Το Τσάμπιονς λιγκ μπαίνει στην τελική του φάση με τους ημιτελικούς. Η ερώτηση είναι αν έφτασαν σε αυτούς οι τέσσερις ομάδες που το άξιζαν. Και φυσικά ποιες δυο θα δούμε στο Παρίσι. Ας τα πάρουμε με τη σειρά.

Στους ημιτελικούς φτάνουν δυο ισπανικές και δυο αγγλικές ομάδες. Ευτυχώς δεν θα παίξουν μεταξύ τους: τα ματς μεταξύ ομάδων από την ίδια χώρα στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις δεν μου αρέσουν – αντέχω μόνο  συνάντηση ομόσταβλων στον τελικό που είναι έτσι κι αλλιώς μια γιορτή. Τώρα θα δούμε ισπανοαγγλικές μονομαχίες: την Ρεάλ Μαδρίτης να αντιμετωπίζει την Μάντσεστερ Σίτι και την Βιγιαρεάλ την Λίβερπουλ. Δίκαια έφτασαν όλοι αυτοί πολύ μακριά; Δικαιότατα.  

Υποχρεωτικό πέρασμα, αλλά…

Για τη Ρεάλ Μαδρίτης ο ημιτελικός είναι κάτι σαν υποχρεωτικό πέρασμα σε ένα σταθερό της ταξίδι. Αυτός θα είναι ο δέκατος τα δώδεκα τελευταία χρόνια. Η προϊστορία στο Τσάμπιονς λιγκ (όχι στο κύπελλο Πρωταθλητριών…) λέει πως αν τον περάσει κατακτά και το τρόπαιο. Το ότι έφτασε δίκαια σε αυτόν δεν χωρά αμφιβολία: η Ρεάλ Μαδρίτης έδωσε όλη την ομορφιά στο εφετινό Τσάμπιονς λιγκ. Το παιγνίδι της με την Παρί στο Μπερναμπέου και τα δυο ματς με την Τσέλσι, συγκαταλέγονται στα ωραιότερα της σεζόν. Η Βάσιλισσα πάλεψε για να φτάσει στα προημιτελικά κι έκανε όχι μία, αλλά δυο υπερβάσεις. Στο Μπερναμπέου, όταν έχανε από την Παρί με 1-0 ήταν στο καναβάτσο: έπρεπε να βρει τρία γκολ σε μισή ώρα αφού είχε χάσει με 1-0 και το ματς στο Παρίσι. Βρήκε τα γκολ και προκρίθηκε κι όλοι είπαν πως μια δεύτερη άσκηση δυσκολίας τόσο μεγάλη δεν θα χρειαστεί να ξαναλύσει. Της προέκυψε μια πιο δύσκολη. Η ρεβάνς με την Τσέλσι έπρεπε να είναι μια τυπική διαδικασία μετά την νίκη της με 3-1 στο Λονδίνο. Όμως οι πρωταθλητές Ευρώπης είχαν άλλη γνώμη κι έκαναν το 3-0 κυριαρχώντας. Στο 82΄η Ρεάλ ήταν εκτός τελικού: τότε σήκωσε το βλέμμα ο Μόντριτς κι είδε τον Ροντρίγκο. Η πάσα του στον νεαρό Βραζιλιάνο ήταν τέτοιας σπάνιας ομορφιάς που κανένας δεν ασχολήθηκε με το υπέροχο τελείωμα του μικρού που έστειλε το ματς στην παράταση. Εκεί μίλησε ο Μπενζεμά. Πέτυχε το ενδέκατο εφετινό του γκολ. Και μόνο για αυτόν η Ρεάλ δίκαια βρίσκεται και φέτος στα ημιτελικά.

Εκπρόσωπος ενός άλλου ποδοσφαίρου

Δίκαια είναι εκεί και η Βιγιαρεαλ. Αν η Βασίλισσα είναι η εκπρόσωπος των ισπανικών παραδόσεων η Βιγιαρεάλ είναι η εκπρόσωπος των ισπανικών νεοτερισμών. Παίζει άμυνα και αντεπιθέσεις κι όχι το γνωστό ισπανικό τίκι τάκα. Είναι κάτοχος του Γιουρόπα λιγκ κι όχι μια ομάδα που βρήκε κάποιους που την υποτίμησαν και τα κατάφερε. Εκανε εκπλήξεις (το να πετάξεις έξω την Γιούβε, πόσο μάλλον την Μπάγερν δεν είναι απλό), αλλά καμία από τις ομάδες που απέκλεισε δεν έχουν κάτι για να διαμαρτύρονται. Ο Ουνάι Εμερι είναι προπονητής με ειδικότητα στα νοκ άουτ και το απέδειξε: η επιτυχία της δεν είναι τυχαία – άλλωστε συχνά πυκνά στην τετράδα των ημιτελικών φτάνει κάποιο αουτσάιντερ. Πέρυσι στο ρόλο αυτό ήταν η Τσέλσι, μόλις έκτη στο αγγλικό πρωτάθλημα. Και το Τσάμπιονς λιγκ το κατέκτησε.         

Αρωμα Πρέμιερ λιγκ

Εννοείται ότι δίκαια φτάνουν στα ημιτελικά η Λίβερπουλ και η Μάντσεστερ Σίτυ. Η Λίβερπουλ έχει κάνει ένα περίπατο μέχρι τώρα παρά το δύσκολο όμιλο στον οποίο βρέθηκε: άφησε πίσω της την Πόρτο, την Μίλαν και την Ατλέτικο Μαδρίτης που στους Αγγλους κάνει ζημιές. Στη συνέχεια απέκλεισε με συνοπτικές διαδικασίες την Ιντερ και την Μπενφίκα κερδίζοντας και τις δυο εκτός έδρας και στο πρώτο ματς. Η Μάντσεστερ Σίτυ ζορίστηκε πιο πολύ γιατί είχε στον όμιλό της την Παρί και γιατί βρήκε στα προημιτελικά την Ατλέτικο Μαδρίτης που στη ρεβάνς την ζόρισε. Ωστόσο όταν μιλάμε για τις δυο αυτές αγγλικές ομάδες πρέπει να έχουμε στα υπόψιν μας ότι πιθανότατα είναι οι δυο καλύτερες ομάδες στην Ευρώπη φέτος. Ο ανταγωνισμός τους στην Πρέμιερ λιγκ είναι εντυπωσιακός: στο Τσάμπιονς λιγκ η αίσθηση που δημιούργησαν είναι ότι έκαναν την δουλειά τους.

Φαβορί και ερωτηματικά

Ολες οι ομάδες κουβαλάνε μεγάλα ερωτηματικά. Η Ρεάλ θα πρέπει να κάνει την τρίτη υπέρβαση στη σεζόν: δεν είναι απλό. Πέρυσι απέκλεισε τη Λίβερπουλ και βρήκε την Τσέλσι στα ημιτελικά: στη δεύτερη αναμέτρηση με αγγλική ομάδα λύγισε. Φέτος η ιστορία επαναλαμβάνεται: μετά την Τσέλσι προέκυψε η Μάντσεστερ Σίτυ. Θα τα καταφέρει καλύτερα; Δεν είναι απλό. Για την Βιγιαρεάλ ο τελικός μοιάζει κάτι σαν όνειρο. Πέρυσι κέρδισε το Γιουρόπα λιγκ, αλλά το Τσάμπιονς λιγκ είναι κάτι πολύ πιο δύσκολο: τη μοναδική προηγούμενη φορά που έφτασε σε ημιτελικό του την απέκλεισε (μετά από ένα χαμένο πέναλτι του μεγάλου Ρικέλμε) η Αρσεναλ – μια αγγλική ομάδα. Και η Λίβερπουλ όμως εισιτήριο στην τσέπη για το Παρίσι δεν έχει, παρόλο που είναι φαβορί. Δυο χρόνια στη σειρά την αποκλείουν σε νοκ άουτ ματς ισπανικές ομάδες: πρόπερσι η Ατλέτικο Μαδρίτης και πέρυσι η Ρεάλ. Δεν είναι τυχαίο: στον Κλοπ αρέσουν τα ανοιχτά ματς κι όχι τα παιγνίδια λεπτομερειών.

Ερωτηματικό μεγάλο και η Σίτυ του Πεπ κυρίως γιατί οι ομάδες του Γκουαρντιόλα δεν κάνουν καλούς ημιτελικούς Τσάμπιονς λιγκ. Η καλύτερη από όλες, η Μπαρτσελόνα του, έκανε μόνο ένα καλό ημιτελικό: το 2011 κέρδισε στο Σαντιάγκο Μπερναμπέου την Ρεάλ με 0-2 και ουσιαστικά εκεί την απέκλεισε. Όλα τα άλλα παιγνίδια της στα ημιτελικά ήταν μέτρια (με βάση τις δυνατότητες της). Αποκλείστηκε στην έδρα της από την Τσέλσι το 2012 και την Ιντερ το 2010, αποκλείστηκε το 2008 από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ χωρίς να σκοράρει σε δυο ματς και το 2009 απέκλεισε την Τσέλσι, αλλά τότε ιστορία είχε γράψει ο Νορβηγός διαιτητής Ομπρεμπό και οι απίστευτες αποφάσεις του στο Λονδίνο. Ασχημα ήταν και τα ματς του Γκουαρντιόλα στα ημιτελικά με την Μπάγερν: το 2014 τον απέκλεισε εύκολα η Ρεάλ (και τότε με προπονητή τον Αντσελότι) και το 2015 ο Μέσι έδειξε ότι αυτός άλλαξε την ιστορία της Μπάρτσα κι όχι ο καλός πρώην προπονητής της, το 2016 σκότωσε τα όνειρά του με ένα εκτός έδρας γκολ η Ατλέτικο. Το καλό νέο είναι ότι με τη Σίτυ ημιτελικό έχει παίξει ένα: τον περσινό με την Παρί. Και προκρίθηκε. Αλλά πέρυσι τέτοια εποχή είχε κερδίσει το αγγλικό πρωτάθλημα: ενώ φέτος παλεύει για αυτό κάθε αγωνιστική στην Αγγλία.

Σπανίως το βλέπουμε

Οι μπουκμέικερς μοιάζουν να θεωρούν δεδομένη την παρουσία των δυο αγγλικών ομάδων στον τελικό. Όμως σπανίως στον τελικό φτάνουν οι ομάδες που περιμένουν και περιμένουμε. Χρόνια ολόκληρα περιμέναμε να δούμε ένα κλάσικο Μπαρτσελόνα – Ρεαλ στον τελικό του Τσάμπιονς λιγκ: για μια δεκαετία μοιραστήκαν τα τρόπαια αλλά τελικό με τη μία απέναντι στην άλλη δεν είδαμε ποτέ. Τα χρόνια του 200, στον πρώτο κύκλο αγγλικής κυριαρχίας, περιμέναμε ένα Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ – Λίβερπουλ: δεν καταγράφεται. Μετά περιμέναμε τον Μουρίνιο (με κάποια από τις ομάδες του) εναντίον του Μέσι: δεν συνέβη. Μετά θέλαμε την Μπάγερν του Πεπ Γκουαρντιόλα κόντρα στην Μπάρτσα: το είδαμε μόνο σε ημιτελικό. Φέτος προσωπικά περίμενα τους δυο πρωτοπόρους της Πρέμιερ λιγκ στον τελικό. Οταν η διοργάνωση ξεκίνησε η Σίτυ μου έμοιαζε βέβαιο ότι θα ξαναφτάσει στον τελικό – αυτόν που έχασε πέρυσι. Στην πορεία προέκυψε πως και η Λίβερπουλ φέτος είναι σχεδόν άτρωτη. Φοβόμουν μην συναντηθούν μεταξύ τους μετά τους 16: τελικά είναι στα ημιτελικά και οι δυο. Κι έχω κλείσει εισιτήρια για το Παρίσι για να τις δω: μια λαμπερή πόλη ταιριάζει στη λάμψη τους.