Κοιτούσα τη βαθμολογία της Σουπερλίγκας μας. Η Ξάνθη είναι τέταρτη. Έβλεπα τους τίτλους και τα σχόλια για το ματς Ξάνθη – Ολυμπιακός (0-0) – τα περισσότερα αναφέρονται στην ισοπαλία του Ολυμπιακού σαν μια καταστροφή. Από πότε μια εκτός έδρας ισοπαλία του πρωτοπόρου με τον τέταρτο της βαθμολογίας είναι κακό αποτέλεσμα; Την ερώτηση θα την έκανε μόνο όποιος δεν παρακολουθεί το ελληνικό πρωτάθλημα των τελευταίων χρόνων.

Η μεγάλη της έγνοια

Στα μάτια ενός ανθρώπου που δεν γνωρίζει τι συμβαίνει στην Ελλάδα και το ίδιο το παιγνίδι της Ξάνθης θα ήταν ακατανόητο. Μια ομάδα που είναι τέταρτη στη βαθμολογία κι αντιμετωπίζει τον πρωτοπόρο, σε όλα τα πρωταθλήματα του κόσμου, θα έκανε κάτι για να προσπαθήσει να κερδίσει. Η Ξάνθη δεν κάνει απολύτως τίποτα. Τελειώνει το ματς καλά καλά χωρίς σουτ στην εστία του Σα και η μόνη της ευκαιρία είναι ένα καλό χτύπημα φάουλ του Εντουάρντο στο 87΄που φεύγει άουτ. Κατά τα άλλα παίζει σε όλο το ματς για την ισοπαλία: από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό η μεγάλη της έγνοια είναι πως θα σταματήσει τον Ολυμπιακό και όχι πως θα παίξει ποδόσφαιρο. Το θέαμα θα ήταν ακατανόητο για οποιοδήποτε ξένο, έτσι κι αυτός δει τα προηγούμενα αλλά και τα επόμενα ματς της Ξάνθης – αν το αντέχει. Αν το κάνει, δεν θα του είναι δύσκολο να παρατηρήσει ότι τέτοιο ματς η Ξάνθη δεν πρόκειται να ξανακάνει με κανένα ούτε εντός, ούτε εκτός έδρας. Αλλά αυτό που είναι παράξενο για οποιοδήποτε ξένο, δεν είναι παράξενο για μας.

Θα ήταν ξανά φαβορί

Κανένα πρωτάθλημα δεν κρίθηκε ποτέ την πρώτη εβδομάδα του Νοέμβρη, αλλά όποιος ξέρει το ελληνικό πρωτάθλημα καταλαβαίνει ότι ο Ολυμπιακός άφησε στην Ξάνθη πολλές από τις ελπίδες του να το κατακτήσει. Το περίφημο μπλόκο ήταν αναμενόμενο. Το τι θα έκανε η Ξάνθη ήταν γνωστό μέρες πριν: ακόμα και οι ξαφνικές της ανακοινώσεις για τη διαιτησία του ματς με τον ΟΦΗ ήταν μέρος μιας στρατηγικής. Τα δυο προηγούμενα χρόνια η Ξάνθη είχε αποσπάσει ισοπαλίες από τον Ολυμπιακό που θα πρεπε να είναι προετοιμασμένος για τη δυσκολία. Ο Ολυμπιακός δεν έπρεπε να πάει απλά στην Ξάνθη να κερδίσει, αλλά έπρεπε να κάνει πραγματικά επίδειξη δύναμης: μόνο σε αυτή την περίπτωση θα ήταν ξανά πρώτο φαβορί για το πρωτάθλημα. Δεν το έκανε και τώρα για να κατακτήσει το πρωτάθλημα θα πρέπει να συμβεί κάτι που σήμερα μοιάζει κομμάτι απίθανο: να έχει ο ΠΑΟΚ βαθμολογικές απώλειες σε τουλάχιστον τέσσερα ματς ακόμα. Με βάση ό,τι βλέπουμε είναι δύσκολο, αν όχι και εντελώς απίθανο όπως πέρυσι.

Ξέχασε ό,τι έκανε

Γιατί δεν τα κατάφερε ο Ολυμπιακός στην Ξάνθη; Πρώτα πρώτα γιατί του έλειψαν από το ματς οι καλές πάσες – πράγμα απαραίτητο απέναντι σε μια ομάδα που παίζει τόσο κλειστά. Ο Ολυμπιακός είχε περισσότερες σωστές αλλαγές παιγνιδιού από κάθετες πάσες: αυτό τα λέει όλα.  

Η Ξάνθη με έντεκα παίκτες σταθερά πίσω από τη μπάλα φρόντισε να κρατήσει πολύ μακριά από την περιοχή της τους μέσους του Μαρτίνς και να δώσει πολλούς χώρους στα ακραία του μπακ: ο Τσιμίκας και ο Ελαμπντελαουί πέρασαν ένα απόγευμα σεντράροντας για τον Λισγάρα, τον Κοβάσεβιτς, τον Καρασαλίδη και τον τερματοφύλακα Αμπαντ. Ο Ολυμπιακός έκανε 70% κατοχή μπάλας, στρατοπέδευσε έξω από την περιοχή της Ξάνθης, αλλά τελικές προσπάθειες επικίνδυνες έκανε λίγες και δεν εκμεταλλεύτηκε κανένα από τα 13 (!) κόρνερ που κέρδισε. Είναι σατανικό, αλλά μια εβδομάδα μετά το ματς με την ΑΕΚ, είναι σαν να ξέχασε ό,τι έκανε σε εκείνο. Με την ΑΕΚ ανοίγει το σκορ στο πρώτο κόρνερ που κερδίζει – με την Ξάνθη από κόρνερ δεν δημιουργεί ούτε ένα κίνδυνο. Με την ΑΕΚ εκμεταλλεύεται σε όλο το ματς τον μέσο, που ακολουθεί και τον βγάζει σε θέση βολής – στην Ξάνθη δεν το κάνει ποτέ. Με την ΑΕΚ πρεσάρει, με την Ξάνθη περπατάει κι απλά κρατά τη μπάλα. Με την ΑΕΚ παίζει για τους επιθετικούς του (ειδικά για τον Σουντανί και τον Ελ Αραμπί): στην Ξάνθη και οι δυο δεν παίρνουν μια πάσα της προκοπής. Μπορεί να φταίει το ότι ακολουθεί το ματς με την Μπάγερν; Δεν αποκλείεται: το ‘χω επισημάνει ότι τα ματς με τις ελληνικές ομάδες είναι δυσκολότερα, όταν προηγούνται του ευρωπαϊκού παιγνιδιού και όχι όταν έπονται. Αλλά όπως και να χει το πράγμα ο Ολυμπιακός πήγε στην Ξάνθη για να κερδίσει κάνοντας απλά τα στοιχειώδη και τα βασικά και τίποτα παραπάνω. Το κάνει κάνει γενικά στα εκτός έδρας ματς στο πρωτάθλημα: αυτό νομίζω είναι το μεγάλο του πρόβλημα.

Σκοράροντας κι όχι κρατώντας το μηδέν  

Ο Ολυμπιακός μακριά από το Καραϊσκάκη είναι άλλη ομάδα. Τα τέσσερα παιγνίδια του είναι όλα νωθρά – ακόμα και οι δυο νίκες του με την ΑΕΛ και τον Αρη ήταν εξαιρετικά δύσκολες. Είναι πρόβλημα του προπονητή; Όχι. Είναι πρόβλημα της ίδιας της ομάδας, που χωρίς την δημιουργική βοήθεια του Φορτούνη παίζει πρώτα από όλα για να μην δεχτεί γκολ πιστεύοντας πως ένα θα το βρει με κάποιο τρόπο.

Το χω επισημάνει από το πρώτο εκτός έδρας ματς της χρονιάς: μετά το παιγνίδι με την ΑΕΛ (που ο Ολυμπιακός κέρδισε) είχα γράψει πως «με 30 – 35 λεπτά καλό ποδόσφαιρο εκτός έδρας και με «νίκες από αυτές που στην Ελλάδα λέμε (κακώς) επαγγελματικές» δεν μπορείς να πάρεις το πρωτάθλημα ως Ολυμπιακός – άλλες ομάδες μπορεί και να τα καταφέρουν. Είχα επίσης εγκαίρως επισημάνει ότι το πρωτάθλημα το παίρνεις σκοράροντας κι όχι κρατώντας το μηδέν: κρατώντας το μηδέν παίρνεις μια σειρά από ισοπαλίες σαν αυτή στην Ξάνθη – ισοπαλίες με γεύση ήττας. Το χειρότερο σε αυτή την περίπτωση είναι ότι δυσκολεύεις πολύ και τα παιγνίδια σου στο Καραϊσκάκη – όπου είσαι καλός. Τα δυσκολεύεις γιατί αυτά γίνονται ξαφνικά τεράστιες δοκιμασίες: απαγορεύεται σε αυτά να χαθούν βαθμοί, ακριβώς γιατί οι βαθμοί εκτός έδρας κερδίζονται πολύ δύσκολα. Το αποτέλεσμα της ισοπαλίας με την Ξάνθη είναι πως έγινε για τον Ολυμπιακό εξαιρετικά δύσκολο το ματς με τον ΠΑΟΚ στο Φάληρο: ο ΠΑΟΚ θα ‘ρθει με ένα σωρό συνεχόμενες νίκες και βαθμολογικά δεν θα έχει κανένα πρόβλημα ακόμα κι αν δεν το κερδίσει. Ενώ ο Ολυμπιακός, όπως και πέρυσι, θα κουβαλάει ένα σωρό «πρέπει» που θα του κάνουν από μόνα τους το ματς τρομακτικά ασήκωτο.  

Τις οποίες συνθήκες…

Η ισοπαλία στην Ξάνθη δεν θα ήταν πρόβλημα σε ένα νορμάλ πρωτάθλημα: στο δικό μας πρωτάθλημα είναι ένα στραβοπάτημα που μαρτυρά πως ο Ολυμπιακός θα έχει τρομακτικά δύσκολη δουλειά παντού εκτός έδρας – με ανάλογη νοοτροπία τα εκτός έδρας ματς θα ναι μαρτύριο: φιλικά δεν προβλέπονται και η κούραση του Τσάμπιονς λιγκ θα φανεί κι άλλο. Επίσης δεν πρόκειται ο Ολυμπιακός, ειδικά εκτός έδρας, να προσδοκά καλύτερες διαιτησίες από τη χθεσινή: ο Διαμαντόπουλος δεν έβλεπε και δεν τιμωρούσε απλωμένα χέρια, δεν είδε τον Λισγάρα να γκρεμίζει τον Καμαρά, δεν θα έδινε πέναλτι ποτέ και σε καμία φάση, αλλά αυτή η διαιτησία είναι η καλύτερη που θα μπορούσε να έχει ο Ολυμπιακός δεδομένων των συνθηκών. Τις οποίες συνθήκες του πρωταθλήματος αποφάσισε να τις εξηγήσει ο Κώστας Καραπαππάς στο τέλος του ματς χωρίς ωστόσο να μας πει πως μπορεί ν’ αλλάξουν. Οπότε ας συζητάμε για ποδόσφαιρο κρατώντας τη μύτη μας από τη μπόχα. Δεν είναι ό,τι καλύτερο αλλά δεν είναι δυνατόν να γίνει και κάτι άλλο…