Οι Κροάτες αντιμετώπισαν το ματς με την Σκοτία σαν τελικό, δηλαδή ως ευκαιρία για μεγάλη συσπείρωση. Ο Ντάλιτς ακύρωσε την τελευταία προπόνηση: η ομάδα του είχε ανάγκη από άλλου τύπου προετοιμασία. Στη Γλασκόβη ταξίδεψαν μαζί με την ομάδα μια ντουζίνα παλιές δόξες της. Αρχηγός της αποστολής φυσικά ο πρόεδρος της ομοσπονδίας Νταβόρ Σούκερ που μίλησε στους παίκτες στο ξενοδοχείο σαν να είναι συμπαίκτης τους. «Θέλουμε μια νίκη και τίποτα δεν είναι εύκολο όταν το θέλεις πολύ. Αλλά το ματς δεν είναι κριτήριο για κανένα σας: ξέρουμε ποιοι είσαστε και τι μπορείτε και θέλουμε απλά να μας το δείξετε» τους είπε. Δίπλα του εμφανίστηκαν πολλοί που στην ομάδα αυτή έχουν αγωνιστεί και την πιστεύουν. Ο Ντάριο Σίμιτς έδωσε το σύνθημα: «όταν πρέπει να παίξετε ένα ματς για να το κερδίσετε, είσαστε οι καλύτεροι στον κόσμο» είπε στους παίκτες. Και μετά ανέλαβε δράση ο Λούκα Μόντριτς.

 Οι τελευταίες παραστάσεις

Στο ποδόσφαιρο έχω δει δεκάδες αληθινά μεγάλους παίκτες. Σχεδόν όλοι όταν περνάνε τα 32 αρχίζουν να αποκτούν μια περίεργη λάμψη στις διοργανώσεις των εθνικών ομάδων: σου τραβάνε το μάτι πιο πολύ από τους άλλους γιατί νομίζεις πως δεν θα τους ξαναδείς. Σχεδόν όλοι κάνουν ένα τουλάχιστον καλό ματς, δηλαδή μερικές προσωπικές ενέργειες βγαλμένες από το τεράστιο ρεπερτόριο τους – νομίζεις ότι το κάνουν απλά για να σου θυμίσουν ποιοι ήταν, το αν τους αγαπούσες ή όχι είναι δευτερεύον. Ο Μαραντόνα στο μουντιάλ των ΗΠΑ, πριν πιαστεί ντοπέ, πρόσφερε στο κοινό του δυο τρεις κινήσεις βγαλμένες από την προσωπική του ανθολογία – όπως το γκολ στην Ελλάδα ή η μετατροπή σε ασίστ ενός φάουλ στο ματς της Αργεντινής με την Νιγηρία. Ο Κάλε Ρουμενίγκε στο μουντιάλ του 1986 σηκωνόταν από τον πάγκο και έπαιζε μισή ώρα κι αυτό συχνά αρκούσε για να κερδίσει η Γερμανία ματς χαμένα. Ο Μισέλ Πλατινί, στο ίδιο μουντιάλ, κάνει δυο τρία μαγικά στο ματς με τη Βραζιλία, μολονότι εμφανώς δεν έχει πια μια ώρα στα πόδια του. Ο Ρομπέρτο Μπάτζιο στη Γαλλία το 1998 ξεκινά ως αναπληρωματικός και καθιερώνεται στην Εθνική Ιταλίας κι ας μην μπορεί να επαναλάβει τις μαγείες που έχει κάνει στις ΗΠΑ τέσσερα χρόνια πριν.

Ο Ζινεντίν Ζιντάν θέλει το 2006 στη Γερμανία να γράψει ένα θριαμβευτικό φινάλε στην καριέρα του και κάνει ένα εξαιρετικό μουντιάλ όμως πιο πολύ ως εμψυχωτής και αρχηγός: την Γαλλία την πάνε στον τελικό ο Τερί Ανρί, ο Τουράμ, ο Μακελελέ με το ασταμάτητο τρέξιμό του. Κανείς από αυτούς τους αληθινά τεράστιους δεν έχει προσφέρει από τη στιγμή που πέρασε τα 32 του χρόνια ένα one man show σαν αυτό που πρόσφερε ο Μόντριτς χθες βράδυ στο ματς της Κροατίας με τους Σκοτσέζους. Σε ενενήντα λεπτά ο μοναδικός αυτός παίκτης έχει κάνει όλες κι όλες τρεις λάθος πάσες: και τις τρεις μετά το 70΄. Εχει βγάλει τον Πέρισιτς απέναντι από τον Μάρσαλ και του χει δώσει με ένα κόρνερ από τα δικά του την ευκαιρία να τελειώσει το ματς. Κι έχει πετύχει το 2-1 με ένα σουτ με το εξωτερικό από το ύψος της περιοχής που ανάγκασε την UEFA να το επισημάνει νυχτιάτικα σε όλη την οικουμένη: το γκολ κι όχι την πρόκριση της Κροατίας.         

 Με το στόμα ανοιχτό

Εχουν γραφτεί τα πάντα για τον Μόντριτς. Είναι γνωστά τα δύσκολα παιδικά του χρόνια εξαιτίας της εμπλοκής της οικογένειας του στον γιουγκοσλαβικό εμφύλιο: προφανώς η εκτέλεση του παππού του του άφησε για πάντα αυτή την παράξενη θλίψη που κουβαλάει στα μάτια. Είναι λιγότερο γνωστό ότι ποδοσφαιριστής έγινε γιατί ένας παράγοντας της Ντιναμό Ζάγκρεπ τον είδε να παίζει με τη μπάλα με τα παιδάκια των άλλων οικογενειών που βρίσκονταν στο ξενοδοχείο των προσφύγων στο οποίο πέρασε μέρος της ζωής του στο Ζάγκρεπ. Λίγοι θυμούνται ότι στη Δυναμο δεν τον πίστεψαν, ότι χρειάστηκε να πάει να παίξει στη Μόσταρ της Βοσνίας για να γίνει επαγγελματίας, ότι όταν αποκτήθηκε από την Τότεναμ τον ήθελαν η Μπαρτσελόνα και η Αρσεναλ. Ισως αρκετοί να μην θυμούνται και ότι ο χαρισματικός αυτός τύπος ήταν ο πρώτος που κέρδισε τη Χρυσή Μπάλα μετά τον Μέσι και τον Ρονάλντο το 2018. Αν αυτά κι άλλα πολλά δεν τα θυμάσαι είναι γιατί ο Μόντριτς δεν σου επιτρέπει να τα θυμάσαι: κάθε φορά που κατεβαίνει στο γήπεδο νομίζεις πως τον βλέπεις για πρώτη φορά. Και δεν μπορείς παρά να τον χαίρεσαι. Σαν να μην έχει παρελθόν, σαν να μην έχει κάνει θαύματα, σαν να μην σε έχει πολλές φορές αφήσει με το στόμα ανοιχτό. Κάθε φορά που τον βλέπεις νομίζεις ότι παίζει μόνο για σένα.   

 Δεν θα χάσει ποτέ

Στο μουντιάλ του 2018 ο Μόντριτς ήταν το απόλυτο σύμβολο μιας ομάδας που παραλίγο να πάρει το τρόπαιο μόνο και μόνο γιατί είχε αποφασίσει πως ότι και να της συμβεί δεν θα χάσει ποτέ! Με τους Δανούς οι Κροάτες βρίσκονται πίσω στο σκορ στο πρώτο λεπτό της αναμέτρησης εξαιτίας μιας εκτέλεσης πλαγίου άουτ(!), αλλά ισοφαρίζουν το ματς και το παίρνουν στα πέναλτι. Με τους Ρώσους ο Τσερίσεφ πετυχαίνει εναντίον τους το γκολ της ζωής του αλλά οι Κροάτες απαντούν αμέσως με τον Κράμαριτς κι έχουν δοκάρι με τον Πέρισιτς πριν το ματς καταλήξει στην παράταση. Στην παράταση, βρίσκονται πάλι πίσω στο σκορ, αλλά ισοφαρίζουν με τον Βίντα, από στημένη φάση – ένα που γκολ δεν βάζει ποτέ: μετά κερδίζουν πάλι στα πέναλτι.

Με τους Άγγλους στον ημιτελικό ο Τρίπιερ γίνεται κι αυτός Τσερίσεφ και πετυχαίνει το φάουλ- γκολ της ζωής του στα πρώτα λεπτά, αλλά στη συνέχεια πάλι αυτοί που παίζουν είναι οι Κροάτες που ισοφαρίζουν, έχουν πάλι δοκάρι με  τον Πέρισιτς για να καθαρίσουν το ματς και κερδίζουν πάλι στην παράταση με ένα γκολ του Μάτζουκιτς αξέχαστο. Οι Κροάτες έχουν δεχτεί στα νοκ άουτ τρία απίθανα γκολ, έχουν τρία δοκάρια, έχουν κερδίσει δυο φορές στα πέναλτι και μια φορά στην παράταση. Κι όλα αυτά τα προκαλεί ο Μόντριτς που μέσα σε κάθε θύελλα μετατρέπεται σε καπετάνιο χωρίς να ξεχνά ότι είναι αρτίστας. Και το ίδιο κάνει και με τους Σκοτσέζους. Πρώτα τους παίρνει τη μπάλα, μετά τους αναγκάζει απλά να τον παρακολουθούν και στο τέλος σαν αρτίστας τους υποχρεώνει να τον χειροκροτήσουν. Σαν αυτό το παιγνίδι του να είναι το πρώτο του μεγάλο και οι ίδιοι να είναι ευτυχείς για τη συμμετοχή τους σε κάτι που μοιάζει αριστούργημα.

Πάντα για αυτό

Ο Λούκα Μόντριτς στα 25 του έπαιξε στο Χάμπτον Παρκ ποδόσφαιρο που σε αυτή την ηλικία δεν έχει παίξει κανείς σε τελικά μεγάλης διοργάνωσης. Όχι για να πάρει το τελευταίο μας χειροκρότημα. Αλλά γιατί παίζει κάθε φορά για αυτό. Σαν να είναι η πρώτη μέρα που πάτησε γήπεδο. Σαν ακόμα να περιμένει να τον δει κάποιος για να του δώσει την ευκαιρία να φύγει από ένα ξενοδοχείο προσφύγων στο Ζάγκρεπ…