Για τον διεθνή Τύπο η πιο όμορφη σκηνή των Παραολυμπιακών του Ρίο ήταν το φιλί της Τζέιμι και του Ανταμ. Οι δυο είναι ένα ζευγάρι από τον Καναδά – παίζουν μπάσκετ σε αμαξίδιο. Η Τζέιμι είναι μέλος της Εθνικής ομάδας μπάσκετ με αμαξίδιο του Καναδά και την περασμένη Παρασκευή η ομάδα της κέρδισε την Κίνα με 63-52. Με το που τελείωσε ο αγώνας, ο Ανταμ, ως ευτυχισμένος σύζυγος, έσπευσε να φιλήσει την αγαπημένη του πανηγυρίζοντας μαζί της τη νίκη της: το στιγμιότυπο απαθανατίστηκε και έκανε το γύρο του κόσμου θυμίζοντας σε όλους μας πως στην αγάπη και στη θέληση για αθλητισμό δεν υπάρχουν εμπόδια - αυτή θέληση είναι η ουσία των μεγάλων αυτών Αγώνων.
Ένα φιλί, μια ιστορία
Το φιλί γέννησε αμέσως μια υπέροχη είδηση. Σε χρόνο ρεκόρ μάθαμε για το ζευγάρι τα πάντα, αφού οι Καναδοί δημοσιογράφοι έκαναν εξαιρετική δουλειά. Η Τζέιμι Τζουλς τραυματίστηκε σοβαρά σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, όταν ήταν δέκα τεσσάρων ετών: έσπασε πλευρά και σπονδύλους. Πέρασε σχεδόν δύο χρόνια στο νοσοκομείο ακίνητη, μέχρι ο φυσιοθεραπευτής της σιγά σιγα να κατορθώσει να την επαναφέρει. Όταν άρχισε να κινείται, αυτός της πρότεινε να δοκιμάσει να παίξει μπάσκετ με αμαξίδιο: πίστευε ότι αυτό θα βοηθήσει στην αποθεραπεία της και είχε δίκιο. Ο σύζυγός της Ανταμ Λάντσια γεννήθηκε χωρίς πόδια. Όταν ήταν ενός έτους έβαλε προσθετικά μέλη και από μικρός ξεκίνησε να ασχολείται με τον αθλητισμό. Σε ηλικία εννιά ετών ανακάλυψε και λάτρεψε κι αυτός το μπάσκετ με αμαξίδιο. Η αγάπη για το σπορ ήταν η αιτία να γνωριστούν οι δύο τους: παντρεύτηκαν γιατί αγαπήθηκαν στο γυμναστήριο. Βρέθηκαν στο Ρίο, εκπροσωπώντας τη χώρα τους και προσέφεραν στον κόσμο την πιο συγκινητική στιγμή των Αγώνων – και σε όλους μας δυο αληθινά ξεχωριστές ανθρώπινες ιστορίες. Ιστορίες δύναμης, θέλησης, αγάπης και επιτυχίας είναι όλες οι ιστορίες των παιδιών που παίρνουν μέρος σε αυτούς τους αγώνες.
Επιστροφή στο Σίδνεϋ
Εβλεπα χθες τα χαρούμενα πρόσωπα των Ελλήνων αθλητών που γύρισαν με μετάλλια από το Ρίο. Οι αρμόδιοι τους έκαναν μια ωραία γιορτή, τους είπαν μπράβο για τις επιτυχίες, φωτογραφήθηκαν μαζί τους. Για το αν σήμερα στην Ελλάδα αθλούνται ολοένα και λιγότερα παιδιά με προβλήματα αναπηρίας αμφιβάλω αν προβληματίστηκε κανείς: τα μετάλλια, που τα παιδιά κέρδισαν δημιουργούν την εντύπωση ότι υπάρχει μια Πολιτεία, που για αυτά νοιάζεται - φοβάμαι πως δεν είναι ακριβώς έτσι. Το 2000, στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Σύδνεϋ, η Ελληνική ομάδα συμμετείχε με 42 αθλητές και κέρδισε 11 μετάλλια (4 χρυσά, 4 ασημένια, 3 χάλκινα): δεκαέξι χρόνια αργότερα είμαστε περίπου στα ίδια επίπεδα, αφού κάναμε ένα κύκλο που μαρτυρά δυνατότητες. Στους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, η Ελλάδα συμμετείχε με την πολυπληθέστερη μέχρι στιγμής Παραολυμπιακής Ομάδα, με 137 αθλητές, πράγμα απολύτως λογικό, αφού φιλοξενούσαμε τη διοργάνωση. Οι Έλληνες αθλητές κατάφεραν τότε να κατακτήσουν συνολικά 20 μετάλλια (3 χρυσά, 13 αργυρά, 4 χάλκινα). Οι Παραολυμπιακοί Αγώνες του Πεκίνου ήταν οι πιο επιτυχημένοι αγώνες για την Ελληνική Ομάδα. Συμμετέχοντας σε 10 αθλήματα οι 69 αθλητές μας κατάφεραν να κατακτήσουν 24 μετάλλια (5 χρυσά, 9 αργυρά και 10 χάλκινα) ξεπερνώντας κάθε προηγούμενο και κατάφεραν να καταταχθούν 20οι στη παγκόσμια κατάταξη. Στο Λονδίνο φάνηκαν τα σημάδια της κρίσης: η αποστολή ήταν μικρή, η Ελλάδα βρέθηκε στην 44η θέση μεταξύ 165 κρατών με απολογισμό ένα χρυσό, τρία ασημένια, οκτώ χάλκινα και συνολικά 12 μετάλλια. Φέτος τα μετάλλια ήταν 13, όμως χάρη στα πέντε χρυσά η Ελλάδα κατετάγη 24η, πιάνοντας της επιδόσεις της συμμετοχής στο Σίδνεϋ. Να σημειώσουμε ότι γενικά στο Ρίο η συμμετοχή ήταν μικρότερη: το ταξίδι ήταν για πολλά από τα παιδιά μεγάλο και δύσκολο – δεν αναφέρομαι μόνο στα ελληνόπουλα. Και ίσως κακώς τονίζω τον αριθμό των μεταλλείων: όποιος στους αγώνες αυτούς παίρνει μέρος είναι ένας μεγάλος νικητής.
Ανάγκη προβολής κατορθωμάτων
Τα μετάλλια των παιδιών αυτών θα έπρεπε απλά να είναι ευκαιρία για να προβληθούν κατορθώματα μοναδικά, όπως αυτό του σημαιοφόρου μας στην τελετή λήξης Θανάση Κωνσταντινίδη,
που ήταν πρώτος στη σφαίρα με παγκόσμιο ρεκόρ (το οποίο κατέρριψε συνολικά τρεις φορές), αλλά και δεύτερος στην κορίνα. Οι τεράστιοι αυτοί αθλητές δεν ξεκίνησαν τον αθλητισμό ποντάροντας ότι θα δουν το όνομά τους σε εφημερίδες πρωτοσέλιδο – δεν υπήρξε ποτέ κανένα είδος ματαιοδοξίας στην επιλογή τους. Στη δική τους περίπτωση ο αθλητισμός ήταν αληθινή απόφαση ζωής: αν τα κατορθώματα τους πρέπει να προβάλλονται είναι γιατί μπορεί πραγματικά να βοηθήσουν κι άλλα παιδιά να χαρούν τη ζωή τους περισσότερο. Το δικός τους τρόπο, βασισμένο σε αληθινές καταθέσεις ψυχής πρώτα από όλα, δεν μπορεί να τον περιγράψει κανείς: μόνο οι ίδιοι μπορούν να μεταλαμπαδέψουν το παράδειγμά τους. Κάθε δική τους ιστορία είναι σπάνια, μοναδική, υπέροχη – κι όχι εκ του αποτελέσματος.
Υπάρχει μια αμηχανία
Παρατηρώ μια γενικότερη αμηχανία των ελληνικών ΜΜΕ να αναδείξουν τις ιστορίες αυτές. Οι τοπικές κοινωνίες ξέρουν να γιορτάζουν αυτού του είδους τις επιτυχίες καλύτερα. Διαβάζω και ειλικρινά συγκινούμαι με το γεγονός ότι στην Αλεξανδρούπολη πχ υποδέχτηκαν τον δικό τους ήρωα,
τον Δημοσθένη Μιχαλεντζάκη, χρυσό Ολυμπιονίκη στην πεταλούδα, με τρόπο μοναδικό και μεγαλειώδη, ευχαριστώντας τον εμπράκτως για τη χαρά και την περηφάνια που εκείνος πρώτος χάρισε στη γενέτειρά του. Από το αεροδρόμιο της Αλεξανδρούπολης, με συνοδεία μηχανών της λέσχης μοτοσικλετιστών Έβρου, ο χρυσός Ολυμπιονίκης έφτασε στο Δορίσκο, το χωριό καταγωγής του πατέρα του. Ακολούθως, το πρόγραμμα προέβλεπε μεταξύ άλλων υποδοχή από τον Μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως κ. Άνθιμο στην Παναγία Κοσμοσώτειρα στις Φέρες, συμβολική πτώση του τείχους στην παλιά είσοδο της πόλης των Φερών, επίσημη υποδοχή στην κεντρική πλατεία με χαιρετισμούς από όλους τους επισήμους και από ένα τεράστιο πλήθος κόσμου που τον αποθέωσε: «Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, και η οικογένειά μου, ήταν εκεί στην κούρσα μου. Από αυτούς άντλησα τη δύναμη» είπε συγκινημένο το παλληκάρι. Υπέροχα είναι αυτά, αλλά ακόμα πιο χρήσιμο θα ήταν να μαθαίναμε από τον ίδιο πως ξεκίνησε, πως αγάπησε το σπορ, πόσες ώρες γυμνάζεται, πόσο ευεργετική υπήρξε για τον ίδιο αυτή του η δραστηριότητα, ποια είναι τα άλλα του όνειρα τώρα που ένα από τα πιο μεγάλα του έγινε πραγματικότητα. Η δική του ιστορία μπορεί να γίνει λόγος να βρουν το δρόμο για το γυμναστήριο ή την πισίνα παιδιά που έχουν απλά ανάγκη λίγη άγια παραίνεση. Να ένα υπέροχο θέμα για την δημόσια τηλεόρασή μας πχ. Δεν χρειάζεται χρήματα για να αναδείξεις αυτές τις ιστορίες: μόνο ευαισθησία και λίγη καρδιά.
Ο εύκολος τρόπος
Εκτός από τον Θανάσης Κωνσταντινίδης και τον Μιχάλη Μιχαλεντζάκη που ήδη ανέφερα, χρυσά στο Ρίο πήραν και ο Μανώλης Στεφανουδάκης στον ακοντισμό, ο Παύλος Μάμαλος (στην Άρση βαρών), ο Σεζόν Φερνάντες (στην σφαιροβολία κατηγορίας F53). Εκτός από τον Κωνσταντινίδη (στην κορίνα), ασημένια μετάλλια κατέκτησαν ο Παναγιώτης Τριανταφύλλου (στην ξιφασκία), ο Γρηγόρης Πολυχρονίδης (στη μπότσια) κι ο Δημήτρης Σενικίδης (στη σφαιροβολία κατηγορίας F20). Με χάλκινα γύρισαν από τη Βραζιλία ο Γρηγόρης Πολυχρονίδης, ο Νίκος Πανανός και η Άννα Ντέντα (στην Μπότσια BC3), η Δήμητρα Κοροκίδα (Σφαίροβολία κατηγορίας F53), ο Δημήτρης Ζησίδης (στη σφαιροβολία κατηγορίας F32) ο Δημήτρης Μπακοχρήστος (στην Άρση βαρών σε πάγκο). Μπορούν να δώσουν μαθήματα ζωής σε όλους μας αυτά τα παιδιά. Ας μην είναι τα μπράβο που τους είπαν, ο εύκολος τρόπος για να τα ξεχάσουμε…
