Ενώ οι Αγγλοι απέκλεισαν εύκολα τους Σουηδούς, γιατί πλέον έχουν πάρει φόρα και θέλουν το κύπελλο, ο τέταρτος προημιτελικός κρίθηκε στην διαδικασία των πέναλτι: για την ακρίβεια σε δυο πέναλτι – στην αστοχία του Μάριο Φερνάντεζ και στην ευστοχία του Λούκα Μόντριτς. Ο Φερνάντεζ, Βραζιλιάνος από το Σαο Καετάνο ντο Σουλ, με ρωσική πλέον υπηκοότητα, έχει κάνει ένα ματς από αυτά που είναι δύσκολο να περιγράψει άνθρωπος. Ενώ είναι από τους καλύτερους της γηπεδούχου, λείπει εντελώς από την άμυνα στη  φάση της ισοφάρισης της Κροατίας επιτρέποντας στον Μάντζουκιτς να κάνει την ευκολότερη επέλαση της καριέρας του πριν πασάρει στον Κράμαριτς το γκολ του 1-1. Πάντα ο Φερνάντεζ στο 115΄της παράτασης ισοφαρίζει για τους Ρώσσους μετά την πινελιά του Τζαγκόεφ. Στα πέναλτι θα πρεπε να κριθεί αν είναι ωραίος ή μοιραίος: αποφασίζεται το δεύτερο  καθώς το συρτό σουτ που δοκίμασε έφυγε άουτ. Ελάχιστα αργότερα ο Μόντριτς χτυπά ένα από τα χειρότερα για την κλάση του πέναλτι, ο Ακινφέεφ βρίσκει τη μπάλα, αυτή χτυπά στο δοκάρι και καταλήγει βασανιστικά στα δίχτυα του. Ο Φερνάντεζ, που για κάμποσα ρούβλια έχει αλλάξει πατρίδα θα μπορούσε να λείπει από τον ημιτελικό – ο Μόντριτς όχι.

Το φλιπεράκι στη μεσαία γραμμή

Στο μουντιάλ που απέτυχαν ο Μέσι, ο Ρονάλντο κι ο Νεϊμάρ, ο Λούκα Μόντριτς πάει με την Κροατία στον ημιτελικό. Δεν την πήγε μόνος του, γιατί η ομάδα του είναι γεμάτη από καλούς παίκτες, όμως είναι αμφίβολο αν οι υπόλοιποι θα τα είχαν καταφέρει χωρίς αυτόν. Ο Μόντριτς έχει το σπάνιο χάρισμα να βάζει σε λειτουργία το μηχανισμό – να κάνει τους άλλους να μοιάζουν καλύτεροι. Το παιγνίδι του θυμίζει σε κάποια πράγματα αυτό του Ανδρέα Πίρλο, που ακουμπούσε δεκάδες φορές τη μπάλα στήνοντας το φλιπεράκι του στη μεσαία γραμμή. Ο Ιταλός ήταν πιο καθηγητής, ο Μόντριτς, όμως, είναι πιο νευρώδης και η συμμετοχή του στο ματς είναι σχεδόν πάντα μεγαλύτερη. Κυρίως γιατί δεν μένει στη θέση του, αλλά ακολουθεί τη μπάλα προσπαθώντας σχεδόν πάντα με μια γρήγορη πάσα να ελευθερώσει όποιο συμπαίκτη έχει προβλήματα: χθες η στατιστική κατέγραψε 102, εκ των οποίων 89 (!) επιτυχημένες – ασύλληπτα πράγματα.

Στα δύσκολα μόνος του

Στο ποδόσφαιρο είναι εύκολο να μετράς τα γκολ και να καταγράφεις τελικές πάσες: η δουλειά του Μόντριτς είναι σαφώς δυσκολότερο να γίνει κατανοητή. Ο τρόπος που κερδίζει μέτρα, η ευκολία με την οποία ελευθερώνει τη μπάλα, τα φάουλ που κερδίζει, οι δύσκολες καταστάσεις που δημιουργεί για τις αντίπαλες άμυνες με τις σέντρες, τις πάσες του και τις πάντα επικίνδυνες εκτελέσεις φάουλ και κόρνερ, δεν καταγράφονται σε στατιστικές κατηγορίες, αλλά σχεδόν πάντα μετράνε καθοριστικά. Φέτος στη Ρεάλ έκανε μια σπουδαία χρονιά: δεν τον άγγιξε ούτε καν η κρίση της στο ισπανικό πρωτάθλημα και ήταν σταθερά ο καλύτερος παίζοντας ακόμα και δεξί χαφ στη γραμμή, όποτε χρειάστηκε – κόντρα στη Μπάγερν π.χ παίζει ακόμα και σαν δεξί μπακ! Δεν θυμάμαι κανένα να του το αναγνωρίζει, όχι γιατί τον αδικούμε, αλλά γιατί απλά πιστεύουμε πως μπορεί να κάνει τα πάντα και τίποτα δεν μας εκπλήσσει.  

Χθες υπάρχει ένα σημείο του παιγνιδιού, στο δεύτερο ημίχρονο, που παίζει εναντίον των Ρώσων σχεδόν μόνος, πηγαίνοντας διαρκώς και με το έτσι θέλω τη μπάλα μπροστά. Εμφανιζόταν σε ένα σωρό διαφορετικές θέσεις, είχε τρελάνει τους αντίπαλους μέσους που έψαχναν να τον βρουν, ανέβαζε τους συμπαίκτες του βλέποντας σχεδόν πάντα που υπήρχε κενός χώρος – πράγμα δύσκολο γιατί οι Ρώσοι περίμεναν και κάλυπταν το γήπεδο σωστά. Στο τέλος, κουρασμένος και στο κορμί και στο μυαλό, παραλίγο να χάσει ένα πέναλτι (για δεύτερη φορά, αφού δεν είχε ευστοχήσει και με τη Δανία), αλλά ο Θεός ήταν μαζί του. Ισως γιατί κι αυτός δεν θυμάται ένα κακό του παιγνίδι χρόνια τώρα και θέλησε να του συμπαρασταθεί στα εύκολα. Στα δύσκολα ο Μόντριτς δεν έχει ανάγκη κανένα.

Το καταραμένο Σότσι

Σημάδια της μοίρας θα είδαν στο τέλος του ματς και οι Ρώσσοι, που αποκλείστηκαν τη στιγμή που όλος ο κόσμος τους έβλεπε στον ημιτελικό ως αντιπάλους των ασταμάτητων Αγγλων. Ο Τσερίσεφ, Ρώσος στην καταγωγή, αλλά ποδοσφαιρικά Ισπανός, πέτυχε το γκολ της μεγάλης ελπίδας – ένα (ακόμα) από τα ωραιότερα στη διοργάνωση, δείχνοντας πως όταν έχεις ικανότητες τέτοια γκολ μπορείς να βάλεις και στους Σαουδάραβες, αλλά και όταν η μπάλα καίει. Ο πληγωμένος Τζαγκόεφ πήρε την κατάσταση στα χέρια του στην παράταση για να αποδείξει ότι η Ρωσία μπορεί να μην έχει μεγάλη ποιότητα, έχει, όμως, χαρακτήρα. Αλλά στα πέναλτι διαλύθηκαν όλα γιατί το ματς γινόταν στο καταραμένο Σότσι, που είναι το απόλυτο σύμβολο της μεγαλύτερης ντροπής του ρωσικού αθλητισμού: στους χειμερινούς Αγώνες που η πόλη διοργάνωσε το 2014 είχαμε το μεγαλύτερο σκάνδαλο ντόπινγκ όλων των εποχών με πρωταγωνιστές τους Ρώσσους, που αποδείχτηκε ότι άλλαζαν τα δείγματα των αθλητών τους ώστε κανείς να μην περάσει από αντιντόπινγκ κοντρόλ. Η εξέλιξη της υπόθεσης οδήγησε τη ΔΟΕ στο να αποκλείσει τη Ρωσία από τους Ολυμπιακούς του Ρίο: το Σότσι έγινε συνώνυμο του ντόπινγκ – κάτι σαν η παγκόσμια πρωτεύουσά του.

Αν ο Βλαδιμίρ Πούτιν, που χθες δεν πήγε στο γήπεδο για να μην καταγράψει καμία κάμερα την ήττα και την στεναχώρια του,  ξόδεψε για το εφετινό μουντιάλ περισσότερα χρήματα από όσα οι Βραζιλιάνοι, οι Νοτιοαφρικάνοι και οι Γερμανοί στα τρία που προηγήθηκαν, το έκανε και για να ξεπλύνει δια μέσου της τωρινής διοργανωτικής επιτυχίας εκείνη την ντροπή. Νομίζω ότι το κατάφερε, καθώς όλοι θα θυμούνται τη Ρωσία του για το μουντιάλ κι όχι για τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς της ντόπας, αλλά όλα θα ήταν τέλεια, αν η Ρωσία είχε πάει τουλάχιστον στον ημιτελικό, αν δηλαδή δεν είχε χθες απέναντί της τον Μόντριτς.

Μεγάλες επιστροφές

Στα ημιτελικά καταγράφονται μεγάλες επιστροφές. Οι Γάλλοι φτάνουν σε αυτά για πρώτη φορά μετά το 2006, όταν και έπαιξαν τον τελευταίο τους τελικό. Οι Βέλγοι για πρώτη φορά μετά το 1986, όταν και τους είχε σταματήσει ο Μαραντόνα. Οι Αγγλοι λείπουν από την πρώτη τετράδα από το 1990. Οι Κροάτες επιστρέφουν μετά το 1998: «ο κόσμος δεν θα μιλά πλέον μόνο για τον Σούκερ και τους άλλους, αλλά και για μας» είπε στο τέλος του ματς ο Μάτζουκιτς. Η διαφορά της Κροατίας από τους υπόλοιπους είναι ότι στα ημιτελικά την πήγε ένας παίκτης με το έτσι θέλω: ο Λούκα Μόντριτς. Σε ένα κόσμο που ολοένα και περισσότερο βυθίζεται στο χάος κάνει τη διαφορά ο τελευταίος οργανωτής. Καθόλου παράξενο...