Αυτή την αγωνιστική, σαράντα χιλιάδες οπαδοί της ΑΕΚ πήγαν στο ΟΑΚΑ για να είναι οι παρόντες σε μια βραδιά – γιορτής, την βραδιά που η Ενωση θα κέρδιζε επιτέλους τον Ολυμπιακό μετά από τρία ολόκληρα χρόνια. Ηταν επίσης η αγωνιστική που οι οπαδοί του ΠΑΟΚ περίμεναν πως μια ισοπαλία στο ντέρμπι του ΟΑΚΑ θα έδινε τη δυνατότητα στον ΠΑΟΚ να πλησιάσει την κορυφή, αφού ο Ατρόμητος, που ο ΠΑΟΚ είχε μπροστά του, έμοιαζε χαμηλό εμπόδιο. Τελικά οι οπαδοί του ΠΑΟΚ βλέπουν τον Ολυμπιακό επτά βαθμούς μπροστά μετά την ήττα της ομάδας του Λουτσέσκου στο Περιστέρι. Ενώ στο πάρτι της ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ οι οπαδοί της Ενωσης είδαν τον Ολυμπιακό να βάζει τρία γκολ. Μόνη παρηγοριά ότι στο προηγούμενο πέρασμα του από εκεί ο Ολυμπιακός είχε βάλει στην ΑΕΚ πέντε. Παραδόξως παραλίγο να το κάνει κι εχθές κι ας μην έμοιαζε να επιδιώκει κάτι πιο πολύ από μια νίκη.

Περπατώντας κι όχι τρέχοντας

Εβλεπα το ντέρμπι του ΟΑΚΑ και σκεφτόμουν πως ο Ολυμπιακός φέτος είναι σαν να σκέφτεται πως αφού τα δυο προηγούμενα χρόνια πήρε το πρωτάθλημα τρέχοντας, θα χει πλάκα φέτος να το πάρει εξίσου εύκολα περπατώντας. Και στο ΟΑΚΑ η απόδοσή του δεν ήταν ακριβώς η καλύτερη, (και δύσκολα θα είναι όσο οι τακτικές επιλογές του Πέδρο Μαρτίνς είναι αυτές που βλέπουμε), αλλά η νοοτροπία του είναι αξιοζήλευτη: το να κερδίζεις ένα ντέρμπι βάζοντας τρία γκολ χωρίς να είσαι εντυπωσιακά καλύτερος είναι δύσκολο – το να το κάνεις απέναντι σε ένα αντίπαλο που έδωσε και την ψυχή του σε γεμίζει αυτοπεποίθηση.

Ο Ολυμπιακός έδειξε ότι πάλι η έκβαση του πρωταθλήματος εξαρτάται από τον ίδιο και μόνο: αν το χάσει θα το χάσει μόνος του, αν το κερδίσει θα χει κάνει τη δουλειά του. Σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγει κανείς, όχι γιατί η ομάδα του Μαρτίνς στη βαθμολογία προηγείται ήδη πολύ από διώκτες του, (που μοιάζουν πάλι ανεπαρκείς), αλλά γιατί όλα τα ματς εξαρτιόνται από την συγκέντρωσή του και την προετοιμασία του, περισσότερο και από την απόδοσή του. Για την ακρίβεια του αρκεί κάθε φορά η καλή απόδοση κάποιων παικτών του. Ούτε καν όλων!

Προβλήματα και λύσεις

Η ΑΕΚ κι ο Ολυμπιακός έχουν στα μάτια μου διαφορετικές αρετές, αλλά ένα κοινό φέτος πρόβλημα: η άμυνα τους παίρνει περισσότερα ρίσκα από όσα η ομάδα σηκώνει.

Η άμυνα του Ολυμπιακού υποφέρει συχνά πυκνά για ένα απλό λόγο: γιατί η κάλυψή της, από δυο μόνο μέσους, είναι ανεπαρκής και οι κεντρικοί αμυντικοί ειδικά βλέπουν πολλούς κυνηγούς να φτάνουν απέναντι τους με καλές προϋποθέσεις. Χθες μεταξύ των καλύτερων του Ολυμπιακού είναι ο Λαλά και ο Ρέαμπτσουκ: αμύνθηκαν καλύτερα από τον Παπασταθόπουλο που οι οπαδοί της ΑΕΚ αποδοκίμαζαν κάθε φορά που ακουμπούσε τη μπάλα. Ο Σισέ, από τη μεριά του, μπορεί να ήταν και ο κορυφαίος του ματς. Όμως παρόλα αυτά ο Ολυμπιακός δέχτηκε δυο γκολ (από τον κακό του δαίμονα Αραούχο) γιατί η αδυναμία των μέσων του να κρατήσουν τη μπάλα επέτρεπε στην Ενωση να μπαίνει εύκολα στην περιοχή του: όταν αυτό συμβαίνει φαίνονται οι αδυναμίες του τερματοφύλακα Βατσλίκ στις εξόδους και ο αντίπαλος μπορεί να επιστρέψει ακόμα κι αν χάνει με 1-3 κι έχει γλυτώσει το 1-4 από τύχη και μόνο. Από την άλλη το πρόβλημα της ΑΕΚ στην άμυνα έχει να κάνει κατά βάση με τους παίκτες: χθες ο Ελ Αραμπί διαλύει τον Μισελέν, τρελαίνει τον Μήτογλου και εκμεταλλεύεται το λάθος του Μοχαμαντί που μοιάζει μάλιστα να περιμένει.

ΟΙ δυο διαφορές

Μεταξύ ωστόσο δυο ομάδων με ίδιο πρόβλημα υπάρχουν δυο διαφορές. Η πρώτη είναι ότι ο Ολυμπιακός μπορεί να χτυπήσει με αντεπιθέσεις μια ομάδα που θα τολμήσει να βγει μπροστά για να τον πιέσει: αν αμύνεται περιμένοντας λίγο πιο πολύ σε κάποια ματς (όπως το χθεσινό) ή σε κάποια κομμάτια κατά τη διάρκεια κάποιων παιγνιδιών του αυτό γίνεται στοχευμένα. Στην ΑΕΚ δεν υπάρχει κάτι τέτοιο γιατί όταν ο αντίπαλος κυκλοφορεί σωστά τη μπάλα είναι εύκολο και δεδομένο πως θα χτυπήσει τις ατομικές αδυναμίες. Η δεύτερη διαφορά είναι ότι το ρίσκο της παρουσίας του Αγκιμπού Καμαρά στην ενδεκάδα φέρνει και πράγματα: μπορεί εξαιτίας του να καταταλαιπωρούνται ο Μαντί Καμαρά και ο Εμβιλά, αλλά ο μικρός σκοράρει (το γκολ του 1-0 στο 2΄είναι υπέροχο) και συμμετέχει στο επιθετικό παιγνίδι κουβαλώντας την μπάλα - πράγμα που μασκαρεύει συχνά αδυναμίες στα εξτρέμ. Όλα αυτά η ΑΕΚ δεν τα έχει: χθες αναρωτιόμουν γιατί άλλαξε προπονητή και τι κέρδισε από την αλλαγή του. Και δεν έχει και τον Ελ Αραμπί (που κάνει πλάκα στους αμυντικούς της) και φυσικά τον Μαρτίνς. Που με το Μπουχαλάκη και τη μετατόπιση του Αγκιμπού Καμαρά στα αριστερά συμμαζεύει πολλά στη μεσαία γραμμή και για μια ακόμα φορά πιστώνεται την κίνηση ματ στο παιγνίδι κερδίζοντάς το με ελάχιστους αληθινά διακριθέντες και μολονότι η ομάδα του έχει κάνει δυο γκολ δώρο στον αντίπαλό της.

Βέβαια ο κόουτς πρέπει να προβληματιστεί για πολλά. Για τις αμυντικές αδυναμίες, τη δυσκολία στην κίνηση της μπάλας, την έλλειψη βοήθειας των νεοφερμένων εξτρέμ και φυσικά για τον Βατσλίκ για τον οποίο θα γράψω αναλυτικά. Αλλά παίρνοντας κεφάλι στη βαθμολογία  αυτός ο προβληματισμός είναι ευκολότερος: για τον Γιαννίκη το πράγμα θα ναι πιο δύσκολο και θα ναι καλό για αυτόν να χτίσει κάτι πάνω στο ζεστό χειροκρότημα των οπαδών της ΑΕΚ στο τέλος. Που, όμως, ήταν κυρίως για την προσπάθεια σε ένα ματς που αυτό που φάνηκε είναι πως για την ΑΕΚ μόνο η προσπάθεια δεν αρκεί.  

Ένα ροζ συννεφάκι στη Σαλονική  

Αυτή ήταν η χειρότερη αγωνιστική του ΠΑΟΚ και του Αρη από το ξεκίνημα. Οι ήττες τους από τον ουραγό Ατρόμητο και τον ΠΑΣ, στα μάτια μου, έχουν την ίδια αιτία: στη διακοπή του πρωταθλήματος τα λιβανιστήρια των ΜΜΕ της Θεσσαλονίκης διέλυσαν το μυαλό όλων. Είναι πάντα κακό για μια ομάδα να έχει μπροστά της διακοπή πρωταθλήματος μετά από μια ήττα της. Όταν αυτό συμβεί η ομάδα κουβαλάει συχνά πυκνά κάμποση μουρμούρα: οι παίκτες όταν χάνουν ένα παιγνίδι θέλουν να αγωνιστούν – αν είναι δυνατόν – αμέσως το άλλο πρωί. Όμως στην περίπτωση του ΠΑΟΚ και του Αρη αποδεικνύεται πως μερικές φορές είναι ακόμα χειρότερο μια διακοπή πρωταθλήματος να έρχεται μετά από μια περίοδο καλών εμφανίσεων (όπως στην περίπτωση του Αρη) ή μετά από μια νίκη σε σημαντικό ματς (όπως ήταν αυτή του ΠΑΟΚ στη Λεωφόρο). Αυτά προκαλούν στη διακοπή υπερβολικά καλά λόγια για αρετές και δυνατότητες: ειδικά στη Θεσσαλονίκη. Η ομάδα περιγράφεται ως κάτι εξαιρετικό και σπάνιο, ζει σε ένα ροζ συννεφάκι πιστεύοντας πως έλυσε τα προβλήματα της και χαλαρώνει.

Στη διακοπή διάβαζα υπερβολές για δυνατότητες, βεβαιότητες ότι «με μια δυο προσθήκες τον Ιανουάριο η ομάδα θα ανέβει επίπεδο» κι άλλα τέτοια εμπριμέ – τα διάβαζα και για τους δυο. Όταν ο ΠΑΟΚ και ο Αρης πείθονται πως αγγίζουν το εξαιρετικό, η αυτοκριτική πάει στην άκρη, και προκύπτει η ψευδαίσθηση πως υπάρχει μια συνταγή επιτυχίας που τη βρήκε ο Λουτσέσκου, ο Μάτζιος, ο Καρυπίδης κτλ. Και μετά έρχεται ο πολύ καλός ΠΑΣ του εξαιρετικού Ανδρέα Μεταξά και βάζει πέντε γκολ σε ένα Αρη μπερδεμένο στο μυαλό. Κι ο Ατρόμητος που με δυο γκολ του Κουλούρη βρίσκει την πρώτη νίκη του στο πρωτάθλημα κόντρα σε ένα ΠΑΟΚ που νόμιζε πως θα πάρει τρεις βαθμούς ξεκούραστα γιατί τον έπεισαν πως η νίκη στη Λεωφόρο «είναι από αυτές που δίνουν πρωτάθλημα».

Διαφορετικοί δρόμοι

Θέλω να πω κάτι και για τον ΠΑΣ και τον ΟΦΗ που κάνουν σπουδαίο πρωτάθλημα. Ο ΠΑΣ έχει την πιο σωστά δομημένη άμυνα του πρωταθλήματος: είναι το δώρο που του άφησε ο Γιαννίκης φεύγοντας. Εχει όμως κι ένα προπονητή όπως ο Μεταξάς που αγαπάει το επιθετικό ποδόσφαιρο περισσότερο από τον προκάτοχό του. Εχασε τον Κόντε, του πήρε λίγο χρόνο να επανασχεδιάσει την επίθεση, αλλά το έκανε: τίποτα δεν γίνεται τυχαία – αν ο Περέα, ο Μιλιτσεάνου, ο Σνάιντερ και ο Γκαρντόφσκι βρουν χώρους θα σε καταστρέψουν. Ο Νιόπλιας από την άλλη έκανε μια πραγματική εγχείρηση στον ΟΦΗ υπενθυμίζοντας στους παίκτες του την ξεχασμένη πέρυσι αξία της άμυνας. Η αλλαγή του ΟΦΗ ήρθε αργά και σταδιακά, αλλά με πολλή στόχευση. Αν πλέον κερδίζει ευκολότερα είναι γιατί πατάει καλύτερα: τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ο ΟΦΗ φέτος έδεσε καλύτερα στα μετόπισθεν, ο ΠΑΣ λύθηκε μεσοεπιθετικά. Οι δρόμοι για να φτιάξεις μια καλή ομάδα είναι πολλοί, Αρκεί να ξέρεις τι θες.