Έχουμε δει ένα σωρό αποτυχίες του ΠΑΟΚ στην Ευρώπη, όλες αφόρητες για τους οπαδούς του ειδικά τα τελευταία χρόνια που πλούτησε κιόλας, αλλά η χθεσινοβραδινή ήττα από την Κρασνοντάρ είναι ένα από τα πιο πικρά αποτελέσματα της ιστορίας του. Ο ΠΑΟΚ κατάφερε πραγματικά να αποκλειστεί μόνος του. Το έπαθε γιατί δεν είχε το πιο χρήσιμο κι απαραίτητο όπλο στα προκριματικά των ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Δηλαδή το μυαλό.

Θολωμένος από την πίεση

Ο ΠΑΟΚ παίζοντας με την ενδεκάδα που αγωνίστηκε στο πρώτο ματς, χωρίς να είναι καταιγιστικός, ήταν εξαιρετικά καλύτερος στο πρώτο ημίχρονο από τη ρωσική ομάδα. Η Κρασνοντάρ σε σχέση με το πρώτο ματς εμφανίστηκε χωρίς τον Βάντερσον και τον Ολσον και με τον Μπέργκ σε κάκιστη κατάσταση. Ένα μόνο πράγμα έπρεπε να έχουν όλοι στο μυαλό τους στον ΠΑΟΚ: ότι είναι μια ομάδα με τόσο προβληματική αμυντική λειτουργία που ένα γκολ θα το δεχτεί, όπως και να χει, αργά ή γρήγορα. Αλλά ο ΠΑΟΚ, και κυρίως ο προπονητής του αγχώθηκαν με το 0-0.

Πιθανότατα ο Αμπελ Φερειρα στο παιγνίδι έφτασε θολωμένος από την πίεση. Μόλις στο 60΄ο Φερειρα αποφάσισε να ανοίξει το ματς, ρίχνοντας στο γήπεδο τους εντελώς ανέτοιμους Βαγκέ και Τσόλακ (αντί των έμπειρων Κρέσπο και Πέλκα). Ο προπονητής των Ρώσων απο την μεριά του προτίμησε να βγάλει ένα αόρατο «ψευτοδεκάρι», τον Ούτκιν, και να βάλει στο γήπεδο ένα ακραίο μπακ, τον Σμόλνικοφ. Δεν θυμάμαι προπονητή να κάνει ματ με τέτοια αλλαγή, αλλά αυτό έγινε. Οχι γιατί ο Μουσάγιεφ είναι ιδιοφυία, αλλά γιατί ο ΠΑΟΚ πάτησε το κουμπί της αυτοκαταστροφής.  

To άχρηστο ρίσκο

Οι Ρώσοι βρήκαν κάτι που δεν είχαν ποτέ, δηλαδή χώρους και στο 73΄ ένα γύρισμα του φρέσκου στο γήπεδο Σμόλινκοφ οδήγησε τον άπειρο και αγχωμένο Μιχαηλίδη στο να στείλει τη μπάλα στα δίχτυα της ομάδας του με τακουνάκι: έχει φύγει από τα αριστερά για να πάει στα δεξιά και να καλύψει το χώρο που αφήνει ο Βαγκέ κι όταν είδε τον Μπεργκ πίσω του θόλωσε. Η γρήγορη ισοφάριση του Ελ Καντουρί με κεφαλιά μετά από φάουλ του Σβαπ έδειξε ότι και πάλι ο ΠΑΟΚ μπορούσε να μπει στο παιγνίδι της πρόκρισης. Ο Φερειρα όμως, ενώ έχει δυο κουρασμένα χαφ, δηλαδή τον Σβαπ και τον Ελ Καντουρί, έριξε τον Σβιντέρσκι στο ματς βγάζοντας τον Βαρέλα. Δυο λεπτά μετά την ισοφάριση, ο Βιλένα κάνει μια βόλτα με τη μπάλα ανενόχλητος και σημαδεύει το δοκάρι και με άδεια πλέον την περιοχή του ΠΑΟΚ ο Καμπελά βρήκε στρωμένη τη μπάλα μπροστά του κι έκανε το 1-2. Και το όνειρο έσβησε.

Γιατί πήρε αυτό το γιγάντιο ρίσκο ο Φερειρα για μια πρόκριση που θα μπορούσε να κριθεί με ένα και μόνο γκολ; Δεν θα το μάθουμε ποτέ. Το βέβαιο είναι ότι η ευκαιρία που χάθηκε είναι τεράστια. Και με την κατηφόρα που έχει πάρει το ποδόσφαιρό μας ίσως για τον ΠΑΟΚ αποδειχτεί και ανεπανάληπτη τα επόμενα χρόνια. 

Τον κυνηγάει η UEFA…

Όπως σε κάθε επιτυχία έτσι και σε κάθε αποτυχία υπάρχει η μικρή και η μεγάλη εικόνα και πρέπει κανείς να τις βλέπει και τις δυο. Όπως σας έγραφα χθες και στην περίπτωση του Ολυμπιακού στην Ευρώπη ό,τι σπέρνεις τα προηγούμενα χρόνια το θερίζεις τα επόμενα: περιθώρια για αποσπασματικές επιτυχίες δεν φαίνεται να υπάρχουν και η περίπτωση του εφετινού ΠΑΟΚ αποδεικνύει πως ακόμα κι αν ως σύλλογος ρίξεις όλο το βάρος στα ευρωπαϊκά προκριματικά και πάλι αυτό δεν σημαίνει ό,τι μπορείς να τα καταφέρεις. Γιατί; Πρώτα από όλα γιατί δεν κουβαλάς τη γνώση τέτοιων παιγνιδιών.

Ο ΠΑΟΚ έφτασε κάποια στιγμή σε ένα καλό επίπεδο. Απέκλεισε την Φενέρ στην Πόλη όταν αυτό ήταν αντικειμενικά δύσκολο. Διέλυσε ένα βράδυ την Ουντινέζε.  Έπαιξε στα ίσια ομάδες όπως η Φιορεντίνα και η Μπορούσια Ντόρτμουντ. Απέκλειε με χαρακτηριστική ευκολία στα προκριματικά όποια ομάδα έμοιαζε κατώτερη του. Και μετά έριξε μια κλωτσιά και τα διέλυσε όλα συλλέγοντας αποκλεισμούς από ομάδες που λέγονται Εστερσουντ και Σλόβαν Μπραντισλάβας και ήττες από γίγαντες του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου όπως η Βίντι και η Μπάτε Μπορίσοφ και μάλιστα στην Τούμπα.

Όλα αυτά αντί να αντιμετωπιστούν ως ποδοσφαιρικές ασθένειες, ως επικίνδυνα συμπτώματα μιας κατηφόρας που θα δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα και σε επίπεδο Financial Fair Play, χαιρετίστηκαν στον καιρό τους ως αποδείξεις ότι η ομάδα έχει το μυαλό της στο πρωτάθλημα, ότι μεγάλωσε και τη κυνηγάει η UEFA κτλ. Ο ΠΑΟΚ πληρώνει τώρα τα λάθη μιας ολόκληρης πενταετίας (τουλάχιστον…): σε αυτή ουδείς ασχολήθηκε σοβαρά με την Ευρώπη, με μόνη εξαίρεση το 2017, όταν η ομάδα κατάφερε τότε να περάσει τον όμιλο του Γιουρόπα λιγκ. Ο ΠΑΟΚ θέλει να παίξει στο Τσάμπιονς λιγκ χωρίς να καταλαβαίνει πως αν δεν χτίσεις ως ομάδα ταυτότητα ευρωπαϊκή αυτό είναι σχεδόν απίθανο. Και το χειρότερο; Αντί να βρει το δικό του δρόμο, συγκρίνει την περίπτωσή του με ομάδες που έχουν άλλα κυβικά: πέρυσι μετά τη νίκη του Ολυμπιακού με την Κρασνοντάρ με 4-0 είχαν κάνει λέει σύσκεψη νυχτιάτικα στο ξενοδοχείο που διέμεινε η ομάδα στη Μπραντισλάβα για να δουν πως θα αντιμετωπίσουν την πρόκριση του Ολυμπιακού επικοινωνιακά! Αν είναι ποτέ δυνατόν…

Που είναι ο Ιβάν;

Φέτος πίστεψα ότι ο ΠΑΟΚ θα τα καταφέρει γιατί είδα ότι έγιναν κάποιες κινήσεις σοβαρές: ο ΠΑΟΚ ανανέωσε τη γερασμένη του ομάδα προσθέτοντας φρεσκάδα, ο Φερέιρα έμοιαζε να έχει καταλάβει με την επιλογή των τριών στόπερ ότι στα προκριματικά πρώτα από όλα μετρά η άμυνα – οι ανάγκες που δημιουργούν τα προβλήματα με το Financial Fair Play πίστευα πως τον ΠΑΟΚ θα τον σκληρύνουν. Η αλήθεια είναι πως κάπως σοβαρεύτηκε και η νίκη- πρόκριση με την Μπενφίκα ήταν ένα καλό σημάδι. Αλλά δυστυχώς αποδείχτηκε ότι δεν ήταν έτσι: ο ΠΑΟΚ για να αλλάξει πρέπει να δουλέψει (διοικητικά κυρίως) πάρα πολύ και το κακό είναι ότι αυτή τη στιγμή εγώ διοίκηση δεν διακρίνω. Ο Ιβάν Σαββίδης είναι άφαντος, ο Γιώργος Σαββίδης δεν είναι έτοιμος να σηκώσει το βάρος μιας τόσο μεγάλης εταιρίας και μιας τόσο σημαντικής ομάδας.

Διάφορα που έγιναν, μετά την Μπενφίκα ειδικά, μοιάζουν ακατάληπτα. Γιατί έπρεπε να πωληθεί ο Ακπομ και να μείνει η ομάδα χωρίς ένα φορ γιαμόλις 1 εκατομμύριο; Τι πλήρωσε ο Βιερίνια και παραγκωνίστηκε, ενώ η εμπειρία του σε μια τέτοια διαδικασία θα ήταν απαραίτητη; Γιατί αποκτήθηκε μόνο ένας έμπειρος χαφ, δηλαδή ο Σβαπ, όταν λείπουν τρεις (ο Μαουρίσιο, ο Μίσιτς και ο μόνιμος τραυματίας Ντούγκλας); Τι συνέβη με το Ζάμπα, που ένα πρωϊ έφυγε λες και δεν έχει συμβόλαιο; Γιατί στο Βόλο ο ΠΑΟΚ έπρεπε να πάει μια εκδρομή, αντί να κάνει μια πραγματική δοκιμή της επίθεσής του ενόψει του ματς με τους Ρώσσους; Πως γίνεται δυο παίκτες που έχουν αποκτηθεί μεσοβδόμαδα να παίζουν ως βασικοί αμέσως και να πρέπει χθες να αναλάβουν και την αποστολή της τελικής επίθεσης, όταν ήδη στο Βόλο φάνηκαν εντελώς ανέτοιμοι;

Μεγαλύτερη απόδειξη αυτοκαταστροφής είναι αυτό που συνέβη με το Τζόλη και τον Γιαννούλη. Το μικρό του κάνανε νέο συμβόλαιο για να διαφημίσουν ότι είναι χωρίς ρήτρες. Το δε Γιαννούλη μάλλον κατάφεραν και του πήραν τα μυαλά, επειδή με τη Μπενφίκα έκανε ένα καλό ματς! Το παιδί παίρνει 300 χιλιάδες στο χρόνο κι άρχισε να περιμένει συμβόλαια εκατομμυρίων κτλ. Δεν τα κάνεις αυτά, ενώ τα προκριματικά εξελίσσονται: για όλα υπάρχει ο κατάλληλος χρόνος.        

Ισως κάποτε τα καταφέρει

Πονάει ο τρόπος που ήρθε ο αποκλεισμός. Αλλά ο ΠΑΟΚ στην Ευρώπη θα παίξει κι αυτό σε σχέση με πέρυσι είναι πρόοδος. Πρέπει να κοιτάξει φέτος να πάρει αποτελέσματα, να φτιάξει ποδοσφαιριστές που στην Ευρώπη να χαίρονται να παίζουν κι όχι να κλατάρουν από το άγχος. Πρέπει να αποκτήσει ευρωπαϊκές εμπειρίες κι όχι να ψάχνει δικαιολογίες. Πρέπει να φροντίσει, αν και όποτε ξαναβρεθεί σε ένα ανάλογο ματς, αντί να σκέφτεται τα εκατομμύρια, να έχει στο μυαλό του ποιος είναι ο αντίπαλός του, ποιες οι αρετές του και ποιες οι αδυναμίες του. Κι ίσως τότε επιτέλους τα καταφέρει.