Το Σάββατο έγραφα σε αυτή εδώ τη σελίδα ότι ο Παναθηναϊκός θα πάρει το πρωτάθλημα στο μπάσκετ γιατί είναι πρακτικά αδύνατο να χάσει τρεις φορές με τον ίδιο τρόπο. Ο ΠΑΟ έπαιξε το ίδιο σοβαρό μπάσκετ που είχε παίξει και στα δυο προηγούμενα ματς στο ΣΕΦ, το μπάσκετ που ξέρει και διδάσκει ένας από τους καλύτερους προπονητές που έχουν έρθει ποτέ στην Ελλάδα. Ο Τσάβι Πασκουάλ φέτος έδωσε ένα αληθινό μάθημα σε όλους.

Στην Μπάρτσα

Το γεγονός ότι ο Πασκουάλ είναι τιμή που δουλεύει στην Ελλάδα το καταλαβαίνεις από το βιογραφικό του: αν κάποιος δεν είναι εξαιρετικός προπονητής δεν δουλεύει στην Μπαρτσελόνα, δεν κερδίζει τίτλους με την Μπαρτσελόνα και δεν μένει στην Μπαρτσελόνα οκτώ χρόνια. Δεν είναι δυνατόν να χαίρεσαι και να καμαρώνεις γιατί πέρυσι η Μπαρτσελόνα διάλεξε τον Γιώργο Μπαρτζώκα και να κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις ότι ο Πασκουάλ, που στη θέση του Μπαρτζώκα ρίζωσε, είναι καταπληκτική περίπτωση. Νομίζω, μάλιστα, ότι τα όσα είδαμε από τον Πασκουάλ φέτος είναι ελάχιστα σε σχέση με αυτά που πρέπει να περιμένουμε: διότι ο άνθρωπος είναι ένας από τους μεγαλύτερους δάσκαλους στην Ευρώπη – κυρίως σε ότι έχει να κάνει με την επίθεση. Την τρέλα για τον Πασκουάλ μου την έχει μεταδώσει χρόνια πριν ο Μάνος Μανουσέλης που μου έλεγε ότι είναι ο μόνος προπονητής στην Ευρώπη που στην επίθεση κινεί πέντε παίκτες. Για να με κάνει να το καταλάβω με έβαζε σε κάθε επίθεση της Μπαρτσελόνα να παρακολουθώ διαφορετικό παίκτη, χωρίς να κοιτάζω που είναι η μπάλα: είχε, ως συνήθως, δίκιο. Μερικές από τις επιθέσεις της Μπάρτσα ήταν χωρογραφίες. Αργά ή γρήγορα θα δούμε από αυτόν ανάλογα πράγματα και στην Ελλάδα. Αρκεί να υπάρχει υπομονή – πράγμα εδώ δύσκολο.  

Σκοράρει

Στους τελικούς του ΠΑΟ με τον Ολυμπιακό ο Πασκουάλ έδειξε κάτι σπουδαίο: πως δεν έχει σημασία πόσους πόντους σκοράρει μια ομάδα, αλλά πως το κάνει. Ο ΠΑΟ κέρδισε πανεύκολα το τελευταίο ματς πετυχαίνοντας εξήντα κάτι πόντους. Ηταν, όμως, το 70% από αυτούς,  πόντοι βγαλμένοι μέσα από δουλειά και συστήματα, διαβάσματα της αντίπαλης άμυνας, χτύπημα των αδύνατων σημείων της και δημιουργία – όλα αυτά βραχυκύκλωσαν το μυαλό των παικτών του Ολυμπιακού, που για να σκοράρουν έπρεπε ή να σουτάρουν από οκτώ μέτρα ή να έχουν εντυπωσιακή απόδοση στο ένας εναντίον ενός. Αυτή ήταν η απλή διαφορά – όλα τα άλλα είναι να χαμε να λέγαμε. Ο Ολυμπιακός έμεινε από τρόπους και από ιδέες. Ηταν μια ομάδα που δεν ήξερε τι να κάνει τη μπάλα, ζαλισμένη από το γεγονός ότι ο αντίπαλός της πάντα ήξερε τι να κάνει με αυτή.

Πρόοδος

Ελάχιστα από όσα έγιναν και στο πέμπτο, αλλά και στα προηγούμενα ματς των τελικών στην επίθεση του ΠΑΟ, ήταν ακατανόητα ή αποτελέσματα ηρωϊσμών. Η κακή διαχείριση της μπάλας  και η αστοχία στα τελευταία λεπτά των ματς που ο ΠΑΟ έχασε, δεν ήταν ευθύνη του προπονητή, αλλά είχαν να κάνουν αποκλειστικά με τους παίκτες. Η ουσία είναι ότι το πινακάκι του Πασκουάλ είχε πάντα το κατάλληλο σύστημα: αν ο Τζέιμς ή ο Μπουρούσης αστόχησαν εξ επαφής, ο τελευταίος που φταίει είναι ο Καταλανός. Ο ΠΑΟ σε όλα τα ματς έτρεξε γιατί ήθελε να τρέξει, σούταρε όταν έπρεπε, πήρε πόνους από όλους τους παίκτες, είχε διαφορετικούς πρωταγωνιστές και η ομάδα του δεν έμοιαζε εξαρτημένη από κανένα. Ο ΠΑΟ κέρδισε εύκολα την Κυριακή με τον Σίγκλετον να πετυχαίνει ένα καλάθι, ενώ σε προηγούμενα ματς είχαν μείνει σε ρηχά νερά επιθετικά ακόμα κι ο Μπουρούσης ή κι ο Ρίβερς: παρόλα αυτά ο ΠΑΟ πάντα οδηγούσε το σκορ έχοντας επιθετικό σχέδιο. Η πρόοδος του ΠΑΟ, σε σχέση με το τι ήταν, πριν τον αναλάβει ο σοφός Καταλανός υπήρξε αλματώδης. Σε μια χρονιά μάλιστα με απίστευτο στρες, ήττες σε τελευταία δευτερόλεπτά, κυνηγητό της τετράδας στην Ευρωλίγκα μέχρι τελευταία αγωνιστική και απώλεια του πλεονεκτήματος έδρας στον τελικό του πρωταθλήματος από πολύ νωρίς.  

Εχτισε

Είναι εντυπωσιακό ότι ο Πασκουάλ έχτισε μια ομάδα χωρίς να έχει ούτε ένα ήρεμο μήνα στην διάθεσή του. Εχασε τον Τζέιμς μόλις ήρθε γιατί ο χαρισματικός τρελοαμερικάνος έκοψε το χέρι του κάνοντας πλάκα. Του φόρτωσαν τον Τζεντίλε – μια κινητή καταστροφή. Είδε τον Καλάθη να κουράζεται, διότι, χωρίς αναπληρωματικό, έπαιζε για μήνες τριάντα λεπτά - ίσως και περισσότερα. Δεν είχε τον Γκιστ αρχικά κι άλλαξε ουσιαστικά τον Νίκολς με τον Γκάμπριελ. Όταν η ομάδα του έστρωσε έπεσε πάνω στην Φενέρ, που από τον Απρίλιο και μετά είναι η καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη κι αποκλείστηκε με ένα βαρύ 0-3, που μια άλλη ομάδα θα την διέλυε. Κερασάκι στην τούρτα υπήρξε η ιλαροτραγική εκείνη ιστορία της επιστροφής με το πούλμαν από την Πόλη: ένας άλλος θα είχε υποβάλει την παραίτησή του, αλλά ο Καταλανός εμφανώς ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων, που πιστεύουν πως η επιτυχία είναι η καλύτερη απάντηση ακόμα και σε ένα αφεντικό, που με απαιτήσεις και υπερβολές μπορεί να σε τρελάνει.

Μόνος

Ο Πασκουάλ πήρε το πρωτάθλημα συμμαζεύοντας και προστατεύοντας μόνος του μια ομάδα αρκετά κακοφτιαγμένη, με ένα play maker, και ουσιαστικά με ένα μόνο ψηλό, τον Γιάννη Μπουρούση. Σε αυτή την ομάδα ο Καταλανός έμαθε να παίζει ένα μπάσκετ μοντέρνο, βασισμένο στο τρέξιμο, στην δημιουργία, στην ποιότητα. Ο Πασκουάλ διδάσκει ένα μπάσκετ, που απαιτεί να δημιουργείς για να κερδίζεις, πιστεύοντας πως η άμυνα είναι πάνω από όλα διάθεση. Ένα μπάσκετ μοντέρνο, ίσως περισσότερο αμερικάνικο από ισπανικό, το οποίο σίγουρα δεν αγαπάνε οι Έλληνες προπονητές – μερικοί αμφιβάλω και αν το καταλαβαίνουν. Δεν είναι πρόβλημα του Πασκουάλ όμως αυτό, είναι πρόβλημα δικό τους. Τεράστιο…