Μολονότι η Εθνική μας ομάδα δεν συγκεντρώνει την μεγάλη προσοχή των media στο διάστημα της μίνι προετοιμασίας της για τα μπαράζ που μπορεί να της δώσουν ένα εισιτήριο για τα τελικά του Euro που θα γίνουν το καλοκαίρι στην Γερμανία, εν τούτοις η προπώληση των εισιτηρίων για το πρώτο μπαράζ, αυτό που η Εθνική μας θα φιλοξενήσει και στο οποίο θα έχει αντίπαλο το Καζακστάν, πάει πολύ καλά. Μέχρι την Τρίτη το πρωί είχαν πωληθεί 18 χιλιάδες εισιτήρια και η ζήτηση εξακολουθούσε να είναι μεγάλη. Ο κόσμος καταλαβαίνει την ανάγκη υποστήριξης της ομάδας, έχει δει κάποια βηματάκια μπροστά τον καιρό του Πογέτ και θέλει να συμπαρασταθεί. Δεν είναι παράξενο.  

Πηγαίνοντας προς το ματς θυμήθηκα δυο μπαράζ που η Εθνική μας έδωσε και πρόσφατα και προκρίθηκε κι ένα που απέτυχε. Όλα είχαν έπαθλα εισιτήρια για τα τελικά του μουντιάλ.  Τον Νοέμβριο του 2009 η ομάδα του Οτο Ρεχάγκελ είχε αποκλείσει σε διπλές αναμετρήσεις την Ουκρανία. Τον Νοέμβριο του 2013 η Εθνική μας με προπονητή τον Φερνάντο Σάντος είχε προκριθεί πάλι σε διπλά ματς σε βάρος της Ρουμανίας. Κοινό χαρακτηριστικό αυτών των αναμετρήσεων ήταν ότι η Εθνική μας είχε πάει σε αυτά με λίγο άγιο φόβο που είναι πάντα χρήσιμος. Αντίθετα δεν τα κατάφερε το 2017, όταν κι έπαιξε με την Κροατία άνετη και με την σιγουριά πως η τότε πανίσχυρη ομάδα του Μόντριτς είναι του χεριού της. Ας θυμηθούμε αυτές τις ωραίες ιστορίες.       

Κόντρα στην Ουκρανία

Τον Νοέμβριο του 2009 η Εθνική μας είχε βρει τους Ουκρανούς, που είχαν τότε προπονητή τον μεγάλο Μιχαηλιτσέσνκο, ένα από τα κάποτε παιδιά του Βαλερί Λομπανόφσκι. Η Εθνική μας είχε αποκλείσει την Ουκρανία στα προκριματικά του Euro 2004 και είχε αποκλειστεί από αυτή στα προκριματικά του μουντιάλ του 2006. Στα προκριματικά εκείνου του μουντιάλ που ολοκληρώθηκε στην Νότιο Αφρική είχε μετριότατα αποτελέσματα – θα λεγα σχεδόν ανεξήγητα, δηλαδή ακατάληπτα και ασυγχώρητα. Η Εθνική μας δεν είχε καταφέρει να προκριθεί ως πρώτη από ένα όμιλο στον οποίο υπήρχαν μόνο οι Ελβετοί - οι οποίοι παρεμπιπτόντως μας είχαν χαρίσει στην πρεμιέρα ένα αβαντάζ τριών βαθμών μετά την ήττα τους στο Λουξεμβούργο. Αλλά η ομάδα του Ρεχάγκελ στα ματς με τη Μολδαβία εκτός έδρας, την Ελβετία στο Καραϊσκάκη (κυρίως), το Λουξεμβούργο στο ΟΑΚΑ και το Ισραήλ είχε κάνει εμφανίσεις κατώτερες του αναμενόμενου. Όταν έφτασε να παίξει με την Ουκρανία λίγοι της έδιναν ελπίδες πρόκρισης. Μετά μάλιστα από το πρώτο ματς, μια ισοπαλία με 0-0 στο μισοάδειο ΟΑΚΑ, είχαν αρχίσει να γράφονται επικήδειοι: το ματς στο Ντόνετσκ έμοιαζε το τελευταίο του Ρεχάγκελ. 

Κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ ήταν ότι παραμονές εκείνου του ματς, ένα Σάββατο βράδυ για την ακρίβεια, ο Νίκος Νταμπίζας μου έλεγε ότι η Ελλάδα θα προκριθεί – και ήταν ο μόνος. Μου είχε πει επί λέξει: «Θα προκριθούμε φίλε. Γιατί το παιγνίδι που κάναμε με τους Ουκρανούς στο ΟΑΚΑ ήταν στριφνό και αμυντικό, πράγμα που δείχνει ότι θυμηθήκαμε ποιοι πραγματικά είμαστε και παίξαμε ανάλογα, δηλαδή χωρίς έπαρση. Το χειρότερο πράγμα είναι να νομίζεις ότι είσαι κάτι πιο μεγάλο από αυτό που είσαι στην πραγματικότητα. Στην Ουκρανία θα βάλουμε γκολ γιατί αυτοί θα βραχυκυκλώσουν. Αυτές οι ανατολικές ομάδες, όταν δεν τους έρχονται όλα όπως τα περιμένουν, μπλέκουν. Οι παίκτες έχουν ακόμα πολύ κομουνισμό στο κεφάλι και δεν υπάρχουν οι απαραίτητοι για να πάρουν πρωτοβουλίες». Η θεαματική μεταμόρφωση της ομάδας του Οτο Ρεχάγκελ στο Ντόνετσκ είχε δικαιώσει την πρόβλεψη του Νταμπίζα σε σημείο που μου χει μείνει αξέχαστη.

Ενδεκάδα Ρεχάγκελ

Το πρώτο ημίχρονο της Εθνικής στην Ουκρανία ανήκει στα πέντε καλύτερα που η Εθνική μας έχει κάνει στα χρόνια του Ρεχάγκελ. Η ομάδα παρά τις πολλές ελλείψεις, ήταν καταπληκτικά συμπαγής. Αμυνόταν ψηλά, δηλαδή πολύ μακριά από την περιοχή της, πράγμα που δεν επέτρεπε στους Ουκρανούς να βάλουν τη μπάλα στην περιοχή της εύκολα. Οι αλληλοκαλύψεις των κεντρικών αμυντικών είχαν σταθεί λόγος να μην βρει χώρους ο Σεφτσένκο: κανείς δεν τον έπαιζε μαν του μαν, όλοι όμως τον κυνηγούσαν. Οι πολλές επιστροφές του Χαριστέα, του Σαμαρά και του Σαλπιγγίδη, το πρέσινγκ στους αμυντικούς των Ουκρανών και η κίνηση στη μεσαία γραμμή ώστε να γίνεται σωστά κατοχή της μπάλας είχαν σταθεί αιτία για να δούμε ένα ημίχρονο σεμιναριακού επιπέδου: η Ελλάδα τέτοια μπάλα δεν είχε παίξει ούτε στην Πορτογαλία. Ένα γκολ του Σαλπιγγίδη είχε κρίνει το ματς και είχε δώσει το εισιτήριο πρόκρισης, έστω κι αν στο δεύτερο ημίχρονο η κούραση και οι υποχρεωτικές αλλαγές εξαιτίας τραυματισμών είχαν κάνει την ομάδα λίγο πιο παθητική. Οι Ουκρανοί πίεσαν η Εθνική μας είχε αντέξει. Κι ο Ρεχάγκελ είχε πάλι σηκώσει τα χέρια πανηγυρίζοντας. Είχε κερδίσει με βασικούς τους Τζόρβα, κάτω από τα δοκάρια, τον Βίντρα (δεξιά), τον Σπυρόπουλο (αριστερά) τους Κυργιάκο, Μόρα και Παπασταθόπουλο στο κέντρο της άμυνας. Κι όταν ο τελευταίος στο 23΄τραυματίστηκε μπήκε ο Πλιάτσικας (!) για να παίξει πότε στόπερ και πότε κόφτης δίπλα στον Κατσουράνη.   

Η προφητεία του Μήτρογλου

Το δεύτερο διπλό μπαράζ η Εθνική μας το έδωσε τον Νοέμβριο του 2013 για να προκριθεί στα τελικά του μουντιάλ της Βραζιλίας. Αντίπαλος ήταν  η Ρουμανία – στην κλήρωση η ομάδα του Φερνάντο Σάντος είχε αποφύγει τους Γάλλους! Ο Σάντος έχει γνωρίσει από τη Ρουμανία μια ήττα σε φιλικό κάπως βαριά, την πρώτη του στον πάγκο της Εθνικής. Οι Ρουμάνοι είχαν πολύ καλή παράδοση κόντρα στην Ελλάδα: στα ματς εναντίον της Εθνικής μας μετρούσαν διπλάσιες νίκες – πολλές από τις οποίες όμως σε φιλικά. Το ποδόσφαιρό τους, λίγο ιταλικό και λίγο κεντροευρωπαϊκό, παραδοσιακά μας δυσκόλευε. Οι Ρουμάνοι έπαιζαν πάντα άμυνα της προκοπής, είχαν καλούς τερματοφύλακες, αλλά είχαν και στη μέση διάφορους Χάτζι και Ματέουτ και Ιορντανέσκου ικανούς να αξιοποιούν τους Μπόλονι και τους Καματάρου της επίθεσης. Όταν ήρθαν στην Αθήνα να αγωνιστούν κόντρα στην Εθνική μας είχαν στην σύνθεσή τους δυο ρολίστες του ελληνικού πρωταθλήματος, τον Λάζαρ και τον Γκόιαν που αγωνίζονταν στον ΠΑΟΚ. Είχαν έμπειρους παίκτες, και σκόραραν εύκολα, αντίθετα από την ομάδα του Σάντος. Αλλά στο Καραϊσκάκη ο Μήτρογλου, ο Καραγκούνης και ο Σαλπιγγίδης είχαν μετατρέψει το πράγμα σε τυπική διαδικασία. Η νίκη με 3-1 έδωσε ένα τεράστιο προβάδισμα και η ισοπαλία (1-1) που ακολούθησε στο Βουκουρέστι έδειξαν πως η ομάδα ήταν καλύτερη από ό,τι νομίζαμε. Ηταν η χρονιά που ο Μήτρογλου έβαζε γκολ αρκεί να ακουμπήσει την μπάλα. Όταν η αποστολή έφευγε για το Βουκουρέστι είχε ρωτήσει τον Καραγκούνη πως μπορεί να αποκλειστεί η Εθνική. Ο Κάρα του είπε αν χάσει με 2-0. Ο Μήτρογλου απάντησε ότι αυτό είναι αδύνατο γιατί ο ίδιος ένα γκολ θα το βάλει! Ετσι ακριβώς έγινε.   

Καταστροφή στο Ζάγκρεπ

Για να υπάρξει νίκη της Εθνικής με το Καζακστάν χρειάζεται η σωστή προσέγγιση. Θυμήθηκα τα μπαράζ που η Εθνική μα κέρδισε. Το τελευταίο όμως που έπαιξε το έχασε. Το 2017 αντιμετώπισε την Κροατία για ένα εισιτήριο για το μουντιάλ του 2018. Όταν έγινε η κλήρωση και προέκυψαν οι Κροάτες υπήρχε μια κοινή πεποίθηση ότι η ομάδα με προπονητή τότε τον Σκίμπε απέναντι στην Κροατία θα τα καταφέρει γιατί θα μπορούσε ένα παίξει το αγαπημένο της κατενάτσιο. Εκείνη η ομάδα είχε κάνει δυο πολύ καλά ματς κόντρα στο τότε πανίσχυρο Βέλγιο. Αυτά τα ματς είχαν δημιουργήσει την εντύπωση πως με άμυνα και αντεπιθέσεις όλα γίνοναι. Πήγε στο Ζάγκρεπ να παίξει άμυνα. Το έκανε. Κι έχασε με 4-0. Οι Κροάτες αγωνίστηκαν στον τελικό του μουντιάλ της Ρωσίας: ήταν μια ομάδα πανίσχυρη. Δεν είχαμε προφανώς καταλάβει τίποτα στα ματς μαζί τους.

Ελπίζω να έχουμε καταλάβει τι διάβολο ομάδα είναι το Καζακστάν. Για να το κερδίσει η Εθνική μας πρέπει να παίξει ποδόσφαιρο. Θα τα πούμε αύριο…