρωτοπόρος Παρί στο ΣΕΦ. Ο Ολυμπιακός χρειάστηκε να την αντιμετωπίσει μάλιστα με ένα μόνο σέντερ τον Μιλουτίνοφ, καθώς μετά τον Ράιτ, του οποίου δυστυχώς η σεζόν τελείωσε μυστηριωδώς, έμεινε έξω και ο Φαλ – ενώ κάποια προβλήματα είχε και ο Βεζένκοφ. Η εξέλιξη δείχνει ότι έγινε ένα μικρό λάθος με την περίπτωση του Πετρούσεφ που δόθηκε δανεικός στον Ερυθρό Αστέρα. Αν κάποιος έπρεπε να φύγει δεν ήταν αυτός αλλά ο Πίτερς. Είναι πολύ καλός παίκτης ο Αμερικανός (και χθες βοήθησε στο εντυπωσιακό στο τέλος come back του Ολυμπιακού) και είναι εξαιρετικός χαρακτήρας, αλλά παίζει κυρίως ως αναπληρωματικός του Βεζένκοφ – δυστυχώς ούτε ως τριάρι. Ενώ ο Πετρούσεφ παίζει και «τέσσερα» και «πέντε» - και κυρίως δένει με τον Μιλουτίνοφ τον οποίο γνωρίζει καλά και από την εθνική Σερβίας. Αν ο Πετρούσεφ δεν είχε φύγει το πρόβλημα θα ήταν μικρότερο, αλλά μετά αν και τα ίσως δεν γίνεται δουλειά. Γιατί έφυγε; Για τον μόνιμο λόγο που φεύγουν από τις ομάδες οι καλοί παίκτες: ο χρόνος συμμετοχής του φαινόταν λίγος.
Το τρέξιμο ως επιστήμη
Η Παρί έφτασε στο ΣΕΦ με συνεχόμενες νίκες, έχει αναστατώσει υπέροχα την διοργάνωση παίζοντας ένα γρήγορο και επιθετικό μπάσκετ δύσκολα αντιμετωπίσιμο. Εκθειάζονται οι επιθετικές αρετές αυτής της ομάδας, αλλά έχει πολλές άλλες: ο τρόπος που στην άμυνα κρύβουν τον Dj Σορτς πχ είναι εντυπωσιακός – υπάρχει πάντα ένας παίκτης που πάει σε βοήθεια του σαν η γαλλική ομάδα να παίζει μια διαρκής παγίδα. Στην επίθεση φυσικά ο τύπος κάνει ό,τι θέλει: είναι ένας Καμπάτσο που πασάρει και κατευθύνει και γύρω του υπάρχουν σουτέρ – ο Σπλίτερ έχει φτιάξει μια μικρή Ρεάλ Μαδρίτης χωρίς τον Ταβάρεζ. Αλλά με σέντερ κινητικούς και έτοιμος να σουτάρουν κι αυτοί από μακριά.
Αν υπήρχε ο Φαλ η στόχευση του Ολυμπιακού θα ήταν να την χτυπήσει κάτω απ’ το καλάθι όπου είναι λιγότερο δυνατή. Χωρίς τον Φαλ ο Ολυμπιακός έπρεπε για να την κερδίσει, να τρέξει πιο πολύ κι αυτό με την Παρί είναι πάρα πολύ δύσκολο. Ο DJ Σορτς, ο Χίφι και οι υπόλοιποι έχουν κάνει το τρέξιμο επιστήμη: ο κόουτς Σπλίτερ τους καμαρώνει.
Όταν ο Ολυμπιακός στο τέταρτο δεκάλεπτο πίεσε και έτρεξε έγραψε ένα καταπληκτικό 22-0 που βασίστηκε στο γεγονός ότι ο Μπαρτζώκας (που δεν παράτησε το ματς όταν οι Γάλλοι προηγήθηκαν με 60-80) βρήκε μια πεντάδα γρήγορη και πιεστική: με τον Βεζένκοφ σέντερ και τον Πίτερς στο 4, αλλά κυρίως με τρεις αθλητικούς και γρήγορους περιφερειακούς (Βιλντόζα, Γκος και Φουρνιέ) ο Ολυμπιακός έκανε αυτό που δεν μπορούσε να κάνει στο προηγούμενο κομμάτι του ματς, δηλαδή πίεσε την μπάλα.
Γιατί ο Ολυμπιακός έμπλεξε
Ο Ολυμπιακός έμπλεξε και εν τέλει έχασε για ένα απλό λόγο: στο μεγαλύτερο διάστημα του παιγνιδιού προσπαθούσε στην άμυνα να μην εκθέσει τον Μιλουτίνοφ και τον χάσει με φάουλ διότι αναπληρωματικός του δεν υπήρχε. Ετσι έδινε την εντύπωση πως έπαιζε άμυνα με τέσσερις παίκτες απέναντι σε πέντε. Φυσικά πλήρωσε και την μόνιμη σχεδόν μη χρησιμοποίηση του Φουρνιέ στο δεύτερο δεκάλεπτο. Ο Γάλλος είχε κρατήσει τον Ολυμπιακό κοντά στο σκορ στο πρώτο δεκάλεπτο καθώς είχε δέκα πόντους και είχε πάρει από τον δαιμόνιο DJ Shorts δυο φάουλ. Αλλά στο δεύτερο δεν αγωνίστηκε λεπτό διότι ο Μπαρτζώκας κοιτάζει πάντα το ρολόι και μέχρι να ζεσταθεί και να επιστρέψει εντυπωσιακά στο τέταρτο δεκάλεπτο ο Ολυμπιακός στο τρίτο δεκάλεπτο έμεινε σχεδόν χωρίς καλάθι: δυο όλα κι όλα πέτυχε ο ΜακΚίσικ και όλοι οι άλλοι πόντοι ήρθαν από βολές – οι παίκτες της Παρί ξόδευαν φάουλ αρκεί να μην άφηναν τον Ολυμπιακό να φτάσει εύκολα στο καλάθι. Κάπως έτσι έχτισαν το πρώτο τους +15 (47-62, στο 35΄) βάζοντας τις βάσεις για μια νίκη που ήταν δίκαιη, έστω κι αν τελικά προέκυψε από λεπτομέρειες με το 22-0 του Ολυμπιακού στο τέλος.
Για να είμαι ειλικρινής δεν κατάλαβα και την διαχείριση του τελευταίου δίλεπτου. Η δική μου εντύπωση είναι ότι έπρεπε ο κόουτς να πειράξει την πεντάδα που πίεσε κι ανέτρεψε το -20. Δεν υπήρχε πια λόγος ρίσκου με μια πεντάδα που έβγαλε με επιτυχία μια ειδική αποστολή, ενώ μόλις δυο μέρες πριν στο Μονακό είδαμε πόσο χρήσιμος μπορεί να είναι ο Μιλουτίνοφ στα τελευταία λεπτά. Το ό,τι ο Ολυμπιακός έχασε τελικά το ματς για ένα χαμένο ριμπάουντ (κι ένα σουτ που δέχτηκε από τον κατά συνθήκη σέντερ Μίκαελ Γιαντούνεν) μαρτυρά ότι στο τέλος ο σέντερ του του έλειψε. Κι ο Μιλουτίνοφ στο φινάλε δεν είχε να φοβηθεί τα φάουλ – το ματς τελείωνε: θα μπορούσε να μπει στο 82-80 και να παίξει ένα κανονικό τρίλεπτο. Βέβαια δεν συμφωνώ με την λογική η ανατροπή πήγε στράφι: χάθηκε ένα ματς, έμεινε όμως μια εντυπωσιακή προσπάθεια. Ολο αυτό μπορεί να αποδειχτεί χρήσιμο προσεχώς – τουλάχιστον στην νοοτροπία της ομάδας. Που πρέπει πάντως να βρει γρήγορα ένα ψηλό γιατί το πλήρες ρόστερ της φαίνεται ξαφνικά να έχει ένα σημαντικό κενό.
Στην παγίδα του Ομπράντοβιτς
Αν ο Ολυμπιακός έχασε στις λεπτομέρειες στο ΣΕΦ ο ΠΑΟ έχασε για πρώτη φορά φέτος με κάτω τα χέρια: η Παρτιζάν στο Βελιγράδι τον κέρδισε χωρίς καλά καλά να ιδρώσει με ένα επιβλητικό 91-73 που αποτελεί την μεγαλύτερη ήττα του ΠΑΟ τον καιρό του Αταμάν. Το ρεκόρ του Παναθηναϊκού στην κατάταξη δεν είναι κακό – έχει 8 νίκες και 6 ήττες. Με δεδομένο ότι οι ομάδες του Αταμάν παίζουν καλύτερα στο δεύτερο μισό της χρονιάς το πράγμα δεν είναι τόσο ανησυχητικό. Ανησυχητικό είναι ότι κάτι δεν πάει καλά στο παιχνίδι του ΠΑΟ γενικά.
Οι ειδήμονες αποδίδουν τις μέτριες εμφανίσεις σε αδυναμίες της άμυνας. Ο ΠΑΟ έχει δεχτεί 84 πόντους στο Παρίσι, 90 στη Μαδρίτη, 94 από τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ, 84 από την Ζάλγκιρις, 87 από τη Μακάμπι, 91 από την Μονακό κι 89 από την Μπάρτσα στο ΟΑΚΑ και 91 από την Παρτιζαν προχθές. Το ότι δεν λειτουργεί καλά αμυντικά η γραμμή των γκαρντ, που μάλιστα είναι σχεδόν σταθερά τρεις, βγάζει μάτια. Ο Σλουκάς, που στο Βελιγράδι ήταν καλός επιθετικά για ένα ημίχρονο, έχει δυσκολίες και τον χτυπάνε όλοι. Ο Μπραουν δεν είναι αμυντικός ογκόλιθος. Ο Ναν σκέφτεται πολύ περισσότερο το πως θα σκοράρει - ακόμα και ο Γκραντ παίζει με λιγότερη ένταση από πέρσι. Αλλά και όταν ο Αταμάν ψηλώνει την πεντάδα πάλι η άμυνα εχει τα θέματα της: έχω εγκαίρως επισημάνει ότι δεν υπάρχει τριάρι και τεσσάρι με σχετική ευκολία στο σκοράρισμα που να μην κάνει πάρτι με αντίπαλο τον ΠΑΟ – συνέβη και στο Βελιγράδι: Μπόνγκα, Μαρίνκοβιτς και Ταρίκ Τζόουνς έβαλαν πάνω από 30 πόντους! Είναι φανερό ότι ο Οσμάν δεν δίνει στον Αταμάν όσο περίμενε αλλά φτωχή συνεισφορά έχει και ο Παπαπέτρου ενώ ο Γκριγκόνις λείπει και πλέον αυτό φαίνεται πολύ. Αν η συνύπαρξη των τριών γκαρντ ήταν ένα τρικ στο οποίο συχνά οι αντίπαλοι δεν είχαν απάντηση, με δεδομένη την φτωχή επιθετική προσφορά των «φτερών» τώρα γίνεται υποχρεωτική και το αποτέλεσμα είναι ότι όλοι το σχήμα το περιμένουν. Ο Αταμάν έκανε το καλοκαίρι μεταγραφές για να δυναμώσει τον Παναθηναϊκό κυρίως στην άμυνα: περίμενε πως δεν θα έχει το περσινό πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού που του έδινε το γεγονός ότι είχε μια ομάδα με 11 καινούργιους παίκτες. Αλλά για την ώρα καταγράφεται μια αποδυνάμωση κι ένα βραχυκύκλωμα. Και είναι κακό σημάδι ότι έχουν αρχίσει συζητήσεις για το αν πχ ο Ναν είναι ο ΜVP της Ευρωλίγκας – αυτά συζητιούνται μόνο στο τέλος.
Επιστροφή στον τρόπο
Ο Αταμάν πρέπει να αλλάξει τον ΠΑΟ ενώ η σεζόν τρέχει κι αυτό δεν είναι το καλύτερό του. Ισως η λύση είναι η προσαρμογή στον αντίπαλο – ο τρόπος που κατά βάση ακολουθούσε πέρσι. Αλλά αυτό είναι εύκολο μόνο να το λες. Θυμίζω ότι την τελευταία του σεζόν στην Εφές όλα στράβωσαν όταν με την απόκτηση του Κλάιμπερν η τότε πρωταθλήτρια Ευρώπης έμοιαζε υπερπλήρης. Κι αντί να μοχθήσει να περιορίσει αντιπάλους έκανε πασαρέλες δείχνοντας την ποιότητα των μονάδων της χωρίς να είναι ομάδα…
