Μπορεί μια ομάδα να χάσει ένα ματς στο οποίο έχει προηγηθεί με 15 πόντους στο πρώτο δεκάλεπτο; Αν είναι ο Ολυμπιακός λες «αποκλείεται να συμβεί» διότι ο Ολυμπιακός όλα αυτά τα χρόνια έχει προκόψει με την σοβαρότητά του, δηλαδή παίζοντας με σκοπό να ελέγχει το ρυθμό, να μοιράζει τις επιθετικές προσπάθειες και να βρίσκει στην άμυνα λύσεις και διορθώσεις ακόμα και σε δύσκολα βράδια. Μπορεί ο Ολυμπιακός του Γιώργου Μπαρτζώκα να χάσει ένα ματς, έστω κι εκτός έδρας, όταν έχει πετύχει 89 πόντους; Και σε αυτή την ερώτηση η απάντηση είναι πως πρόκειται για κάτι σχεδόν αδύνατο, αφού ο Ολυμπιακός για να φτάσει τους 89 πόντους θα πρέπει να ξεκινήσει την δουλειά από την άμυνα. Κι όμως ο Ολυμπιακός χθες από την Εφές έχασε 91-89. Δεν είναι παράξενο διότι από την Εφές στην Πόλη χάνει συνεχώς από το 2017 για τον ίδιο πάντα λόγο: όταν οι γκαρντ της τούρκικής ομάδας αναλαμβάνουν δράση το παιγνίδι ανοίγει κι ο Ολυμπιακός δυσκολεύεται να τους περιορίσει ή απλά να βάλει πιο πολλούς πόντους. Αλλά από όλες τις ήττες του εκεί η χθεσινή είναι η πιο ανεξήγητη. Όχι τόσο γιατί η Εφές είχε εντός του παιγνιδιού μια θεαματική μεταμόρφωση (όταν έχεις τον Ντάριους Τόμσον, τον Μπράιαντ και φυσικά τον μοναδικό Λάρκιν μπορείς να το κάνεις), όσο γιατί ο ίδιος χάθηκε στα εύκολα: για την ακρίβεια έμπλεξε μόνος του ένα ματς που θα έπρεπε να το έχει τελειώσει ήδη από το πρώτο ημίχρονο, όταν χάρη στο καλό του ξεκίνημα είχε θολώσει τους Τούρκους.

Ο νόμος του Μέρφι

Για να ρθουν τα ίσια ανάποδα, χρειάστηκε να γίνουν πολλά – κάποια στιγμή είδαμε και την εφαρμογή ένας από τους νόμους του Μέρφι που λέει ότι όταν «τα πράγματα πρόκειται να πάνε άσχημα, πιθανόν θα γίνουν χειρότερα». Ο Ολυμπιακός τελείωσε το ματς με τρία λάθη που είναι πέρα από το λογικό: ο Φουρνιέ, στην καλύτερη βραδιά του από την μέρα που υπέγραψε για την ελληνική ομάδα, έδωσε τη μπάλα στους γηπεδούχους αφού προηγουμένως πήρε μια επίθεση σχεδόν χωρίς να αλλάξει πάσα και στην συνέχεια σούταρε από μακριά χωρίς τις καλύτερες προϋποθέσεις κι ενώ υπήρχε πολύς χρόνος για επίθεση. Κερασάκι στην τούρτα μια γλίστρα του ΜακΚίσικ σε μια μπανάλ για τον ίδιο κίνηση που είχε ως αποτέλεσμα πάλι η Εφές να πάρει την μπάλα χωρίς καν να παίξει άμυνα – η τραγική ειρωνεία είναι πως αμέσως μετά ο φορμαρισμένος Σακίλ πέτυχε ένα τρίποντο, ενώ το ματς είχε κριθεί. Όλα αυτά δείχνουν ότι στο φινάλε υπήρξε και μια γενναία δόση ατυχίας, θα ήταν όμως λάθος να μην συνυπολογίσει κάποιος στην ήττα και πολλά άλλα που όμως έχουν να κάνουν με επιλογές συζητήσιμες.

Ομορφιά και κατασπατάληση

Ο Μπαρτζώκας υποχρεώθηκε να βγάλει στο δεύτερο λεπτό του ματς τον Φουρνιέ που είχε ξεκινήσει με πέντε πόντους και να τον αντικαταστήσει με τον Ντόρσεϊ. Προέκυψε από σπόντα μια πεντάδα που την σεζόν 2021-22 έκανε πολλά και καλά: Γουόκαπ, Φαλ, Ντόρσεϊ, Παπανικολάου και Βεζένκοφ είχαν χημεία γιατί έρχονται από μακριά και σε 7 λεπτά κοινής παρουσίας διέλυσαν την Εφές εκτοξεύοντας την διαφορά στο +15. Αυτή την πεντάδα δεν την ξαναείδαμε ποτέ στην διάρκεια του ματς – δεν ξέρω γιατί.

Αυτό που ξέρω είναι ότι η δεύτερη πεντάδα του Ολυμπιακού με Βιλντόζα, ΜακΚίσικ, Ντόρσεϊ, Πίτερς και Πετρούσεφ (αρχικά και πριν τον αντικαταστήσει ο Ράιτ) κατασπατάλησε το αβαντάζ πελαγώνοντας στην άμυνα. Η Εφές καθοδηγούμενη από ένα σπουδαίο Λάρκιν θα μπορούσε να προηγείται ήδη στο ημίχρονο, αν ο Ντόρσεϊ δεν είχε βρει 9 πόντους που θα μπορούσαν να είναι 11 αν δεν πατούσε την γραμμή του τρίποντου για κάτι ελάχιστο δυο φορές. Ο Ντόρσεϊ ήταν επιθετικά τουλάχιστον καλύτερος από τα προηγούμενα ματς, αλλά στο δεύτερο ημίχρονο δεν αγωνίστηκε καθόλου.  Ο Μπαρτζώκας προτίμησε τον ΜακΚίσικ και τον Φουρνιέ που επέστρεψε μαινόμενος κάνοντας ένα επιθετικό κρεσέντο. Αλλά δεν είναι έτοιμος για τόσα πολλά συνεχόμενα λεπτά και στο τέλος κουράστηκε. Η δε μονοπώληση της μπάλας από τους περιφερειακούς (μέχρι κι ο Γουόκαπ πήρε δυο σουτ, πράγμα που αποφεύγει επιμελώς), είχε ως αποτέλεσμα να μην πάρει καμία απολύτως προσπάθεια ο Βεζένκοφ για όλο το κρίσιμο τέταρτο δεκάλεπτο: από όλα τα ανεξήγητα της βραδιάς που θα μπορούσαν να είναι κεφάλαια σε ένα βιβλίο με τίτλο «πως χάνεται ένα παιγνίδι» ετούτο είναι το μεγαλύτερο. Ακόμα και στις αμήχανες τελευταίες επιθέσεις που προέκυπταν μετά από τάιμ άουτ, η μπάλα δεν πήγε στον Βεζένκοφ ποτέ.

Ο Λάρκιν είναι η διαφορά

Για να είμαστε δίκαιοι με την πραγματικότητα η φωτογραφία του ματς είναι ότι η νίκη είναι όλη της Εφές κι Ολυμπιακός μολονότι έχασε έχει πολλά να κρατήσει. Ο κόουτς Μιγιάτοβις είναι λένε απίθανο να βγάλει την σεζόν, ωστόσο χθες πήρε ρίσκα που του βγήκαν. Η ιδέα να κρατήσει τον Λάρκιν εκτός αρχικής πεντάδας είχε να κάνει με την πίστη του ότι οι περιφερειακοί του Second Unit του Ολυμπιακού θα είναι δύσκολο να τον κρατήσουν: έτσι κι έγινε – ειδικά κάποιες προσπάθειες του Βιλντόζα να τον περιορίσει παρότι ηρωϊκές, μαρτυρούσαν μια τεράστια διαφορά ποιότητας. Ο Μιγιάτοβις στο δεύτερο ημίχρονο παρουσίασε τις καλύτερες για την περίσταση πεντάδες επιμένοντας στην εμπειρία του Μπράιαντ και στην κλάση του Τόμσον στους οποίους έδωσε πάρα πολύ χρόνο (27 και 31 λεπτά αντίστοιχα) παρά το κακό τους ξεκίνημα. Άλλαξε επίσης του κόσμου τους παίκτες στον Βεζένκοφ (Σμιτς, Γιλμάζ, Οσμάνι, Γουίλις) και επέμενε και στον Νουόρα γνωρίζοντας πως αυτά τα ματς κερδίζονται από περιφερειακούς που σκοράρουν. Και δικαιώθηκε: η Εφές πήρε πόντους και από τους δέκα παίκτες που ο προπονητής της χρησιμοποίησε – καθόλου τυχαία.  

Πρόοδος σημαντική

Τι κρατάει ο Ολυμπιακός; Πάρα πολλά. Η πρόοδός του σε σχέση με την προηγούμενη επίσκεψή του στην Πόλη και την ήττα από την Φενέρ είναι τεράστια. Με τον Φαλ καλά ο Ολυμπιακός αρχίζει να δείχνει κάτι πολύ από τα προσεχώς: με την επιστροφή του Μιλουτίνοφ θα διορθωθεί ακόμα πιο πολύ. Ο Μπαρτζώκας είδε για πρώτη φορά τον Φουρνιέ που όλοι περιμένουν – έχει πολλά να μάθει και πρέπει για να είναι χρήσιμος στον Ολυμπιακό ως δυάρι να παίζει προσεχτικότερα και καλύτερα στην άμυνα αλλά έχει προσωπικότητα κι αυτό είναι που χρειάζεται. Είδαμε επίσης και αρκετά καλή δουλειά στην επίθεση: το μαρτυρούν οι 26 ασίστ, αλλά και τα δέκα τρίποντα. Υπάρχει ωστόσο φανερά ένα είδος κούρασης του Ράιτ και του Πετρούσεφ (που έπαιξε και Ολυμπιακούς Αγώνες) και είναι για αυτό ασταθής όπως στο ξεκίνημα και ο Παπανικολάου: με αυτόν χωρίς πόντο πάντα ο Ολυμπιακός ζορίζεται. Το πιο σπουδαίο όμως από τα συμπεράσματα που θα πρεπε να κρατήσει ο κόουτς είναι ότι η πεντάδα των παλιών (Φαλ, Βεζένκοφ, Παπανικολάου, Ντόρσεϊ, Γουόκαπ) μπορεί να είναι εξαιρετικά λειτουργική, τόσο ώστε αν χρειαστεί να σπρώξει τον Φουρνιέ στο second unit. Αν αυτό λειτουργούσε ο Ολυμπιακός θα έβρισκε προσωπικότητα και leadership και στο δεύτερο δεκάλεπτο του ματς στο οποίο συνήθως υποφέρει: θυμίζω ότι πέτυχε σε αυτό 14 πόντους με την Ζαλγκίρις και 16 με την Αρμάνι και χθες έχασε το αβαντάζ που έχτισε στο ξεκίνημα κάνοντας επίδειξη δύναμης.

Εν τέλει χάθηκε μια ευκαιρία. Κανείς δεν επιτρέπεται να χαίρεται για μια ήττα. Αλλά χρειάζονται κι αυτές για να γίνεται και κριτική και αυτοκριτική. Πράγματα πιο χρήσιμα από τα συνήθως υπερβολικά μπράβο…