Ο Παναθηναϊκός στο μπάσκετ έχασε δυο ματς την ίδια εβδομάδα – τα έχασε στις λεπτομέρειες, αλλά είχε να του συμβεί πάρα πολύ καιρό. Βέβαια δεν ήταν δυο απλά ματς. Κάθε παιγνίδι του Παναθηναϊκού με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς είναι ένα κλασικό ευρωπαϊκό ντέρμπι: ο ΠΑΟ το κερδίζει στην Αθήνα και το χάνει στην Πόλη. Κάθε ματς με την ΤΣΣΚΑ, ακόμα και εντός έδρας, είναι για κάθε ομάδα της Ευρωλίγκας, το πιο μεγάλο εμπόδιο που έχει μπροστά της. Ο ΠΑΟ έχασε από τους Ρώσους το αήττητο της έδρας του και μαζί λίγη από την σιγουριά ότι θα βρεθεί στην πρώτη τετράδα: δεν αποκλείεται να τα καταφέρει, αλλά δεν είναι και δεδομένο. Στη πρώτη ήττα στην Κωνσταντινούπολη ο ΠΑΟ έχασε εξαιτίας ενός κλασικού διαιτητικού λάθους: ο Γκιστ δεν πατούσε τη γραμμή στην πιο κρίσιμη φάση του αγώνα, στο 1,10 πριν το τέλος του – αν η κατοχή είχε αλλάξει ίσως όλα να ήταν διαφορετικά. Ομοίως κόντρα στην ΤΣΣΚΑ όλα κρίθηκαν από ένα τρομερό τρίποντο του Σέρχιο Ροντρίγκεθ στα 49 δευτερόλεπτα πριν το τέλος. Είναι όμως έτσι;  Εγώ νομίζω ότι πάντα ανάμεσα στο δάσος και στο δέντρο υπάρχει διαφορά.   

Οσα μαγικά κι αν γίνουν 

Το Φενέρ – Παναθηναϊκός ήταν ένα μεγάλο ματς ανάμεσα σε δυο σπουδαίους προπονητές, που το έχασε αυτός που το έπαιξε καλύτερα, δηλαδή ο Τσάβι Πασκουάλ. Ο Καταλανός έκανε σχεδόν τα πάντα άψογα. Εφερε το παιγνίδι στα μέτρα του ΠΑΟ επιβάλλοντας χάρη στη μαεστρία του Καλάθη το αργό τέμπο. Είδε την ομάδα του να κρατά την Φενέρ στους 67 πόντους και να επιστρέφει στο ματς, ακόμα κι όταν οι γηπεδούχοι είχαν ξεφύγει. Ο Πασκουάλ πήρε πάλι πολλά από παγκίτες όπως ο Βουγιούκας και ο Ντένμοντ και κάποια στιγμή χρησιμοποίησε ένα σχήμα με τρεις περιφερειακούς, που μπέρδεψε πάρα πολύ τον Ομπράντοβιτς. Ο ΠΑΟ έπαιξε καταπληκτική άμυνα κρατώντας άποντο για 39 λεπτά τον Γουναμέικερ και κάτω από τους δέκα πόντους παίκτες όπως ο Μέλι κι ο Ντατόμε.

Εξίσου καταπληκτική άμυνα παίζει ο ΠΑΟ και με την ΤΣΣΚΑ, την οποία κρατά στους 75 πόντους. Στο τρίτο δεκάλεπτο ο ΠΑΟ παίρνει μια διαφορά δέκα πόντων και μοιάζει να ελέγχει το ματς, γιατί φαίνεται να έχει ξυπνήσει ο Ρίβερς. Αλλά η ΤΣΣΚΑ επιστρέφει και στο τέλος κερδίζει κάνοντας τα στοιχειώδη: ο ΠΑΟ όπως και στην Κωνσταντινούπολη στο τέλος επιθετικά κολλάει και για αυτό χάνει το ματς. Αν μια ομάδα μείνει στους 62 πόντους εκτός και στους 70 στην έδρα της είναι πολύ δύσκολο στο σύγχρονο μπάσκετ να κερδίσει ομάδες με μεγάλους σολίστες, όσα μαγικά να κάνει ο προπονητής της.    

Λείπουν ο Τζέιμς και ο Μπουρούσης

Μας αρέσει να μιλάμε πολύ για προπονητές. Στο μπάσκετ το κάνουμε γιατί ελπίζουμε ότι η σοφία τους και η διαβολιά τους θα μικρύνει τη διαφορά λύσεων, που υπάρχει ανάμεσα στις δικές μας ομάδες και σε όσες πραγματικά έχουν χτιστεί για να κερδίσουν την Ευρωλίγκα. Όμως η πραγματικότητα είναι αμείλικτη: οι προπονητές  δύσκολα κερδίζουν καλύπτοντας την διαφορά ποιότητας που μπορεί να έχουν οι ομάδες. Η σοφία τους, ακόμα και στο μπάσκετ που η συμμετοχή τους είναι συχνά καθοριστική, δεν αρκεί. Τουλάχιστον δεν αρκεί πάντα.

Ο Πασκουάλ έχει κάνει μια καταπληκτική δουλειά στον ΠΑΟ κι αυτό φαίνεται κυρίως στις αντοχές της ομάδας. Ο περσινός Παναθηναϊκός δύσκολα θα μπορούσε να κάνει το ματς, που ο ΠΑΟ έκανε στην Πόλη. Αν πήγαινε σε τόσο χαμηλό τέμπο θα έμενε στους 50 πόντους, ενώ είναι αμφίβολο αν οι Αμερικάνοι του θα μπορούσαν ποτέ να το υποστηρίξουν: θα άρχιζε τις τρέλες ο Τζέιμς, θα ακολουθούσε ο Φελντέιν, θα σούταρε από όπου να ναι ο Ρίβερς και ο Πασκουάλ θα αναρωτιόταν σε τι τρελοκομείο βρέθηκε. Φέτος στον ΠΑΟ έχουν γίνει μεγάλα μαθήματα μπασκετικής στρατηγικής και τακτικής κι αυτό φαίνεται. Αλλά η βελτίωση της ομάδας έχει και κάποιο όριο: του λείπουν από την αρχή παίκτες, όπως ο Τζέιμς και ο Μπουρούσης και σε κάποια κρίσιμα ματς αυτό είναι που φαίνεται.

Η μεγάλη βεκτίωση  

Η βελτίωση του μπασκετικού ΠΑΟ οφείλεται κατά την γνώμη μου στο ότι η ομάδα του έχει μια εσωτερική ιεραρχία. Υπάρχουν βασικοί, σχεδόν αντικατάστατοι, και παίκτες που έχουν αποδεχτεί το ρόλο του ρολίστα και τον υπηρετούν χωρίς κόμπλεξ. Ο Πασκουάλ επιδιώκει δυο εκ διαμέτρου διαφορετικά πράγματα. Το πρώτο και βασικότερο να τελειώσει το ματς με την βασική του πεντάδα, που είναι ο Γκιστ, ο Σίγκλετον, ο Ρίβερς, ο Παππάς και φυσικά ο Καλάθης. Το δεύτερο που προσπαθεί είναι να κρατήσει τον Γκιστ, τον Σίγκλετον και τον Καλάθη όση περισσότερη ώρα γίνεται στο παρκέ. Μόνο που παίζοντας τόσο πολύ όλοι φτάνουν συχνά στο τέλος κομμάτι κουρασμένοι. Μια κουρασμένη ομάδα μπορεί να χάσει τα ριμπάουντ (στην Πόλη) και να μπερδευτεί στην επίθεση, όπως χθες.

Αν μια ομάδα περιορίσει επιθετικά τον Καλάθη, όπως έκανε η ΤΣΣΚΑ και η Φενέρ, ο σχεδόν πάντα κουρασμένος στο τέλος ΠΑΟ έχει μια μόνο λύση: τα μεγάλα σουτ του Νίκου Παππά. Τζέιμς φέτος να βοηθήσει δεν υπάρχει. Κι αν χαθούν τα ριμπάουντ, γιατί δεν υπάρχει και ισάξιος ψηλός του Γκιστ, μπορεί να χαθεί ένα ματς όπως στην Κωνσταντινούπολη: θα βρεθεί ένας λιγότερο κουρασμένος Βέσελι να κάνει κάτι παραπάνω.

Αντίπαλος η κούραση

Την Τετάρτη το βράδυ ο Πασκουάλ κράτησε τον Σίγκλετον 37΄στο γήπεδο. Ο Αμερικάνος δεν είχε φάουλ, ήταν πολύ ομαδικός και ουσιαστικός – στο τέλος όμως κουράστηκε. Ο Βέσελι έπαιξε μόλις 26 λεπτά: στο τέλος ήταν καθοριστικός. Κουρασμένος είναι εδώ κι ένα μήνα τουλάχιστον και ο Ρίβερς που επίσης έπαιξε πολύ σε πολλά ματς τους προηγούμενους μήνες – στην Πόλη αγωνίστηκε 30 λεπτά και με την ΤΣΣΚΑ 25 αφού έλειπε και ο Λοτζέσκι. Πιθανότατα η έκβαση του ματς κόντρα στην πρωταθλήτρια Ευρώπης να ήταν διαφορετική, αν ο ΠΑΟ έπαιρνε πιο πολλά από τον Θανάση Αντετοκούνμπο ή τον Γκάμπριελ, όμως δεν μπορείς να κατηγορήσεις τον προπονητή γιατί δεν θέλησε να πειράξει πολύ το δημιούργημά του. Ο Πασκουάλ είμαι βέβαιος πως στιγμές στιγμές πρέπει κόντρα στη Φενέρ να καμάρωσε την ομάδα του. Τόσο πολύ μάλιστα που δεν ήθελε αλλαγές.

Ομάδα των 90’ς

Για να πω την αλήθεια στιγμές στιγμές  ο ΠΑΟ μου θυμίζει μια ομάδα της δεκαετίας του ‘80 ή καλύτερα των αρχών του ΄90, που παίζει σε άλλες ταχύτητες. Πιστεύω πως αν ο Πασκουάλ προπονούσε εκείνα τα χρόνια που οι ομάδες στηρίζονταν σε 7 ή 8 παίκτες θα έκανε  απίστευτα πράγματα. Και τώρα κάνει σπουδαία δουλειά ο Καταλανός, αλλά δεν μπορεί να δημιουργήσει περισσότερους πρωταγωνιστές από όσους η ομάδα έχει. Στην Κωνσταντινούπολη ο ΠΑΟ των 8 παικτών έχασε από μια ομάδα 10 παικτών, ενώ κόντρα στην ΤΣΣΚΑ ο Γκιστ, ο Σίγκλετον και φυσικά ο Καλάθης έπαιξαν πάνω από 30 λεπτά ο ένας. Το μυαλό και στην Πόλη και κόντρα στους Ρώσους στο τέλος θόλωσε από την κόπωση.

Λάθος ενστάσεις

Πριν λίγο καιρό άκουγα διάφορους να εκφράζουν ενστάσεις για τον πιθανό ερχομό του Τζέιμς: θα χαλούσε έλεγαν την χημεία του ΠΑΟ. Μπορεί, μόνο που αυτό είναι μια υπόθεση. Το σίγουρο είναι ότι ο Τζέιμς είναι καλύτερος από τον Ντένμοντ και μια ομάδα χρειάζεται πάντα καλύτερους παίκτες από αυτούς που έχει. Για να την κάνει ένας καλός προπονητής ακόμα καλύτερη.