Τον περασμένο Αύγουστο, όταν ξεκινούσε η ποδοσφαιρική σεζόν, κι ο Παναθηναϊκός κέρδιζε το ένα παιχνίδι μετά το άλλο, πολλοί υπογράμμιζαν ότι η εξαιρετική του έναρξη οφειλόταν στο γεγονός ότι ομάδα του έχει αλλάξει λίγο σε σχέση με την προηγούμενη σεζόν. Η παρατήρηση ήταν ορθότατη.

Η ομάδα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς, που την προηγούμενη χρονιά απέκτησε την πρέπουσα λειτουργικότητα μετά πρώτο γύρο, ήταν σαφώς πιο δεμένη από τον Ολυμπιακό, την ΑΕΚ αλλά και τον ΠΑΟΚ που το καλοκαίρι άλλαξαν πολύ. Κατά τη γνώμη μου ωστόσο το καλό ξεκίνημα του Παναθηναϊκού είχε να κάνει και με κάτι άλλο: αντίθετα από όλους τους υπόλοιπους, οι Πράσινοι δεν υπήρξαν πρωταγωνιστές σε καμιά συζήτηση από αυτές που μπορεί να προκαλέσουν μεγάλα προβλήματα σε ομάδες όταν φουντώσουν. Ο αποκλεισμός από την Σλάβια Πράγας στο UEFA Conference League, το μοναδικό δηλαδή άσχημο αποτέλεσμα του Παναθηναϊκού στο ξεκίνημα της σεζόν, είχε αποδοθεί κυρίως στην διαιτησία και δεν είχε προκαλέσει τον παραμικρό προβληματισμό, την ώρα που στον ΠΑΟΚ πχ, που επίσης είχε αποκλειστεί αμέσως στην ίδια διοργάνωση, γκρινιάζανε όλοι! Στον Παναθηναϊκό δεν υπήρχε η παραμικρή γκρίνια κυρίως γιατί όλοι καταλάβαιναν πως κάθε συζήτηση μπορεί να είναι διαβρωτική: σε τελική ανάλυση όλοι έβλεπαν ότι ο Γιοβάνοβιτς έχει βάλει στην ομάδα μία σειρά κάνοντας το καλύτερο δυνατό. Κι όμως το καλοκαίρι χρειαζόταν λίγη κριτική: η κριτική ποτέ δεν κάνει κακό. Ήδη από την βραδιά του αποκλεισμού από την Σλάβια είχε φανεί για παράδειγμα ότι το ρόστερ της ομάδας είναι σχετικά μικρό και ότι υπήρχε ανάγκη περισσότερων παικτών ειδικά στα χαφ και στη γραμμή της επίθεσης. Αν τότε είχαν γίνει αυτού του είδους οι επισημάνσεις, και υπήρχε λίγη πίεση στο Γιοβάνοβιτς, τα πράγματα σήμερα θα ήταν μάλλον καλύτερα.

Ολοι έχουν τραυματισμούς

Ακούω διαρκώς τον κόσμο του Παναθηναϊκού να επαναλαμβάνει ότι η έλλειψη λύσεων φάνηκε ειδικά μετά τους τραυματισμούς του Αϊτόρ και του Τρουιγιέ. Εγώ πιστεύω ότι η έλλειψη βάθους στον πάγκο της ομάδας ήταν φανερή ήδη από το καλοκαίρι: το είχα επισημάνει. Η επιλογή του Γιοβάνοβιτς να πορευτεί με ένα μικρό ρόστερ, αν και απολύτως κατανοητή, εντούτοις ήταν ευθύς εξαρχής ένα ρίσκο τεράστιο. Ο Παναθηναϊκός απέκτησε το καλοκαίρι εννέα παίκτες, ενώ έχασε τον Γκατσινοβιτς, τον Βιγιαφάνιες και τον Βελεθ που ήταν βασικοί, κι ενώ έφυγαν και παίκτες όπως ο Χατζηγιοβάνης, ο Μακέντα, ο Λούντκβιστ, ο Μαουρίσιο, ο Βιτάλ, που είχαν πάνω από 15 εμφανίσεις ο ένας την περασμένη σεζόν. Ηταν φανερό πως δυο - τρεις από αυτούς που αποκτήθηκαν αν δεν έβγαιναν,  θα υπήρχε πρόβλημα διότι η σεζόν είναι μεγάλη τα ντέρμπι πολλά και σε μια τέτοια σεζόν δεν υπήρχε περίπτωση να μην προέκυπταν και τραυματισμοί. Η ΑΕΚ έχασε για πάνω από ένα μήνα τον Γκατσίνοβιτς, για πάνω από τρεις τους Τζούμπερ, Ελίασον και Μοχαμαντί, ενώ για ένα σημαντικό διάστημα της έλειψε ο τερματοφύλακας Στάνκοβιτς, αλλά και ο Γιόνσον. Ο Ολυμπιακός δεν είχε από τον Ιούλιο μέχρι τον Δεκέμβριο τον Φορτούνη, έχασε για σειρά αγώνων τους Παπασταθόπουλο, Σισέ και Μπα, έχει τον Γκάρι Ροντρίγκες που συχνά πυκνά ταλαιπωρείται και το τελευταίο τρίμηνο δεν είχε και τον Βαλμπουενά, που τα προηγούμενα χρόνια έμοιαζε βιονικός. Ο δε ΠΑΟΚ, μόνο στο ματς κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό που κέρδισε, είχε έξι απουσίες.

Ακριβοί οι Αϊτόρ  

Η ατυχία του Παναθηναϊκού δεν είναι ότι έχασε από ρήξεις χιαστών δύο παίκτες - όλοι οι αντίπαλοι του έχουν χάσει πολλούς περισσότερους για διαστήματα της περιόδου, ενώ ο ΠΑΟ παίκτες με συνεχή μυϊκά προβλήματα έχει ελάχιστους – απόδειξη ότι γίνεται καλή δουλειά στην προπόνηση και στις αποθεραπείες. Η ατυχία του Παναθηναϊκού είναι ότι μεταξύ των δύο που έχασε, ο ένας ήταν ο Αϊτόρ - πιθανότατα ο καλύτερός του παίκτης. Ακούω διάφορους που λένε ότι με δεδομένη την απουσία του Ισπανού από τον Οκτώβριο, ο Παναθηναϊκός έπρεπε να έχει βρει τον αντικαταστάτη του πολύ νωρίς και να τον έχει εντάξει στην ομάδα από την πρώτη μέρα του Ιανουαρίου. Ωραία είναι αυτά, αλλά είναι εύκολα μόνο στα λόγια. Τον Ιανουάριο, μια ομάδα που έχει έναν ποδοσφαιριστής σαν τον Αϊτόρ πολύ δύσκολα το πουλάει. Αν τον πουλήσει, θα τον πουλήσει πολύ ακριβά. Για τον Αντούνα πχ οι Μεξικάνοι ήθελαν 7 εκατ ευρώ.

Στον Γιοβάνοβιτς γίνεται κριτική γιατί ασχολείται με τα χρήματα που κοστίζει ένας ποδοσφαιριστής ενώ θα τα πληρώσει ο Γιάννης Αλαφούζος. Το πράγμα δεν είναι έτσι απλό: ο Γιοβάνοβιτς, αποφασίζοντας ο ίδιος ποιος θα έρθει στον Παναθηναϊκό, πρέπει να λαμβάνει υπόψιν του ακόμα και τα χρήματα του συμβολαίου που θα πάρει ο νεοφερμένος, ώστε να μην προκύψουν αναταραχές στα αποδυτήρια. Το τελευταίο που χρειάζεται ο Παναθηναϊκός είναι να εμφανιστεί ένας Μεσσίας που θα παίρνει δύο εκατομμύρια το χρόνο κι όλοι θα του δίνουν την μπάλα για να δικαιολογήσει το συμβόλαιο του.

Ξέρει τι θέλει, αλλά…

Θα μπορούσε ο ΠΑΟ να έχει ολοκληρώσει νωρίτερα τις μεταγραφές του; Δύσκολα – η απόδειξη είναι ότι καμία ελληνική ομάδα δεν το έχει κάνει, ενώ πολλές ψάχνουν παίκτες. Οι παίκτες που έρχονται στις ελληνικές ομάδες τον Ιανουάριο είναι κάποιοι που δεν αντέχουν άλλο να αγωνίζονται στις ομάδες που βρίσκονται και χρησιμοποιούν το μεταγραφικό παράθυρο ως διέξοδο απόδρασης. Συνήθως έρχονται στην Ελλάδα ως δανεικοί, γιατί στην ομάδα που αγωνίζονται περίσσευαν. Υπάρχει και μία δεύτερη κατηγορία: οι Λατινοαμερικάνοι - μόνο που στα λατινοαμερικανικά πρωταθλήματα η σεζόν μόλις έχει ολοκληρωθεί κι ο Γιοβάνοβιτς ήθελε παίκτες έτοιμους, όχι κάποιους που θα χρειαστούν ένα μήνα προετοιμασία, για να βοηθήσουν. Η πιθανότητα να έβρισκε κάποιους που θα μπορούσαν να αποκτηθούν την πρώτη βδομάδα των μεταγραφών και που θα έμπαιναν στο γήπεδο και θα χαλούσαν κόσμο είναι υπαρκτή μεν, πλην όμως αυτά γίνονται μόνο στις ποδοσφαιρικές ιστορίες του περιοδικού Αγόρι.

Για να πάρεις ένα καλό δανεικό πρέπει να κάνεις υπομονή. Πέρυσι ο Παναθηναϊκός για να αποκτήσει τον Γκατσίνοβιτς περίμενε την τελευταία μέρα των μεταγραφών του – ο Σέρβος ήταν η μοναδική προσθήκη που έκανε.

Είναι βέβαιο ότι ο Γιοβάνοβιτς ξέρει τι θέλει, αλλά το παζάρι του Ιανουαρίου είναι δύσκολο. Και υπάρχει και κάτι ακόμα ο προπονητής του ΠΑΟ δεν θα μπορούσε ποτέ να βασιστεί σε ποδοσφαιριστές που θα αποκτηθούν τώρα για να βγάλει η ομάδα του το δύσκολο πρόγραμμα του Ιανουαρίου. Κάθε νεοφερμένος για να βοηθήσει, χρειάζεται τουλάχιστον 15 με 20 μέρες προσαρμογής: συνέβη πέρσι και με τον Γκατσινοβιτς. Κανείς από τους νεοφερμένους δεν θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά στην Τούμπα πχ. Ο Γιοβάνοβιτς αυτό το γνωρίζει γι’ αυτό και φρόντισε να δώσει περισσότερο χρόνο συμμετοχής σε παιδιά που τα προετοίμαζε καιρό για να παίξουν περισσότερο: ο Ιωαννίδης και κυρίως ο  Βαγιάννιδης είναι χαρακτηριστικές περιπτώσεις. Το κακό για τον Παναθηναϊκό είναι ότι άλλοι σαν αυτούς δεν υπήρχαν, ενώ κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να υπάρχουν: εννοώ πως θα έπρεπε το καλοκαίρι οι προσθήκες να ήταν περισσότερες. Αλλά δυστυχώς ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω: ο ΠΑΟ θα παλαίψει για το πρωτάθλημα κουβαλώντας τις δυσκολίες του.

Με ή χωρίς μεταγραφές

Ο Γιοβάνοβιτς και να ήθελε δεν θα μπορούσε να έχει αγοράσει τρεις παίκτες την πρώτη εβδομάδα του Γενάρη: δεν υπάρχουν περιπτώσεις παικτών που πωλούνται τον Δεκέμβρη, ούτε και ελεύθεροι κυκλοφορούν. Το λάθος του ήταν ότι το καλοκαίρι απέρριψε τον Φερνάντες, τον Φεν Φερτ, και τον Σάσα γιατί δεν ήθελε παίκτες που να του περισσεύουν: όλοι θα του ήταν χρήσιμοι.  Ωστόσο το μεγάλο πρόβλημα την δεδομένη στιγμή για τον Παναθηναϊκό δεν είναι ότι δεν έχουν ολοκληρωθεί οι μεταγραφές του: καμίας ομάδας οι μεταγραφές δεν έχουν ολοκληρωθεί. Το πρόβλημα είναι ότι ο προπονητής του αρχίζει να βρίσκεται στο κέντρο διαφόρων ενοχλητικών συζητήσεων. Κυκλοφορεί πχ ολοένα και περισσότερο ότι ο Γιοβάνοβιτς φταίει γιατί δεν έχουν γίνει γρήγορα μεταγραφές,  ότι ο ΠΑΟ πληρώνει την έλλειψη τεχνικού διευθυντή, ότι η αναβλητικότητα του προπονητή του οφείλεται για τις «τρύπες» στο ρόστερ κτλ κτλ. Δε λέω ότι ο Σέρβος είναι άμοιρος ευθυνών - υπογραμμίζω όμως ότι αυτού του είδους οι συζητήσεις μόνο κακό μπορεί να κάνουν στον Παναθηναϊκό. Κυρίως γιατί ο Παναθηναϊκός που βλέπουμε είναι αποκλειστικά έργο του Γιοβάνοβιτς και σχεδόν κανενός άλλου. Κι αν αρχίσει να γίνεται θέμα συζήτησης ο προπονητής του το πρόβλημα της ομάδας θα μεγαλώσει. Με ή χωρίς μεταγραφές.