Για την επικράτηση του Καρίμ Μπενζεμά στην ψηφοφορία που γίνεται κάθε χρόνο για τη Χρυσή μπάλα δεν υπήρξε φέτος η παραμικρή αντίρρηση – το σημείωνα πριν δυο μέρες. Όμως αντιρρήσεις, και πολλές, υπήρξαν για την ανακήρυξη της Μάντσεστερ Σίτυ ως ομάδας της χρονιάς στην ίδια ψηφοφορία. Η Ρεάλ Μαδρίτης κέρδισε το Τσάμπιονς λιγκ και το πρωτάθλημα Ισπανίας. Πως γίνεται η Σίτυ να κερδίζει τον τίτλο της ομάδας της χρονιάς, αναρωτιούνται οι Ισπανοί. Και μαζί τους κι άλλοι πολλοί. 

Το πιο ωραίο μετά την βράβευση της Σίτυ το είπε ο Τίμπο Κουρτουά. «Οταν ακούσαμε ότι το σχετικό τρόπαιο το κέρδισε η Μάντσεστερ Σίτυ, εμείς οι παίκτες της Ρεάλ Μαδρίτης κοιταχτήκαμε και βάλαμε τα γέλια» δήλωσε. Με τον ίδιο τρόπο σχολίασαν την απόφαση και οι ισπανικές εφημερίδες. Το ότι το αποτέλεσμα της ψηφοφορία ήταν «για γέλια» κυκλοφόρησε ως σχόλιο σχεδόν παντού. Μόνο στην  Mundo Deportivo διάβασα ότι «ο Γκουαρντιόλα πήρε ένα ακόμα τίτλο από τη Ρεάλ», αλλά μετά τα τρία γκολ που δέχτηκε η Μπαρτσελόνα από την Βασίλισσα την Κυριακή δεν νομίζω πως με το βιτριολικό αυτό σχόλιο γέλασε κανείς. Αλλά να μην χαθούμε: η ερώτηση είναι αν άξιζε η Σίτυ τον σχετικό τίτλο.

Μεγάλωσε το εκλογικό σώμα   

Πρώτα από όλα να πω κάτι για την διαδικασία της ψηφοφορίας. Μετά τις τελευταίες γκρίνιες που υπήρξαν για διάφορες αποφάσεις που έχουν να κάνουν με την Χρυσή Μπάλα (κυρίως για νίκες του Κριστιάνο Ρονάλντο και του Μέσι σε χρονιές που θα μπορούσαν να κερδίσουν το τρόπαιο κι άλλοι…) το εκλογικό σώμα και η ίδια η διαδικασία άλλαξε. Tο France Football που έχει πάντα την εποπτεία της ψηφοφορίας μεγάλωσε πάρα πολύ τον αριθμό των εκλεκτόρων. Μέχρι το 2009 (όταν και είχε κερδίσει παμψηφεί ο Μέσι) ψήφιζαν περίπου 500 δημοσιογράφοι συνεργάτες του περιοδικού, φέτος ψήφισαν οι διπλάσιοι. Το περιοδικό μάλιστα παραχώρησε το δικαίωμα συμμετοχής στην ψηφοφορία και σε πρώην ποδοσφαιριστές, αλλά και προπονητές που κάνουν καριέρες σχολιαστών: η νίκη της Σίτυ ίσως να οφείλεται και στο ότι η αγγλική επιρροή μεγάλωσε – το καταλαβαίνεις και από το γεγονός ότι στην ψηφοφορία του καλύτερου της χρονιάς ήταν πολύ ψηλά ο Ντε Μπρόιν και ο Μανέ – και οι δυο οριακά πίσω από τον δεύτερο Λεβαντόφσκι. Η υποψία που έχω είναι ότι το γαλλικό περιοδικό μεγάλωσε το εκλογικό σώμα, ώστε να μειώσει την πιθανότητα για εκπλήξεις. Η ακόμα και για «πιλοτάρισμα» του αποτελέσματος. Και καλά έκανε. Πλην όμως πάντα η συντριπτική πλειοψηφία αυτών που ψηφίζουν είναι δημοσιογράφοι. Κι αυτό κατά τη γνώμη μου έχει τη σημασία του.

Πρώτη φορά ομάδα

Είναι η πρώτη φορά που ψηφίστηκε ομάδα της χρονιάς από το συγκεκριμένο εκλογικό σώμα: μέχρι πέρυσι εκτός από τον καλύτερο ποδοσφαιριστή της χρονιάς οι εκλέκτορες ψήφιζαν μόνο για τον καλύτερο τερματοφύλακα και για τον καλύτερο νέο παίκτη.

Γιατί ψήφισαν τη Μάντσεστερ Σίτυ; Ο προφανής λόγο είναι ότι οι δημοσιογράφοι και οι σχολιαστές εκτίμησαν την θεαματικότητα της σε σύγκριση με όλες τις υπόλοιπες ομάδες. Ισως και να θέλησαν να επιβραβεύσουν και τη συνέπεια του Πεπ Γκουαρντιόλα να παρουσιάζει ένα ποδόσφαιρο σταθερά παραγωγικό ανεξάρτητα από το αν και κατά πόσο αυτό φέρνει αποτελέσματα. Που για να είμαστε και δίκαιοι φέρνει και αποτελέσματα: η Σίτυ στην Αγγλία έχει πάρει του κόσμου τους τίτλους. Όμως οι ενστάσεις των Ισπανών είναι λογικές: η Ρεάλ κέρδισε το Τσάμπιονς λιγκ και σε αυτό ο Πεπ και πέρυσι απέτυχε. Μάλιστα η αποτυχία του  δεν είναι άσχετη από την επιτυχία της Ρεαλ: από αυτή αποκλείστηκε πέρσι στον ημιτελικό. Πως είναι δυνατόν αυτά να μην το λαμβάνει στα υπόψιν του όποιος ψηφίζει;   

Τα μυαλά που κουβαλούν

Η απάντηση στην απορία αυτή έχει να κάνει με το εκλογικό σώμα που ψηφίζει και τη δουλειά του. Από την απόφαση αυτή καταλαβαίνεις κυρίως τους σχολιαστές και τους αθλητικογράφους που είναι ποδοσφαιρόφιλοι κυρίως κατ’ επάγγελμα: κάμποσοι από δαύτους, αν δεν πληρώνονταν να βλέπουν και να γράφουν ή να μιλάνε για ποδόσφαιρο, αμφιβάλω αν θα πατούσαν πόδι σε γήπεδο να δουν ματς. Στα κριτήρια τους συνηθίζουν να προσθέτουν παραμέτρους ιδιαίτερα δικές τους. Στην περίπτωση της Σίτυ, πέρα από τη θεαματικότητα, μετράνε και τα πλούτη της από τη μια και από την άλλη το γεγονός ότι και φέτος συνεχίζει να κερδίζει στην Αγγλία και είναι αρκετά πιθανό να κατακτήσει πάλι το πρωτάθλημα.

Όλα αυτά δεν θα έπρεπε να επηρεάζουν την κρίση των ψηφοφόρων, διότι η ψήφος τους ζητειται, εν προκειμένω αποκλειστικά για το τι συνέβη στην περσινή σεζόν. Αλλά όταν ζεις μέσα στην επικαιρότητα και αυτή κυνηγάς αυτό είναι δύσκολο να συμβεί. Οι συγκεκριμένοι δεν θα ψήφιζαν τη Σίτυ μόνο αν η ψηφοφορία γινόταν πέρσι μετά τον αποκλεισμό της από τη Ρεαλ: μετά χάθηκαν όλοι στην ομορφιά και στη φασαρία των γκολ του Χάαλαντ. Δεν τους κατηγορώ. Η ετυμηγορία τους είναι ότι Ρεάλ ναι μεν κέρδισε τα πάντα, αλλά ως ομάδα τους φαίνεται πολύ τετράγωνη και ελάχιστα θεαματική. Κι έχει κι ένα προπονητή, τον Κάρλο Αντσελότι, που ανάθεμα κι αν οι μισοί από δαύτους έχουν καταλάβει γιατί είναι καλός. Ενώ ο Γκουαρντιόλα είναι καλός γιατί οι ομάδες του βάζουν πολλά γκολ κι ο ίδιος ξοδεύει σωστά τα χρήματα. Ειδικά τα χρήματα είναι το μαράζι των αθλητικογράφων και των σχολιαστών.

Το πραγματικά ιστορικό γεγονός

Σε όλα τα ποδοσφαιρικά βραβεία νομίζω το αποτέλεσμα εξαρτάται από το εκλογικό σώμα. Αν ψήφιζαν παίκτες και προπονητές το βραβείο της καλύτερης ομάδας θα το έπαιρνε η Ρεάλ Μαδρίτης γιατί για τους παίκτες και τους προπονητές ο καλύτερος είναι αυτός που κερδίζει και η Ρεάλ Μαδρίτης πέρυσι κέρδισε τα δυο σημαντικότερα τρόπαια που διεκδίκησε. Οι αθλητικογράφοι και οι σχολιαστές, προσπαθώντας να δείξουν πως βλέπουν κάτι πιο βαθύ και πως το γούστο τους δεν είναι τόσο απλό, ψήφισαν τη Σίτυ δείχνοντας πως δεν είναι όλα νίκες: μετράνε κι άλλα πράγματα. Και σε αυτή τους τη συμβολική κίνηση ωστόσο έκαναν λάθος. Διότι αν ήθελαν να αναδείξουν πως μετράνε πολλά άλλα, πέρα από το ποιος σηκώνει ένα τρόπαιο, θα πρεπε να ψηφίσουν την Λίβερπουλ. Που πέρυσι έδωσε όλα τα ματς που μπορεί να παίξει μια ομάδα σε ένα χρόνο παίζοντας τρεις τελικούς και διεκδικώντας ένα πρωτάθλημα μέχρι το τελευταίο λεπτό του.

Από όσα είδαμε στην περσινή σεζόν αυτό είναι κάτι που δεν είχε κάνει καμιά ομάδα ποτέ. Αυτό ήταν το πραγματικά ιστορικό γεγονός της περασμένης σεζόν για όποιον καταλαβαίνει. Οι αθλητικογράφοι συνήθως απλά καταγράφουν ή απλά εντυπωσιάζονται. Η κατανόηση είναι κάτι άλλο…