Ο πληθυσμός της Αρμενίας είναι μικρότερος από αυτόν της Αθήνας και η Εθνική ομάδα της συμπαθητικής αυτής χώρας δεν είχε ποτέ της πετύχει δυο φορές στη σειρά τρία γκολ σε αντίπαλο – ίσως γιατί ποτέ δεν της είχε τύχει να δώσει συνεχόμενα ματς με το Λιχτενστάιν και την Εθνική μας ομάδα. Η δική μας ομάδα, στα προκριματικά του Euro του 2020, όπου με τη δύναμη του Θεού και της Παναγίας θα έκανε μια νέα αρχή, έχει κερδίσει μόνο το Λιχτενστάιν – το ματς εκείνο μοιάζει ιστορικό, διότι είναι το τελευταίο που η Εθνική μας κατάφερε να κρατήσει το μηδέν. Πιστεύω ότι στο Λιχτενστάιν, για το γεγονός αυτό (ότι δηλαδή δεν έβαλαν γκολ στους Ελληνες) πρέπει να προβληματιστούν σοβαρά και ίσως να το έχουν κάνει κιόλας: δεν αποκλείεται το Σεπτέμβριο να ρθουν εδώ με άγριες διαθέσεις – άλλωστε για να θυμηθούμε και την γνωστή ρήση του μεγάλου Μάικ Μπάσετ «το ποδόσφαιρο του Λιχτενστάιν έχει κάνει τεράστια πρόοδο». Νομίζω πρόοδο έχει κάνει και το ποδόσφαιρο των Νήσων Φερόε, της Εσθονίας, της Αρμενίας και όλων των ευρωπαϊκών χωρών, αν το μέτρο σύγκρισης είναι η δική μας ομάδα.

Θεωρίες συνομωσίας ή εξηγήσεις;

Δεν έχει νόημα να γράψω εδώ κάτι για το χθεσινό ματς – θα τα γράψω στις εφημερίδες, εδώ πάντα λέμε άλλα. Θα σας πω λοιπόν κάτι που μου συνέβη χθες, πριν τον αγώνα, και που κατά τη γνώμη μου μαρτυρά και τη διάσταση του προβλήματος της Εθνικής, που είναι πολύ σύνθετο δυστυχώς – μακάρι το πρόβλημά της να ήταν αμιγώς αγωνιστικό.

Χθες λοιπόν το απόγευμα με πήρε τηλέφωνο ένας παλιόφιλος από την ΕΠΟ, ένας άνθρωπος που είναι χρόνια κοντά στην Εθνική κι έχει ζήσει και θριάμβους και πίκρες. Μου είπε μέσες άκρες ότι «αν η Αρμενία είναι καλύτερη από τη Μάλτα θα μας κερδίσει» και ότι «έχει χαθεί η μπάλα, όσο ποτέ». Τον καθησύχασα και του θύμισα ότι έχουμε δει και χειρότερα και του είπα ότι αν η Εθνική μας είναι στοιχειωδώς σοβαρή θα κερδίσει προβλέποντας ότι στα ματς με την Φινλανδία και την Βοσνία θα παίξει και την πρόκριση – έτσι πίστευα. Ο άνθρωπος γέλασε πικρά. «Ξέρεις τι έχει αποφασίσει να κάνει το βράδυ;» μου είπε. «Δεν θα ξεκινήσουν ο Μπάρκας και ο Μανωλάς, δεν θα παίξει κανένας παίκτης της ΑΕΚ ό,τι κι αν συμβεί και θα εμφανιστούν ο Πέλκας και ο Κουλούρης γιατί είναι παιδιά του ΠΑΟΚ». Ομολογώ ότι με την είδηση ότι δεν θα παίξει ο Μπάρκας, ο καλύτερος παίκτης της Εθνικής στο ματς με την Ιταλία, κομμάτι τα έχασα. «Ξέρεις ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα;» με ρώτησε ρητορικά ο σοφός συνομιλητής μου, «οι επιλογές των παικτών έχουν σταματήσει να γίνονται με κριτήρια αγωνιστικά και πλέον μετράνε άλλα». Τον άφησα να σολάρει. «Τον Μπάρκα τον χρησιμοποίησαν βασικό με την Ιταλία γιατί ήθελαν να κάνει μια χειρονομία καλής θέλησης απέναντι στους  συμβούλους του Νότου – ο Βακάλης τον Αναστασιάδη τον έχεί στη μπούκα από την πρώτη στιγμή. Φαίνεται ότι κάποιος τους είπε πως αν με την Ιταλία παίξει ο Μπάρκας και χαθεί το ματς, οι σύμβουλοι που δεν τον γουστάρουν δεν θα πούνε τίποτα. Ετσι κι έγινε. Ομως τη Δευτέρα το πρωί εφημερίδες και δημοσιογράφοι που χουν καλή σχέση με την ΑΕΚ γράφανε ότι η ΕΠΟΙ ψάχνει προπονητή – μάλιστα κάποιοι βάλανε στα ρεπορτάζ και φωτογραφίες του Χιμένεθ. Ετσι το παρεάκι στράβωσε κι αποφάσισε με την Αρμενία να μην παίξει ούτε ο Μπάρκας, ούτε ο Μάνταλος, ούτε ο Μπακασέτας γιατί πιστεύει ότι οι της ΑΕΚ του κάνουν πόλεμο. Τους είπαν επίσης ότι στη Θεσσαλονίκη γράψανε ότι δεν προσέχουν τα παιδιά του ΠΑΟΚ και ότι ο ΠΑΟΚ «χρεώνεται» τις ήττες του Αναστασιάδη χωρίς καν να παίζουν οι παίκτες του και για αυτό θα δεις και τον Πέλκα και τον Κουλούρη, ενώ σκεφτότανε και τον Πασχαλάκη, αλλά δίστασαν».

«Κι ο Μανωλάς;» ρώτησα. «Με τον Μανωλά έχουν θυμώσει όλοι γιατί λέγεται ότι είπε πως στο ημίχρονο με τους Ιταλούς μίλησε με το Φλορέντσι και τον παρακάλεσε να πει στους υπόλοιπους Ιταλούς να σταματήσουν». «Εχει γίνει αυτό;» ρώτησα. «Εχει καμία σημασία;» μου απάντησε ο άνθρωπος. «Εδώ πλέον οτιδήποτε και να πεις για την Εθνική γίνεται πιστευτό. Αν σου πουν ότι δυο παίκτες αποκλείστηκαν γιατί έβρισαν τα θεία, δεν θα το πίστευες;». Ομολογώ ότι θα το πίστευα. Όπως δυστυχώς την ώρα του αγώνα σκεφτόμουν και όλα τα προηγούμενα που αναφέρθηκαν χωρίς να έχω αποδείξεις ότι είναι αλήθεια – πέρα από το γεγονός ότι τελικά κάποιοι έπαιξαν και κάποιοι δεν έπαιξαν. Κι ομολογώ ότι όλα αυτά τα χρόνια ποτέ δεν μου χει τύχει να παρακολουθώ τα πεπραγμένα μιας ομάδας έχοντας χάσει κι εγώ τη δυνατότητα μιας κρίσης, που να στηρίζεται κυρίως στα αγωνιστικά. Διότι ότι συμβαίνει στην Εθνική αυτό τον καιρό δυστυχώς δεν μπορεί να αναλυθεί αγωνιστικά: είναι σχεδόν απίθανο. Ειδικά ο αποκλεισμός του Μπάρκα χθες, ξεπερνά τελείως τη λογική και κάνει κάθε ιστορία συνομωσίας να μοιάζει αληθοφανή.  Δεν χωρά αμφιβολία πως σήμερα θα έχουμε κι άλλες τέτοιες ιστορίες συνομωσίας που θα εξηγούν π.χ την έκρηξη του Παπασταθόπουλου. Εγώ νομίζω ότι είναι μια πράξη ειλικρίνειας, αλλά στο μεγάλο τσίρκο που λέγεται «Εθνική ομάδα» δεν υπάρχουν δυστυχώς απλές εξηγήσεις. Ότι πιο σύνθετο και παράλογο μπορεί να γίνει πιστευτό, κι αυτό είναι το χειρότερο. Μετά τη συζήτηση ρώτησα να μάθω αν όντως δεν θα ξεκινήσουν ο Μπάρκας και ο Μανωλάς – μου είπαν ότι ο Μανωλάς είχε κάποιες ενοχλήσεις στην τελευταία προπόνηση. Αλλά μου ήταν αδύνατο να το πιστέψω – η συζήτηση μου χε τρυπήσει το μυαλό και απλά σκεφτόμουν τι θα λένε οι παίκτες, αν αυτά τα χουν ακούσει.  

Οι αναφορές στο Θεό είναι απόδειξη απόγνωσης

Όταν ανέλαβε ο Αναστασιάδης πίστευα πως θα μπορούσε να ξυπνήσει λίγο τους παίκτες, να τους τονώσει τον εγωϊσμό, να τους βοηθήσει να βρουν το χαμένο τους πάθος – στις πιο πολλές ομάδες που δούλεψε η επικοινωνία του με τους Ελληνες παίκτες ήταν καλή και δεν ήταν λίγοι αυτοί που έπαιζαν για χάρη του. Αλλά εδώ συνέβη το χειρότερο που θα μπορούσε κανείς να περιμένει: ο Αναστασιάδης μπήκε στο μίξερ της χαοτικής πραγματικότητας της ομοσπονδίας και πολύ φοβάμαι ότι διαλύθηκε. Όλες αυτές οι επικλήσεις στο Θεό π.χ δείχνουν ότι ο άνθρωπος έχει τόση πίεση που προσεύχεται στον Μεγαλοδύναμο από απόγνωση – όπως όλοι οι απελπισμένοι. Περιμένει να τον βοηθήσει να μην τρελαθεί τελείως, κάνοντας ένα θαύμα. Ακούω διάφορους να λένε ότι ο Αναστασιάδης έχει τρελάνει τους πάντες – πρώτα από όλα τους παίκτες: εγώ βλέπω ότι αυτός που έχει προβλήματα είναι κυρίως ο ίδιος ο προπονητής – οι επιλογές του γίνονται ολοένα και πιο περίεργες. Κι ακριβώς επειδή αυτό συμβαίνει δεν προκαλούν μόνο συζητήσεις, αλλά δίνονται για αυτές εξηγήσεις που δεν υπακούν σε κανόνες ποδοσφαιρικής λογικής και κάνουν τα πράγματα ολοένα και χειρότερα.

Προφανώς η ήττα από την Αρμενία είναι μια ήττα κυρίως των παικτών: για μένα το φταίξιμο είναι πιο πολύ δικό τους. Αλλά αν δουλεύεις σε τσίρκο ο σκοπός δεν είναι να κερδίζεις, αλλά να διασκεδάζεις τον κόσμο. Ας παραδεχτούμε ότι σε αυτό είναι όλοι συνεπείς: με όσα συμβαίνουν γελάει (πικρά) ο κόσμος…