Ξεκινάω με ένα συμπέρασμα. Ο Ολυμπιακός έχασε το εφετινό πρωτάθλημα πέρυσι: φέτος απλά δεν μπορούσε να το κερδίσει. Το έχασε γιατί διάβασε λάθος την περσινή σεζόν του. Στην Ελλάδα πολλές φορές ο μεγαλύτερος παραμορφωτικός καθρέφτης είναι μια νίκη. Πόσο μάλλον τρεις, σαν αυτές που έκανε ο Ολυμπιακός πέρυσι στους τελικούς με τον ΠΑΟ.

Τρια χρόνια πριν

Ας πάμε τρία χρόνια πίσω, όταν ο Γιάννης Σφαιρόπουλος ανέλαβε τον Ολυμπιακό, μετά από ένα αποκλεισμό της ομάδας στο κύπελλο από τον ΠΑΟ στο ΣΕΦ. Εκείνη την πρώτη χρονιά, υπό την καθοδήγησή του, η ομάδα παίζει στον τελικό στην Ευρωλίγκα, χάνει από την γηπεδούχο Ρεάλ, γυρίζει στην Ελλάδα θριαμβεύτρια, παίρνει τη σκούπα και καθαρίζει τον ΠΑΟ με 3-0. Δεν θυμάμαι κανένα να λέει ότι μια ομάδα αδειάζει μετά από ένα Final 4, ότι έχει προβλήματα μυαλού κτλ. Θέλω απλά να θυμίσω ποιους παίκτες είχε. Είχε τον Ντάνστον και τον Χάντερ, είχε τον Πρίντεζη, τον Πετγουέι τον Αγραβάνη και τον ρολίστα Ντάρντεν, είχε τον Λοτζέσκι και τον Παπαπέτρου, είχε τον Μάντζαρη, είχε τον Σπανούλη πάντα ηγέτη και συχνά πρώτο σκόρερ, αλλά πίσω του τον Σλούκα και τον Λαφαγιέτ, που μπορούσε και να οργανώνει και να δίνει λύσεις με το καλό του σουτ. Φυσικά όπως συμβαίνει με τις πιο πολλές ομάδες στην Ευρώπη στο τέλος της σεζόν είχε και τραυματίες: είχε παίξει χωρίς τον Παπαπέτρου τα τρία ματς με τον ΠΑΟ και ο Πετγουεϊ με τον Λαφαγιέτ δεν ήταν καλά – ο πρώτος υπέφερε από τη μέση του. Αλλά η ομάδα, παρά τη συμμετοχή της στο Final 4, στα τελικά πετούσε: στο τρίτο ματς παραλίγο να ρίξει στον απογοητευμένο κυπελλούχο ΠΑΟ μια κατοστάρα. Σημειωτέων αυτή την ομάδα την διαχειρίστηκε άριστα ο Σφαιρόπουλος, αλλά την έφτιαξε ο Γιώργος Μπαρτζώκας, που πάντοτε εκτιμούσε το επιθετικό ταλέντο.

Αλλαξε την ομάδα

Στον Σφαιρόπουλο η ομάδα αυτή δεν πρέπει να άρεσε πάντως πολύ και δικαίωμά του. Ηθελε μια ομάδα πιο στιβαρή αμυντικά και πιο σκληρή. Εδιωξε την επόμενη χρονιά τον Λαφαγιέτ, τον Πετγουεϊ, τον Καββαδά, τον Ντάρντεν, κι έχασε τον Ντάνστον και τον Σλούκα, που διάλεξαν τα πολλά λεφτά των Τούρκων. Ο Σφαιρό παρουσίασε μια ομάδα δική του, πιο αθλητική ίσως, αλλά με μια περίεργη ανορθογραφία:  ο Πρίντεζης και ο Σπανούλης δεν είχαν αναπληρωματικούς με παιγνίδι που να θυμίζει το δικό τους. Δεν υπήρχε κανένα 4αρι ικανό να παίζει με πλάτη στην επίθεση, ενώ οι περιφερειακοί - ο Χάκετ, ο Στρόμπερι, ο Οντομ – δεν έκαναν τις δουλειές του αρχηγού του Ολυμπιακού, αλλά πρόσφεραν σε άλλους τομείς. Το αποτέλεσμα ήταν  ότι ο Ολυμπιακός μετατράπηκε αργά αλλά σταθερά σε ομάδα δυο ηγετών, που έπρεπε να σηκώσουν το βάρος όλης της σεζόν: στην Ευρωλίγκα η ομάδα αυτή, χωρίς αξιόπιστους σουτέρ και χωρίς ψηλούς με ποστ παιγνίδι πάτωσε, μετά από ένα πολλά υποσχόμενο ξεκίνημα. Στην Ελλάδα, τελείωσε τη σεζόν με τον Πρίντεζη διαλυμένο, αλλά με τον Σπανούλη ξεκούραστο και σε φόρμα ονειρεμένη: τρία αληθινά μεγάλα ματς του αρχηγού του, έφταναν για να πάρει το πρωτάθλημα με τρεις νίκες στις λεπτομέρειες από ένα Παναθηναϊκό, του οποίου ο προπονητής, ο Αργύρης Πεδουλάκης, αποφάσισε στα τελικά να αφήσει στην άκρη τον Ραντούλιτσα και τον Γουίλιμας για να στηρίξει παιδιά όπως ο Παπαγιάννης και ο Χαραλαμπόπουλος. Η ανάγνωση των περσινών δυσκολιών είχε ως συνέπεια ένα καλύτερο φέτος Ολυμπιακό στην Ευρωλίγκα: ήρθε ο Μπίρτς, που χάρη και στον Σπανούλη έδωσε πολλά και στην επίθεση τουλάχιστον μέχρι το Final 4, ήρθε ο Γκριν, που ειδικά εντός του ΣΕΦ ήταν αξιόπιστος σκόρερ, ανέβηκε ο Μιλουντίνοφ θεαματικά. Αλλά στο μεταξύ είχε αλλάξει η Ευρωλίγκα, οι αγώνες που ο Ολυμπιακός έδωσε ήταν σε αυτή 45 και η επιβάρυνση του Σπανούλη και του Πρίντεζη, που συνέχισαν να μην έχουν αναπληρωματικούς, υπήρξε τεράστια. Ποιο είναι το κακό στην ιστορία; Πως όλα αυτά ήταν φανερό ότι θα συμβούν ένα ολόκληρο χρόνο πριν. Δεν είναι η αποτυχία το πρόβλημα του Ολυμπιακού: είναι ότι φάνηκε από την αρχή της σεζόν να την ψάχνει την αποτυχία, φτιάχνοντας ένα παράξενο ρόστερ γεμάτο στοιχήματα, που έπρεπε να στηρίξει ένα παιγνίδι αμυντικό και επιθετικά μονοδιάστατο, ελπίζοντας ότι στους τελικούς πάλι ο Σπανούλης θα κάνει υπερβάσεις. Μεταφυσικά.

Χωρίς λογική

Λένε ότι ο Ολυμπιακός έμεινε από ενέργεια: εγώ ξέρω ότι τα δυο ματς που κέρδισε στο ΣΕΦ τα κέρδισε στο τέλος. Παίκτες και λύσεις δεν είχε. Ο Σπανούλης, μετά τα 35 λεπτά που χρειάστηκε να παίξει στο πρώτο ματς, κλάταρε, ο Πρίντεζης γινόταν, όπως και πέρυσι στο φινάλε, παιγνίδι με παιγνίδι λιγότερο αποτελεσματικός, παίκτες όπως ο Γουότερς, ο Γιανκ και στο τέλος και ο Μπιρτς, που πρώτη φορά έπαιξαν τέτοια σεζόν δεν άντεξαν στην πίεση, την πίεση που ξέρουν ο Σίγκλετον, ο Τζέιμς, ο Ρίβερς κτλ. Ελειψαν πολύ ο Χάκετ και ο Λοτζέσκι, αλλά κυρίως έλειψαν οι αντικαταστάτες τους. Κάθε ματς έγινε πολύ δύσκολο, αλλά όχι στους τελικούς: καιρό τώρα. Ο Ολυμπιακός από τον Φεβρουάριο και μετά απλά αντιδρά. Κρατήθηκε στην τετράδα στην Ευρωλίγκα γιατί πήρε μια νίκη – μυθιστόρημα στο Βελιγράδι, έχασε εντός από την Ρεάλ, την ΤΣΣΚΑ, την Γαλατά, έχασε από την Αρμάνι, δεν προστάτεψε την έδρα του ούτε στα play off της Ευρωλίγκας. Είχε γενναίες αντιδράσεις κι έπαιξε ένα θρυλικό ματς με την ΤΣΣΚΑ, συγκινώντας. Αλλά η σεζόν του δεν υπάκουε σε κανένα λογικό κανόνα: ο Σφαιρόπουλος κράτησε τον Γιάνκ ένας Θεός ξέρει γιατί, δεν αντικατέστησε τον Χάκετ, πίστευε ότι ο Λοτζέσκι θα γυρίσει (!), έπαιζε ουσιαστικά με ένα αξιόπιστο τεσσάρι όλο το χρόνο και στο τέλος αποδείχτηκε ότι κι ο Γκριν ήρθε γιατί στο μυαλό του προπονητή μια χαρά μπορούσε να παίζει με τον Σπανούλη στην ίδια πεντάδα. Ο Ολυμπιακός έχει χτίσει ένα κοινό που πιστεύει τυφλά στην ομάδα, έμαθε να την αγαπάει με τις αδυναμίες της – δεν μιλάω για τους κάφρους που διέκοψαν το τελευταίο ματς, αλλά για τους 7-8 χιλιάδες που πηγαίνουν σταθερά στο γήπεδο: αυτό το κοινό έμαθε να πιστεύει στα θαύματα, αλλά θαύματα δεν γίνονται κατά παραγγελία. Θα ήταν θαύμα, αυτός ο Ολυμπιαός, να κέρδιζε τον γεμάτο λύσεις ΠΑΟ: τίποτα παράξενο δεν έγινε στο τέλος.

Καλώς ήρθες στον κόσμο του μπάσκετ

Πιο πολύ και από την κατάρρευση ομολογώ ότι με προβλημάτισαν οι δηλώσεις του Σφαιρόπουλου. Είπε ότι η ομάδα από τον Μάιο και μετά έπαιζε συνέχεια τελικούς: καλώς ήρθες κόουτς στον κόσμο του μπάσκετ!  Στον κόσμο του μπάσκετ έτσι συμβαίνει: από τον Μάιο και μετά έχει play off στην Ευρωλίγκα, Final 4 και τελικούς στην Α1 – αν θες να τα αποφύγεις αυτά, δουλεύεις στον Πανιώνιο, ωραία είναι. Ο Ολυμπιακός και οι άλλες ομάδες που κυνηγούν τίτλους τελικούς παίζουν και για να έχουν τύχη σε αυτούς πρέπει να είναι ομάδες κανονικές, δηλαδή να έχουν παίκτες ικανούς πρώτα από όλα.

Μια κανονική ομάδα

Για τις αδυναμίες του Ολυμπιακού δεν περίμενα να δω τους τελικούς: έχω γράψει μετά το πρώτο ματς της σεζόν με τη Ρεάλ. Στο τέλος της σεζόν, που είχε πολλά ωραία, αλλά τελείωσε άσχημα, ο Ολυμπιακός καλείται να απαντήσει σε μια απλή ερώτηση: αν θέλει να συνεχίσει να κυνηγάει θαύματα ή να φτιάξει μια κανονική ομάδα. Μια κανονική ομάδα, για να βγάλει τα ματς στην Ευρωλίγκα και να φτάσει στο τέλος της σεζόν με αληθινές ελπίδες να κερδίσει κάτι, χρειάζεται 14 παίκτες πρώτης γραμμής ή 4 σούπερ σταρ πλαισιωμένους από ρολίστες, όπως έχει η Φενέρ πχ. Χρειάζεται επίσης ξένους που να κάνουν την διαφορά: δεν υπάρχει καμία πρωταθλήτρια στην Ευρώπη χωρίς τέτοιους. Φυσικά υπάρχει πάντα και ο άλλος δρόμος: να κυνηγάς τα θαύματα. Να ελπίζεις ότι ο Σπανούλης και ο Πρίντεζης θα παίξουν 60 ματς στη σεζόν και στο τέλος θα σου πάρουν και τους τελικούς με ατομικές ενέργειες, να ποντάρεις σε διάφορα «λαυράκια», να ελπίζεις πως δεν θα υπάρξει κανένας τραυματισμός, ή πως θα μεταμορφωθούν σε ηγέτες, διάφοροι αναμφίβολα καλοί, αλλά βοηθητικοί παίκτες, μόνο και μόνο γιατί είναι Ελληνες ή ότι θα παίξεις τελικούς χωρίς να ανησυχείς για τη διαιτησία.

Ειλικρινά δεν ξέρω αν μια κανονική ομάδα μπορεί να κερδίσει κάτι σημαντικό – τίποτα δεν είναι δεδομένο. Το μόνο που θεωρώ δεδομένο είναι ότι, αν οι Αγγελόπουλοι και ο «Σφαiρό» δεν φτιάξουν μια κανονική ομάδα, του χρόνου τέτοια εποχή ο Ολυμπιακός θα έχει πάλι τον Πρίντεζη διαλυμένο, τον Σπανούλη κουρασμένο και κανα δυο τραυματίες τουλάχιστον. Και θα βάζει καλάθια με αίμα, ενώ ο εκφωνητής στο ΣΕΦ θα φωνάζει «πάμε όλοι μαζί με την άμυνα», που δυστυχώς δεν θεραπεύει πάσα νόσο…