Έπρεπε να περάσουν δεκατρείς αγωνιστικές στο πρωτάθλημα για να καταφέρει ο Ολυμπιακός να φτάσει στην πρώτη του εύκολη εκτός έδρας νίκη: τα κατάφερε χθες συντρίβοντας τον Παναιτωλικό με 0-3 στο Αγρίνιο, χωρίς μάλιστα η απόδοση του να είναι εντυπωσιακή. Σαφώς καλύτερη, μετά τα πρώτα λεπτά, ήταν η απόδοση της ΑΕΚ, που μπροστά στα μάτια του καινούργιο της προπονητή, του Μασιμιλιάνο Καρέρα, διέλυσε τον Πανιώνιο κερδίζοντας τον 5-0. Υπάρχει κάτι κοινό σε αυτά τα δύο παιχνίδια: κρίθηκαν από την απόδοση των σέντερ φορ. Ο Ελ Αραμπί σκόραρε δύο φορές στο Αγρίνιο, κόντρα στη ροή του ματς και ο Ολιβέιρα πέτυχε το πρώτο του χατ-τρικ στην Ελλάδα. Η απόδοση των δύο μου θύμισε ότι το ελληνικό πρωτάθλημα είναι κάτι πολύ απλό: όταν έχεις ένα καλό σέντερ φορ, πολλά από τα προβλήματά σου λύνονται.

Το μέγα το μυστήριο

Για τον Ελ Αραμπί έχω γράψει αρκετά ήδη από το περασμένο καλοκαίρι διότι συνέβη να έχω πάρα πολύ καλή πληροφόρηση για τις ικανότητές του από ένα φίλο που ζει στο Κατάρ και τον έβλεπε για χρόνια. Το μόνο μυστήριο που τον συνοδεύει είναι πώς είναι δυνατόν να πέρασε στη συγκεκριμένη χώρα τα καλύτερα χρόνια της καριέρας του. Το μεγάλο του συμβόλαιο εξηγεί το πράγμα μόνο εν μέρει. Είναι αλήθεια ότι ένα παιδί που έρχεται από το Μαρόκο και που έχει προσπαθήσει να δείξει τι μπορεί τόσο στο γαλλικό πρωτάθλημα όσο και στο ισπανικό πρωτάθλημα καταλήγει πιθανότατα κάποια στιγμή να παίζει περισσότερο για τα χρήματα παρά για τη δόξα. Ωστόσο ο Ελ Αραμπί που βλέπουμε στην Ελλάδα δεν είναι η περίπτωση του σκληρού επαγγελματία μισθοφόρου που κάνει απλά τη δουλειά του: και μόνο ο ενθουσιασμός που βγάζει όταν πανηγυρίζει τα γκολ, είτε βρίσκεται στο Αγρίνιο, είτε στο γήπεδο της Τότεναμ, δείχνει πως ο τύπος είναι γεννημένος πρωταγωνιστής και κάθε πρωταγωνιστής αναζητά ένα μεγαλύτερο παλκοσένικο. Το μυστήριο της μεγάλης παραμονής του στο Κατάρ παραμένει μυστήριο και ίσως και να μην υπάρχει σε αυτό καμία εξήγηση. Σε επαγγέλματα στα οποία είσαι υποχρεωμένος να γυρνάς τον κόσμο με μία βαλίτσα στο χέρι, καμιά φορά αισθάνεσαι την ανάγκη κάπου να αράξεις. Κρίμα για τον Ολυμπιακό που δεν τον βρήκε πιο νωρίς, διότι θα είχε ένα πραγματικό τανκ στην κορυφή της επίθεσης του για χρόνια.

Ενας Πορτογάλος από την Τσάμπιονσιπ

Η ιστορία του Ολιβέιρα που κάθε αγωνιστική δείχνει πόσο καλός σέντερ φορ είναι, είναι κομμάτι διαφορετική αλλά έχει και αυτή τις παραξενιές της. Μιλάμε για ένα πορτογάλο που κατάφερε να δείξει την αξία του στην Αγγλία - κάτι που δεν μπορείς να πεις ότι είναι και τόσο συνηθισμένο, ειδικά αν σκεφτείς ότι ο συγκεκριμένος δεν λέγεται Κριστιάνο και δεν είχε την τύχη στο νησί να δουλεύει με πορτογάλους προπονητές που τον ξέρανε. Στην περίπτωση του Ολιβέιρα για μένα το άξιο απορίας είναι πώς είναι δυνατόν οι προπονητές που είχε στην ΑΕΚ, μέχρι στιγμής, να μην έχουν καταλάβει ότι αυτός είναι ο παίκτης πάνω στον οποίο πρέπει να στηρίξουν την επίθεση της ομάδας μεθοδεύοντας την ολοένα και καλύτερη αξιοποίησή του. Στην ΑΕΚ, από το ξεκίνημα της χρονιάς ασχολούνται με ένα σωρό άλλα πράγματα εκτός από αυτό που κατά τη γνώμη μου είναι το πιο βασικό, δηλαδή τον Ολιβέιρα. Το καλοκαίρι ήρθε ο Οσκαρ Καρντόζο, ο όποιος προσπαθούσε να φτιάξει μία ομάδα με πάρα πολλούς μεσοεπιθετικούς που θα έκαναν τη διαφορά και ονειρευόταν να χωρέσει στην ίδια 11άδα τον Μάνταλο, τον Ζεράλδες, το Σιμάο και τον Βέρντε: από ότι είχα καταλάβει ο κακόμοιρος Ολιβέϊρα έπρεπε να τρέχει για όλους τους και να παίζει με την πλάτη στην εστία για να τους δημιουργεί χώρους! Μετά ήρθε ο Νίκος Κωστένογλου ο οποίος πόνταρε στους παλιότερους διότι πίστευε ότι τη δεδομένη στιγμή μόνο αυτοί μπορούσαν να βοηθήσουν την ομάδα να πάρει μπροστά. Έτσι θεοποιήθηκε ο Λιβάγια (η τρέλα του οποίου μοιάζει ανεξελεγκτή), ενώ έπεσε ακόμα περισσότερο βάρος στον Πέτρο Μάνταλο που έπρεπε να κάνει τη διαφορά. Ο Ολιβέϊρα, που είχε κι ένα μικροτραυματισμό, έμοιαζε σε πάρα πολλά παιχνίδια της ΑΕΚ εντελώς αποκομμένος - σαν να παίζει αυτός μόνος του και οι άλλοι δέκα μαζί! Αυτό ήταν μάλλον το καλύτερο που του συνέβη, διότι υπήρχαν κι άλλα χειρότερα - παραδείγματος χάρη υπήρχαν παιχνίδια που έπρεπε κάποιος να κολλήσει δίπλα του, με αποτέλεσμα να παίρνει και λιγότερο την μπάλα και να κινείται λιγότερο μέσα στη μεγάλη περιοχή! Κι όμως ο τύπος είναι φορ ράτσας, με άνεση στο γκολ και σωματικά προσόντα αξιοζήλευτα.

Η ανάγκη του είναι μεγαλύτερη εκτός έδρας

Στο Μάρτινς καταλογίζεται από τους επικριτές του ότι δεν έχει χρησιμοποιήσει τον Ελ Αραμπί, όσο θα έπρεπε. Στην πραγματικότητα ο Ελ Αραμπί δεν έχει παίξει και λίγο – άλλο είναι το λάθος. Ο Μαρτίνς, για να του δώσει ρυθμό και ματς, έχει χρησιμοποιήσει τον Ελ Αραμπί περισσότερο στα εντός έδρας παιχνίδια από όσο στα εκτός έδρας παιχνίδια - ενώ σε αυτά τα δεύτερα έχω την εντύπωση ότι τον χρειάζεται πολύ περισσότερο.

Εχοντας περάσει χρόνια στο Κατάρ, ο Μαροκινός θα ήταν αδύνατο να αγωνίζεται κάθε Κυριακή και συγχρόνως να παίζει και σε όλα τα παιχνίδια του Τσάμπιονς λιγκ – ενώ δεν έχει κάνει και πλήρης προετοιμασία. Πολύ σωστά ο Πορτογάλος προπονητής φροντίζει να του δίνει ανάσες - μόνο που θα ήταν σαφώς προτιμότερο ο Ελ Αράμπι να αγωνιστεί στο ματς με τον Παναθηναϊκό π.χ, παρά στο ματς με τη Λαμία στο Καραϊσκάκη: στο Καραϊσκάκη, από όσο έχουμε δει μέχρι τώρα, στον Ολυμπιακό ένα καλό τέταρτο αρκεί για να τελειώσει ένα παιχνίδι απέναντι σε οποιοδήποτε από τους πολλούς μικρομεσαίους του πρωταθλήματος. Εκτός έδρας, όταν αυτές οι ομάδες κλείνονται και παίζουν καταστροφικά, η ανάγκη το Ελ Αραμπί είναι  μεγαλύτερη, διότι όπως έδειξε και χθες μπορεί να βρει δύο γκολ από το πουθενά. Θυμίζω ότι κάτι ανάλογο είχε κάνει και στη Λάρισα - άλλο αν τα γκολ του είχαν ακυρωθεί μυστηριωδώς ως οφσάιντ από ένα VAR στο οποίο πλέον γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει η δυνατότητα χρήσης ψηφιακών γραμμών - το υπενθυμίζω γιατί εκείνες οι φάσεις ήταν εντελώς οριακές και σχεδόν αδύνατο να κριθούν από γυμνό μάτι.

Χωρίς τον καλύτερο συμπαίκτη

Κάποτε έλεγαν ότι μία ομάδα πρέπει να έχει σταθερό τερματοφύλακα και σταθερούς αμυντικούς και όλα τα υπόλοιπα βρίσκονται. Εγώ πάλι πιστεύω ότι το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει πάρα πολύ. Αυτό που πρώτα από όλα χρειάζεται μία ομάδα είναι να έχει ένα σταθερό σέντερ φορ. Δεν λέω, προς Θεού, ότι δεν πρέπει να πουλάς τα σέντερ φορ σου: πρέπει να το κάνεις, όμως, όταν έχεις χτίσει κατά κάποιο τρόπο τον διάδοχό τους κι όταν κάποιον αποκτάς, πρέπει να έχεις τον προηγούμενο. Η ΑΕΚ δεν μπορούσε να κρατήσει τον Πόνσε γιατί δεν ήταν δικός της – ο Ολυμπιακός θα μπορούσε όμως να ξαναδανειστεί το Χασάν: θα είχε ακόμα λιγότερες απώλειες και ο Μαρτίνς θα «έχτιζε» τον Ελ Αραμπί πιο εύκολα. Αν ο Μαροκινός δεν είχε πετύχει δυο- τρία γκολ με το «καλημέρα» και μόνο ότι ερχόταν από το Κατάρ θα γινόταν λόγος δυσπιστίας τεράστιας.

Σε κάθε καλή ομάδα στα φορ πρέπει να υπάρχει μια σκυταλοδρομία και να λειτουργεί: στον Ολυμπιακό μετά τον Ιντέγιε έπρεπε να πάρει τη σκυτάλη ο Καρντόσο, μετά ο Ανσαριφαρντ, μετά ο Χασάν κτλ. Ολοι όσοι έφυγαν σε ένα χρόνο έπρεπε να έχουν μείνει κι άλλο, διότι ο καλύτερος συμπαίκτης του φορ είναι ο χρόνος. Ο Ελ Αραμπί και ο Ολιβέιρα είναι καλά σέντερ φορ γιατί τα καταφέρνουν να διακριθούν χωρίς τον συμπαίκτη που θα ήθελαν πιο πολύ.