Διαβάζω δύο μέρες τώρα διάφορα πράγματα που γράφονται δεξιά και αριστερά για την περίπτωση του Δημήτρη Μελιόπουλου. Δεν ξέρω πόσοι τον γνωρίζετε τον 19χρονο πιτσιρικά αλλά  είναι ένας από τους πλέον ταλαντούχους ποδοσφαιριστές που εμφανίστηκαν τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας.

Θα τον βγάλουν τρελό…

Ο Μελιόπουλος υπήρξε διεθνής με όλες τις μικρές εθνικές ομάδες και όλοι οι προπονητές που δούλεψαν μαζί του δεν έχουν την παραμικρή αμφιβολία για ό,τι έχει να κάνει με το ταλέντο του και με την όρεξή του για δουλειά. Πριν καταλήξει στον ΠΑΟΚ και κόψει το ποδόσφαιρο στα 19 του, πρόλαβε να κάνει και κάτι ιστορικό με την Ξάνθη: το πρώτο του επαγγελματικό γκολ ο διεθνής μεσοαμυντικός το πέτυχε σε ηλικία 17 ετών, 9 μηνών και 20 ημερών σε ένα ματς με την ΑΕΛ και έγινε ο νεότερος σκόρερ στην ιστορία της ακριτικής ομάδας.

Σε μια σοβαρή χώρα (γενικά σοβαρή, όχι απλά ποδοσφαιρικά σοβαρή…) το γιατί το παιδί ένα παιδί αποφασίζει στα 19 του να κόψει το ποδόσφαιρο, όταν μάλιστα μια μεγάλη ομάδα έχει πληρώσει ένα μήνα πριν 800 χιλιάδες ευρώ (!) για να τον αποκτήσει, θα ήταν λόγος προβληματισμού – ίσως και έρευνας. Εδώ ειδικά αυτές τις μέρες κάνουμε κάτι σαφώς πιο εύκολο: προσπαθούμε να βγάλουμε τρελό τον Μελιόπουλο.

Δεν το γνωρίζω το παλληκάρι για να έχω γνώμη για το μυαλό του και το χαρακτήρα του – αλλά αμφιβάλω κι αν το γνωρίζουν κι όλοι αυτοί που του κάνουν ψυχογραφήματα αυτές τις μέρες μόνο και μόνο γιατί το παιδί βρήκε το κουράγιο να πει δημοσίως δυο πράγματα που νοιώθει και που κακώς κρατούσε μέσα του τόσο πολύ καιρό.  

Εγώ αυτό που βλέπω είναι τα δεδομένα. Μέχρι πέρυσι ο Μελιόπουλος ήταν ένα ανερχόμενο ταλέντο που πολλοί παρακολουθούσαν να αγωνίζεται στην Ξάνθη προβλέποντας ότι θα κάνει μια σπουδαία καριέρα. Ο ίδιος δεν είχε ποτέ του απασχολήσει τα media με κάτι άλλο πλην των καλών του εμφανίσεων. Κανείς από τους προπονητές του δεν τον είχε χαρακτηρίσει «προβληματικό» ή «περίεργο» ή «μπερδεμένο» και κανείς δεν είχε κάνει την παραμικρή εκτίμηση ότι είναι αδύναμος χαρακτήρας. Τι διάβολο; Ηταν όλοι τόσο ανίκανοι να εκτιμήσουν σωστά ένα παιδί 19 χρονών; Δε το νομίζω.

Να πάει δανεικός

Στην ιστορία αυτή μου κάνει εντύπωση ότι όλοι όσοι έχουν ασχοληθεί εστιάζουν στον Μελιόπουλο και όχι στο τι συνέβη και το παιδί αποφάσισε να κόψει το ποδόσφαιρο. Τρελάθηκε ξαφνικά; Τον τσίμπησε μύγα; Ξύπνησε ένα πρωί και είπε δεν μου αρέσει η Θεσσαλονίκη; Δεν μου προκύπτει τίποτα από όλα αυτά. Αντιθέτως αυτό που του συνέβη φαίνεται να είναι κάτι απλό: ο Μελιόπουλος μοιάζει να υποχρεώθηκε να κάνει μεταγραφή και να αλλάξει επαγγελματικό περιβάλλον. Αυτό που εγώ καταλαβαίνω είναι ότι στο παιδί επέβαλαν μία επαγγελματική επιλογή. Και όχι μόνο: η ίδια η απόφαση του μοιάζει να είναι αποτέλεσμα της συνειδητοποίησης του ότι η καριέρα του πήγε πίσω. Από όσο καταλαβαίνω στον ΠΑΟΚ κανένας δεν ασχολήθηκε σοβαρά μαζί του και του πρότειναν να πάει δανεικός κάπου για τουλάχιστον δύο χρόνια. Αν δεν κάνω λάθος, αυτό είναι που πυροδότησε την αντίδρασή του και αυτό, μας αρέσει δεν μας αρέσει, είναι στο σημερινό μας ποδόσφαιρο ένα πρόβλημα τεράστιο. Μόνο που αντί να σταθούμε στο πρόβλημα, στο πως δηλαδή διαμορφώνονται (και πολύ συχνά καταστρέφονται οι καριέρες των ποδοσφαιριστών από διάφορους παράγοντες που κοιτάνε αποκλειστικά και μόνο την τσέπη τους) σταθήκαμε στο παλικαράκι το οποίο είναι λογικό στα 19 του όταν ξεσπάει να λέει και δύο λόγια παραπάνω. Ψειρίζοντας τα λόγια του μικρού προσπαθούμε να τον παρουσιάσουμε σαν προβληματικό, περίεργο, μπερδεμένο λες κι αν αυτό συμβεί ο Μελιόπουλος θα ξαναβρεί την όρεξη να ξαναπαίξει ποδόσφαιρο. Διότι αυτή η χαμένη όρεξη του παιδιού είναι το βασικό στην ιστορία αυτή κι αν κάτι θα πρεπε να μας προβληματίζει είναι ποιοι άνθρωποι και ποιες συνθήκες τον οδήγησαν στο να πει αντίο στο ποδόσφαιρο. Η καριέρα του Μελιόπουλου δεν καταστράφηκε από τον ίδιο: ούτε αλητείες έκανε, ούτε πειθαρχικά παραπτώματα. Απλά έχει την προσωπικότητα να απαιτεί να έχει λόγο στις επαγγελματικές του επιλογές. Όπως νομίζω όλοι μας, εκτός αν έχουμε πουλήσει την αξιοπρέπεια μας σε τίποτα φεουδάρχες και δεν το ξέρω.

Τα λόγια και τα όνειρα

Τα λόγια του Μελιόπουλου είναι σπαραχτικά. «Τίποτα δεν μπορεί να αγοράσει την προσπάθεια, την θέληση για τα όνειρα και τα όνειρα τα ίδια. Τίποτα δεν μπορεί να αγοράσει τέτοιες αξίες. Τώρα αν οι άνθρωποι είναι ηλίθιοι και δεν μπορούν να το λάβουν αυτό δεν φταίω εγώ. Δεν έπαιξα ποτέ ποδόσφαιρο επειδή έχει χρήμα και δόξα (όπως κάνουν οι σημερινοί "ποδοσφαιριστές"). Το ότι παράτησα το ποδόσφαιρο, μιας και το έκανα επαγγελματικά και αυτή μου η απόφαση ήταν λιγάκι απότομη, δεν έχει να κάνει με τίποτε άλλο πέρα από την προσωπική μου απόφαση και την προσωπική μου κρίση. Όσο για τα λεφτά, προς Χριστού, δεν λέω πως δεν είναι χρήσιμα. Σαφώς και είναι εν έτη 2019 και αν μου τα χαρίσουν σαφώς και θα τα πάρω, και θα τα χρησιμοποιήσω για να διευκολύνω κάποιες ανάγκες μου. Είναι απλό! Δεν τίθεται θέμα. Λέω για τα χρήματα γιατί μου είπαν αρκετοί, με κακό συμφερτικό σκοπό, που να τους πάρει ο διάολος, να συνεχίσω για τα λεφτά, για τις ευκολίες και για όλα τα συναφή. Όχι. Δεν θα κάνω τίποτα με αυτόν τον σκοπό και για αυτόν τον σκοπό. Γιατί, όπως είπα, τίποτα δεν μπορεί να αγοράσει την προσωπικότητά μου, τα όνειρά μου, τις αρχές μου, την ανθρώπινή μου υπόσταση. (..) Τα όνειρά μου δεν είναι αυτά» γράφει ο Μελιόπουλος.

Αδύνατο να τον κατανοήσουν

Το παλληκαράκι είναι φανερό ότι το λέει η ψυχή του. Δεν είναι πρόβλημα ο Μελιόπουλος. Το πρόβλημα είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που τον οδήγησαν στο να σταματήσει το ποδόσφαιρο στα 19 του γιατί χωρίς να σεβαστούν καθόλου την γνώμη του τον χρησιμοποίησαν με το χειρότερο τρόπο. Πιθανότατα για να κάνουν μια μπίζνα που καμία σχέση δεν είχε με το ίδιο το παιδί και την καριέρα του. Μοιάζει σαν να τον πούλησαν γιατί η Ξάνθη έπρεπε να δικαιολογήσει 800 χιλιάρικα που μπήκαν στο ταμείο της, αλλά μπορεί να κάνω και λάθος. Μπορεί όντως η τιμή του να ήταν αυτή – μπορεί να ήταν και μεγαλύτερη.

 Θέλουν να τον βγάλουν τρελό το Μελιόπουλο γιατί προτρέπει τα παιδιά να μην ασχοληθούν με αυτό το ποδόσφαιρο και να ψάξουν την ευτυχία τους αλλού. Κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι ο Μελιόπουλος δεν μιλάει για το σπορ αλλά για την κατάντια του στην Ελλάδα. Η προτροπή μου είναι να πει κι άλλα. Να πει ό,τι συνέβη, ό,τι του έκαναν, ό,τι τον πείραξε τόσο ώστε να οδηγηθεί σε μια απόφαση τόσο σπάνια, ώστε είναι αδύνατο να την κατανοήσουν όσοι δεν καταλαβαίνουν πως ο άνθρωπος πρέπει να είναι πάντα σημαντικότερος από τον ποδοσφαιριστή και ότι δεν έχεις κανένα δικαίωμα να τον υποχρεώνεις να γίνεται κομμάτι μιας συναλλαγής που δεν τον αφορά.

Ο Μελιόπουλος είναι η απόδειξη πως η αξιοπρέπεια δεν έχει τιμή. Αν την έχεις την υπερασπίζεσαι με κάθε κόστος…