Η χθεσινή μέρα ήταν ιστορική για το ελληνικό μπάσκετ. Αποχαιρέτησε την ομοσπονδία ο Γιώργος Βασιλακόπουλος, ο άνθρωπος που ποτέ κανείς δεν πίστευε πως θα φύγει από εκεί. Το ξέρω ότι οι εκλογές είχαν γίνει Κυριακή, όταν και είχαμε τη νίκη του Βαγγέλη Λιόλιου. Αλλά περίμενα πως ο Βασιλακόπουλος κάτι θα σκεφτεί για να παρατείνει τη θητεία του, όπως έκανε σχεδόν ένα χρόνο τώρα. Τόσο του πήρε για να καταλάβει πως όταν ο Ολυμπιακός λάνσαρε το περίφημο #mexriTelous εννοούσε το τέλος της παρουσίας του στην ΕΟΚ. Το τέλος μιας ολόκληρης εποχής.

Ποτέ δεν κατάλαβα το γινάτι που έπιασε τον Βασιλακόπουλο σε αυτό το φινάλε της παρουσίας του στην ΕΟΚ – δεν αναφέρομαι στον τελευταίο χρόνο, αλλά τουλάχιστον στα τέσσερα τελευταία. Ο Βασιλακόπουλος υπήρξε ο σημαντικότερος Έλληνας παράγοντας του ελληνικού μπάσκετ: στις μεγάλες του μέρες έγινε και Γενικός Γραμματέας Αθλητισμού στην τελευταία κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου – ήταν οι καιροί που οι πρόεδροι των άλλων ομοσπονδιών, που δεν άντεχαν την πληθωρικότητα της παρουσίας του, αποκαλούσαν την ΓΓΑ «Γενική Γραμματεία Μπάσκετ». Από ένα τέτοιο άνθρωπο, που έγινε και παράγοντας διεθνούς βεληνεκούς, θα περίμενες να προγραμματίσει για άψογη έξοδό από μια ομοσπονδία που ήταν για αυτόν αληθινό παλκοσένικο. Ο Βασιλακόπουλος γνωρίζει πως τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό για την υστεροφημία ενός διοικητή και μάλιστα ενός τέτοιου διοικητή που απόλαυσε τα πάντα: δόξα, αναγνώριση, σεβασμό κτλ. Και είναι να απορείς πως δεν εκμεταλλεύτηκε τις τεράστιες ευκαιρίες που είχε για ένα αντίο σπουδαίο.

Είχε την πιο μεγάλη ευκαιρία

Η ομάδα που του έδωσε τη δυνατότητα για αυτό το αντίο ήταν παραδόξως ο Ολυμπιακός, του οποίου ποτέ δεν υπήρξε φίλος. Το 2018, όταν ο Ολυμπιακός αποχώρησε από τον περίφημο ημιτελικό Κυπέλλου με τον ΠΑΟ του έδωσε τη χρυσή ευκαιρία να γράψει ιστορία. Τι έκανε τότε ο Ολυμπιακός; Επι της ουσίας χάρισε στον ΠΑΟ ένα νταμπλ διότι αφενώς παράτησε ένα ματς κυπέλλου και αφετέρου γνώριζε πως θα τιμωρηθεί με αφαίρεση βαθμών – πράγμα που δύσκολα θα του επέτρεπε να διεκδικήσει το πρωτάθλημα καθώς είχε και μια μέτρια ομάδα.

Ο Ολυμπιακός επί της ουσίας ζήτησε τότε την προεδρική του παρέμβαση για να δημιουργηθεί κάτι νέο στη διαιτησία. Ζητούσε να αλλάξει η ΚΕΔ, να φύγουν κάποιοι Ελληνες διαιτητές που έτσι κι αλλιώς είναι αδύνατο να πάνε στο ΣΕΦ να διευθύνουν ματς και να ‘ρθουν ξένοι για τα ντέρμπι του πρωταθλήματος – σιγά τα αιτήματα! Ο Βασιλακόπουλος είχε τότε τη χρυσή ευκαιρία να τα δεχτεί όλα. Και να αποδείξει με τη στάση του πως όχι μόνο δεν έχει τίποτα εναντίον του Ολυμπιακού, αλλά ότι βάζει το μπάσκετ που υπηρέτησε πάνω από όλα. Αδυνατώ να πιστέψω πως δεν είχε καταλάβει πως αν δεν προχωρούσε σε αυτές τις ελάχιστες μεταρρυθμίσεις, ο επόμενος στόχος θα ήταν ο ίδιος. Όχι μόνο γιατί ο Ολυμπιακός είναι τεράστιο μέγεθος, αλλά και γιατί θα έχανε την υποστήριξη όλων των υπόλοιπων: πρώτα από όλα του ίδιου του Κράτους. Ο νόμος Αυγενάκη που έβαλε τέλος στην εποχή του Jurassic Park των ομοσπονδιών έγινε για αυτόν κυρίως: ας μην κοροϊδευόμαστε. Η περίπτωσή του ξεπέρασε τα συνηθισμένα.  

Δεν μπορώ να πιστέψω πως όλα αυτά ο Βασιλακόπουλος τα έκανε για τον Παναθηναϊκό ή γιατί πίστευε πως ο Βασιλειάδης με τον Τσίπρα θα διοικούν τον ελληνικό αθλητισμό για πάντα. Νομίζω του συνέβη κάτι άλλο: νόμιζε πως η ίδια η εξουσία του τον καθιστά απλησίαστο και πως στο τέλος θα περάσει και το σκόπελο αυτό χωρίς προσωπικό κόστος. Γιατί; Ισως γιατί ήταν βέβαιος πως το μπάσκετ ήταν το προσωπικό του φέουδο, ορμητήριο και κρυψώνα. Κι αυτός ο απόλυτος φεουδάρχης.

Θα τελείωνε τη συζήτηση

Ο Βασιλακόπουλος ικανοποιώντας τα αιτήματα του Ολυμπιακού τότε θα είχε την δυνατότητα να σκοτώσει για πάντα κάθε συζήτηση που αφορά την περίφημη παρεμβάτικοτητά του. Θα εξέθετε άπαξ και δια παντός τον Ολυμπιακό που τον κατηγορούσε για αρχομανία. Θα έδειχνε πως είναι ένας πραγματικός ηγέτης του ελληνικού μπάσκετ. Θα προετοίμαζε τον διάδοχό του, θα έμενε στην ομοσπονδία ως επίτιμος πρόεδρος, θα ήταν πάντα στην επικαιρότητα της. Αντίθετα προτίμησε να περάσει στην ιστορία ως ο άνθρωπος, που έβαλε πιο ψηλά από το σπορ τρεις διαιτητές και κάτι άλλους περίεργους.

Η ομοσπονδία πλήρωσε πρώτη από όλους την τρελή απόφαση να προτιμηθεί η προστασία των διαιτητών από την προστασία του αθλήματος. Σήμερα ο πιο στενός συνεργάτης του προέδρου κατηγορείται για βιασμό: όταν βάζεις μια ομοσπονδία στο κέντρο της προσοχής πολλά βγαίνουν στην επικαιρότητα. Και η σιωπή των ΜΜΕ και η έλλειψη αρθρογραφίας και κριτικής, δεν αλλάζει την πραγματικότητα: μπροστά σε τέτοιες ειδήσεις ο κόσμος νιώθει αποστροφή. Σκέφτεται ότι τέτοιες ποινικές διώξεις απλά επιβεβαιώνουν την κατηγορία πως στην ΕΟΚ λειτουργούσαν υπεράνω νόμων και ελέγχων. Σαν παλιοί φεουδάρχες.

Αδοξα και μελαγχολικά

Τον τελευταίο χρόνο ο Γιώργος Βασιλακόπουλος φάνηκε να έχει ένα μόνο στόχο: να παραμείνει στην ΕΟΚ μέσω δικαστικών αποφάσεων. Το έκανε γιατί πίστευε πως θα εξευτελίσει το Κράτος; Το έκανε ώστε ο Ολυμπιακός να μην πάρει μέρος και σε αυτό το πρωτάθλημα της Α1, μολονότι είχε εξασφαλίσει την άνοδό του παίζοντας με τους νέους του; Δεν το ξέρω. Ολη πάντως αυτή η προσπάθειά του να μην γίνουν εκλογές μοιάζει να είχε ένα και μόνο το σκοπό: να γυρίσει ο Ολυμπιακός στην Α1 και να βγει να τον προϋπαντήσει ο ίδιος προσωπικά. Να του πει ότι δεν κατάφερε ν αλλάξει τίποτα τίποτα με το να φύγει, να δηλώσει νικητής, να κουνήσει το δάχτυλο. Δεν το κατάφερε.

Η δική του φυγή αλλάζει τα πάντα: κανένας δικός του άνθρωπος δεν βρήκε καταφύγιο στους συνδυασμούς που έδωσαν τη μάχη της διαδοχής του. Κάποιος θα πει ότι ο Ολυμπιακός δεν πέτυχε τους άλλους στόχους του, ότι το κόστος της εγκατάλειψης της Α1 ήταν μεγάλο σε σχέση με το τελικό αποτέλεσμα: μπορεί και να ήταν. Όμως από την άλλη ίσως είναι καλύτερα που δεν έφυγαν όλοι οι διαιτητές που ζήτησε να φύγουν: θα έχει πλάκα να τους δούμε να διευθύνουν τα παιγνίδια του στο πρωτάθλημα (αν δεν δηλώνουν κολλήματα και δεν το βάζουν στα πόδια) χωρίς την αγαπημένη ομπρέλα προστασίας που κουβαλούσαν για χρόνια. Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία πως όταν αλλάζουν οι εποχές, αλλάζουν και οι άνθρωποι. Ο Λιόλιος είναι σοβαρός άνθρωπος για να ανεχθεί όσους είχαν το συνήθειο να παίζουν με τα νεύρα του κόσμου.  

Αρκούσαν πέντε λέξεις

Ο Ολυμπιακός αποχαιρέτησε τον Βασιλακόπουλο με μια ανακοίνωση αρκετά ειρωνική: «ο φάρος της απαξίωσης του ελληνικού μπάσκετ έσβησε οριστικά, όχι όμως και τα προβλήματα, οι παθογένειες και οι σκιές που δημιούργησε η καθεστωτική παρουσία ανθρώπων σε βάρος κάθε προσπάθειας υγιούς ανάπτυξης του αθλήματος» λέει σε αυτή. Θα μπορούσε να βγάλει μια με πέντε μόνο λέξεις: «Μέχρι τέλους. Στο είχαμε πει…»