Ενώ ο Παναθηναϊκός έκανε μια γερή προπόνηση με την Βιλερμπάν ενόψει του ματς με τον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ όπου όποιος κερδίσει πιθανότατα θα είναι κι αυτός που θα βρεθεί στην πρώτη τετράδα στην τελική βαθμολογία της Ευρωλίγκας, η διοργάνωση έχει ένα νέο βασιλιά: ο Μάικ Τζέιμς έγινε ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της προσπερνώντας τον Βασίλη Σπανούλη.  Ο Αμερικανός χρειαζόταν 12 πόντους στο παιχνίδι της Μονακό με τον Ερυθρό Αστέρα για να προσπεράσει τον  Σπανούλη και το κατάφερε τέσσερα περίπου λεπτά πριν τη λήξη του ημιχρόνου, γράφοντας το 38-31. Με αυτό το καλάθι άφησε πίσω τον Σπανούλη ο οποίος ήταν πρώτος σκόρερ με 4.455 πόντους. Ο Τζέιμς είναι 33 μόλις χρόνων. Λέει πως το καλοκαίρι θα σταματήσει: δεν τον πιστεύω. Αν δεν σταματήσει, όταν και εφόσον θα σταματήσει, θα αφήσει πίσω του ένα είδους ρεκόρ σχεδόν ακατάρριπτο: πολύ δύσκολα κάποιος θα ξεπεράσει τον Τζέιμς γιατί πολύ δύσκολα θα βρεθεί κάποιος που θα παίζει το μπάσκετ του Τζέιμς. Που βασίζεται στην εκπληκτική στενοκεφαλιά του. Η για να το πω αλλιώς στην απόλυτη βεβαιότητα του ότι είναι ο καλύτερος παίκτης της διοργάνωσης από την μέρα που σε αυτή έκανε ντεμπούτο. Το μακρινό πλέον 2014 όταν μετά από μια μικρή περιπλάνηση στην Ευρώπη που τον βοήθησε και να γνωρίσει τη Ρόδο και τον Κολοσσό βρέθηκε στην Μπασκόνια – τότε Κούτσα Λαμποράλ. Στον Τζέιμς χρειάστηκαν δέκα χρόνια για να γίνει και με την βούλα ο πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης – κι ας μην έπαιξε δέκα χρόνια ανελλιπώς σε αυτή. Δεν ξέρω βέβαια αν θα τα καταφέρει μέχρι το τέλος της καριέρας του να πείσει κι ότι είναι ένας από τους καλύτερους από αυτούς που αγωνίστηκαν σε αυτή. Για να το κάνει πρέπει φέτος να την κερδίσει. Και δεν μου μοιάζει απλό γιατί για τον Τζέιμς αυτό απλό δεν υπήρξε ποτέ.

Με τον Τζέιμς ποτέ δεν ξέρεις

Όπως όλοι οι άνθρωποι που αγαπούν την ιστορία αγαπάω κι εγώ τα περίφημα «what if», δηλαδή το «τι θα γινόταν αν». Στην περίπτωση του Τζέιμς αυτά τα what if δεν έχουν να κάνουν με τις επαγγελματικές επιλογές του τόσο, όσο με την ίδια την τρέλα του. Είτε τον αγαπάς είτε δεν τον αγαπάς τον Τζέιμς, οφείλεις να παραδεχτείς ότι έχτισε την καριέρα του μόνος του, παίρνοντας μεγάλες ρεβάνς. Δεν έγινε ντραφτ πχ. Τον Αύγουστο του 2012 τον αγνόησαν όλοι στις ΗΠΑ, ίσως γιατί είχε αλλάξει δυο κολέγια κι αυτό κάτι έλεγε από μόνο του. Κι όμως πέντε χρόνια αργότερα γύρισε στην Αμερική αναγκάζοντας όχι μια, αλλά δυο ομάδες του ΝΒΑ να του δώσουν ένα συμβόλαιο. Στις 3 Ιουλίου 2017, υπέγραψε συμβόλαιο με τους Φοίνιξ Σανς με διάρκεια μόλις 45 ημερών: οι αντζέντηδες του λέγανε πως είναι καθαρή τρέλα. Ο τύπος κατάφερε στις 6 Δεκεμβρίου να μετατρέψει το συμβόλαιο του σε κλειστό και εγγυημένο: κι όμως ούτε είκοσι μέρες αργότερα στις 23 Δεκεμβρίου, παραμονές Χριστουγέννων έμεινε ελεύθερος (!) σαν να τον ενδιέφερε μόνο να υπογράψει εγγυημένο συμβόλαιο και τίποτα άλλο! Στις 14 Ιανουαρίου, ανακοινώθηκε από τους Πέλικανς αλλά ούτε εκεί στέριωσε: ένα μήνα αργότερα ήρθε στον Παναθηναϊκό. Και η επιστροφή του στους Πράσινους ήταν ένα είδος προσωπικής δικαίωσης: είχε φύγει το 2017 όχι με τον καλύτερο τρόπο. Αφού απέδειξε πως θα πρεπε να τον σέβονται πιο πολύ κερδίζοντας το δεύτερό του πρωτάθλημα με τον Παναθηναίκό, έφυγε το καλοκαίρι του 2018 για να πάει στην Αρμάνι λέγοντας πως ο ΠΑΟ έχει ηγέτες όπως ο Καλάθης, ο Σίγκλετον κι ο Γκιστ κι αυτός δεν ένοιωθε ότι χρειαζόταν.  Τι θα είχε συμβεί αν έμενε στον ΠΑΟ; Ισως να ήταν διαφορετική η ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ – ίσως και όχι. Με τον Τζέιμς ποτέ δεν ξέρεις.

Του συγχωρούν τα πάντα

Υπάρχουν τόσοι καυγάδες του, συνήθως με προπονητές, που είναι δύσκολο να τους συναντήσεις σε καριέρα άλλου παίκτη. Και είναι δεδομένο πως θα υπάρχουν κι άλλοι που δεν τους μάθαμε ποτέ: το πώς έφυγε πχ από τους Σανς είναι μυστήριο, αν και πολλά έχουν γραφτεί. Δεν είναι μυστήριο ότι τσακώθηκε π.χ με τον Αργύρη Πεδουλάκη. Τον Οκτώβριος του 2016, την παραμονή της έναρξης των αγώνων της Ευρωλίγκας o Μάικ Τζέιμς υπέστη βαρύ θλαστικό θραύσμα στο αντιβράχιο του δεξιού του χεριού και έμεινε εκτός αγωνιστικής δράσης για δύο μήνες. Δεν υπήρξε κάποιου είδους ατυχία: μετά από μία λογομαχία με τον Πεδουλάκη, στη διάρκεια της προπόνησης, ο Τζέιμς έδωσε μπουνιά σε μία τζαμαρία, μόλις άκουσε μια κατσάδα του προπονητή του κι έσκισε το χέρι του. Ισως ήταν σκληρός μαζί του ο Πεδουλάκης αλλά η συνέχεια απέδειξε ότι δεν ήταν αυτός το πρόβλημα: ήταν ο Τζέιμς. Ως παίκτης της Αρμάνι σε ένα παιχνίδι κόντρα στην Ζαλγκίρις η κάμερα τον έπιασε να διαφωνεί έντονα με τον κόουτς Σιμόνε Πιανιτζιάνι σε ένα τάιμ άουτ ενώ συμπαίκτες του προσπαθούσαν να τον ηρεμίσουν. Ο Πιανιτζιάνι δεν ήθελε να δώσει συνέχεια, αλλά ήθελε ο Τζέιμς. Οταν υπήρξαν δημοσιεύματα που έκαναν λόγο για την ανυπακοή του, χρησιμοποίησε το αγαπημένο του twitter για να τα βάλει με όλους. «Είστε τρελοί. Μου λέτε ότι κανένας δεν έχει αναστατώσει τάιμ άουτ ομάδας. Οταν το κάνουν ο Γιουλ, ο Σπανούλης, ο Καλάθης, ο Ντε Κολό, συμβαίνει επειδή είναι μεγάλοι ηγέτες και θέλουν να κερδίσουν, αλλά όταν το κάνω εγώ επειδή είμαι παθιασμένος είναι επειδή εγώ και ο προπονητής δεν τα πάμε καλά» έγραψε. Παρά την δικαιολογία του, όλα χειροτέρεψαν. Ο Πιανιντζάνι έφυγε κι όταν ήρθε ο Μεσίνα έφυγε κι ο Τζέιμς. Για την ακρίβεια πήγε στην ΤΣΣΚΑ για να συνδυάσει πάλι μεγάλα ματς και καυγάδες με τον κόουτς Δημήτρη Ιτούδη αλλά και με συμπαίκτες του. Για να βρεθεί τελικά στην Μονακό όπου και έστησε κατά πως φαίνεται το βασίλειο του: όχι μόνο γιατί παίζει όπως θέλει, αλλά και γιατί του συγχωρούν τα πάντα.  

Δεν θα τους χωρούσε η γη

Το αληθινά εντυπωσιακό με τον Τζέιμς είναι ότι οι καυγάδες δεν επηρεάζουν καθόλου τελικά τις εντός του παρκέ επιδόσεις του. Όλα αυτά τα χρόνια που παίζει το ρόλο του καπετάν φασαρία είναι σχεδόν ασταμάτητος ως σκόρερ: σαν οι καυγάδες να του ανεβάζουν την αδρεναλίνη. Φέτος είναι ο μόνος παίκτης στην Ευρωλίγκα που δεν έχει πέσει σε ματς κάτω από δέκα πόντους ενώ είναι πια και αρκετά ομαδικός. Ωρίμασε; Δύσκολο να το πεις: τύποι σαν αυτόν δεν ωριμάζουν ποτέ. Στην ερώτηση τι θα ήταν ο Τζέιμς αν δεν είχε αυτό το χαρακτήρα, η απάντηση είναι ότι δεν θα ήταν ο Τζέιμς. Τα παιγνίδια του σχεδόν πάντα είναι στο μυαλό του απαντήσεις σε όσους τον αμφισβητούν. Ποιος τον αμφισβητεί; Νομίζω για τον Τζέιμς όλοι! Οποιος δεν είναι μαζί του είναι εναντίον του, αλλά πώς να είσαι μαζί του όταν αυτός θέλει να είναι μόνος;

Αν κερδίσει την Ευρωλίγκα θα την πάρει σπίτι του. Και θα τους πει ότι είναι δική του και μόνο. Δυο χρόνια τώρα η Μονακό έχει υλικό για το κάνει. Αλλά δυο χρόνια έπεσε πάνω στον Ολυμπιακό. Ως πιο έμπειρος την απέκλεισε πρόπερσι μπροστά στην Εμα Στόουν στην πρώτη της φορά στα play off και πέρυσι στον ημιτελικό του Κάουνας στην πρώτη της φορά σε Final 4. Ο Τζέιμς δεν ήταν πρωτάρης σε αυτές τις διαδικασίες και ίσως για αυτό το καλοκαίρι σκέφτηκε να φύγει: ένοιωσε σημαντικότερος από την ομάδα – πράγμα που μάλλον αισθάνεται από την πρώτη μέρα που παίζει μπάσκετ για όλες τις ομάδες που τον διάλεξαν. Είναι παράδοξο αλλά πήρε τον τίτλο του πρώτου σκόρερ όλων των εποχών από τον αρτίστα Σπανούλη που όμως ήταν παίκτης ομάδας. Ο τίτλος αυτός μοιάζει να του ταιριάζει πιο πολύ του Τζέιμς από όσο ταίριαζε στον Σπανούλη. Στο μυαλό του θα αποτελεί παντοτινή απόδειξη πως αυτός ήταν ο καλύτερος. Απλά δεν βρήκε ποτέ άλλους τέσσερις Τζέιμς, δηλαδή σαν αυτόν. Δεν θα τους χωρούσε βέβαια όχι παρκέ του μπάσκετ, αλλά η γη ολόκληρη…