Οι ανακοινώσεις των ανανεώσεων των συμβολαίων του Ελ Αραμπί και του Ματιέ Βαλμπουενά μου επιτρέπουν να πω και κάτι για τα μεταγραφικά του Ολυμπιακού. Όπως ξέρετε όσοι με διαβάζετε γράφω για πράγματα πριν γίνουν και αφού γίνουν – γράφω δηλαδή ή για έχω την συνείδησή μου ήσυχη ή καμιά φορά για να εξηγώ ό,τι έγινε.

Τι μπορεί να κρατήσει

Ο Ολυμπιακός έχει μπροστά του ένα πολύ δύσκολο μεταγραφικό παζλ γιατί πρέπει να κάνει τρία πράγματα με βάση τις διακηρύξεις των υπευθύνων του: να περάσει τους καλοκαιρινούς προκριματικούς (και να βρεθεί σε ένα όμιλο – εάν είναι δυνατόν σε κάποιο του Τσάμπιονς λιγκ), να φτιάξει μια ομάδα που να υπόσχεται ότι θα παίξει καλύτερο ποδόσφαιρο από πέρυσι και να έχει στο τέλος της μεταγραφικής περιόδου ένα ρόστερ ικανό να κερδίσει το πρωτάθλημα πάλι στην Ελλάδα. Ολο αυτό γίνεται δύσκολο γιατί υπάρχει μια μεγάλη απορία. Που αφορά το τι μπορεί να κρατήσει από την περσινή του ομάδα ο προπονητής του που καθώς φαίνεται αποφασίζει για όλα.

Χρήσιμοι και οι δυο, αλλά…

Ο Ελ Αραμπί και ο Βαλμπουενά, οι πρώτοι που ανακοινώθηκαν, απέκτησαν το δικαίωμα να συνεχίσουν στον Ολυμπιακό με βάση όσα έκαναν στο γήπεδο. Είναι μεγάλοι και οι δυο – αυτό μπορεί να σημαίνει πολλά ή και τίποτα. Γιατί ως περιπτώσεις είναι απλές.

Ο Βαλμπουενά σε ένα ποδόσφαιρο που στη διάρκεια των αγώνων επιτρέπονται πέντε αλλαγές μπορεί να είναι και φέτος χρήσιμος. Εχει άριστες σχέσεις με τον προπονητή του (ο Μαρτίνς τον βλέπει σαν συνεργάτη), μπορεί να προσφέρει ποιοτικά εικοσάλεπτα και στις ταχύτητες που παίζεται το ελληνικό πρωτάθλημα δεν έχει πολλά προβλήματα: μάλλον οι αντίπαλοι έχουν. Φυσικά θα ήταν λάθος να γίνει ό,τι έγινε το περσινό καλοκαίρι πχ όταν ο Ολυμπιακός, μετά τον τραυματισμό του Φορτούνη, στηρίχτηκε στον Βαλμπουενά για να πάρει ευρωπαϊκές προκρίσεις: ο Γάλλος έδωσε και την ψυχή του, αλλά έξι συνεχόμενα καλοκαιρινά ματς βασικός δεν θα μπορούσε να βγάλει. Αυτό το λάθος δεν θα ξαναγίνει. Πρώτον γιατί ο Ολυμπιακός έχει φέτος τον Καρβάλιο και τον Αγκιμπού Καμαρά που παίζουν στη θέση του, θα έχει ελπίζω υγιέστατο τον Γκάρι Ροντρίγκες, θα έχει τον Μασούρα και πάει να αποκτήσει και δυο ακόμα παίκτες για τις θέσεις αυτές. Ο Βαλμπουενά θα περιμένει τα λεπτά του – και δεν γκρινιάζει ως αναπληρωματικός ποτέ.

Πιο ενδιαφέρουσα η περίπτωση του Ελ Αραμπί. Οποιος τον θεωρεί μεγάλο ας σκεφτεί ότι είναι περίπου συνομήλικος του Μπενζεμά και ένα μόλις χρόνος μεγαλύτερος του Λεβαντόφσκι για τον οποίο η Μπαρτσελόνα σκέφτεται να δώσει 40 εκατομμύρια στη Μπάγερν – και καλά θα κάνει. Ωστόσο από την άλλη θα ήταν συνετό να μην περιμένει ο Μαρτίνς από τον Μαροκινό πάλι 51 ματς (!), όσα δηλαδή έπαιξε πέρυσι. Κατά τη γνώμη μου δεν μπορεί να βασιστεί και στην πιθανότητα να είναι ο Ελ Αραμπί πάλι αυτός που θα κάνει λειτουργική όλη την επίθεση. Αυτή την επιλογή ο Μαρτίνς την πλήρωσε πέρυσι εισπράττοντας γκρίνιες για το παιγνίδι: αν η επίθεση του Ολυμπιακού ήταν λιγότερο παραγωγική από άλλες χρονιές ένας λόγος ήταν ότι ο Ελ Αραμπί έπρεπε και να δημιουργεί για όλους τους άλλους και να σκοράρει.

Φέτος η γνώμη μου είναι πως αυτό πρέπει να αλλάξει: ο καταπληκτικός αυτός φορ πρέπει να έχει δίπλα του παίκτες που θα τον αξιοποιήσουν, όπως συνέβη δηλαδή την πρώτη του χρονιά στον Ολυμπιακό όταν το «τάισμα» του είχαν αναλάβει ο Τσιμίκας (σταθερά), ο Ποντένσε αρχικά κι ο βασικότατος τότε Βαλμπουενά στη συνέχεια. Μαζί φυσικά με τους μέσους: ο Καμαρά κι ο Γκιγιέρμε πχ δεν τον ξεχνούσαν ποτέ.

Πέρυσι ο Μαρτίνς ξεκίνησε έχοντας στο μυαλό του ότι ο βασικός φορ θα ήταν ο Τικίνιο. Ο Βραζιλιάνος, που έρχοταν από απραξία, χτύπησε στην προετοιμασία και το πράγμα περιπλέχτηκε. Ο κόουτς προσπάθησε να τους χωρέσει μαζί: δεν ήταν απλό. Στο τέλος ο Ελ Αραμπί βρέθηκε να παλεύει μόνος του. Είναι σπουδαίος και  κατάφερε πολλά: στην Τούμπα πχ κέρδισε τον ΠΑΟΚ παίζοντας μόνο 45΄ενώ στην ΑΕΚ στο τελευταίο ματς έβαλε τρία γκολ σπεκουλάροντας στις αδυναμίες των στόπερ της Ενωσης. Αλλά φέτος χρειάζεται μια επίθεση στημένη γύρω του, δηλαδή παίκτες που να παίζουν για αυτόν.

Πιο δύσκολα τα υπόλοιπα

Θα είναι χρήσιμοι οι δυο βετεράνοι και φέτος; Νομίζω ναι γιατί όπως εξήγησα η αξιοποίησή τους είναι σχετικά απλή – αν όχι και δεδομένη. Τα υπόλοιπα είναι σαφώς πιο δύσκολα. Ο Ολυμπιακός όπως ξέρουμε παλεύει πατώντας σε δυο βάρκες: στην ανάγκη να περάσει καλοκαιρινούς προκριματικούς και στην διοικητική διακήρυξη ότι θα γίνει θεαματικότερος επιθετικά.

Οι καλοκαιρινοί προκριματικοί απαιτούν πρώτα από όλα μια αξιόπιστη άμυνα: η άμυνα με την οποία ο Ολυμπιακός τελείωσε την σεζόν θέλει ενισχύσεις. Ο περίφημος δεξιός μπακ που αναζητείται πρέπει να μπορεί να βοηθήσει και στις δυο πλευρές του γηπέδου – και πολύ. Στα στόπερ ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να εξαρτάται από τα κέφια του Σισέ και από τις αντοχές του Μανωλά. Και οι δυο έχουν εμπειρίες και προσόντα αλλά για διαφορετικούς λόγους κουβαλάνε κι ερωτηματικά – για μένα τουλάχιστον. Οι δυο τελευταίες προκρίσεις του Ολυμπιακού στους ομίλους του Τσάμπιονς λιγκ προέκυψαν όταν υπήρχε ο καλός Σεμέδο – ο περσινός αποκλεισμός του από τη Λουντογκόρετς οφείλεται και στην τρέλα του Πορτογάλου: είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις που η απόδοση ενός παίκτη μπορεί να κάνει τη διαφορά. Ας μην το ξεχνάνε.

Κάτι άλλο που πρέπει να έχουν στα υπόψιν τους είναι ότι η περσινή δυσκολία στο γκολ (όχι μόνο στα ευρωπαϊκά ματς, αλλά και στο ελληνικό πρωτάθλημα) είχε να κάνει πολύ με τη δυσκολία των μέσων να γίνουν απειλητικοί. Ο Μασούρας, ο Ροντρίγκες και ο Λόπεζ, χωρίς να κάνουν τις καλύτερες χρονιές τους, κάποια γκολ τα έδωσαν: ο Εμβιλά, ο Μαντί Καμαρά κι ο Μπουχαλάκης πέρυσι γκολ δεν βρήκαν. Χωρίς μέσους που να φτάνουν στο γκολ είναι δύσκολο μια ομάδα να γίνει παραγωγική – για να το καταφέρει θα πρέπει να είναι η Λίβερπουλ, οι επιθετικοί της οποίας βάζουν 60 γκολ. Το επισημαίνω αυτό γιατί ακούω πολλά για τα εξτρέμ, τα ακραία μπακ κτλ. Σίγουρα οι πλάγιοι παίκτες μπορεί να κάνουν μια ομάδα πιο γρήγορη, αλλά αν το γκολ είναι υπόθεση μόνο δυο – τριών παικτών, όσο παραγωγικοί κι αν γίνουν οι ακραίοι, η μπάλα στα δίχτυα θα μπαίνει δύσκολα. Ο Μαρτίνς ή πρέπει να βρει τρόπο να ξυπνήσει το χαμένο πάθος του Μαντί Καμαρά ή να ζητήσει κι εκεί κάποια ενίσχυση – διότι να γίνουν σκόρερς ξαφνικά ο Μπουχαλάκης, ο Εμβιλά κι ο Κούντε (αν μείνει) το βλέπω δύσκολο.

Χειμώνας με συζητήσεις

«Μια ομάδα», θα πει κάποιος, «είναι μηχανισμός κι αν λειτουργήσει σωστά και θα αμυνθεί καλύτερα και θα σκοράρει». Πολύ σωστά. Αλλά κάθε μηχανισμός θέλει εξαρτήματα – αλλιώς δεν γίνεται τίποτα. Πέρυσι ο Μαρτίνς ήθελε μια ομάδα που να μπορεί να παίζει άμυνα και αντεπιθέσεις στην Ευρώπη (χρησιμοποιώντας και το 5-3-2, αν ήταν απαραίτητο) και μια ομάδα που να πιέζει και να δημιουργεί στην Ελλάδα παίζοντας και 4-4-2. Κάπου χάθηκε.

Ας ξεκινήσουμε από τα απλά. Για να ανεβεί πιο ψηλά και να πιέσει τον αντίπαλο ή να κρατήσει μπάλα και να δημιουργήσει μια ομάδα πρέπει να είναι σίγουρη στα μετόπισθεν. Και για να σκοράρει πιο πολύ πρέπει οι παίκτες που πατάνε περιοχή να έχουν γκολ στα πόδια τους. Πέρυσι όταν ο Σισέ ήταν μέτριος η άμυνα δεν ανέβαινε. Κι όταν οι χαφ του Ολυμπιακού πατούσαν περιοχή ψάχνανε πάσες στο πλάι. Και πέρασε ένας χειμώνας με συζητήσεις για τον Ονιεκούρου που ούτε καν έπαιζε…