Τα πιο πολλά από αυτά που γράφτηκαν δεξιά κι αριστερά για το Ρούμπεν Σεμέδο ήταν στα πλαίσια της οπαδίστικης αθλτητικογραφίας – είναι κείμενα τελείως ασήμαντα στα οποία καταλαβαίνεις ότι αυτός που τα γράφει είτε χαίρεται γιατί ο Ολυμπιακός θα χάσει τον ποδοσφαιριστή χωρίς να πάρει χρήματα, είτε λυπάται γιατί δεν μπορεί να γίνει μια σύνδεση της ιστορίας με κάποιο άρθρο του ΚΑΠ και να υποβιβαστεί ο Ολυμπιακός ή να του αφαιρεθούν βαθμοί κτλ. Αν σε όσα κυκλοφόρησαν υπάρχει κάτι που έχει ενδιαφέρον είναι η κατάθεση της καταγγέλλουσας. Όχι γιατί είναι κάποιου είδους σπαραχτικό κείμενο που περιγράφει αγριότητες, αλλά γιατί περιγράφει κάτι που μπορεί να είναι μια βραδιά από τη ζωή του Σεμέδο. Είναι μια βραδιά με κατάληξη τραγική για όλους όσους σε αυτή πήραν μέρος. Αλλά κυρίως είναι μια βραδιά που δείχνει γιατί ο Σεμέδο έπρεπε να φύγει από τον Ολυμπιακό πέρυσι.

Διαβάστε την και θα καταλάβετε πως παρά τα τρομερά του προσόντα ο άνθρωπος δεν ήταν ποδοσφαιριστής. Δηλαδή δεν ζούσε ως αθλητής – απλά βγάζει από το ποδόσφαιρο χρήματα που του επιτρέπουν να κάνει άλλα πολλά και για τον ίδιο πιο ενδιαφέροντα. Να γνωρίζει πιτσιρίκες, να συμμετέχει σε βραδιές με τράπερ στον Ωρωπό, να γυρνά σπίτι στις 4 τα χαράματα με διάφορους που δηλώνουν μάνατζερ – κρατάω όσα δέχεται. Για το ποινικό σκέλος της υπόθεσης ας αποφασίσει η δικαιοσύνη. Ακόμα ωστόσο κι αν στο τέλος ο ίδιος αθωωθεί, το κομμάτι της ιστορίας που δέχεται, μαρτυρά ότι ο τύπος είναι κακό συναπάντημα. Όχι απλά γιατί γυρνάει ή γιατί ξενυχτάει ή γιατί πίνει. Αλλά γιατί είναι φανερό πως το ποδόσφαιρο δεν είναι η προτεραιότητα του: η δικτύωσή του σε μόλις δυο χρόνια παρουσίας στην Ελλάδα ξεπερνά τη συνηθισμένη αναζήτηση καλοπέρασης. Κάθε μήνας περεταίρω παραμονής θα γιγάντωνε την υποψία ότι ετοιμάζεται να γίνει πρωταγωνιστής σε ακόμα χειρότερα. Τα τραβάει ο οργανισμός του.     

Όλα μοιάζουν μυστήριο

Η ιστορία  του Σεμέδο είναι διδακτική και θλιβερή συγχρόνως. Θλιβερή ως ιστορία αυτοκαταστροφής. Διδακτική γιατί οι ελληνικές ομάδες και οι οπαδοί τους πρέπει να καταλάβουν πως στην εποχή που οι πληροφορίες τρέχουν ασταμάτητα δεν υπάρχουν κακοί δημοσιογράφοι που τάχα μου γράφουν υπερβολές για παίκτες: δεν υπάρχει δυστυχώς καπνός χωρίς φωτιά. Ο Πορτογάλος αμυντικός έχει προσόντα σπάνια. Και για όποιον αγαπά το ποδόσφαιρο προκαλεί θλίψη, όχι η μη εξέλιξη της καριέρας του, αλλά οι ίδιες οι επιλογές της ζωής του. Διότι όταν βγαίνεις με 16χρονες και 17χρονες, γυρνάς από τον Ωρωπό στις 4 το πρωί και οι παρέες σου είναι κάτι περίεργοι, προκαλείς τέτοια ανασφάλεια εντός της ομάδας σου εξαιτίας του τρόπου ζωής σου που εν τέλει καταστρέφεις την ηρεμία της. Οσο καλός κι αν είσαι στο γήπεδο κάθε σου εμφάνιση αντιμετωπίζεται ως μυστήριο. Δεν εξαρτάται από τις προπονήσεις σου, αλλά από το πόσο καλά τα πέρασες με την παρέα του τράπερ και της 17χρονης το προηγούμενο βράδυ.

Ασχημα προηγούμενα, λογικά επακόλουθα

Δυστυχώς συνήθως όσα λέγονται για τους παίκτες είναι αλήθεια – κυρίως τα άσχημα. Τα κατορθώματα των τελευταίων «τρελών» που πέρασαν από την Ελλάδα το αποδεικνύουν. Ο Μολό ήρθε στον ΠΑΟ με τη φήμη «τρελού»: την πρώτη φορά που ο Δώνης τον άφησε εκτός αποστολής έσπασε τον πίνακα των ανακοινώσεων – έμεινε για μήνες εκτός ομάδας. Ο Βράνιες στο προηγούμενο πέρασμά του από την ΑΕΚ πήγε στο Σεράγιεβο και δεν ξαναγύρισε αφήνοντας την ΑΕΚ να τον περιμένει, ενώ διεκδικούσε μέσω των play off εισιτήριο για τα προκριματικά του Τσάμπιονς λιγκ. Ο Γουάρντα, τρομερός πρωταγωνιστής σε απίθανες ιστορίες και στην Αίγυπτο και στην Πορτογαλία, κατέληξε χθες να βρει καταφύγιο στην Κύπρο και στην Ανόρθωση φεύγοντας νύχτα από δω. Η περίπτωση του Σεμέδο ήταν μάλλον αυτή που σε κάνει να κατανοείς περισσότερο ότι στην αυτοκαταστροφή δεν υπάρχει φρένο. Δυστυχώς τραβάει τους μπελάδες σαν μαγνήτης.

Κινήσεις που μαρτυρούσαν ανησυχία

Ομολογώ ότι όταν τον έθεσαν στον Ολυμπιακό εκτός ευρωπαϊκής λίστας δυσκολευόμουν να κατανοήσω ποιο ήταν το κέρδος: εν τέλει αποδείχτηκε ότι ο Ολυμπιακός, με αυτόν που είναι ακόμα στα χαρτιά ο καλύτερος αμυντικός του, παίζει μόνο άμυνα καιρό τώρα. Ολες οι κινήσεις του Ολυμπιακού μαρτυρούν ότι ο Σεμέδο ανησυχούσε την ομάδα περισσότερο από όσο την βοηθούσε.

Η διοίκηση και ο προπονητής της ομάδας τον έβγαλαν εκτός ευρωπαϊκής λίστας μετά τη ρεβάνς με τη Λουντογκόρετς, παρόλο που γνώριζαν πως μια τέτοια εξέλιξη μειώνει τις πιθανότητες να μείνει ψηλά η τιμή του στο μεταγραφικό παζάρι: αποδείχτηκε πως ο Ολυμπιακός φοβόταν τη συμπεριφορά του παίκτη και την πιθανότητα εξαιτίας αυτής να τον χάσει από κάποιο από τα ματς με τη Σλόβαν - για μια μεγάλη ομάδα όπως ο Ολυμπιακός δεν είναι όλα χρήματα. Η απόκτηση του Παπασταθόπουλου πέρυσι τον Ιανουάριο  δεν έγινε τυχαία: έψαξαν ένα σοβαρό επαγγελματία ως αντίβαρο στην τρέλα του Πορτογάλου. Η προσπάθεια του Ολυμπιακού να αποκτήσει τον Κώστα Μανωλά τώρα ήταν επιβεβλημένη – άλλο αν δεν ολοκληρώθηκε γιατί η Νάπολι δεν ενέδωσε στον πειρασμό της πώλησής του. Κυρίως όμως δείχνει το πόσο ο Ολυμπιακός ανησυχούσε για το Σεμέδο η άρνηση προτάσεων που υπήρχαν για τον Σισέ και τον Μπα. Ακόμα και η απόκτηση του νεαρού ταλαντούχου Γάλλου Ετιέν Κινκουέ από την Ιντερ είναι μια σωστή κίνηση: ο Ολυμπιακός ήθελε να έχει τον αριθμό των κεντρικών αμυντικών που του είναι απαραίτητος και θα δούμε τι θα κάνει ο Μαρτίνς με αυτούς που έχει. Θα του είναι δύσκολο να φτιάξει μια καλή άμυνα χωρίς το Σεμέδο. Αλλά ακόμα κι αυτό είναι ευκολότερο από το να έχεις το Σεμέδο και να πρέπει να δουλέψεις μαζί του. Να δουλέψεις δηλαδή με κάποιον που δεν ξέρεις τι δουλειά κάνει.

Ένα γκολ σε έξι ματς

Ο Πορτογάλος έχει προσόντα που σπάνια βρίσκεις. Δεν φοβάται να βγει πρώτος στη μπάλα και στις καλές του μέρες δεν «βλέπει» κανένα φορ. Η απόκτησή του το καλοκαίρι του 2019 έδωσε στον Ολυμπιακό τρεις καλοκαιρινές προκρίσεις: η άμυνα της ομάδας του Μαρτίνς βελτιώθηκε εντυπωσιακά – ο Ολυμπιακός είχε δεχτεί ένα γκολ σε έξι ματς. Δίπλα στο Σεμέδο έγιναν καλύτεροι όλοι: ας θυμηθούμε πόσο βελτιώθηκε ο Μπα χάρη στη δική του παρουσία. Λίγες μέρες πριν ήταν στην προεπιλογή της Εθνικής Πορτογαλίας: ο Φερνάντο Σάντος δεν τον πήρε στην αποστολή του Euro, αλλά δεν τον ξεχνά ποτέ, αφού αμυντικοί με το δικό του ηγετικό παράστημα είναι λίγοι. Αλλά όλα αυτά συμβαίνουν όταν έχει το μυαλό του στο ποδόσφαιρο και δυστυχώς όπως αποδεικνύεται στη δική του περίπτωση η προσαρμογή του στην πόλη που ζει οδηγεί στα χειρότερα: όσο πιο πολύ δικτυωνόταν και χαιρόταν την παρουσία του εδώ, τόσο χειρότερος αγωνιστικά γινόταν. Η μόνη περίπτωση αυτός να κάνει καριέρα είναι ν αλλάζει ομάδα στο εξάμηνο. Το χειρότερο δεν είναι η σύλληψη: είναι ότι μόλις το βράδυ της Κυριακής κυκλοφόρησε η είδηση πως κάποια κοπέλα κατήγγειλε ξένο ποδοσφαιριστή το μυαλό όλων πήγε σε αυτόν. Ενας αιώνιος ύποπτος είναι για μια ομάδα βαρύ φορτίο. Ασήκωτο.   

Πάει στο πουθενά

Μια ομάδα μπορεί να ζήσει με ένα παίκτη με σκαμπανεβάσματα: υπάρχουν τέτοιοι πολλοί. Δεν μπορεί όμως να έχει στις τάξεις της ένα παίκτη, που ενώ μπορεί να σου δώσει πολλά και σε συνηθίζει να τα περιμένεις, δεν γίνεται να σου εγγυηθεί λίγη σοβαρότητα εξαιτίας του χαρακτήρα του. Το ότι για δικούς του λόγους καταστρέφει όσα έφτιαξε είναι πρόβλημα του. Αλλά το πρόβλημα της ομάδας είναι ότι αρχίζει να βλέπει το κάθε λάθος του ως απόδειξη έλλειψης υπευθυνότητας: είναι να απορείς πως ο Σεμέδο δεν τους τρέλανε στον Ολυμπιακό όλους.

Ας θυμόμαστε την περίπτωση του ως απόδειξη πως η ιδιωτική ζωή των ποδοσφαιριστών είναι εξίσου σημαντική όσο και τα προσόντα τους, η τακτική τους παιδεία, η ικανότητα τους να συνυπάρχουν με άλλους. Το αν κάποιος είναι καλό παιδί ή τρελόπαιδο, το αν είναι μικροπαντρεμένος ή τρεις φορές χωρισμένος, το αν τσακώνεται με όλο τον κόσμο ή είναι βαθιά θρησκευόμενος δεν είναι ασήμαντα πράγματα: είναι πιο σημαντικά από τις οδηγίες του προπονητή στα αποδυτήρια. Ο Σεμέδο ήταν συχνά η χαρά των αποδυτηρίων. Το κακό ήταν ότι έπρεπε να βγει από αυτά και κανείς δεν ήξερε που θα τον έβγαζε ο δρόμος. Αν και η διαδρομή του μοιάζει προδιαγεγραμμένη: διαρκώς βαδίζει στο πουθενά…