Το Τσάμπιονς λιγκ που αρχίζει απόψε έχει πολλές αλλαγές – πάρα πολλές. Ενδεχομένως δεν θα μας φανεί τόσο διαφορετική διοργάνωση, όσο όταν στις αρχές της δεκαετίας του ‘90 πρωτοείδαμε την περίφημη «φάση των ομίλων», ούτε όσο μας φάνηκε το 1998, όταν σε αυτό άρχισαν να παίρνουν μέρος και οι μη πρωταθλητές των μεγάλων πρωταθλημάτων. Εκείνες οι αλλαγές του format ήταν εντυπωσιακές – αλλά και οι τωρινές δεν είναι μικρές.

Ας τις θυμηθούμε. Πλέον δεν υπάρχουν όμιλοι αλλά κάθε ομάδα θα δώσει τέσσερα ματς εντός και τέσσερα ματς εκτός έδρας με διαφορετικούς αντιπάλους για να μαζέψει τους βαθμούς της. Θα υπάρξει μια τελική βαθμολογία κοινή για όλους. Οι πρώτοι της οκτώ θα μπουν στους 16 και οι αντίπαλοί τους θα είναι οι οκτώ νικητές των μπαράζ του Φεβρουαρίου, που θα γίνουν μεταξύ των ομάδων που τερμάτισαν από την ένατη μέχρι την εικοστή τέταρτη θέση. Αυτοί που θα έχουν τερματίσει από την ένατη μέχρι την δέκατη έκτη θέση θα παίξουν με τους υπόλοιπους οκτώ, αυτούς που θα βρεθούν στις θέσεις 17 έως 24 έχοντας το πλεονέκτημα της ρεβάνς στην έδρα τους.

Το τέλος των κληρώσεων

Υπάρχουν πλέον και ματς την Πέμπτη. Το σύστημα είναι λιγότερο πολύπλοκο από όσο μοιάζει. Στο τέλος ίσως η αληθινή καινοτομία αποδειχτεί το γεγονός ότι πλέον δεν θα υπάρχουν κληρώσεις. Μετά το τέλος της πρώτης φάσης η θέση που η κάθε ομάδα έχει τερματίσει θα καθορίσει και τους αντιπάλους της στην συνέχεια της διοργάνωσης. Οι δυο πρώτοι της γενικής βαθμολογίας δεν θα μπορούν να βρεθούν αντιμέτωποι πριν τον τελικό. Οι πιθανότητες να δούμε πρώιμους τελικούς (όπως τα τελευταία χρόνια που η Ρεάλ Μαδρίτης και η Μάντσεστερ Σίτυ έπαιζαν αντίπαλοι πριν τον τελικό) μειώνονται. Μειώνεται και η πιθανότητα να γίνουν πολλές εκπλήξεις. Η Μπορούσια Ντόρτμουντ πχ που πέρυσι αγωνίστηκε στον τελικό είναι αμφίβολο αν μπορεί με βάση το νέο σύστημα να τα ξανακαταφέρει: θα έχει πιο δύσκολους αντιπάλους αν δεν τερματίσει στην πρώτη τετράδα. Χρειάστηκε επίσης μια μόνο, ας πούμε κλήρωση, για να γίνει σαφές πως και με το νέο σύστημα κάποιοι μπορεί να έχουν οκτώ πολύ δύσκολους αντιπάλους στην πρώτη φάση και κάποιοι άλλοι οκτώ σαφώς πιο εύκολους. Η Παρί Σεν Ζερμέν πχ θα αγωνιστεί εντός έδρας με τις Μάντσεστερ Σίτι, Ατλέτικο Μαδρίτης, Αϊντχόφεν, Ζιρόνα και εκτός με τις Μπάγερν Μονάχου, Άρσεναλ, Σάλτσμπουργκ και Στουτγάρδη. Ηδη λογικά στο Παρίσι νοσταλγούν τους παλιούς ομίλους. Σε όμιλο η Παρί το πολύ να είχε δυο από αυτές τις ομάδες.         

Μεγαλύτερη καταπόνηση

Πίσω από τις μεγάλες διαφορές υπάρχουν οι μικρές διαφορές. Η πρώτη τέτοια είναι ότι οι οκτώ αγωνιστικές παρατείνουν για ένα ολόκληρο μήνα την πρώτη φάση της διοργάνωσης. Η πρώτη φάση δεν θα ολοκληρωθεί την πρώτη εβδομάδα του Δεκεμβρίου, όπως συνέβαινε τον καιρό των ομίλων, αλλά στο τέλος Ιανουαρίου. Τα δύο ματς επιπλέον μπορεί να ακούγονται λίγα, δυσκολεύουν όμως έναν ακόμα μήνα, τον Ιανουάριο, στον οποίο μάλιστα σε αρκετές χώρες της Δυτικής Ευρώπης δεν υπάρχει πρωτάθλημα.  Μεγάλη μοιάζει και η διαφορά στην αντιμετώπιση των δυσκολιών του προγράμματος. Το να αντιμετωπίσεις οκτώ διαφορετικές ομάδες είναι κάτι ολότελα διαφορετικό από τον αγωνιστείς με τρεις ομάδες δύο φορές, όπως τον καιρό των ομίλων. Τότε η προσέγγιση ήταν πολύ απλή: μια  ομάδα που ήθελε να προκριθεί ήθελε πρώτα από όλα τρεις νίκες στην έδρα της – αν έβρισκε και μια νίκη εκτός έδρας κόντρα στην αδύναμη ομάδα του ομίλου η δουλειά είχε γίνει και μπορούσε σε δυο τουλάχιστον ματς να αγωνιστεί και με κάμποσους μη βασικούς ρίχνοντας βάρος στα ματς του πρωταθλήματος που έπαιρνε μέρος. Τώρα, αν θες να διακριθείς, πρέπει να κυνηγήσεις μιας θέση στην πρώτη οκτάδα – μην πω στην πρώτη τετράδα. Είναι δύσκολο να υπάρχουν αδιάφοροι – κι αυτό είναι καλό.  Αλλά από την άλλη η καταπόνηση των παικτών θα είναι μεγαλύτερη: όχι μόνο γιατί τα ματς είναι περισσότερα αλλά και γιατί είναι πιο απαιτητικά.

Θα μεγαλώσουν τα ρόστερ

Όταν κάποτε είχε αλλάξει το format της Ευρωλίγκας, κι αυτή θα έπρεπε να γίνεται χωρίς ομίλους αλλά ως ένα ενιαίο πρωτάθλημα, είχα ρωτήσει τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς ποια μπορεί να είναι η διαφορά. Μου έδωσε μια απάντηση που θυμάμαι ακόμα: «κάθε φορά που αλλάζει το format χρειάζεσαι περισσότερους παίκτες»« μου είπε. Και πρόσθεσε πως ποτέ καμία αλλαγή δεν είχε ως αποτέλεσμα μια πιο βολική για παίκτες και προπονητές διοργάνωση. Χθες ο προπονητής της Ρεάλ Μαδρίτης Κάρλο Αντσελότι δήλωσε πως όλοι παίζουν υπερβολικά με την υγεία των παικτών και τους φορτώνουν διαρκώς αγώνες. Η UEFA σε αυτά απαντά πως κανείς δεν περιορίζει τις ομάδες στο να χρησιμοποιούν μόνο 15 παίκτες. «Χάρη στο νέο format θα παίξουν πιο πολύ τα νεότερα παιδιά, οι ομάδες θα πρέπει να έχουν μεγαλύτερα ρόστερ και η επιβάρυνση των παικτών θα είναι τελικά μικρότερη, αφού μια σεζόν δεν μπορεί να βγει πλέον με 25 παίκτες» είπε πρόσφατα ο Ιταλός Τζιόρτζιο Μαρκέτι, υπεύθυνος ευρωπαϊκών διοργανώσεων.

Πιθανότατα να έχει και δίκιο. Μετά από ένα διάστημα όλες οι ομάδες θα υποχρεωθούν να έχουν μεγαλύτερα ρόστερ από τα εφετινά – πολλά θα αλλάξουν. Αλλά στην εφετινή πρώτη σεζόν οι ομάδες δεν μοιάζουν να έχουν αλλάξει τους τρόπους που ακολουθούσαν τα χρόνια που υπήρχαν όμιλοι – κάποιοι παίκτες θα «λειώσουν» στο τρέξιμο. Φυσικά οι αλλαγές που έγιναν δεν έγιναν για να μεγαλώσουν τα ρόστερ των ομάδων, αλλά για να βγουν περισσότερα χρήματα. Και να πάει οριστικά στην άκρη η απειλή για την δημιουργία της European Superleague, που εξακολουθεί να είναι για την UEFA o μεγάλος μπαμπούλας.

Οσα κι αν αλλάξουν

Αρκεί η αλλαγή του format για να προκύψει ένα νέο αγωνιστικό σκηνικό; Τα τελευταία χρόνια κέρδιζε το τρόπαιο όποιος μεταξύ των Ρεάλ Μαδρίτης και Μάντσεστερ Σίτυ περνούσε μετά την ετήσια διπλή αναμέτρησή τους – θα αλλάξει αυτό; Λογικά όχι, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Η ιστορία διδάσκει πως οι αλλαγές των format των ευρωπαϊκών διοργανώσεων δημιουργούν πάντα νέα δεδομένα. Δεν αποκλείεται κάποιοι γρήγορα να αντιληφθούν πως αν ρίξουν το βάρος στο Τσάμπιονς λιγκ (αφήνοντας κατά μέρους το πρωτάθλημά τους) μπορεί να καλύψουν την διάφορα ποιότητας από τις ομάδες του Γκουαρντιόλα και του Αντσελότι χάρη στην φρεσκάδα τους: σε τελική ανάλυση κι ο Χάλαντ και ο ΕμΠαπέ άνθρωποι είναι και κουράζονται. Όμως άλλο είναι η θεωρία και άλλο η πραγματικότητα: η πραγματικότητα λέει πως αν θες να κάνεις μια πρόβλεψη με πιθανότητες να την κερδίσεις, πρέπει να πεις πως και φέτος ο Πεπ και ο Κάρλο κάποια στιγμή θα βρεθούν αντιμέτωποι κι όποιος κερδίσει την αναμέτρηση θα πάρει και την κούπα. Οσα διαφορετικά format και αν υπάρξουν στο Τσάμπιονς λιγκ κερδίζει σχεδόν πάντα ο καλύτερος.

Αρχίζουμε πάντως θεαματικά. Απόψε έχει Γιουβέντους – PSV, Mίλαν – Λίβερπουλ, Ρεάλ Μαδρίτης – Στουτγάρδη και Σπόρτινγκ Λισσαβόνας – Λιλ. Δεν θα πλήξουμε…