Περισσότερο από το αποτέλεσμα του ματς Ατρόμητος – ΠΑΟΚ (1-1), που θεωρώ μεγάλη έκπληξη με βάση τη δυναμικότητα των ενδεκάδων στο χθεσινό ματς, μου έκανε εντύπωση μια δήλωση του προέδρου του Ατρόμητου του κ. Γιώργου Σπανού στο τέλος.  «Ήταν ένα ντέρμπι-διαφήμιση. Εμείς δείξαμε ότι βρισκόμαστε αξία σε αυτή τη θέση στη βαθμολογία. Κάναμε καλή δουλειά απέναντι σε μια εξαιρετική ομάδα, που είχε μόνο νίκες στο πρωτάθλημα» είπε και πρόσθεσε πως όσα ακούστηκαν για τη σχέση των δυο ομάδων πριν το ματς είναι υπερβολές. «Αυτές είναι κουβέντες για τα... καφενεία. Γνωρίζει όλος ο κόσμος ποιος είναι ο Ατρόμητος. Είχαμε μια συμφωνία με τον ΠΑΟΚ, που τη σεβαστήκαμε και την τηρήσαμε» εξήγησε. Εγώ τον σέβομαι απεριόριστα τον Σπανό και πιστεύω πως με πέντε προέδρους ομάδων ακόμα σαν αυτόν θα είχαμε ένα καλύτερο πρωτάθλημα-  ίσως και ένα καλύτερο ποδόσφαιρο, αλλά σε αυτό που είπε κάνει λάθος. Διότι η ίδια η ενδεκάδα του Ατρόμητου απέδειξε πως όσα λέγονταν (και στα καφενεία και παντού) πριν το ματς δεν ήταν αβάσιμα. Ο Ατρόμητος αντιμετώπισε τον ΠΑΟΚ χωρίς τον Χατζησσαία, τον Γιαννούλη και τον Κουλούρη – επειδή σίγουρα θα έλειπε και κάποιος ακόμα λόγω τραυματισμού (χθες ήταν ο Βασιλακάκης, αλλά θα μπορούσε να είναι κάποιος άλλος) η ιστορία έγραψε ότι τον αντιμετώπισε με μισή ομάδα. Μπράβο του που του πήρε ισοπαλία, αλλά η ίδια η επιλογή της ενδεκάδας δημιουργεί ένα πρόβλημα αξιοπιστίας. Πρώτον διότι κανείς δεν ξέρει τι θα συνέβαινε στο ματς αν έπαιζαν οι δανεικοί και δεύτερον γιατί αυτοί που έλειπαν θα αγωνιστούν κανονικά εναντίον των υπόλοιπων διεκδικητών του τίτλου – πράγμα που αυτόματα δημιουργεί διαφορετικές συνθήκες αντιμετώπισης ομάδων εντός του ίδιου πρωταθλήματος.

Δεν είναι η πρώτη φορά

Η ιστορία των δανεικών είναι όσο παλιά είναι και το επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Ούτε να καταργηθούν οι δανεικοί χρειάζεται, ούτε να περιοριστούν. Χρειάζεται απλά να παίζουν και να ενθαρρύνονται να δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους και όταν αγωνίζονται εναντίον των ομάδων στους οποίους ανήκουν: αλλιώς υπάρχει πρόβλημα.

Ο Ατρόμητος δεν είναι πρώτη φορά που παίρνει δανεικούς, όμως όταν δανειζόταν κάποιο παίκτη από τον Ολυμπιακό π.χ αυτός έπαιζε κανονικά: ο Μήτρογλου π.χ έχει παίξει σε τελικό κυπέλλου Ελλάδος εναντίον του Ολυμπιακού και μάλιστα το ματς κρίθηκε στο τελευταίο λεπτό της παράτασης! Πέρυσι αγωνίστηκαν κανονικότατα εναντίον του Ολυμπιακού ο Ρισβάνης και ο Γιαννιώτης και σίγουρα ήταν από τους καλύτερους: ίσως ο βασικότερος λόγος που ο Ολυμπιακός δεν είχε κερδίσει κανένα ματς.

Αν αστοχούσε ο Κουλούρης

Πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει η ένσταση τι θα γινόταν αν ένας ποδοσφαιριστής αγωνιζόταν κι έχανε ένα γκολ π.χ. – αν, ας πούμε, ο Κουλούρης αστοχούσε μόνος απέναντι από τον τερματοφύλακα ή αν έχανε ένα πέναλτι. Η απάντηση είναι ότι για την αξιοπιστία του πρωταθλήματος η συμμετοχή είναι σημαντικότερη από την απόδοση του ποδοσφαιριστή. Ο Κουλούρης, (ή όποιος άλλος), είναι ποδοσφαιριστής και ως τέτοιος μπορεί να έχει καλή ή η κακή απόδοση: θα κριθεί για αυτή. Αν είναι υπερβολικά αρνητικός, αν δημιουργήσει την εντύπωση πως δεν αγωνίζεται για τον Ατρόμητο, αλλά για τον εργοδότη ΠΑΟΚ, αυτή η εντύπωση θα είναι όνειδος για την καριέρα του. Η τιμωρία του θα είναι ότι θα κουβαλάει αυτή του την εικόνα ως ντροπή. Αν από την άλλη είναι ο καλύτερος παίκτης του γηπέδου, θα εισπράξει τα μπράβο των ποδοσφαιρόφιλων και θα είναι παράδειγμα προς μίμηση, όπως ακριβώς ο Ρισβάνης και ο Γιαννιώτης που πέρυσι δεν έδωσαν το παραμικρό δικαίωμα. Στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι σκληρές οι κρίσεις, αλλά και εύκολα σχετικά τα μπράβο κι αυτό οι ποδοσφαιριστές το γνωρίζουν καλά: όταν διαλέγουν να πάνε κάπου δανεικοί το έχουν στα υπόψιν τους.

«Ολίγον έγκυος» δεν υπάρχει  

Μου λένε ότι θα πρεπε να περιοριστεί ο αριθμός των δανεικών – το να μπορεί μια ομάδα να δανειστεί μόνο έναν από μια άλλη ομάδα θα ήταν μια λύση. Το λέει κι ο Υφυπουργός Αθλητισμού κ. Γιώργος Βασιλειάδης, άλλο αν δεν βρήκε το χρόνο να το κάνει πράξη γιατί έλυνε το πρόβλημα της βίας. Διαφωνώ για δυο λόγους: ο πρώτος είναι ότι σε αυτή την περίπτωση όποιος έχει δανεικούς να δώσει, θα μπορούσε να τους μοιράσει σε μια σειρά από ομάδες και να κάνει με όλες συμφωνίες – πως ξέρουμε ότι αυτές οι συμφωνίες θα περιοριστούν στη χρησιμοποίηση του παίκτη στο μεταξύ τους ματς; Η δεύτερη ένσταση μου αφορά τον ίδιο τον δανεισμό: αν δημιουργεί μια ειδική σχέση πρέπει να καταργηθεί – δεν τίθεται ζήτημα «περιορισμού του κακού»: ή κάτι είναι κακό και το σταματάς, ή κάτι δεν είναι κακό – «ολίγον έγκυος» δεν υπάρχει.

Ο δανεισμός ενός παίκτη δεν είναι κακό κι αυτό το έχει αποδείξει το παγκόσμιο ποδόσφαιρο: εκατοντάδες παίκτες έχουν πάει κάπου δανεικοί για να βελτιωθούν και να επιστρέψουν στις ομάδες τους. Κακό στην προκειμένη περίπτωση είναι οι παίκτες να μην παίζουν σε κάποια ματς επιλεκτικά. Η δε κακοπιστία, που δημιουργείται σε αυτή την περίπτωση, ξεπερνά και τα όρια του χθεσινού παιγνιδιού. Ας πούμε ότι την άλλη εβδομάδα ο Γιαννούλης κάνει ένα σκληρό μαρκάρισμα σε ένα παίκτη της ΑΕΚ και του σπάζει το πόδι.  Θα θεωρηθεί άραγε μια κακή στιγμή ή μια κατά παραγγελία ενέργεια, όταν μια εβδομάδα πριν ο παίκτης δεν αγωνίστηκε κόντρα στον ΠΑΟΚ;

Ο Στρούγγης και ο Καρασαλίδης

Οι συζητήσεις στα καφενεία, στις οποίες ο Σπανός αναφέρθηκε, δυστυχώς δεν γίνονται άνευ λόγου και αιτίας. Κι αν στα καφενεία παίζεται το πολύ πολύ καμιά πρέφα, φαίνεται ότι ανάλογες συζητήσεις κάνουν και οι μπουκ: χθες στο άνοιγμα του ματς ο άσος του Ατρόμητου (που είναι δεύτερος στο πρωτάθλημα κι όχι ουραγός) πλήρωνε 5,25 και το διπλό 1,60! Το τιμητικό για τον Ατρόμητο τελικό 1-1 διαμορφώθηκε εξαιτίας της γνωστής ραθυμίας του ΠΑΟΚ (που νόμιζε ότι κέρδισε όταν προηγήθηκε), αλλά και γιατί δυο Ούγγροι του Ατρόμητου, ο Μέγερι και ο Ουγκράι πήραν το πράγμα προσωπικά. Ισως να προέκυψε και γιατί στον ΠΑΟΚ δεν πίστευαν πως θα χάσουν βαθμούς από τον Καρασαλίδη και τον Στρούγγη. Η μπορεί και να φταίει ότι ο Ατρόμητος έχει μόνο τρεις δανεικούς που δεν παίζουν βάση συμφωνίας: αν είχε έξι, θα ήταν πιο δύσκολο να παρατάξει μια ομάδα της προκοπής. Όπως και να χει τα τίμια καφενεία δεν φταίνε σε τίποτα….