Με την ολοκλήρωση της τέταρτης αγωνιστικής του UEFA Nations League καταγράφεται ένα εξαιρετικά κολακευτικό και σπάνιο δεδομένο: η Εθνική μας είναι η μόνη ομάδα στα δυο πρώτα γκρουπ που έχει 4 νίκες σε 4 ματς: θυμίζω ότι τα γκρουπ αυτά έχουν συνολικά οκτώ ομίλους των τεσσάρων ομάδων. Ανάλογη επίδοση έχει και η Ρουμανία που όμως βρίσκεται στο τρίτο γκρουπ δυναμικότητας και στον όμιλό της έχει την Κύπρο, το Κόσοβο και την Λιθουανία. Οι δυο περιπτώσεις 4Χ4 δεν συγκρίνονται.   

Μόνο ακούγοντας

Υπάρχει σίγουρα συμβολή του Ιβάν Γιοβάνοβιτς στις 4 αυτές σερί νίκες της Εθνικής μας στο Nations League – o κόουτς παρουσιάστηκε σαν έτοιμος από καιρό για να αναλάβει την αποστολή και ξεκίνησε χωρίς να δώσει έστω ένα φιλικό με την ομάδα. Ωστόσο για να είμαστε δίκαιη με την πραγματικότητα πολύ καλά ξεκίνησε στην Εθνική και ο Γουστάβο Πογιέτ που κι αυτός έκανε ντεμπούτο σε ματς ομίλου του UEFA Νations League. Πράγμα που κατά την γνώμη σημαίνει κάτι απλό: ότι τα παιδιά που απαρτίζουν το συγκεκριμένο γκρουπ παίζουν για τους προπονητές τους. Τους ακούν. Συνεργάζονται μαζί τους. Δεν πιστεύουν πως τα ξέρουν όλα – πράγμα που συμβαίνει συχνά με τους Ελληνες διεθνείς, ειδικά αυτούς που αγωνίζονται σε μεγάλες ελληνικές ομάδες. Έχοντας με την συμπεριφορά τους διώξει κάμποσους προπονητές από τις ομάδες που αγωνίζονται, οι παίκτες αυτοί συχνά πιστεύουν πως και οι ομοσπονδιακοί είναι αναλώσιμοι. Αυτή η λογική είχε πεθάνει στα χρόνια του Ρεχάγκελ και του Σάντος. Αλλά επανήρθε αργότερα γιατί η ΕΠΟ το επέτρεψε. Κι αν σήμερα έχει πάει πάλι στην άκρη αυτό δεν έχει να κάνει με την διοίκηση της ομοσπονδίας κτλ, αλλά με τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές και την νοοτροπία τους. Το γκρουπ είχε ζητήσει την παραμονή του Πογιέτ, αλλά δέχτηκε τον ερχομό του Γιοβάνοβιτς συνεχίζοντας την καλή δουλειά. Είμαστε μπροστά στην σπάνια περίπτωση παίκτες να παίζουν από την πρώτη στιγμή για τους προπονητές τους όχι γιατί θέλουν να κερδίσουν την θέση τους (οι καλοί ξεχωρίζουν…) αλλά γιατί τους προπονητές τους σέβονται. Όταν αυτό το βλέπαμε να συμβαίνει παλιότερα ήταν γιατί οι σχέσεις προπονητών παικτών είχαν γίνει εξαιρετικές μετά από κάποια επιτυχία. Τώρα η σχέση είναι η καλύτερη γιατί βασίζεται στην πίστη των παικτών πως μόνο ακούγοντας τον προπονητή τους θα τα καταφέρουν.  

Η σωστή νοοτροπία

Εν μέρει αυτό οφείλεται ότι στην Εθνική υπάρχουν πολλοί ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται σε ομάδες του εξωτερικού. Αυτοί έχουν αποκτήσει την σωστή νοοτροπία συνεργασίας και υπακοής στον εκάστοτε κόουτς γιατί χάρη στη δουλειά με προπονητές βελτιώθηκαν, αλλά και γιατί κάθε Κυριακή πρέπει να κερδίζουν μια θέση στην ομάδα δουλεύοντας: εύκολο δεν είναι τίποτα για κανένα τους. Στην κατηγορία αυτών που ανέβηκαν επίπεδο γιατί δούλεψαν με προπονητές πολύ καλά (και εξακολουθούν να το κάνουν) είναι ο Μαυροπάνος, ο Παυλίδης, ο Χατζηδιάκος, ο Σιώπης, ο Τζόλης. Εφυγαν από την Ελλάδα σχεδόν ασχημάτιστοι, ξέροντας σε γενικές γραμμές απλά τα πολύ βασικά κι έγιναν καλοί ποδοσφαιριστές μακριά από δω. Σχεδόν κανείς τους δεν θέλει και να επιστρέψει.

Μου έκανε μεγάλη εντύπωση η περίπτωση του Χατζηδιάκου το καλοκαίρι. Ο μάνατζέρ του τα είχε βρει σε όλα με τον ΠΑΟΚ, όταν αυτός αποφάσισε να φύγει από το Κάλιαρι. Ο ίδιος χάλασε την μεταγραφή και προτίμησε την Κοπεγχάγη αφού μίλησε με τον Ζέκα. Το έκανε γιατί εκεί θα δούλευε για να γίνει καλύτερος κι όχι για να αποδεικνύει σε διάφορους που θα τον βρίζουν σε κάθε του λάθος πως τον αδικούν. Από την άλλη είναι δεδομένο πως με τον δρόμο που πήραν παίκτες όπως ο Βλαχοδήμος, ο Τσιμίκας, ο Γιαννούλης, ο Πέλκας, ο Κουλιεράκης γνωρίζουν πως πρέπει να δουλεύουν σκληρά κάθε μέρα για να αποδεικνύουν στους προπονητές τους πως αξίζουν την προτίμησή που τους έδειξαν. Ολοι έφυγαν από εδώ ενώ έπαιζαν σε μεγάλες ομάδες, αλλά την όποια έπαρση την άφησαν πίσω τους. Κατανοώντας ότι η επιτυχία είναι ιδρώτας.

Ξέρουν την αξία του προπονητή

Ο Γιοβάνοβιτς είναι τυχερός και γιατί οι παίκτες που αγωνίζονται σε ελληνικές ομάδες έχουν δουλέψει με καλούς προπονητές και την αξία του προπονητή την ξέρουν. Ο Ρότα, ο Μάνταλος, ο Γαλανόπουλος έχουν ζήσει την μεταμόρφωση της ΑΕΚ από τον Αλμέιδα. Τον Ιωαννίδη και τον Κουρμπέλη (όπως και τον Βαγιαννίδη και τον Χατζηζιοβάνη) τους είχε ο ίδιος παίκτες και τους ξέρει – αλλά το πιο σπουδαίο είναι ότι τον ξέρουν κι αυτοί. Ο Μασούρας, αλλά κι ο Μπουχαλάκης που δεν αποκλείεται να επανέρθει αφού θα λείπει με την Αγγλία ο Κουρμπέλης, είχαν προπονητή τον Μαρτίνς και έμαθαν από αυτόν τι θα πει κουλτούρα δουλειάς, ενώ ο Τζολάκης καθιερώθηκε με τον Μεντιλίμπαρ και ο Ρέτσος με τον Βάσκο έγινε καλύτερος. Ο Μπακασέτας ξέρει από μικρός ότι ο μη σεβασμός των προπονητών οδηγεί σε καταστροφές. Ο Κωνσταντέλιας είναι πολύ μικρός για να αποκτήσει κακές συνήθειες. Ο Γιοβάνοβιτς, όπως και ο Πογιέτ προηγουμένως, δεν έχει στο γκρουπ ούτε σούπερ βεντέτες, ούτε κακομαθημένους τάχα μου σταρ, ούτε παίκτες που βλέπουν την Εθνική ως ένα είδος υποχρεωτικής αγγαρείας. Παλιά λέγαμε πως στο ποδόσφαιρο για να τα καταφέρεις χρειάζεται να είσαι και λίγο κακό παιδί – να κοιτάς πχ και την πάρτη σου. Αν αυτή η ομάδα επιστρέψει σε μια μεγάλη διοργάνωση θα ζήσουμε ένα θρίαμβο καλών παιδιών.  

Μια ωραία οικογένεια  

Ο τρόπος που φέρθηκαν οι παίκτες μετά τον άδικο θάνατο του Τζορτζ Μπάλντοκ έκανε κατανοητό σε πολλούς ότι αυτή η ομάδα έχει αρχές κι ότι αποτελείται από σοβαρά παιδιά που παίζουν ο ένας για τον άλλο και που – κυρίως – είναι δεμένα μεταξύ τους γιατί είναι μέλη της Εθνικής. Ο Πογιέτ περιόρισε τις κλήσεις, πόνταρε στους καλύτερους χαρακτήρες, έκανε με τα παιδιά του πολλά: έχασε την πρόκριση στα τελικά του Euro στα πέναλτι στην Τιφλίδα γιατί μια κλήρωση έστειλε την ομάδα του να παίξει ένα μπαράζ στην έδρα μιας ομάδας, που το είδε δικαίως σαν μοναδική ιστορική ευκαιρία. Ο Γιοβάνοβτς βρήκε μια ομάδα που χρειαζόταν κάποιες πινελιές: για το ό,τι ξέρει να διαχειρίζεται χαρακτήρες δεν υπάρχει αμφιβολία. Αυτός βρήκε παιδιά που τον ακούν και τα παιδιά νιώσανε αμέσως πως είναι άξιος της εμπιστοσύνης τους. Και όσο κι αν ακούγεται περίεργο τα παιδιά, που έχουν δεθεί σε μέρες δύσκολες, τον υιοθέτησαν. Και κάπως έτσι γεννήθηκε μια οικογένεια…