Τώρα που πέρασαν μερικές μέρες από τον αποκλεισμό του Ολυμπιακού από τη Μακάμπι Χάιφα και η οργή άφησε τη θέση της στην απορία μπορούμε και πιο εύκολα να δούμε τη μεγάλη εικόνα – το «δάσος», δηλαδή τα όσα έχουν γίνει πριν το παιγνίδι. Το «δέντρο» είναι για μένα πάντα το κάθε ματς.

Η μεγάλη έκπληξη για πολλούς που είδαν τι έγινε στο Καραϊσκάκη δεν ήταν η ήττα του Ολυμπιακού από τη Μακάμπι Χάιφα. Η έκπληξη έχει να κάνει με την ωριμότητα των οπαδών του πρωταθλητή στην αντίδραση. Οι αποδοκιμασίες ήταν σχετικά λίγες. Ένα δυο συνθήματα για τον Κώστα Φορτούνη, λίγα σχετικά σφυρίγματα στο τέλος κι αυτό ήταν όλο. Για δυο λόγους. Ο πρώτος γιατί ο κόσμος που είναι παρών στο γήπεδο έχει εμπιστοσύνη στη διοίκηση του Ολυμπιακού και στον κ. Βαγγέλη Μαρινάκη και περιμένει πρωτοβουλίες για να δει και να κρίνει. Ο δεύτερος ότι η κακή εικόνα σόκαρε τόσο. ώστε πολύς κόσμος έφυγε από το γήπεδο πιστεύοντας πως ακόμα και οι αποδοκιμασίες δεν έχουν νόημα. Μια ομάδα που υποφέρει, δεν την αποδοκιμάζεις: ο Ολυμπιακός θέλει γιατρό και στοργή. Για να ξανασταθεί στα πόδια του.  

Η ευκολία να ξεχνάς

Η ήττα από την Μακάμπι είναι το είδος του  διασυρμού που όλοι στον Ολυμπιακό (παίκτες, προπονητές, διοικούντες, οπαδοί κτλ) θα ήθελαν να ξεχάσουν γρήγορα. Η ευκολία να ξεχνάς (συνήθως γιατί κερδίζεις βέβαια, πράγμα βολικότερο) είναι η αληθινή αιτία που έχει οδηγήσει τον Ολυμπιακό στο τωρινό σημείο. Πέρυσι κάθε στραβοπάτημα το ξεχνούσαν όλοι μετά από μια νίκη – συνήθως στο πρωτάθλημα, αλλά όχι μόνο. Τον αποκλεισμό από τη Λουντογκόρετς, (και μάλιστα στα πέναλτι) τον έσβησε η πρόκριση στους ομίλους του Γιουρόπα λιγκ μετά την νίκη με 3-0 κόντρα στην Σλόβαν Μπρατισλάβας. Οι νίκες με την Αντβέρπ και την Φενέρ έφεραν μια πρόκριση σε χρόνο ρεκόρ από τον όμιλο του Γιουρόπα λιγκ. Και το σερί στο πρωτάθλημα ήταν το τέλειο καταπραϋντικό: όποιο σημάδι φθοράς φαινόταν το έσβηνε σε αμέσως μια ματιά στη βαθμολογία, σε συνδυασμό με τα προβλήματα των ανταγωνιστών που πορεύονταν χωρίς λογική. Ακόμα και η απίστευτη «κοιλιά» της ομάδας στο τέλος, αντί να γίνει λόγος προβληματισμού, αντιμετωπίστηκε κάτι σαν αναγκαίο κακό. Εγώ, για να τους ταρακουνήσω, φώναζα πως η αγωνιστική κατηφόρα του Ολυμπιακού είναι τόσο μεγάλη που μπορεί να χάσει το πρωτάθλημα – «η ομάδα χαλάρωσε γιατί είχε τον τίτλο στο τσεπάκι», λέγανε όλοι που σήμερα βρίζουν.

Η εξήγηση της χαλαρότητας έμοιαζε αληθοφανής, αλλά δεν ήταν σωστή. Γιατί ο Ολυμπιακός σε τέσσερα ματς με την Αταλάντα και την Αϊντραχτ Φρανκφούρτης δεν κέρδισε κανένα. Γιατί η καλύτερη περσινή γραμμή του στο πρωτάθλημα, δηλαδή η άμυνα του, σταμάτησε να λειτουργεί εξαιτίας κακών εμφανίσεων των παικτών που τη στελεχώνουν. Γιατί στο κύπελλο ο Ολυμπιακός απέκλεισε τον Παναιτωλικό μετά από παράταση. Γιατί στη συνέχεια αποκλείστηκε από τον ΠΑΟΚ. Και γιατί- κι αυτό είναι το πιο ανησυχητικό – δεν είδαμε κανένα ποδοσφαιριστή του να βελτιώνεται στη διάρκεια της σεζόν. Όπως πάντα συνέβαινε στα χρόνια του Πέδρο Μαρτίνς.

Τι περίμενα, τι έγινε

Ο,τι ακολούθησε είναι αποτέλεσμα λάθος αναγνώσεων. Για αυτές του προπονητή, που έχουν να κάνουν αμιγώς με τα αγωνιστικά, σας έγραψα μετά (και πριν) το ματς με τη Μακάμπι. Αλλά λάθος αναγνώσεις έγιναν και από τη διοίκηση.   

Από το Βαγγέλη Μαρινάκη εγώ στο τέλος της χρονιάς περίμενα κάτι που έχει ξανακάνει τουλάχιστον τρεις φορές: να διώξει καμιά δεκαπενταριά παίκτες (τουλάχιστον…) και να φτιάξει την ομάδα από την αρχή. Το περίμενα διότι γνωρίζω πως οι εμφανίσεις του Ολυμπιακού δεν τον ικανοποιούσαν και ότι το να τρέχει κάθε τόσο στο Ρέντη να θυμίζει στους παίκτες σε ποια ομάδα αγωνίζονται δεν είναι του γούστου του. Αλλά όταν ένα τιμ (προπονητής, παίκτες, στελέχη κτλ) έχει κερδίσει το πρωτάθλημα (και μάλιστα το τρίτο σερί κι εύκολα) αυτή δεν είναι μια εύκολη απόφαση – εύκολη είναι μόνο για όσους περνάνε την ώρα τους πληκτρολογώντας.

Στο ελληνικό ποδόσφαιρο όσο λιγότερο υποφέρεις να φτάσεις σε ένα στόχο, τόσο πιο πολύ νομίζεις πως όλα είναι εύκολα. Ειδικά αν υπάρχουν και χρήματα. Ωστόσο ο πρόεδρος του Ολυμπιακού διάλεξε στο τέλος του πρωταθλήματος να κάνει κάτι που δεν είναι παράλογο: στήριξε τον προπονητή και του έδωσε τη δυνατότητα να οδηγήσει την ομάδα στον προκριματικό του Τσάμπιονς λιγκ βλέποντας στην αποστολή την ευκαιρία να αποδείξει πως οι γκρίνιες που ακούγονταν για το παιγνίδι ήταν υπερβολικές. Ούτε πούλησε κανένα παίκτη, ούτε πρόσθεσε στον Μαρτίνς στελέχη που του έκαναν τη δουλειά δύσκολη: ίσα ίσα που όποιον στον προπονητή δεν  πίστευε, τον άφησε στην άκρη.  

Ο Μαρτίνς ακολούθησε κι αυτός τη λογική: στήριξε τους παίκτες μιας ομάδας που κέρδισε μαζί τους το πρωτάθλημα περιμένοντας ανταπόδοση σε αυτή την στήριξη. Όχι τυχαία στο ματς της Τετάρτης άλλαξε ελάχιστα τη σύνθεση του Ολυμπιακού που αγωνίστηκε στη Χάιφα: περίμενε να δει μια αντίδραση. Δεν είναι παράλογο: το πρόβλημα είναι ότι πολλές φορές στο ποδόσφαιρο πολλοί (προπονητές, παράγοντες, δημοσιογράφοι, ακόμα και οπαδοί) πιστεύουν ότι το άμεσο αποτέλεσμα, αρκεί για να διορθωθούν τα πάντα: στην προκειμένη περίπτωση υπήρξε μια επίκληση στο Θεό που λέγεται αποτέλεσμα, δηλαδή στην πρόκριση. Κι όλοι έκαναν ότι δεν καταλαβαίνουν πως η προτεραιότητα έπρεπε να είναι η δημιουργία μιας νέας ομάδας. Όχι από καπρίτσιο. Αλλά γιατί η περσινή δεν ικανοποίησε. Και έφθινε.

Προθέσεις και αποτελέσματα

Δημιουργία μιας νέας ομάδας βέβαια σημαίνει ότι μπαίνεις στα προκριματικά του Τσάμπιονς λιγκ χωρίς ουσιαστικές ελπίδες να φτάσεις στους ομίλους: το προσπάθησε ο ΠΑΟΚ και αποκλείστηκε στα προκριματικά του Conference League – σκεφτείτε πόσο πιο δύσκολο είναι το πράγμα στο τοπ επίπεδο. Ο Ολυμπιακός δεν θα έμπαινε στους ομίλους αν απέκλειε την Μακάμπι: αυτή θεωρητικά ήταν ο πιο εύκολος αντίπαλός του. Να διαλύσεις μια ομάδα για να φτιάξεις μια άλλη που θα φτάσει μέχρι τους ομίλους αποκλείοντας τρεις αντιπάλους είναι επιστημονική φαντασία: το 2019 που ο Ολυμπιακός απέκλεισε τρεις αντιπάλους ήταν τόσο έτοιμος ώστε δεν φάνηκαν οι απουσίες του Καμαρά, του Σισέ και του και τότε τραυματία Φορτούνη – οι προσθήκες του ήταν όλες κι όλες δυο, ο Βαλμπουενά και ο Σεμέδο, ενώ ο Ελ Αραμπί εμφανίστηκε στο Κρασνοντάρ. Ετσι, προπονητής και διοίκηση, παίξανε φέτος το χαρτί της στήριξης της ομάδας και της σταδιακής ενίσχυσής της στη διάρκεια του καλοκαιριού. Το έκαναν με τις καλύτερες προθέσεις: αυτές που πολλές φορές φέρνουν τα χειρότερα αποτελέσματα.

Τίποτα το παράλογο δεν υπήρξε σε επίπεδο στρατηγικής – απλά οι αγωνιστικές ανάγκες έπρεπε να αξιολογηθούν καλύτερα και το στοίχημα (διότι στοίχημα ήταν) υπήρξε δύσκολο. Αλλά δεν υπάρχει κάτι που δεν εξηγείται. Ο Μαρινάκης στήριξε ένα προπονητή που έχει δώσει σε τέσσερα χρόνια εξαιρετικά δείγματα γραφής και στο χτίσιμο και στη διαχείριση των κρίσεων και στην ανάδειξη ποδοσφαιριστών. Ο Μαρτίνς στήριξε παίκτες που του έδωσαν πρωταθλήματα σε δύσκολες συνθήκες τρέχοντας τρομερά σερί που επέτρεψαν στον Ολυμπιακό να τα κατακτήσει χωρίς σοβαρό άγχος κι ενώ οι αντίπαλοί του παρέπαιαν αδυνατώντας να ακολουθήσουν το ρυθμό συγκέντρωσης βαθμών που ως ομάδα επέβαλε.

Το εύκολο και το δύσκολο

Θα μπορούσε να γίνει κάτι άλλο; Το να αγόραζε ο Ολυμπιακός δέκα παίκτες τον Ιούνιο είναι εύκολο: το να περνούσε τα προκριματικά του Τσάμπιονς λιγκ με τέτοια στρατηγική μου φαίνεται απίθανο – δεν ξέρω ομάδα που να το έχει κάνει. Εύκολο θα ήταν να έδιωχνε τον προπονητή. Αλλά αν ο Μαρινάκης έδιωχνε τον Μαρτίνς ως πρωταθλητή και ο νέος προπονητής παρουσίαζε μια ομάδα που στα προκριματικά του Τσάμπιονς λιγκ αποκλειόταν, όλοι θα μιλούσαμε για την αχαρακτήριστα άδικη συμπεριφορά του απέναντι στον Πορτογάλο και τη δίκαιη τιμωρία του – και πρώτοι θα τα έλεγαν αυτά αυτοί που τον βρίζουν γιατί κράτησε τον Μαρτίνς! Αλλά κι αν ο Μαρτίνς ζητούσε να φύγουν δέκα παίκτες και να ρθουν άλλοι δέκα, το πιθανότερο είναι ότι θα είχε τους εναπομείναντες δεκαπέντε παίκτες εναντίον του: γιατί δεν υπάρχουν αποδυτήρια ομάδας που να έχει κερδίσει το πρωτάθλημα και να μπορούν να δεχτούν αυτή την απόφαση χωρίς να βλέπουν σε αυτή μια κορυφαία πράξη αχαριστίας. Οπότε ο Μαρινάκης κράτησε τον Μαρτίνς ελπίζοντας πως θα τα καταφέρει, παρά τους προβληματισμούς, κι ο Μαρτίνς στήριξε τους παίκτες που του έδωσαν το τελευταίο πρωτάθλημα, ελπίζοντας πως η κακή τους εικόνα πέρυσι μετά τον Μάρτιο ειδικά, είχε να κάνει με την χαλάρωση και ότι το μεγάλο πρόβλημα, αυτό της άμυνας, μπορεί να το λύσει με δουλειά κι όχι τόσο με μεταγραφές –  νόμιζε πχ πως αρκούσε ο Βρσάλικο όπως το 2019 ο Σεμέδο. Και μετά ήρθε η Μακάμπι Χάιφα.

Για τον Μαρτίνς, που θα φύγει είτε σήμερα, είτε αύριο, είτε μεθαύριο, θα ξαναγράψω αφού φύγει. Το θέμα είναι ο Μαρινάκης. Αλλά για αυτόν θα σας γράψω αύριο. Για το τι κατά τι γνώμη μου κάνει, τι δεν κάνει και τι θα μπορούσε να κάνει φέτος το καλοκαίρι. Κι όχι μόνο.