Η οπαδική τρέλα μου αρέσει, όπως τα περισσότερα πράγματα, που δεν έχω. Καμιά φορά κάνω κι εγώ τον οπαδό, στις παρέες μου και με τους φίλους μου, προσπαθώντας να νοιώσω λίγο αυτό το ντελίριο παραφροσύνης, που σου επιτρέπει να φέρνεις την πραγματικότητα στα μέτρα σου, αλλά σπανίως τα καταφέρνω. Είμαι κακός ηθοποιός και μάλλον λογικός άνθρωπος, παρόλο που οι φίλοι μου διαφωνούν. Γιατί αυτές οι αυτοκριτικές εξομολογήσεις; Γιατί γελάω από χθες με το δεύτερο μέρος αυτής της ιστορίας του Βράνιες, που ενώ δεν έχει καμία πρωτοτυπία είναι ωραία γιατί μας επιτρέπει να καταλάβουμε τη λατρεία των οπαδών, (όλων των οπαδών…), για το αγαπημένο πλέον φαγητό της χώρας: το σανό.    

Μια πανεύκολη πρόβλεψη

Όταν έγινε η ανταρσία του Βράνιες, πριν λίγες μέρες, είχα χρησιμοποιήσει την ιστορία για να κάνω μια απλή λογική επισήμανση, ότι δηλαδή οι ελληνικές ομάδες (και όχι μόνο…), όταν έχουν να κάνουν με ένα ποδοσφαιριστή που βρίσκει μια πρόταση που τον ενδιαφέρει μπορούν ή να του κάνουν ένα νέο συμβόλαιο (σαν αυτό που βρήκε…) ή να τον πουλήσουν. Δεν πρόκειται για καμία τρομερή παρατήρηση – την είχα κάνει απλά για να υπενθυμίσω ότι η όποια δύναμη των ΠΑΕ δεν υπάρχει πια, ότι οι παίκτες λειτουργούν σαν επιχειρήσεις συνεργαζόμενες με τις ομάδες κι ότι τα συμβόλαια υπάρχουν πια μόνο για να προστατεύουν τους ίδιους και όχι τις ΠΑΕ. Είχα φέρει και κάποια πρόσφατα παραδείγματα – τον Ντιντάκ, τον Ζέκα, τον Μπεργκ, τον Μιλιβόγεβιτς, τον Ιντέγιε κτλ. Είχα υπενθυμίσει πως όλοι αυτοί έφυγαν και πως κερδισμένες δεν ήταν οι ομάδες που μαζί τους καυγάδιζαν, αλλά αυτές που πήραν όσα πιο πολλά χρήματα μπορούσαν. Όλα αυτά τα έγραψα με τη βεβαιότητα ότι ο Βράνιες, αν μείνει στην ΑΕΚ θα συνεχίσει να καυγαδίζει με όλο τον κόσμο. Δεν έχω μαγικές σφαίρες για να βλέπω τι θα συμβεί, αλλά ξέρω καλά τους ποδοσφαιριστές και πως λειτουργούν. Η πρόβλεψη ήταν πανεύκολη.

Οι εισαγγελείς ρωτάνε

Απέναντι σε όλα αυτά που είναι και λογικά και αυτονόητα είχαν μεγάλη πλάκα τα σχόλια των οπαδών της ΑΕΚ-   αναφέρομαι σε αυτούς, αλλά όλοι, νομίζω, τα ίδια θα έλεγαν. Ο Βράνιες, όταν έχει το μυαλό του στο γήπεδο, είναι ένας καλός ποδοσφαιριστής και όλοι θέλουν οι ομάδες τους να έχουν καλούς ποδοσφαιριστές. Θα ήταν λογικό κάποιοι να έγραφαν ότι, αν η ΑΕΚ τον χρειάζεται, πρέπει να του δώσει τα παραπάνω χρήματα που διεκδικεί – έστω χωρίς να το δημοσιοποιήσει. Θα ήταν πιο λογικό να προβληματιζόντουσαν για το αν η ΠΑΕ μπορεί να στήσει γύρω του μια δημοπρασία, που να ανεβάσει την τιμή πώλησής του. Δεκτό ως παρατήρηση θα ήταν να πει κάποιος ότι αν ήταν ιδιοκτήτης της ΑΕΚ δεν θα τον πουλούσε, θα τον έβαζε να τρέχει τα χαράματα κτλ κτλ: ο κόσμος δεν γνωρίζει ότι αυτές οι πρακτικές δεν έχουν πλέον νόημα. Ωστόσο αντί για αυτά τα αυτονόητα τα σχόλια ήταν ολότελα διαφορετικά. Κάποιοι με εισαγγελικό ύφος μου ζητούσαν τι θα έκανα εγώ, λες και δεν έγραφα ότι θα τον πουλούσα ή ότι θα του έκανα ένα νέο συμβόλαιο. Αλλοι έγραφαν ότι αυτά που λέω τα λέει ο Μαρινάκης, λες και τον ξέρουν προσωπικά. Αλλοι ότι αυτά που έγραφα είναι προπαγανδιστικά – καλούσαν μάλιστα τον κόσμο να κλείσει τα αυτιά στα «παπαγαλάκια». Την μεγαλύτερη πλάκα ωστόσο την είχαν όσοι πίστευαν πως δεν έγινε και τίποτα, πως το θέμα το φουσκώνουν όσοι θέλουν να κάνουν κακό στην ομάδα, πως πίσω από όλα υπάρχει μια πλεκτάνη και πως στο τέλος ο παίκτης θα γυρίσει μετανοιωμένος και θα παίξει μπαλλάρα - μέχρι το καλοκαίρι τουλάχιστον. Και μετά ήρθε, ως συνήθως, το τρένο της πραγματικότητας και καταπλάκωσε κάθε αυταπάτη και κάθε φαντασίωση.

Τίποτα απολύτως δεν άλλαξε

Φυσικά δεν φταίνε οι οπαδοί αν έχουν χάσει τον μπούσουλα και βλέπουν παντού φαντάσματα, πιστεύοντας πως δεν υπάρχουν κακές ιστορίες, αλλά μόνο κακοί δημοσιογράφοι που τις προβάλουν. Αν διαβάσετε σήμερα τι έχει γραφτεί μετά την ανόρεχτη επιστροφή του Βράνιες σε εφημερίδες και ιστοσελίδες θα κλαίτε από τα γέλια! Ο Βράνιες περιγράφεται σαν ένας άγιος που γύρισε μετανοιωμένος και έτοιμος, αν χρειαστεί, να αυτομαστιγωθεί για να ζητήσει συγχώρεση. Ο Χιμένεθ είναι ο καλός πατέρας που δέχτηκε στην στοργική του αγκαλιά τον άσωτο υιό, έτοιμος να θυσιάσει για χάρη του το μόσχο τον σιτευτό. Ο Μελισσανίδης είναι ο σούπερ ήρωας, που του έτριξε τα δόντια και τον έκανε να πέσει στα γόνατα. Οι συμπαίκτες του Βράνιες ήταν όλοι χαρούμενοι για την επιστροφή του – θα έκαναν και πάρτι. Και να μην το ξεχάσω: υπήρξαν και δημοσιογράφοι, αλλά κυρίως απλοί αγαπησιάρηδες οπαδοί που αυτά τα πίστεψαν και που στην ΠΑΕ έδωσαν θερμά συγχαρητήρια για τον χειρισμό του θέματος, γιατί δεν πέρασε αυτό που ήθελε ο παίκτης, αλλά και γιατί ο παίκτης στην ομάδα θα συνεχίσει και θα δώσει τα πάντα. Και μετά από όλα αυτά φτάσαμε στα νέα επεισόδια του σήριαλ που είναι ακριβώς ίδια με τα πρώτα: τίποτα δεν άλλαξε, κι ο Βράνιες αν δεν πάρει ένα νέο συμβόλαιο  θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να φύγει. Η μάλλον κάτι άλλαξε: αυτή τη φορά την πιθανότητα ο παίκτης να πέσει στα γόνατα και να τραγουδάει «συγνώμη συγνώμη για όλα αυτά συγνώμη», την πιστεύουν λιγότεροι. Και να τον δουν να το κάνει, που λέει ο λόγος, πάλι θα έχουν στο μυαλό τους ότι εντός ολίγου κάποιο νέο καυγά θα σκαρώσει. Όχι γιατί είναι τρελός, αλλά γιατί θέλει χρήματα περισσότερα.

Ενας υπέροχος κόσμος

Στον ωραίο κόσμο των οπαδών οι παίκτες είναι όλοι καταπληκτικά παιδιά και αγαπάνε παθολογικά την ομάδα. Μπορεί να είναι λίγο τρελά, αλλά ποια παιδιά δεν είναι; Οι προπονητές είναι όλοι σοφοί, δίκαιοι και εργατικοί, όταν κερδίζουν και υπεύθυνοι για τις ήττες όταν δεν κερδίζουν. Οι πρόεδροι είναι πρώτοι μάγκες όταν βάζουν λεφτά ή όταν ποικιλοτρόπως στήνουν τα ματς κι άχρηστοι, που πρέπει να φύγουν, όταν αυτά δεν τα κάνουν. Οι οπαδοί δυσκολεύονται να καταλάβουν ότι δε υπάρχει τίποτα άσπρο και τίποτα μαύρο στο ποδόσφαιρό μας, παρά μόνο ένα μουντό γκρίζο. Θα ήταν όλα καλύτερα αν οι δημοσιογράφοι περιέγραφαν την πραγματικότητα, αλλά οι δημοσιογράφοι προτιμούν να περιγράφουν την πραγματικότητα των οπαδών, συνήθως υπερθεματίζοντας: ό,τι προκύπτει είναι παραμύθια που τουλάχιστον έχουν πλάκα. Χθες ο Μανόλο Χιμένεθ ήταν ο καλός πατερούλης, που με τον κοπανατζή Βράνιες έκανε αστεία, σήμερα είναι ο σκληρός και δίκαιος διοικητής, που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του, αύριο θα είναι πάλι ένας στοργικός άνθρωπος που θα δεχτεί τη συγνώμη του ή ένας κέρβερος που θα του πει «για μένα τελείωσες»: οι χαρακτήρες διαμορφώνονται ανάλογα με το σενάριο. Μόνο που η ρημάδα η πραγματικότητα είναι μια και μόνη: ο Βράνιες θέλει χρήματα. Η του τα δίνεις ή τον πουλάς. Η τον κρατάς και τσακώνεται κάθε τόσο με όλο τον κόσμο και σε κάνει να τον υποπτεύεσαι σε κάθε του λάθος, αν τυχόν τον βάλεις να παίξει. Όλα τα άλλα είναι σανό. Εύπεπτο και για αυτό και σε μεγάλες δόσεις.