Η Γαλλία και η Πορτογαλία πέρασαν πολύ δύσκολα στα προημιτελικά και το ότι θα παίξουν μεταξύ τους είναι ένα είδος τιμωρία τους για την μέχρι τώρα μετριότητα τους. Οι Γάλλοι πρόλαβαν και κέρδισαν τους Βέλγους με ένα αυτογκόλ του Βερτόνγκεν που στο 85΄άλλαξε την πορεία της μπάλας σε ένα σουτ του Κόλο Μουανί. Οι Πορτογάλοι προκρίθηκαν στα πέναλτι κόντρα στους μαχητικούς Σλοβένους. Αλλά τα ματς είχαν πολλά ωραία – τα αποτελέσματα τους είναι σημαντικά για τις ομάδες που προκρίθηκαν.

Ας τα πάρουμε με την σειρά.

Το κόλπο του Τεντέσκο

Η Γαλλία και το Βέλγιο μας πρόσφεραν το πρώτο πραγματικά ματς με αρκετή τακτική που είδαμε σε αυτό το Euro ίσως γιατί την δεδομένη στιγμή τα τρεξίματα των παικτών τους δεν είναι πολλά και δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά στις δυνατότητές τους. Ειδικά στους 16 του Euro είδαμε πολλά ίδια ματς: μια ομάδα που στα χαρτιά είναι φαβορί παίρνει την πρωτοβουλία και μια άλλη αμύνεται. Στο Γαλλία – Βέλγιο υπήρξε μεγάλη προσπάθεια να εξουδετερωθούν συγκεκριμένοι παίκτες και να υπάρξουν εντός του γηπέδου κάμποσες αποστολές. Το Βέλγιο περίμενε λίγο πιο πολύ (γιατί σε παίκτες όπως ο ΕμΠαπέ κι ο Τουράμ δεν μπορεί να δώσεις χωρους) αλλά αυτή τη φορά ο Τεντέσκο είχε ένα πιο σύνθετο σχέδιο: έπαιξε με πέντε παίκτες στατικούς στην άμυνα (τους Τεάτ, Βερτόγκεν, Φάες, και Καστάνιε στην άμυνα έπρεπε να προστατεύει ο Ονάνα) και τέσσερις κυνηγούς (τους Καράσκο, Ντοκού, Οπεντά πίσω από τον Λουκάκου). Αυτός το παράξενο σχήμα έπρεπε να το βάλει σε κίνηση ο Κέβιν Ντε Μπρόιν που για αυτό έπαιξε πολλά μέτρα πίσω από χώρους που συνηθίζει. Ο Ντε Μπρόιν δεν τα κατάφερε να το κάνει, η έμπνευση του Τεντέσκο δεν απέδωσε.

Ο μυστήριος Ντε Μπρόιν  

Ο Ντε Μπρόιν είναι μια μυστήρια φυσιογνωμία: αξιολάτρευτος αλλά και στον κόσμο του εντελώς. Σε πολλά μου θυμίζει τον Ντένις Μπέργκαμπ – αναφέρομαι στον εντός γηπέδου χαρακτήρα του. Κι αυτός όπως και ο Ολλανδός μου δίνει την εντύπωση πως θα προτιμούσε να κάνει κάτι άλλο από το να είναι ποδοσφαιριστής και πως το ποδόσφαιρο του αρέσει στο μέτρο που του επιτρέπει να κάνει το κέφι του. Το κέφι του τόσο μακριά από την αντίπαλη περιοχή ο Ντε Μπρόιν απέναντι στους Γάλλους δεν θα μπορούσε να το κάνει. Όταν στο 80΄πλησίασε την αντίπαλη περιοχή παραλίγο να κρίνει και το ματς αλλά ο Ονάνα του είπε όχι. Και μετά ήρθε το γκολ των Γάλλων.

Η υπομονή του Ντεσάν

Ο Ντιντιέ Ντεσάν δεν είναι μια ιδιοφυία της προπονητικής αλλά έχουν δει πολλά τα μάτια του. Στην κίνηση του Τεντέσκο απάντησε με τον τρόπο του: κατάλαβε ότι το δίδυμο Ονάνα – Ντε Μπρόιν στην μεσαία γραμμή θα κουραζόταν και στο τέλος του ματς και δεν πείραξε τίποτα από την ενδεκάδα της Γαλλίας καθώς η μόνη του αλλαγή ήταν ο Κόλο Μουανί αντί του Τουράμ. Ο Ντεσάν ήθελε απλά η Γαλλία να κερδίσει μέτρα και να κάνει κατοχή μπάλας κι ένα γκολ θα το έβρισκε. Η αλήθεια είναι πως έπαιξε με την φωτιά καθώς αυτό άργησε να συμβεί, αλλά η Γαλλία είχε τον χρόνο σύμμαχο γιατί ήταν πιο νορμάλ ομάδα: είχε τρεις μέσους απέναντι στον Ονάνα, έπαιξε με τους Γκριεσμάν και ΕμΠαπέ πίσω από τον φορ για να γεμίσει το χώρο του γηπέδου που το Βέλγιο ήταν άδειο, βρήκε το γκολ μετά από πολλές πάσες που στο τέλος ήταν σχετικά εύκολο να γίνουν ενώ είχε βελτιωθεί επιθετικά ήδη από το ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου γιατί χάρη στο πολύ καλό παιγνίδι του Κουντέ, των δυο στόπερ και των Καντέ και Τσουαμενί δεν κινδύνευε παρά ελάχιστα και μόνο αν ο Καράσκο (κυρίως) αλλά και ο Ντοκού μπορούσαν να επιταχύνουν. Οι Γάλλοι έπαιξαν λίγο, αλλά έπαιξαν προσεχτικά και με στόχευση. Δεν εντυπωσιάζουν γιατί σκοράρουν δύσκολα (δυο αυτογκόλ κι ένα πέναλτι δεν τα λες επιθετική παραγωγή), δεν πρεσάρουν ψηλά (γιατί με τον ΕμΠαπέ και τον Γκριεζμάν είναι δύσκολο να το κάνουν), αλλά έχουν την απλότητα της δεμένης ομάδας: αν αποκλειστούν θα είναι γιατί θα χάσουν ένα ματς με 1-0, αλλά το να τους αποκλείσεις δεν είναι απλό. Η Γαλλία είναι αυτή τη φορά το τεστ που κάποιος πρέπει να περάσει για να γίνει πρωταθλητής Ευρώπης.         

Χωρίς σενάριο

Το άλλο ματς ήταν μια ωραία απόδειξη πως το ποδόσφαιρο μπορεί να έχει δράματα (και μεγάλα), αλλά δεν έχει σενάριο και για αυτό διαφέρει από το θέατρο ή τον κινηματογράφο που σε αυτό βασίζονται: εδώ δεν υπάρχουν προβλέψιμα πράγματα. Στο 110΄του ματς ο Κριστιάνο Ρονάλντο, κεντρικό πρόσωπο των αγώνων στους οποίους συμμετέχει είτε παίζει είτε δεν παίζει καλά, χτύπησε ένα πέναλτι για να ξεμπλοκαριστεί επιτέλους και να δώσει στην φλύαρη Πορτογαλία ένα προβάδισμα μεγάλο όπως γινόταν το ματς. Ο Γιάν Ομπλακ, ένας από τους μεγαλύτερους τερματοφύλακες της εποχής μας τον νίκησε. Ο Ρονάλντο άρχισε να κλαίει: το υπερεγώ του πληγώθηκε. Οι συμπαίκτες του τον παρηγορούσαν στο ημίχρονο της παράτασης: αυτός και όχι το ματς ήταν το θέμα.

Στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου ένας άλλος βετεράνος, ο 41χρονος Πέπε, η παρουσία του οποίου στην ομάδα προκαλούσε εξ αρχής απορίες, έχασε την μπάλα από τον 21χρονο Σέσκο που ξεχύθηκε στην αντεπίθεση για να βάλει τέλος στο ματς. Αν στο ποδόσφαιρο υπήρχε σενάριο όπως στο σινεμά ο Σέσκο θα σκόραρε και θα διαβάζαμε σήμερα μεγάλα συμπεράσματα που θα φορούσαν το θράσος των Πορτογάλων να εμφανιστούν στην διοργάνωση με δυο σαραντάρηδες, ειρωνείες για το υπερεγώ του Κριστιάνο που δεν άφησε το πέναλτι σε άλλο, εξηγήσεις για το πόσο κακό κάνει στην ομάδα κτλ. Αλλά ο τερματοφύλακας Ντιόγο Κόστα στο τε α τετ με τον Σέσκο τον σταμάτησε σαν τερματοφύλακας του χάντμπολ - με το πόδι. Και λίγο αργότερα απέδειξε πως οι εκτιμήσεις για υπεροχή της Σλοβενίας στα πέναλτι λόγω Ομπλακ ήταν λόγια του αέρα: ο τερματοφύλακας της Πορτογαλίας έπιασε τρία πέναλτι στην σειρά και οι Πορτογάλοι προκρίθηκαν. Κι ο Κριστιάνο αφού σκούπισε τα δάκρια του ήταν ο πρώτος που νίκησε στην διαδικασία τον Ομπλακ γιατί χάρη στο υπερεγώ του δεν κρύβεται ποτέ. Και για αυτό το υπερεγώ κυρίως θα τον θυμόμαστε.

Και ναι και όχι

Είναι πρόβλημα της Πορτογαλίας ο Ρονάλντο; Και ναι και όχι. Είναι, γιατί η αλήθεια είναι πως όλοι τον ψάχνουν και πολύ: στο πρώτο ημίχρονο η επιθετική μονοτονία των κυνηγών (και όχι μόνο) του Μαρτινέθ ήταν αφόρητη – όλοι έψαχναν μια καλή σέντρα παίζοντας από τα δεξιά, ενώ όσες φορές είχε πάρει την μπάλα ο Λεάο είχε σπείρει τον πανικό. Και στο δεύτερο ημίχρονο όμως όταν οι Πορτογάλοι σταμάτησαν να παίζουν για τον Κριστιάνο, λίγα δημιούργησαν παρά την είσοδο του Ζότα και του Κονσεισάο που βοήθησαν: το πρόβλημα τους είναι ότι με μέσους όπως ο Βιτίνια και ο Παλίνια δεν πατάνε πολύ στην περιοχή, και ίσως λόγω κόπωσης οι κυνηγοί τους δεν συνεργάζονται όσο πρέπει και κυρίως σουτάρουν λίγο. Εχουν μάλιστα σημαντικούς παίκτες όπως ο Μπερνάντο Σίλβα κι ο Μπρούνο Φερνάντεζ σε χειρότερη κατάσταση από τον Ρονάλντο που χθες είχε τρεις εξαιρετικές εκτελέσεις φάουλ και δεν σταμάτησε να ζητάει μπάλα.

Η Σλοβενία του κόουτς Κεκ πρέπει να είναι η ομάδα που έτρεξε πιο πολύ από όλες στο Euro: το αποχαιρέτησε έχοντας φέρει τέσσερις ισοπαλίες. Αν το ποδόσφαιρο ήταν σινεμά οι Σλοβένοι μετά τον Ρονάλντο θα έκαναν και τον ΕμΠαπέ να κλαίει και μετά με τον Ομπλακ ήρωα και τον Τσέριν να τρέχει για τρεις, θα έπαιρναν το τρόπαιο με μια σειρά από 0-0 και νίκες στα πέναλτι. Αλλά δεν παρακολουθούμε σινεμά. Παρακολουθούμε ένα τουρνουά ποδοσφαίρου και το ποδόσφαιρο έχει και πολλές ανθρώπινες ιστορίες. Με απρόβλεπτο συχνά τέλος. Πράγμα που ξεχνάμε. Και βιαζόμαστε για συμπεράσματα, πανηγύρια, εκτιμήσεις κτλ…