Σε ένα καλοκαίρι που οι ελληνικές ομάδες εισπράττουν πολλές αρνήσεις η παραμονή των καλύτερων παικτών τους δεν μπορεί παρά να είναι κάτι πολύ σημαντικό. Στον ΠΑΟΚ η σημαντικότερη κίνηση μέχρι τώρα είναι η παραμονή του Βαρέλα, στην ΑΕΚ θα είχαν λιγότερους πονοκεφάλους καλοκαιριάτικα αν έμενε ο Πόνσε, στον Ολυμπιακό νομίζω ανακουφίστηκαν αποσπώντας, μετά την συγκατάθεση του Σα και το «ναι» στο συμβόλαιο που πρότειναν στον Κώστα Φορτούνη. Κυρίως γιατί καταλαβαίνουν ότι η παραμονή του καλύτερου Ελληνα ποδοσφαιριστή επιτρέπει στην ομάδα να γλυτώσει από το χειρότερο σαράκι, την καλοκαιρινή γκρίνια.

Το σπίρτο της γκρίνιας

Ο Ολυμπιακός φτάνοντας σε συμφωνία με τον Κώστα Φορτούνη δεν κράτησε απλά ένα σπουδαίο ποδοσφαιριστή, αλλά πέτυχε κάτι εξαιρετικά χρήσιμο: να αποφύγει την τρομακτική μουρμούρα που θα μπορούσε καλοκαιριάτικα να του δημιουργήσει απερίγραπτα προβλήματα. Καλώς ή κακώς υπάρχει μια μερίδα οπαδών του Ολυμπιακού που δεν βλέπει καλά την πολιτική των πωλήσεων, που η διοίκηση ακολουθεί. Είναι οπαδοί που δεν τους ενδιαφέρουν τα οικονομικά της ΠΑΕ, δεν καταλαβαίνουν ότι οι πωλήσεις απαιτούν μαστοριά, πιστεύουν πως χρέος μιας ομάδας είναι να κρατά τους καλύτερους της παίκτες με οποιοδήποτε κόστος. Σε αυτούς, στην συγκεκριμένη περίπτωση, θα πρόσθετα όμως κι άλλους. Θα γκρίνιαζαν και όσοι πιστεύουν ότι ο Φορτούνης ήταν πέρυσι όχι απλά ο καλύτερος του Ολυμπιακού, αλλά και ο βασικός λόγος για να πάει κανείς στο γήπεδο. Θα γκρίνιαζαν επίσης όσοι νοιώθουν μια δυσπιστία σε ότι έχει να κάνει με την ικανότητα του Ολυμπιακού να αντικαθιστά τους καλούς παίκτες που πουλάει:  υπήρχε πολύς κόσμος που φοβόταν πως αν φύγει ο Φορτούνης θα ρθει κάποιος χειρότερός του και που θα έβλεπε στην πώληση του παίκτη ένα de facto ξήλωμα του οτιδήποτε καλού, που με μεγάλη δυσκολία προέκυψε πέρυσι. Με τόσους πολλούς να έχουν αντιρρήσεις για την φυγή του παίκτη  ένα κακό αποτέλεσμα με την Πλιζέν π.χ θα άναβε το σπίρτο της γκρίνιας. Και η καλοκαιρινή γκρίνια είναι ό,τι χειρότερο: συνήθως ακολουθεί μια ομάδα όλο το χρόνο.

Δεν ήταν καθόλου απλό

Τώρα που η ιστορία ολοκληρώθηκε θέλω να πω πως δεν ήταν καθόλου βέβαιο ότι οι δυο πλευρές θα φτάνανε σε συμφωνία, παρά την καλή τους αρχική διάθεση. Στο ξεκίνημα των μεταγραφών, (που για τον Ολυμπιακό είναι πάντα οι μέρες που προηγούνται του τελικού του Τσάμπιονς λιγκ), η απόσταση των δυο ήταν μεγάλη. Ο Ολυμπιακός είχε απογοητευτεί από τις απαιτήσεις του μάνατζερ του ποδοσφαιριστή, του κ. Πολ Κουτσολιάκου, που έλεγε ότι θα βρει 2 εκατ ευρώ το χρόνο για τον πελάτη του – γεγονός που θα υποχρέωνε τον Ολυμπιακό να ρίξει και την τιμή του: καμιά ομάδα δεν μπορεί να κρατήσει ένα παίκτη, που έχει τα μυαλά του αλλού και καμία δεν μπορεί να ανεβάσει την τιμή της πώλησής του, αν αυτός έχει βρει στο πρόσωπο του νέου εργοδότη του αυτόν που καλύπτει τις δικές του απαιτήσεις. Η πιθανότητα ενός καυγά μεγάλωσε πολύ κι όταν ο Ολυμπιακός άρχισε να μετρά δημοσιεύματα. Αλλα πρόβαλαν τις αξιώσεις του παίκτη, άλλα αποκάλυπταν προτάσεις που ποτέ δεν έφτασαν στα γραφεία της ΠΑΕ, άλλα πρότρεπαν (!) τον Φορτούνη να σκεφτεί πως αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία του να πάει στο εξωτερικό. Κι ο παίκτης όμως διάβαζε ονόματα αντικαταστατών του - πιθανότατα να θύμωσε όταν διάβασε και ψυχογραφήματα που είχαν να κάνουν με τις προθέσεις του: η αθλητικογραφεία μας μυρίστηκε χωρισμό κι έριξε κάμποσο λάδι στη φωτιά. Αλλά στο τέλος, μεταξύ των δυο, πρυτάνευσε η λογική: κανείς δεν μπορούσε να σηκώσει το βάρος του χωρισμού. Ο Φορτούνης θα είχε δυσκολίες προσαρμογής σε μια ομάδα που θα τον χρυσοπλήρωνε απαιτώντας από αυτόν να κάνει τη διαφορά και την ίδια στιγμή θα άφηνε μια ομάδα στην οποία είναι βασιλιάς και το απολαμβάνει. Κι ο Ολυμπιακός κατάλαβε ότι τα χρήματα που θα πρεπε να ξοδέψει για την αντικατάστασή του θα ήταν περισσότερα από όσα θα του έδινε για την ανανέωση του συμβολαίου του. Και πως η παραμονή του θα εξασφάλιζε ηρεμία σε ένα καλοκαίρι, που δεν είναι κι από τα πιο εύκολα.      

Μόνο θετικές επιπτώσεις

Κι αν στο τέλος του καλοκαιριού εμφανιστεί μια ομάδα και δώσει 20 εκατομμύρια ευρώ για τον Φορτούνη τι θα κάνει ο Ολυμπιακός, ρωτάνε πολλοί. Η απάντηση είναι ότι αν αυτό συμβεί ο Ολυμπιακός θα σταθμίσει τα δεδομένα: θα χουν προηγηθεί οι καλοκαιρινοί προκριματικοί που πάντα δημιουργούν ανάγκες. Αλλά αυτά είναι θεωρία: η ουσία είναι ότι ο παίκτης έμεινε, πράγμα που δεν ήταν καθόλου απλό.  

Ο Ολυμπιακός κρατώντας τον Φορτούνη δεν πρόσθεσε ένα νέο παίκτη στη μηχανή του, αλλά βάζει ένα στοίχημα λιγότερο κι αυτό είναι σημαντικό: δεν αποκλείεται μάλιστα αυτή η καλοκαιρινή περιπέτεια να έχει και θετικές επιπτώσεις στο χαρακτήρα του ίδιου του ποδοσφαιριστή  – έχω την εντύπωση πως η ιστορία αυτή θα τον σκληρύνει λίγο τον Φορτούνη, που για πρώτη φορά χρειάστηκε να κάνει μια σημαντική, κι όχι αυτονόητη, επαγγελματική επιλογή. Ο παίκτης έχει μπροστά του το δικό του στοίχημα: πρέπει τη νέα χρονιά να αποδείξει πως μπορεί να είναι ακόμα περισσότερο καθοριστικός. Είναι σίγουρα καλλιτέχνης και δημιουργός, αλλά ο ηγέτης πρέπει να είναι και σκληρός και αλύγιστος και πεισματάρης. Ο Ολυμπιακός φέτος το καλοκαίρι του έδειξε εμπράκτως πόσο τον πιστεύει: τώρα καλείται αυτός να πάρει την ομάδα από το χέρι. Κατά τα άλλα είναι σημαντικό ότι η παραμονή του απλοποιεί το μεταγραφικό παζλ. Στην ομάδα υπάρχουν αρκετοί ακραίοι που στον Φορτούνη αρέσουν, υπάρχει φέτος ένας αναπληρωματικός που ο Μάρτινς ορκίζεται πως θα του δώσει ανάσες (μιλάω για τον Μπρούνο), υπάρχουν οι περσινοί εξαιρετικοί συνεργάτες (Γκιγιέρμε, Ποντένσε, Λάζαρος). Καλό θα ήταν να βρεθεί ένα αμυντικό χαφ να τρέχει λίγο και για πάρτι του: πέρυσι το έκανε πολύ ο φορ Γκερέρο, που φέτος δύσκολα θα είναι βασικός.

Μια πιθανή φυγή του Φορτούνη θα δημιουργούσε καινούργια δεδομένα και νέες ανάγκες. Ακόμα και για τον Ολυμπιακό που δεν έχει κανένα πρόβλημα να ξεκινά κάθε χρόνο από την αρχή, το πράγμα θα ήταν δύσκολο. Όπως δύσκολο θα ήταν να υποσχεθείς στον κόσμο μια ομάδα που να παίζει καλό ποδόσφαιρο χωρίς τον Φορτούνη. Απίθανο θα έλεγα…