Δεν ξέρω πως ξαφνικά προέκυψε ενδιαφέρον του Ολυμπιακού για τον Νικ Καλάθη – δεν ξέρω καν αν υπάρχει ενδιαφέρον. Ξέρω ότι ο μπασκετικός Ολυμπιακός, εν μέσω πανδημίας, θα δώσει δυο μεγάλα συμβόλαια και θα ενισχυθεί σε σχέση με πέρυσι, γιατί η ζημιά που θα πάθει θα είναι μικρότερη σε σύγκριση με τον Παναθηναϊκό π.χ που δεν θα έχει, όπως όλα δείχνουν, τα χρήματα των 10 χιλιάδων διαρκείας εισιτηρίων στο ταμείο του. Αλλά για να πιστέψω ότι θα ενδιαφερθεί για τον Καλάθη πρέπει να το πει ο μόνος που πρέπει να έχει λόγο στην ιστορία: ο Γιώργος Μπαρτζώκας.

Ταιριάζει ο Καλάθης στον Ολυμπιακό; Πρώτα από όλα πρέπει να πω ότι εγώ θεωρώ το Νικ ως ένα από τους μεγαλύτερους παίκτες της Ευρωλίγκας – ένα από τους λίγους που μπορεί να βοηθήσει με την παρουσία του μια ομάδα να αλλάξει επίπεδο. Το αν ο Παναθηναϊκός, τα χρόνια της ηγεσίας του Καλάθη, δεν μπορεί να πιάσει το βασικό του στόχο, να πάει δηλαδή σε ένα Final 4, εξαρτάται κατά τη γνώμη μου κυρίως από τις αδυναμίες του στους ψηλούς και στους σουτέρ κι όχι από τον κουμανταδόρο του. Παίζοντας συνήθως με αργούς ψηλούς και μέτριους σουτέρ ο ΠΑΟ είναι σαν να φτιάχνει κάθε χρόνο μια ομάδα που να δυσκολεύει τον Καλάθη: η εντύπωσή μου είναι ότι ο Καλάθης, αν έπρεπε να αξιοποιήσει τους ψηλούς και τους σουτέρ της Ρεάλ ή της Μπαρτσελόνα π.χ, θα μετέτρεπε τα παιγνίδια σε πάρτι. Αλλά το θέμα δεν είναι αν είναι καλός παίκτης, αλλά αν ταιριάζει στον Ολυμπιακό. 

Κριτήριο το τι κάνει ο κόουτς

Η μόνη κατά προσέγγιση απάντηση που μπορεί να δοθεί πρέπει να στηριχθεί σε ένα και μόνο κριτήριο: στα γούστα του Μπαρτζώκα. Ο Ελληνας προπονητής πιστεύει ότι το ευρωπαϊκό μπάσκετ είναι σπορ κοντών και δεν το κρύβει.  Στο προηγούμενο πέρασμά του από τον Ολυμπιακό, την πρώτη του σεζόν, όταν κέρδισε την Ευρωλίγκα είχε στα γκαρντ τον Σπανούλη (στα ντουζένια του), τον Λο (που τον αντικαθιστούσε επάξια), τον νεαρό αλλά ανερχόμενο Σλούκα – και πίσω τους τον Μάντζαρη και τον Κατσίβελη που είχαν χρόνο συμμετοχής, έστω λιγότερο. Όταν ο Μπαρτζώκας έχασε το Λο, τον αντικατέστησε με δυο παίκτες: τον Λοτζέσκι (που αν και παίζοντας σε άλλη θέση «πήρε» την επόμενη σεζόν τα σουτ του) και τον Μάντι Κόλινς, που ήρθε στη μέση της δεύτερης περιόδου για να βοηθήσει κυρίως στην άμυνα. Στη συνέχεια της καριέρας του προπονητή, ο κανόνας του («ένας είναι ο ηγέτης στα γκαρντ και πίσω του πρέπει να υπάρχουν παίκτες βοηθητικοί») μοιάζει να είναι το μότο του στη σύσταση της γραμμής των περιφερειακών.

Ας δούμε τι έκανε όπου δούλεψε για να γίνει κατανοητό. Στην Λοκομοτίβ Κουμπαν ο Μπαρτζώκας κάνει μια καταπληκτική σεζόν, οδηγώντας την ρωσική ομάδα στο FInal 4: το έκανε δίνοντας τη μπακέτα του ηγέτη στον μεγάλο Μάλκολμ Ντιλέινι. Πίσω του και δίπλα του υπάρχουν ρολίστες που δίνουν και την ψυχή τους – ο Ντρέιπερ παίζει άμυνα και οργανώνει κατά περίσταση, ο Βορόνοφ προσφέρει πολλά σε πολλές κατηγορίες (φέτος στο Ζενίθ - Ολυμπιακός θύμισε στον Μπαρτζώκα πόσο καλός σκόρερ είναι), ενώ υπάρχει κι ο Ματ Τζάνινγκ – ικανός να χτυπήσει από μακριά. Στη Μπαρτσελόνα ο Μπαρτζώκας δεν βρίσκει τον ηγέτη που θέλει γιατί υπάρχει μια αντικειμενική δυσκολία που λέγεται Κάρλος Ναβάρο: είναι τεράστιος για να τον αγνοήσεις και συγχρόνως μεγάλος ηλικιακά για να στηριχθείς πάνω του. Ο Μπαρτζώκας φτιάχνει μια γραμμή γκαρντ στην οποία αναζητά κάθε φορά τον ήρωα της μιας βραδιάς, αλλά ηγέτη δεν έχει: ο Ράις, ο Κόπονεν, ο Ρίμπας, ο Ρένφρο, ο Ολεσον μεγαλώνουν στο Παλάου Μπλαουγκράνα την νοσταλγία για τα νιάτα του Ναβάρο. Είναι όλοι καλοί παίκτες, αλλά κάτι τους λείπει – κι όλοι αντιμετωπίζουν και προβλήματα τραυματισμών. Χωρίς ηγέτη στα γκαρντ ο Μπαρτζώκας δεν έχει σε ποιόν να στηριχτεί και το πληρώνει. Όταν πάει στη Χίμκι υποδέχεται με ανοιχτές αγκάλες τον Ζβεντ, αλλά ο τύπος έχει ένα όριο: είναι ένας υπέροχος παρτάκιας – μοιάζει να παίζει για την ομάδα, αλλά πάντα παίζει για την πάρτη του. Εστω κι έτσι ο Μπαρτζώκας θα έβαζε τη  ρώσικη ομάδα δεύτερη σερί χρονιά στα play off. Αλλά του χτύπησε ο Ζβεντ, έμεινε έξω ενάμισι μήνα και ο Μάρκοβιτς, ο Τζένκινς, ο Κρόκερ κι ο  Ντι Μποστ, οι «βοηθητικοί» που υπήρχαν εκεί, ήταν δύσκολο να τον αντικαταστήσουν. 

Δύσκολο το σχήμα

Το σχήμα «μια ηγετική μορφή στα γκαρντ και κάποιοι υπέροχοι σωματοφύλακές του» Ο Μπαρτζώκας το χει στο μυαλό του νομίζω από την αρχή της καριέρας του: αλλά ο ηγέτης του δεν αρκεί να είναι κουμανταδόρος - πρέπει να έχει και πόντους στα χέρια του, να είναι δηλαδή ένας αξιόπιστος σκόρερ κι όχι απλά δημιουργός. Δεν είναι μόνο ο Σπανούλης, ο Ντιλέινι, ο Ζβεντ που υπηρέτησαν το βασικό θέλω του προπονητή: το έκανε και ο Τζαμάλ Γκόρντον κάποτε στο Μαρούσι πάντα με προπονητή τον Μπαρτζώκα. Ο ηγέτης, του έλληνα προπονητή, ο παίκτης που έχει συνήθως και το πιο μεγάλο συμβόλαιο πρέπει να είναι και σκόρερ. Ο Καλάθης είναι ένας εξαιρετικός παίκτης, που έχει συνηθίσει να παίζει πάνω από 30 λεπτά σε κάθε ματς, αλλά αξιόπιστος σκόρερ δεν είναι: αν ήταν θα έπαιζε στο ΝΒΑ στο οποίο εκτιμώ πως αν φύγει από τον ΠΑΟ θα ψάξει ομάδα. Όταν σκεφτόμαστε που θα καταλήξει, πρέπει να έχουμε πάντα στο μυαλό μας ότι κρατά τόσο πολύ τη μπάλα, ώστε δύσκολα μπορεί να υπάρξει δίπλα του κάποιος που για να σκοράρει και να δημιουργήσει πρέπει να κάνει κι αυτός το ίδιο. Για μένα είναι δύσκολη η συνύπαρξή του σε μια πεντάδα, όχι μόνο με το σχήμα Σπανούλη αλλά και με τον Σλούκα: το βλέπουμε και στην Εθνική παρόλο που ο μεγάλος Σλούκας συχνά θυσιάζεται για το καλό της ομάδας.    

Ό,τι πει ο κόουτς

Για να πάρει τον Καλάθη ο Ολυμπιακός πρέπει νομίζω να αλλάξει όλη την ομάδα! Να ψάξει δυο τρομερούς σουτέρ, να ξαναφέρει πίσω τον Μιλουντίνοφ που ήδη είναι στην ΤΣΣΚΑ, να βρει ένα ψηλό σαν τον Γκιστ στα νιάτα του: δύσκολα πράγματα.  Οπως και να χει, μολονότι καταλαβαίνω πως ένας πειρασμός να αποκτηθεί ο ηγέτης του ΠΑΟ ίσως υπάρξει,  πρέπει ωστόσο για την διοίκηση του Ολυμπιακού να ισχύει το «ό,τι πει ο Μπαρτζώκας». Και μόνο αυτός.