Κάνω μια παρένθεση στα αθλητικά μας, μολονότι υπάρχουν πάρα πολλές ειδήσεις  άξιες σχολιασμού και σήμερα, όπως κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, θα σας επισημάνω μερικά βιβλία που νομίζω πως αξίζει να ανακαλύψετε στο καλοκαίρι σας: καλοκαίρι χωρίς βιβλία δεν είναι καλοκαίρι. Κάποια τα έχω ήδη διαβάσει, κάποια τα πήρα μαζί μου φεύγοντας από την Αθήνα. Τα πιο πολλά είναι όπως πάντα αστυνομικά γιατί όπως μου αρέσει να λέω το καλό αστυνομικό είναι κάτι σαν αξεσουάρ της ξαπλώστρας. Εχουμε και λέμε:

• Το αίνιγμα του δωματίου 622, του Ζοέλ Ντίκερ (Εκδόσεις Παττάκη).Κάθε φορά που βγαίνει ένα βιβλίο του Ντίκερ ορκίζομαι πως δεν θα το πάρω, αφού δεν πρόκειται ποτέ να γράψει κάτι καλύτερο από την «Υπόθεση Χάρι Κέρμπερ» - και κάθε φορά καταλήγω να βυθίζομαι στις ιστορίες του. Στο τελευταίο του βιβλίο ο μεγάλος αυτός αφηγητής διαλέγει ως σκηνικό της ιστορίας του τη γενέτειρά του Γενεύη που όμως δεν έχει καμία σχέση με την στερεότυπη εικόνα που έχουμε για αυτή στο μυαλό μας. Φυσικά υπάρχουν όλα όσα ο Ντίκερ αγαπάει: ένας φόνος που είναι άλυτο μυστήριο, ένας συγγραφέας που μπλέκει σε μια ιστορία άθελά του και πολλές πολλές ανατροπές.
• Μπίλι Σάμερς, του Στίβεν Κίνγκ (εκδόσεις Κλειδάριθμος). Κάθε τόσο, ο μεγάλος Στίβεν Κίνγκ αποφασίζει να γράψει μια ιστορία που δεν έχει φαντάσματα, τέρατα που διψούν για αίμα και παρεκτροπές της πραγματικότητας. Με το Μπίλι Σάμερς επιστρέφει στο νουάρ για να σώσει τη χαμένη τιμή των Αμερικάνων που το ‘χουν εγκαταλείψει. Θεωρητικά υπάρχει μια απλή ιστορία: ένας εκτελεστής που αποφασίζει να αποσυρθεί. Αυτό ωστόσο που προκύπτει είναι σαφώς πιο περίπλοκο και πιο ενδιαφέρον αφού υπάρχει υλικό για τουλάχιστον τρεις διαφορετικές ιστορίες. Θα γίνει και ταινία σίγουρα. Αλλά θα είναι κατώτερη του βιβλίου.

• Τα πάντα συγχωρούνται, του Ράφαελ Ρέιχ (εκδόσεις Carnivora). Ένα διαμαντάκι από την Ισπανία. Η Λάουρα Γκαμάθο, κόρη επιχειρηματία, πεθαίνει δηλητηριασμένη την ημέρα του γάμου της. Ο πατέρας της, ο Αντόνιο Γκαμάθo, αναθέτει τη διαλεύκανση της υπόθεσης στον Aντόνιο Μενέντεθ Βίχιλ, έναν συνταξιούχο πράκτορα, ο οποίος ζητά τη βοήθεια του ντετέκτιβ Κάρλος Κλοτ. Και τώρα ξεχάστε όλα! Στο χορταστικό αυτό μυθιστόρημα πρωταγωνίστρια είναι η Ισπανία, οι αντιθέσεις της, το πέρασμά της από τα χρόνια του Φράνκο στον καιρό της δημοκρατίας – ακόμα και το ποδόσφαιρό της. Μιλάμε για ένα υπέροχο ταξίδι.
• Η δίκη των Εξι, του Θανάση Διαμαντόπουλου (εκδόσεις Πατάκη). Εντός ολίγου, μεταξύ άλλων, θα συμπληρωθούν και εκατό χρόνια από την πολύκροτη δίκη που σφράγισε το τέλος της μικρασιατικής καταστροφής. Ο Διαμαντόπουλος αποδεικνύει ότι δεν έχει άδικα τη φήμη του μανιακού ερευνητή. Αποφεύγει τους συναισθηματισμούς, περιγράφει την εποχή πιο πολύ από τα πρόσωπα, απολαμβάνει κι ο ίδιος την εξιστόρηση. Η αφήγηση είναι αντάξια της ιστορίας: πραγματικά σπουδαία.
• Σκυλιά της βροχής, του Αντριαν Μακ Κίντι, (εκδόσεις Οξύ). Αν έχεις διαβάσει τα προηγούμενα τέσσερα βιβλία του Μακ Κίντυ που έχουν ήρωα τον αστυνόμο Ντάφι, απλά σου θυμίζω να πάρεις το πέμπτο. Να έχεις διαβάσει ένα και να έχεις σταματήσει σε αυτό αποκλείεται: ο Ντάφι είναι εθισμένος σε ένα σωρό αμαρτίες, αλλά και εθιστικός. Ο Μακ Κίντυ μπλέκει και πάλι αριστοτεχνικά πραγματικά γεγονότα της δεκαετίας του ‘80 με ιστορίες που κατεβάζει από το μυαλό του. Και κάνει το καλοκαίρι μας λίγο πιο όμορφο.
• Το κτήνος πρέπει να πεθάνει, του Νίκολας Μπλέικ (εκδόσεις Αλεξάνδρεια). Η πρότασή μου για όσους αγαπούν το κλασικό αστυνομικό. Ο Μπλέικ (που είναι ψευδώνυμο του ποιητή Σέσιλ Ντέι-Λιούις που ντρεπόταν να πει ότι γράφει αστυνομικά…) δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από την Αγκάθα Κρίστι μολονότι άγνωστος στην Ελλάδα. Λέγεται ότι αυτό είναι το καλύτερο μυθιστόρημά του. Το βιβλίο κυκλοφόρησε τη δεκαετία του ’30, υπήρξε πηγή έμπνευσης και μεταφέρθηκε στην μεγάλη οθόνη από τον Κλοντ Σαμπρόλ στα τέλη της δεκαετίας του ‘60. Η ταινία είναι από αυτές που μπορεί να δεις και στην τηλεόραση – αν είσαι πολύ πολύ πολύ τυχερός.
•  
• Ο Ωνάσης και ο σμηναγός Χ, του Αχιλλέα Χεμικογλου (εκδόσεις Παπαδόπουλος). Θεωρητικά πρόκειται για ένα βιβλίο αληθινής ιστορίας που περιγράφει την γέννηση της Ολυμπιακής Αεροπορίας – στην πραγματικότητα είναι ένα αληθινό θρίλερ και μπράβο στον Χεμίκογλου για την τόλμη του να ασχοληθεί με αληθινά γεγονότα ξετινάζοντας αρχεία και σκαλίζοντας ιστορίες. Αν δεν σε έχω πείσει, σκέψου ότι σε αυτή την άκρως μυστηριώδη ιστορία ενεπλάκησαν προσωπικά δώδεκα πρωθυπουργοί της Ελλάδας, επιχειρηματίες που συγκρούστηκαν όπως ο Ωνάσης, ο Νιάρχος και ο Γουλανδρής, τραπεζίτες όπως ο Πεσμαζόγλου, ο Κωστόπουλος και ο Ζολώτας, ακόμα και υπουργεία εξωτερικών ξένων χωρών! Μια ιστορία διαπλοκής από τις λίγες.
• Το μυστήριο Μοντ Ντίξον της Αλεξάντρα Αντριους (εκδόσεις Ψυχογιός). Η βρετανίδα συγγραφέας έχει εργαστεί ως δημοσιογράφος στη Νέα Υόρκη και στο Παρίσι – κι αυτό στο βιβλίο το καταλαβαίνεις αφού ο αέρας του είναι κοσμοπολίτικος. Πρωταγωνιστούν δύο γυναίκες, η μία τρομερά φιλόδοξη κι αποφασισμένη να γίνει συγγραφέας, η άλλη διάσημη συγγραφέας, αλλά εντελώς απρόσιτη. Η δεύτερη θα προσλάβει την πρώτη. Και η πρώτη θα ξυπνήσεις ένα πρωί στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου όπου όλοι πιστεύουν ότι είναι η δεύτερη. Βραδυφλεγές, ατμοσφαιρικό και πολύ ιδιαίτερο - το γυναικείο θρίλερ της χρονιάς.
• Το νησί των αρουραίων, του Γιο Νέσμπο (εκδόσεις Μεταίχμιο). Ενας Νέσμπο το καλοκαίρι είναι απαραίτητος κι ας έχουμε να κάνουμε στη συγκεκριμένη περίπτωση με συλλογή διηγημάτων. Ο Νορβηγός προετοιμάζεται και «ζεσταίνεται» για να γράψει αυτό που περιμένουμε, δηλαδή τη νέα ιστορία του Χάρι Χόλε. Στο μεταξύ μας δείχνει πως μπορεί να γράψει και για πολλά άλλα: ιστορίες με φόντο την πανδημία, επιστημονική φαντασία, θρίλερ με φυτίλι μια ερωτική ιστορία κτλ. Το ξέρουμε φίλε: μην αγχώνεσαι.
• Ο πλαστός πίνακας, του Γιαν Βαν Ντέρμικ (εκδόσεις Διόπτρα). Ολη η ιστορία βασίζεται πάνω σε μια αρχή του αστυνομικού που λέει πως σε μερικές περιπτώσεις το να ξεφορτωθείς ένα πτώμα είναι κάτι πολύ δυσκολότερο από το να κάνεις ένα φόνο. Με ένα πτώμα ξεκινά και το ωραίο αυτό θριλεράκι που διαδραματίζεται στην Σκοτία. Το βρίσκει ένας ψαράς. Κάθε πτώμα έχει μια ιστορία να πει. Αυτό έχει πολλές περισσότερες….

Στο φινάλε κλείνω με αναφορές σε βιβλία φίλων που είναι ασταμάτητοι και για αυτό τους αγαπάω και τους ζηλεύω. Ο Πάνος Αρμυράς μας δίνει στο Φιλί του Δεκέμβρη, όχι απλά μια ακόμα ιστορία του αστυνόμου Αγραφιώτη, αλλά ίσως την καλύτερή του. Ο Πολυχρόνης Κουτσάκης στη Φωτιά μας δείχνει πως μπορεί να γράψει ωραία οτιδήποτε, ακόμα και ερωτικές ιστορίες. Ο Βαγγέλης Γιαννίσης στο Ινκουμπους μας δίνει μια ακόμα ιστορία του Αντρες Οικονομίδη, που έχει κερδίσει το ενδιαφέρον και του Αντρες Νταλ. Ο Πέτρος Μάρκαρης φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει, αφού ο παππούς πλέον αστυνόμος Χαρήτος έχει πολλά να μας πει στο «Κίνημα της αυτοκτονίας», που έφτασε στα χέρια μου καθυστερημένα. Αντίθετα ποτέ δεν αργώ να διαβάσω τι έχει σκαρώσει πάλι ο Γρηγόρης Αζαριάδης. Η Οργάνωση (εκδόσεις Bell) είναι κάτι σαν σύνοψη όλης της προηγούμενης καριέρας του και συγχρόνως ένα βήμα παρακάτω.  

Οπως πάντα αναμένω και τις δικές σας προτάσεις. Τα γούστα μου τα ξέρετε....