Η ΑΕΚ αυτή την αγωνιστική με τον ΟΦΗ στην Κρήτη: κανονικά θα πρεπε να μιλάμε για το ματς της αγωνιστικής. Ο ΠΑΟΚ παίζει με τον Παναιτωλικό: κανονικά θα πρεπε να μιλάμε  για το ματς που θα άρχιζε η αντεπίθεσή του, μετά την ολοκλήρωση των μεταγραφών του. Αλλά από τις δυο ομάδες λείπει η φλόγα για να κυνηγήσουν τον Ολυμπιακό. Πιθανότατα γιατί διοικητικά είναι παρατημένες – είναι σαν να ανήκουν σε ιδιοκτήτες που τις αντιμετωπίζουν ως βάρος. Δεν περίμενα ότι θα το έλεγα ποτέ για μια ομάδα του κ. Δημήτρη Μελισσανίδη και μια του κ. Ιβάν Σαββίδη. Θυμίζω ότι ο πρώτος πριν λίγες μέρες είπε ότι φεύγει από το ποδόσφαιρο, ενώ ο άλλος εδώ και καιρό αναζητείται και διοικεί μέσω τρίτων μια εταιρία που ένα χρόνο τώρα ψάχνει εκατομμύρια.

Ωραία χρόνια, αλλά πέρασαν

Ακούω συνεχώς ότι η ΑΕΚ πρέπει να ξοδέψει χρήματα και ότι δεν εκμεταλλεύτηκε την τρέχουσα μεταγραφική περίοδο. Μερικοί διακινούν και το εξωφρενικό σενάριο ότι ο Μελισσανίδης έδιωξε τον Ιλία Ιβιτς και τον Μάσιμο Καρέρα για να μην κάνει τις μεταγραφές που αυτοί του ζητούσαν κι έφερε στη θέση τους τον Παναγιώτη Κονέ και τον Μανόλο Χιμένεθ που  δεν του φέρνουν αντιρρήσεις: όλα αυτά τα θεωρώ υπερβολές - για να μην πω και σαχλαμάρες. Οι αλλαγές έγιναν γιατί η ομάδα δεν πήγαινε καλά κι ο Μελισσανίδης, όταν αυτό συμβαίνει, διώχνει τους πάντες γιατί έτσι αντιλαμβάνεται το ποδόσφαιρο. Οι μοντέρνες αντιλήψεις και η σωστή νοοτροπία είναι το ζητούμενο, όχι τα χρήματα. Τουλάχιστον όχι μόνο.  

Η ΑΕΚ διοικείται σαν ομάδα της δεκαετίας του ΄90, μόνο που είμαστε στο 2021. Τη δεκαετία του ΄90 οι πρόεδροι έκαναν μόνοι τους μεταγραφές, αλλά στις ομάδες έπαιζαν μόνο δυο ξένοι αρχικά (και τρεις στη συνέχεια) κι όλοι διάλεγαν παίκτες από την Ελλάδα, δηλαδή από ένα πρωτάθλημα που γνώριζαν.

Τότε δεν υπήρχαν τεχνικοί διευθυντές, οι πρόεδροι καθόντουσαν στον πάγκο αν χρειαζόταν, οι προπονητές μπορούσαν να φέρουν ένα ξένο, αν είχαν ένα φίλο μάνατζερ: ο Ντούσαν Μπάγεβιτς είχε τον καλό του φίλο Ναλέτιλιτς, που τον πρόσεχε. Τότε ήταν απαραίτητο να ασχολείσαι με τους προέδρους των Ενώσεων, ξένοι διαιτητές και VAR δεν υπήρχαν κι όταν ήθελες να κάνεις επικοινωνιακά το κόμματί σου φρόντιζες να γίνει πρωτοσέλιδο μια δήλωσή στο Φίλαθλο – έλεγες ότι τα λάθη του Καρκαμάνη «είναι η ομορφιά του ποδοσφαίρου» και σε αποθέωναν. Επίσης οι παίκτες δεν είχαν αντζέντηδες, τις συμφωνίες τις έκανες μαζί τους μπεσαλίδικα, οι δημοσιογράφοι δεν έγραφαν καν για τα 4-3-3 και τα ματς μεταδιδόταν μόνο ραδιοφωνικά – ακόμα κι αν υπήρχαν social media θα έγραφαν σε αυτά μόνο όσοι πήγαιναν στο γήπεδο και τα ματς τα βλέπανε. Δεν υπήρχε κριτική στις διοικήσεις. Οι προπονητές ήταν συνήθως κάτι συμπαθητικοί παλιοί παίκτες και δεν είχαν απαιτήσεις: με ένα βοηθό κι ένα γενικό αρχηγό έκαναν τη δουλειά. Ωραία χρόνια. Αλλά πέρασαν.  

 Όπως κάποτε ο Αμπονσά

Δεν ξέρω που και πως πέρασε τη δεκαετία του ‘90 ο Ιβάν Σαββίδης, αλλά κι ο ΠΑΟΚ κάπου εκεί μοιάζει να κόλλησε – αν και πιο πολύ από το Σαββίδη στη λογική των 90’ς έχουν κολλήσει κυρίως οι οπαδοί του ΠΑΟΚ, που οδηγούν την εταιρία και σε συγκεκριμένες στελεχικές επιλογές. Αν ο Μελισανίδης μοιάζει να είναι όμηρος ενός ποδοσφαίρου του οποίου υπήρξε ένα καιρό πρωταγωνιστής, αν όχι και ηγεμόνας, στον ΠΑΟΚ νομίζουν ακόμα ότι η συνταγή της επιτυχίας είναι αυτή που ακολούθησε κάποτε ο Σωκράτης Κόκκαλης. Ασχολούνται με τους διαιτητές, φέρνουν «παίκτες – ονόματα», δυσκολεύονται να πουλήσουν σε σωστές τιμές, δεν καταλαβαίνουν ότι πρόοδος υπάρχει όταν προχωράς και «τρίβεσαι» στην Ευρώπη.

Πιστεύουν πως με κάποιο μαγικό τρόπο  μια προεδράρα θα τα σαρώσει όλα με τον παρά της και τη μαγκιά της. Ο Πάμπλο Γκαρσία μοιάζει «ο Τάκης Λεμονής του Σαββίδη» – ένα παιδί από τα σπλάχνα της ομάδας: η διαφορά είναι ότι ο Τάκης, όταν πήρε την ευκαιρία του στον Ολυμπιακό, είχε κάτι που έμοιαζε με σχέδιο στο μυαλό του κι έπρεπε να αξιοποιήσει και παίκτες με νοοτροπία πρωταθλητή – άλλο να δουλεύεις με τον Τζόλε, τον Γεωργάτο, τον Ζιοβάνι, τον Αλεξανδρή κι άλλο με τον Ντούγκλας, τον Ροντρίγκο, τον Κρμέτσικ και τον Ζβαπ.

Στον ΠΑΟΚ νομίζουν ότι όλα είναι «όρκοι νίκης», «ψυχολογία νικητή», «μεταγραφές αεροδρομίου», «δημοσιογράφοι που τα εξηγούν ωραία» και «παρασκήνιο». Μοιάζει περισσότερο να τους απασχολεί να λένε κάτι στον κόσμο για να μη γκρινιάζει – λες κι ο κόσμος του ΠΑΟΚ ήταν ποτέ διεκδικητικός και δύσκολος: μια ζωή οι άνθρωποι μόνο χειροκροτάνε τους πάντες.

Ακόμα και τον περίφημο εξορθολογισμό των οικονομικών δεν μου μοιάζει να τον κάνουν σωστά. Πουλήσαν τον Πέλκα 1,7 εκατομμύρια ευρώ και δώσαν 2,5 για τον Τσόλακ. Ξοδεύουν τα χρήματα του δανεισμού του Γιαννούλη στη Νόριτς σε δανεικούς – κυρίως δεν καταλαβαίνουν ότι για να κάνεις μια σωστή πώληση, πρέπει να υπάρχει ένας αντικαταστάτης του καλού παίκτη που φεύγει. Δώσανε το Γιαννούλη και βρέθηκαν με το Ροντρίγκο και τον Περέιρα στα ντέρμπι. Όπως κάποτε ο Ολυμπιακός έπαιζε με αριστερό μπακ τον Αμπονσά, όταν πουλήθηκε ο Γεωργάτος στην Ιντερ.  

Μια ρετρίλα είναι   

Δεν είμαστε στο 1990, ούτε καν στο 2000. Οι ομάδες δεν μπορούν να διοικούνται εξ αποστάσεως, με αντ΄ αυτού και μαθητευόμενους μάγους, και δεν μπορεί να είναι και το παλκοσένικο ενός προέδρου σόουμαν, που τη μια μέρα λέει ότι αποχωρεί αγανακτισμένος από την κριτική των οπαδών και την άλλη συναντιέται με τον αρχιδιαιτητή για να γράφουν οι εφημερίδες ότι του έτριξε τα δόντια. Ακόμα και το κολλητιλίκι με το Θωμά και τους απόφοιτους της «παράγκας», που καταγγέλλει ο Κούγιας μια ρετρίλα είναι.

Σήμερα οι ομάδες είναι εταιρίες και πρέπει να έχουν διοικητικά στελέχη, σχέδιο δράσης, στόχους επιχειρηματικούς που να σχετίζονται και με χρήματα γιατί υπάρχει το FFP και η μη τήρησή του θα σε καταστρέψει. Πρέπει επίσης οι ομάδες να «χτίζουν» παίκτες, να έχουν σκάουτινγκ που λειτουργεί, να ξοδεύουν για να καλύψουν τις αδυναμίες τους. Και να έχουν προπονητές στους οποίους να δείχνουν εμπιστοσύνη ακόμα κι αν αυτοί αστοχήσουν σε μια και δυο και τρεις μεταγραφικές υποδείξεις: θα συμβεί. Μόνο όποιος δεν τολμά να πει τη γνώμη του δεν κάνει λάθη.  

Στο μοντέρνο ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν περιθώρια για εμψυχωτές, η επικοινωνία πρέπει να γίνεται για να προβάλεις τους παίκτες σου κι όχι για να ασχολείσαι με τους αντιπάλους σου: αν έβλεπε κανείς τις εκπομπές του Open π.χ θα πίστευε ότι ο Σαββίδης θέλει να πουλήσει στη Λίβερπουλ τον Κάκο και το Θωμαϊδη. Οι επιτυχίες πλέον πρέπει να δημιουργούν υπεραξίες κι όχι να προκαλούν σε χρόνο ρεκόρ οικονομική ζημιά: δεν μπορεί να χάνεις χωρίς ρήτρα τον Γιακουμάκη, πρώτο σκόρερ στην Ολλανδία και τον Μπακασέτα, που πήγε στην Τουρκία κι έγινε MVP στη θέση του. Κι αν θες τον Κένι Λαλά πρέπει να τον αποκτήσεις για να δείξεις ότι ασχολείσαι σοβαρά με τις αδυναμίες σου και δεν βάζεις πάλι στοιχήματα. Η ΑΕΚ κι ο ΠΑΟΚ κέρδισαν πρόσφατα πρωταθλήματα, και νομίζεις πως από τότε έχουν περάσει δεκαετίες: αντί να πάνε μπροστά, πήγαν πίσω.

Κάτι τέτοιες μέρες ομολογώ ότι μου λείπει ο Σάββας Θεοδωρίδης: θα πρεπε να λείπει και σε όσους διοικούν την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ. Το απλοποιούσε ο Σάββας όταν έλεγε «βάλ’τε λεφτά, να φτιάξετε ομάδες», αλλά μιλούσε μια γλώσσα που καταλάβαιναν. Κι επειδή τους τσίγκληζε τον άκουγαν. Ενώ τώρα, νομίζω, δεν ακούν κανένα…