Για τον πρόεδρο του Ολυμπιακού Βαγγέλη Μαρινάκη διακινούνταν πάντα διάφοροι μύθοι και δεν ξέρω τι να πρωτοθυμηθώ: σαν χθες είχε αγοράσει τη ΝOVA και θα έδινε λεφτά στις ομάδες για να κερδίζει το πρωτάθλημα - δεν ξέρω πόσοι αυτή την αρλούμπα την θυμόσαστε. Τελευταία διακινούνται δυο μύθοι. Ο πρώτος ότι φέτος ασχολείται κυρίως με την Νότιγχαμ Φόρεστ και ο δεύτερος ότι για τα μεταγραφικά του Ολυμπιακού ακούει μόνο τους μεγάλους μάνατζερ που του φέρνουν και του πουλάνε παίκτες κτλ. Πρόκειται για μισές αλήθειες, δηλαδή για μεγάλα ψέματα.
Η ενασχόληση με τη Φόρεστ
Ας δούμε το πρώτο παραμύθι: την τάχα μου αποκλειστική ενασχόλησή του με τη Φόρεστ. Ο Μαρινάκης είναι άνθρωπος που πιστεύει πως σε κάθε εταιρία ο πρόεδρος χρειάζεται κυρίως στα δύσκολα. Πιστεύει στην επιστασία και στον έλεγχο. Αναλαμβάνει πάντα πρωτοβουλίες όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά: αναφέρομαι σε όλες τις εταιρίες του κι όχι απλά στις ποδοσφαιρικές ομάδες που διοικεί.
Πέρυσι το καλοκαίρι η Φέρεστ χτίστηκε από την αρχή αλλάζοντας περισσότερους από τους μισούς της παίκτες. Αλλαξε επίσης δυο προπονητές και το ξεκίνημα της στη σεζόν ήταν κάκιστο αφού ήταν χωρίς νίκη τις πρώτες έξι αγωνιστικές- τότε στο Νότιγχαμ λέγανε ότι ο Μαρινάκης ασχολείται μόνο με τον Ολυμπιακό αφού η μπουρδολογία δεν είναι μόνο ελληνική ικανότητα.
Υπάρχει περίπτωση αυτό το διάστημα ειδικά να μην ασχολούταν ο Μαρινάκης με τη Φόρεστ και να την είχε παρατήσει στην ευχή του Θεού; Ούτε τρελός δεν θα το έκανε. Φυσικά κι ασχολείται και φέτος αλλά για την ώρα η Φόρεστ δεν έχει την ανάγκη του: η Φόρεστ κάνει μεταγραφές για να αγωνιστεί στην Πρέμιερ λιγκ, έχει τα ωραία της χρήματα, ζει μέρες ευτυχίας. Πότε άραγε χρειάζεται μια ομάδα το αφεντικό της; Όταν πρέπει να χτιστεί από την αρχή για να διεκδικήσει μια άνοδο ή όταν τα διλήμματα της είναι διλήμματα πολυτελείας, δηλαδή αν θα αποκτήσει τον Σανκαρέ από την PSV ή τον Τζέσι Λίνγκαρντ; Εγώ λέω στην πρώτη περίπτωση.
Ακριβώς επειδή όλο αυτό που ζει τώρα η Φόρεστ δεν το λες και «περίοδο κρίσης», ο Μαρινάκης φέτος ασχολείται με τον Ολυμπιακό και το ελληνικό ποδόσφαιρο πολύ περισσότερο από όσο άλλα καλοκαίρια. Με τον Ολυμπιακό ασχολείται γιατί έβλεπε ότι το καλοκαίρι του θα είναι δύσκολο και με το ελληνικό ποδόσφαιρο ασχολείται για να γλυτώσουν οι ΠΑΕ από το νταβατζιλίκι της ΕΠΟ σε όλα τα επίπεδα. Θα δούμε τι θα καταφέρει. Αλλά το να λες ότι ασχολείται μόνο με τη Φόρεστ ενώ πηγαίνει στην ΕΠΟ και ζητά τις μισθοδοσίες των στελεχών της από τον Μπαλτάκο είναι μπούρδα. Τεράστια.
Οι αόρατοι αντζέντηδες
Μπούρδα είναι και η περίφημη άποψη ότι «στον Ολυμπιακό κάνουν παιγνίδια και μεταγραφές οι μάνατζερ» κτλ κτλ. Αυτή η μπούρδα έχει άλλες ρίζες: πρόκειται για ένα παραμύθι που διακινήθηκε αρχικά από τους αντιπάλους του Ολυμπιακού που ζηλεύουν τις πωλήσεις του. Προέκυψε ώστε να δικαιολογηθεί η δική τους αδυναμία ακριβώς γιατί τους είναι δύσκολο να δεχτούν ότι μια ελληνική ΠΑΕ μπορεί να παίζει τόσο θεαματικά στο ευρωπαϊκό μεταγραφικό παζάρι. Ετσι εφευρέθηκαν οι αόρατοι μάνατζερ που μάλιστα έχουν και λόγο για το ποιοι θα ρθουν στον Ολυμπιακό, ποιοι θα φύγουν κτλ. Που εγώ λέω κάποιοι μακάρι να είχαν, γιατί θα γλύτωναν τον Ολυμπιακό από πολλά πεταμένα χρήματα. Θα είχαν πχ βρει ομάδες στο Λαλά, στο Λοβέρα, στον Πέπε κτλ κτλ.
Κατά καιρούς ο Ολυμπιακός έχει κάνει καλές συμφωνίες με αντζέντηδες. Η περίπτωση του Ποντένσε πχ (θα έλεγα και του Σα) ήταν δουλειές ωραία ενορχηστρωμένες από αυτόν τον διάβολο που λέγεται Μέντεζ. Οι παίκτες ήρθαν για να αξιοποιηθούν, να αναβαθμιστούν και να πωληθούν. Αλλά είναι μάλλον εξαιρέσεις: ο κανόνας είναι ότι ο Ολυμπιακός αγοράζει παίκτες που το δίκτυο του παρακολουθεί κι ο προπονητής του εγκρίνει. Αλλοι μπορεί να είναι καλοί, άλλοι λιγότερο καλοί, κι άλλοι καθόλου καλοί. Κάποιοι μπορεί να τους προτείνουν μάνατζερ με τους οποίους έχει η ομάδα καλή σχέση- συχνά γιατί έχουν φέρει άλλους που την βοήθησαν. Αλλά αυτά συμβαίνουν σε όλες τις ομάδες του κόσμου. Φυσικά πολλές φορές το σύστημα μπορεί να πάψει να λειτουργεί ιδανικά και μια ομάδα και να βρεθεί με 35 και 40 παίκτες όπως ο Ολυμπιακός τώρα. Κι επειδή αποκλείεται να έχεις 35 παίκτες που θα σου «βγουν» (όποια κι αν είναι τα όνειρά σου κι όσα χρήματα να δώσεις), μπορεί να βρεθείς με πολλούς που δεν χρειάζεσαι – αυτό συμβαίνει όμως σε όλους όσους έχουν χρήματα για ξόδεμα: συμβαίνει στην Παρί, στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, στην Μπαρτσελόνα. Είναι πανεύκολο να έχεις πιο πολλούς από όσους χρειάζεσαι.
Φέτος κανένας κακός αντζέντης δεν έχει κάνει μπίζνες με τον Ολυμπιακό. Ο Βρσάλικο ήταν στη λίστα των ελεύθερων που έχουν όλες οι ομάδες. Ο Καμαρά έπαιζε στον Αρη. Ο Χουανγκ είχε προταθεί στην ΑΕΚ γιατί τον ήξερε ο Αλμέιδα. Ο Ζίνγκερλάγκεν και ο Αβιλα έπαιζαν στην Τσάμπιονσίπ – ο πρώτος στην Νότιγχαμ. Μπορεί να είναι καλοί ή κακοί παίκτες: κανένας Ζάχαβι όμως δεν τους έφερε για να τους μεταπωλήσει κτλ.
Ευρώπη και οργάνωση
Αφού είδαμε τους μύθους ας δούμε και τι πρέπει να προσέξει ο Μαρινάκης. Εγω λέω ότι κυρίως πρέπει να μην χάσει στην πορεία δυο πράγματα που έφερε στον Ολυμπιακό αυτός και μόνο και που δεν έχουν να κάνουν με τίτλους και πρωταθλήματα: αναφέρομαι στην Ευρώπη ως μια από τις προτεραιότητες της σεζόν και στην οργάνωση της ΠΑΕ.
Ο Μαρινάκης είναι ο πρώτος πρόεδρος του Ολυμπιακού που έβαλε στους στόχους της ομάδας την αξιοπρεπή της ευρωπαϊκή παρουσία: αν φέτος ο Ολυμπιακός δεν αγωνιστεί έστω στους ομίλους του UEFA Conference League θα είναι πισωγύρισμα μεγάλο. Αυτό πρέπει κυρίως να αποφύγει τη δεδομένη στιγμή.
Οι μικροί δεν το ξέρουν και οι μεγάλοι το έχουν ξεχάσει, αλλά μέχρι το 1988 (!) ο Ολυμπιακός δεν είχε περάσει ποτέ του τρεις ευρωπαϊκούς γύρους. Στα χρόνια του Σωκράτη Κόκκαλη ο Ολυμπιακός έζησε ατελείωτες χρονιές προβληματισμού χωρίς νίκη εκτός έδρας στο Τσάμπιονς λιγκ – όταν κάποτε κέρδισε τη Βέρντερ έκλαιγε κόσμος νομίζοντας πως είδε ένα θαύμα. Ο ίδιος ο Κόκκαλης έβλεπε τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις ως μια σκοτούρα και την UEFA ως ένα μεγάλο κουμπαρά. Ομάδες του Ολυμπιακού με παίκτες που ο κόσμος νοσταλγεί έχουν γνωρίσει ευρωπαϊκούς διασυρμούς για τον απλούστατο λόγο ότι στον Ολυμπιακό δεν υπήρχε ως προτεραιότητα τίποτα άλλο πέρα από το πρωτάθλημα. Αυτά άλλαξαν με τον Μαρινάκη που είχε πάντα ψηλά των πήχη των απαιτήσεων, σε σημείο να διώχνει προπονητές μετά από ευρωπαϊκούς αποκλεισμούς. Αυτή την απαίτηση ο Μαρινάκης πρέπει να την κρατήσει ζωντανή γιατί ο Ολυμπιακός έχει μια έφεση στο να προτιμά το πρωτάθλημα (δηλαδή μια διοργάνωση που μπορεί να την κερδίσει περπατώντας) από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις (στις οποίες κάθε ελληνική ομάδα μοχθεί, υποφέρει και μπορεί και να διασυρθεί). Εγω πχ στην ήττα από τη Μακάμπι ξαναθυμήθηκα κάτι ματς με τη Ρόζενμποργκ, τη Βαλένθια, την ίδια την Μακάμπι στη Κύπρο που πίστευα πως δεν θα ξαναδώ.
Το δεύτερο που πρέπει να φροντίσει προσωπικά ο πρόεδρος του Ολυμπιακού είναι να κρατηθεί στα γνωστά υψηλά στάνταρ, που επίσης ο ίδιος επέβαλε, η εταιρική σύσταση του Ολυμπιακού – το περίφημο «οργανόγραμμα». Ποτέ στην ιστορία του ο Ολυμπιακός δεν είχε στελέχη που λεγόταν Καρεμπέ, Κοβάσεβιτς, Μοντεστό κτλ. Ποτέ στην ιστορία του Ολυμπιακού στην εταιρία οι ρόλοι δεν ήταν τόσο ξεκάθαροι και οι άνθρωποι τόσο ικανοί. Ο Σωκράτης Κόκκαλης πχ όταν θυμόταν ότι ο Ολυμπιακός είναι και εταιρία έφερνε τον Πέτρο και μετά τον έδιωχνε. Και είχε ευτυχώς τον Γιώργο Λούβαρη – τον άνθρωπο που έκανε επτά δουλειές.
Πάντα η υπεροχή μιας ομάδας οφείλεται και στην διοικητική εικόνα της: προσωπικά προτιμώ μια ομάδα που έχει στελέχη που φτάνουν στην UEFA και στην ECA από μια ομάδα που έχει νταραβεριτζήδες που φτάνουν μέχρι το Πάρκο Γουδί. Φέτος το καλοκαίρι το οργανόγραμμα κομμάτι μπερδεύτηκε. Και πρέπει να αποκατασταθεί. Γιατί όταν δεν υπάρχει οργανόγραμμα, όσο καλές κι αν είναι οι προθέσεις και όσα κι αν είναι τα χρήματα, υπάρχει σύγχυση.
Αύριο για προπονητή
Το ξέρω πως θα προτιμούσατε να σας γράψω για προπονητές που θα ρθούν, θα κάνουν θαύματα, θα περπατάνε στο νερό κτλ. Δεν ξέρω ποιον προπονητή θα πάρει ο Μαρινάκης. Αλλά έχω μια ιδέα για το τι προπονητή χρειάζεται αυτή τη στιγμή ο Ολυμπιακός. Αν δεν τον ανακοινώσει απόψε και το θέμα είναι επίκαιρο θα σας το πω αύριο. Όχι φυσικά για να σπρώξω κάποιον που έχω στο μυαλό μου. Αλλά γιατί μου αρέσει να μιλάω για όσα γίνουν πριν γίνουν. Μετά συνήθως δεν έχει νόημα...
