Ο Ολυμπιακός κράτησε την πρωτιά του καθώς πέρασε από το Αγρίνιο χάρη σε ένα πέναλτι- γκολ του Ελ Αραμπί. Το πέναλτι του τερματοφύλακα Μελίσσα στον Βαλμπουενά το είδαν όλοι εκτός από τον διαιτητή Φωτιά που αναγκάστηκε από τον Ολλανδό διαιτητή Ρούπερτι που ήταν στο VAR να πάει να το δει. Αν ο Φωτιάς είχε κλωνοποποιηθεί και είχε ένα δεύτερο εαυτό κι αυτός ήταν και στο VAR, πρώτη στη βαθμολογία θα ήταν η ΑΕΚ. Που έδειξε απέναντι στον Αρη πόσο θέλει το πρωτάθλημα και πόσα πολλά θα κάνει φέτος για να το κερδίσει. Σε κάθε επίπεδο.

 Παντού θα δυσκολεύεται

Το Σάββατο στην εφημερίδα έγραφα ότι το ματς της ΑΕΚ με τον Αρη θα κριθεί από την αποτελεσματικότητα των επιθέσεων των ομάδων και ό,τι για αυτό η ΑΕΚ έχει ένα αβαντάζ. Ετσι έγινε. Χωρίς να είναι θεαματικά καλύτερη από τον Αρη στο πρώτο ημίχρονο, η ΑΕΚ προηγήθηκε με 2-0 – με ένα γκολ του Μίτογλου και ένα του Μάνταλου μετά από ένα γενναιόδωρο πέναλτι που έδωσε ο διαιτητής Διαμαντόπουλος – παραδόξως δεν ήταν και σε αυτό το ματς ο Φωτιάς, που όμως μην ανησυχείτε θα είναι σήμερα στο Ιωνικός - Βόλος. Στο δεύτερο ημίχρονο, ενώ ήταν θεαματικά χειρότερη από τον Αρη, η ΑΕΚ άντεξε, μολονότι έμεινε με δέκα παίκτες μετά από αποβολή του Μίτογλου (την οποία είδε ο Ολλανδός διαιτητής Ρούπερτι που διόρθωσε, όπως και στο Αγρίνιο ένα λάθος Ελληνα διαιτητή – το παλιόπαιδο). Η αντοχή της ΑΕΚ, ειδικά μετά το γκολ του Ματέο Γκαρσία που διαμόρφωσε το 2-1 στο 73΄, οφείλεται στον τερματοφύλακα Στάνκοβιτς (ήταν ο καλύτερος του γηπέδου κι είχε μεγάλες επεμβάσεις και στο πρώτο ημίχρονο), αλλά κυρίως στην αδυναμία των κυνηγών του Αρη να σκοράρουν: οι καλύτερες ευκαιρίες έτυχαν στον Λούκα Σάσα που είναι πολλά αλλά όχι και σκόρερ.

Έπαιξε με τη φωτιά

Ο Αργύρης Γιαννίκης αυτή τη φορά έπαιξε με τη φωτιά. Σωστή η γρήγορη αντικατάσταση του Ρότα από τον Μισελέν (ο βασικός δεξιός του μπακ θα είχε αποβληθεί σε συνθήκες κανονικού ποδοσφαίρου), σωστή η τοποθέτηση του Τζαβέλα στο τέλος, αλλά λάθος η έξοδος του Μάνταλου (για να μπει ο αδύναμος δημιουργικά Λεταλέκ) και κυρίως η είσοδος του Λιβάι Γκαρσία, που ήταν σαφώς επηρεασμένος από τον τραυματισμό του στο Βόλο και δεν μπορούσε να σπριντάρει. Ο Αρης κατήγγειλε επιθέσεις μπράβων στο ημίχρονο κι ο Ακης Μάντζιος είπε πως έγιναν πολλά, εντός κι εκτός αγωνιστικού χώρου για να ρθει αυτό το αποτέλεσμα. Όπως και να χει, αν απλά ήταν πιο προσεχτικοί οι κυνηγοί του στην τελική προσπάθεια θα έπαιρνε το βαθμό: από τον Διαμαντόπουλο δεν μπορούσε να περιμένει τίποτα καλύτερο. Το πιο εντυπωσιακό ωστόσο ήταν η δήλωση του Ρότα που είπε στο τέλος του ματς ότι την αλλαγή του την προκάλεσε ο τέταρτος διαιτητής Καραντώνης που είπε στον πάγκο της ΑΕΚ να τον βγάλει για να μην αποβληθεί! Το μόνο που απομένει είναι  να δούμε ένα διαιτητή να μπαίνει μέσα να πανηγυρίσει ένα γκολ: κοντά είμαστε. Θα γράψω αύριο για τη διαιτησία αναλυτικά: σήμερα περιορίζομια στο να επισημάνω πως τα παιδιά μπορούν και καλύτερα.            

Ιδια μπάλα, ίδια προβλήματα, ίδιο αποτέλεσμα

Ο Ολυμπιακός δύσκολα πέρασε από το Αγρίνιο κι αν συνεχίσει να παίζει έτσι θα δυσκολευτεί να περάσει από οπουδήποτε: η ομάδα του Μαρτίνς δεν λύνει το επιθετικό της πρόβλημα και δύσκολα θα το λύσει όσο η ανάπτυξη της είναι τόσο αργή. Αυτή η αργή ανάπτυξη οφείλεται στην μέτρια φόρμα κάποιων παικτών που πρέπει να κατεβάσουν τη μπάλα και να δημιουργήσουν (ο Μαντί Καμαρά π.χ είναι σκιά του εαυτού του), στην έλλειψη δημιουργών εξτρέμ (ο Λόπεθ που πήρε την ευκαιρία του, απλά χτύπησε καλά ένα κόρνερ) και στην αδυναμία των ακραίων του αμυντικών να γίνουν χρήσιμοι με τη μπάλα στα πόδια. Αν αυτή η εικόνα επαναλαμβάνεται, είναι γιατί στις ίδιες συνθήκες προκύπτει πάντα το ίδιο αποτέλεσμα.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Ολυμπιακού σε όλα τα τελευταία ματς είναι ότι δεν μπορεί να χτίσει αντεπιθέσεις, όταν έχει το σκορ που θέλει: το είδαμε στη Τρίπολη, στη Λαμία, στο ματς με τον ΠΑΟΚ στο β’ ημίχρονο, στα Γιάννινα, στην Φρανκφούρτη και στο Αγρίνιο, όπου δεν αξιοποιεί το γεγονός ότι προηγήθηκε νωρίς με τον Τικίνιο και δεν βγάζει ούτε μισή φάση μετά το 1-2, που πέτυχε με πέναλτι ο Ελ Αραμπί. Βέβαια δεν είναι τυχαίο κι ότι καταφέρνει να κερδίσει: στην πραγματικότητα τιμωρεί ομάδες που αρνούνται να παίξουν και κλείνονται (Αστέρας, ΠΑΣ, Παναιτωλικός, εν μέρει κι ο ΠΑΟΚ και η Λαμία για μια ώρα έκαναν το ίδιο ματς). Όλες αυτές οι ομάδες πλήρωσαν την ατολμία τους να επιτεθούν και την απόφασή τους να περιμένουν με εννέα και δέκα παίκτες πίσω από τη μπάλα. Αν ήμουν κάποιος που έταζε ένα πριμ σε αντίπαλο του Ολυμπιακού (θεωρητικά το λέω διότι εδώ δεν γίνονται αυτά…) θα του έδινα κάτι όχι για να παίζει με δέκα παίκτες στην περιοχή, μπας και δεν βάλει γκολ ο Ολυμπιακός, αλλά για να σκοράρει: περιμένοντας δεν έχει ελπίδα να κάνει τη δουλειά, παίζοντας θα είχε μεγαλύτερες πιθανότητες.

Ο Ολυμπιακός ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο, παίρνοντας βοήθειες από τον πάγκο, και περιμένοντας με υπομονή τη μια φάση, βρήκε το γκολ και θα το βρίσκει πάντα αν του επιτρέπουν να κάνει 75% κατοχή μπάλας, όπως έκανε ο απογοητευτικός Παναιτωλικός κόντρα – πιστεύω – στη λογική του Αναστασίου. Ομως όσο οι νίκες του Ολυμπιακού οφείλονται κυρίως στις αδυναμίες των άλλων, δύσκολα θα υπάρξει βελτίωση του πρωταθλητή γιατί στην Ελλάδα όταν κερδίζεις δεν προβληματίζεσαι. Φυσικά όλα είναι χειρότερα όταν δεν κερδίζεις: η αδυναμία διαχείρισης της ήττας δημιουργεί πάντα διαλυτικές καταστάσεις κι αυτό ο Μαρτίνς το ξέρει. Και για αυτό χαίρεται με αυτές τις νίκες: του δίνουν (για την ώρα…) μια πρωτιά στη βαθμολογία και του χαρίζουν χρόνο. Από το αν θα τον αξιοποιήσει, θα κριθεί και το πρωτάθλημα.

Σαν εκτός έδρας

Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς θα ήθελε μια νίκη του ΠΑΟ κόντρα στον ΟΦΗ, έστω χωρίς καλή απόδοση: τη δεδομένη στιγμή δεν θα τον χαλούσε καθόλου. Ο ΠΑΟ για δεύτερη φορά φέτος που βρέθηκε στην υποχρέωση να αγωνιστεί τρεις φορές σε επτά μέρες, στο τρίτο ματς αγωνίστηκε χωρίς ένταση. Ο Γιοβάνοβιτς έβαλε τους ίδιους που έπαιξαν στο Περιστέρι (μόνη αλλαγή ο αόρατος Βιδάλ αντί του Παλάσιος), αλλά ο ΟΦΗ είχε πιο καθαρό μυαλό από τον Ατρόμητο. Ο Νιόπλιας πίεσε τον Πέρεθ, έβγαλε από το ματς τον Αλεξανδρόπουλο, περιόρισε τον Ιωαννίδη, μπλόκαρε τους ακραίους παίζοντας κάτι σαν 4-5-1 αλλά αρκετά ψηλά, κι αυτό αρκούσε για να κάνει τον ΠΑΟ πολύ στατικό. Ο ΠΑΟ έμοιαζε σαν να αγωνίζεται εκτός έδρας και μολονότι ο προπονητής του ήταν δυσαρεστημένος κυρίως για το πρώτο ημίχρονο, και στο δεύτερο δεν ήταν καλός, γιατί οι αλλαγές (Παλάσιος, Μαουρίσιο, Βιγιαφάνιες κτλ) δεν του έδωσαν κάτι. Δεν έχει στην επανάληψη τελική προσπάθεια: το ματς είναι πισωγύρισμα.   

Ανετα ο ΠΑΟΚ

Στα υπόλοιπα είδαμε πράγματα φυσιολογικά. Ο ΠΑΟΚ που άνοιξε το σκορ με πέναλτι καλά καλά πριν αρχίσει το ματς, δέχτηκε την ισοφάριση στην Τούμπα από τον Απόλλωνα πριν τελειώσει το ημίχρονο πληρώνοντας ένα λάθος του Πασχαλάκη, αλλά η ομάδα του Φέστα δεν είχε σκοπό να παίξει ποδόσφαιρο κι όταν στο 65΄ ο Σβιντέρσκι έκανε το 2-1 κατέρρευσε: η νίκη του ΠΑΟΚ ήταν δίκαιη αν και το 4-1 είναι μάλλον υπερβολικό. Δίκαιες και οι δυο ισοπαλίες. Ο Αστέρας κι ο ΠΑΣ παίζουν ίδιο περίπου ποδόσφαιρο. Η Λαμία είναι πολύ σκληρή για να πεθάνει: το χει δείξει και αντιπάλους πιο δυνατούς από τον soft εφέτος Ατρόμητο.

Το μεγάλο παράδοξο της αγωνιστικής είναι ότι είδαμε πολλά ανταγωνιστικά ματς, αλλά όχι και ωραία ματς. Ο Ολυμπιακός, ο ΠΑΟΚ, η ΑΕΚ και ο Αρης πέτυχαν συνολικά 9 γκολ κι από αυτά τα 8 είναι από στημένες φάσεις. Η ΑΕΚ έκανε 4 τελικές, ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟΚ είναι ζήτημα να έχουν τρεις καθαρές ευκαιρίες, ο ΠΑΟ είχε μια. Παρακολουθούμε ματς θεαματικής μετριότητας. Κι επειδή είμαστε ήδη στο Νοέμβριο δεν ξέρω ποιος μπορεί να βελτιωθεί. Πάλι καλά που υπάρχει ο Φωτιάς και ζεσταίνει τις καρδιές μας, ο Διαμαντόπουλος που κάνει τη διαφορά κι ο Καραντώνης που κάνει τις σωστές αλλαγές….