Οι τέσσερις ομάδες που έφτασαν στα ημιτελικά του εφετινού Παγκοσμίου κυπέλλου το άξιζαν – συνήθως έτσι συμβαίνει, αλλά όχι και πάντα. Σε ένα τόσο μεγάλο τουρνουά μπορεί να τύχει κάποιος να βρει βολικούς αντιπάλους στα νοκ άουτ – παλιότερα αυτός ήταν συνήθως ο γηπεδούχος. Μπορεί επίσης να τύχει μια ομάδα να πάρει δυο σφυρίγματα – φέτος αυτό ήταν αδύνατο λόγω του VAR που διόρθωσε λάθος αποφάσεις, αλλά έκανε και τους διαιτητές περισσότερο προσεχτικούς. Οι τέσσερεις που μπαίνουν στην τελική ευθεία το κάνουν με το σπαθί τους.

Ο Πογκμπά σε ρόλο Καραγκούνη

Οι Γάλλοι κατά κάποιο τρόπο επαναλαμβάνουν όσα έκαναν στο Euro του 2016 που διοργάνωσαν και δεν είναι παράξενο, αφού έχουν τον ίδιο προπονητή και, σε γενικές γραμμές, την ίδια ομάδα. Φρόντισαν να κερδίσουν την πρωτιά στον όμιλο χωρίς να ξοδέψουν δυνάμεις, αλλά κάνοντας διαδικαστικές νίκες απέναντι στην Αυστραλία και στο Περού κι έκλεισαν με μια ισοπαλία που βόλευε, αυτή τη φορά με τη Δανία – ενώ προ διετίας την είχαν φέρει με τους Ελβετούς. Στη συνέχεια, όπως ακριβώς και στο Euro, ανέβασαν την απόδοσή τους κι έπαιξαν καλύτερα και στους 16 με την Αργεντινή, όπου τη διαφορά την έκανε η επίθεσή τους, και στους 8 με την Ουρουγουάη όπου σχεδόν αλάνθαστη ήταν η άμυνα τους. Σε σχέση με δυο χρόνια πριν έχουν κάποιες τακτικές διαφοροποιήσεις: δεν έχουν τον Παγιέτ και ο Ντεσάν όποιο σχήμα κι αν επιλέγει έχει σαν στόχο την ελευθερία του Πογκμπά που μπορεί να «καραγκουνίζει», δηλαδή να πηγαίνει όπου είναι η μπάλα.

Η Γαλλία περιμένει λίγο πιο πολύ, γιατί αυτή τη φορά δεν είναι γηπεδούχος, αλλά και γιατί έχει τον Εμ Παπέ, που αν βρει κενούς χώρους πατάει γκάζι και δεν κοιτάζει πίσω. Ο καλύτερός της είναι ο Καντέ και ο χειρότερός της ο Ντεμπελέ, που έχασε και τη θέση του στην αρχική ενδεκάδα. Φτάνει στον ημιτελικό με τη σιγουριά που έχει μια ομάδα, η οποία ήταν σε όλα τα ματς που έδωσε καλύτερη από τους αντιπάλους της.

Σαν ροκ συγκρότημα

Το Βέλγιο είναι μια ροκ μπάντα. Οι μπροστά αυτοσχεδιάζουν, αλλά το κάνουν θεαματικά: ο Αζάρ, ο Λουκάκου, ο Ντε Μπρόιν κι ο Μέρτενς θέλουν καμιά φορά μια μπάλα ο ένας, αλλά αυτό δεν τους κάνει λιγότερο επικίνδυνους. Η δύναμη της ομάδας είναι αυτή η γοητευτική ανεμελιά της: δίνει την εντύπωση ότι παίζει απλά για να βάλει ένα γκολ παραπάνω από τον αντίπαλο – όπως η παλιά Βραζιλία και δεν είναι τυχαίο ότι την καινούργια την απέκλεισε. Για να το κάνει, ο Μαρτίνεθ χρειάστηκε να μεταβάλει κάπως την ενδεκάδα και να ακολουθήσει κι ένα πλάνο τακτικής – άγνωστό στα προηγούμενα ματς, τα οποία ήταν η χαρά του παιδιού. Πρόσθεσε τους Βίτσελ και Φελαϊνί μπροστά από την τριάδα των στόπερ για να περιορίσει τον Κουτίνιο και τον Παουλίνιο και να κάνει δύσκολες τις συγκλίσεις του Νεϊμάρ, έβαλε τον Σαντλί από την αρχή και με αυτό το κάτι σαν 3-4-3 κατάφερε να παρουσιάσει μια ομάδα πάντα μπροστόβαρη, αλλά τουλάχιστον κομμάτι πιο ισορροπημένη. Την πρόκριση την έδωσε η ψυχραιμία του Κουρτουά, αλλά και οι τρεις μπροστά που τρόμαζαν τους Βραζιλιάνους σε κάθε ευκαιρία:  όχι τυχαία η ομάδα του Τιτί πίεσε τους Βέλγους πολύ μόνο στο τελευταίο εικοσάλεπτο, όταν πια δεν είχε να χάσει και τίποτα.

Αν η Γαλλία παίζει πάντα με τον ίδιο τρόπο, το Βέλγιο είναι από εδώ και πέρα ένα μυστήριο: οι πιθανότητες να κάνει ένα τακτικό ματς είναι όσες και να δούμε κάποια στιγμή στο γήπεδο πέντε κυνηγούς, όπως έγινε π.χ κόντρα στην Ιαπωνία – με αυτούς κανείς δεν ξέρει! Το Βέλγιο φτάνει στον ημιτελικό με τον αέρα της ομάδας που έχει κοντά δυο χρόνια να χάσει. Ποιον να φοβηθεί;

Με όπλο μια σκληρή καρδιά

Η Κροατία είναι σαν να έχει παίξει δυο διαφορετικά τουρνουά: ένα που τελείωσε με την ολοκλήρωση των ομίλων κι ένα που άρχισε αμέσως μετά. Τα δυο πρώτα παιγνίδια της στο τουρνουά (με τη Νιγηρία και την Αργεντινή) δεν είναι απλά δυο καλά ματς: είναι τα καλύτερα που έκανε ομάδα σε αυτή τη διοργάνωση. Ο Ράκιτις και ο Μόντριτς έδωσαν την απαραίτητη ισορροπία, η άμυνα έμοιαζε αρκετά αξιόπιστη και η επίθεση πετούσε φωτιές, έστω κι αν από όλους όσους χρησιμοποιούνται μπροστά ο μόνος που παίζει σταθερά σε μια θέση είναι ο Πέρισιτς – οι άλλοι στη διάρκεια του ματς αλλάζουν. Μετά άρχισαν τα νοκ άουτ και όπως συνήθως συμβαίνει οι Κροάτες κατέβασαν ταχύτητα – άγνωστο γιατί. Τα παιγνίδια με την Δανία και τη Ρωσία δεν έχουν σχέση με αυτά της φάσης των ομίλων: η Κροατία είναι σαν να μπερδεύτηκε κάνοντας υπολογισμούς ή να αγχώθηκε. Μπορεί να φταίει ότι της έχουν συμβεί κατά καιρούς πολλά: ας μην ξεχνάμε ότι στο Euro της Γαλλίας κάποτε αποκλείστηκε από την Πορτογαλία που έκανε ένα σουτ σε 120 λεπτά! Ο Ντάλιτς όταν θέλει να κάνει την ομάδα επιθετικότερη χρησιμοποιεί τον Κράμαριτς, που παίζει και σαν κρυφός φορ, κι όταν θέλει να την κάνει πιο σκληρή χρησιμοποιεί τον Μπρόζοβιτς που παίζει σαν τρίτος κόφτης – μην πείτε ότι σε αυτή την περίπτωση απελευθερώνεται ο Μόντριτς γιατί ο Μόντριτς κάνει έτσι κι αλλιώς ό,τι θέλει.

Η Κροατία δεν είχε κάποια τακτική βελτίωση  στη διάρκεια του τουρνουά: έχει σκληρύνει όμως πολύ. Όχι μόνο γιατί προκρίθηκε στα πέναλτι, αλλά γιατί και κόντρα στους Δανούς και στους Ρώσους πέρασε δοκιμασίες: βρέθηκε να χάνει και στα δυο ματς, ενώ με τη Δανία έφτασε στη διαδικασία των πέναλτι γιατί σε ένα τέτοιο αστόχησε ο Μόντριτς. Με τους Ρώσσους επίσης γκρέμισε ότι έφτιαξε εξαιτίας μιας απροσεξίας σε μια στημένη φάση λίγο πριν τελειώσει η παράταση – και παρόλα αυτά ψυχολογικά δεν λύγισε. Φτάνει στους ημιτελικούς με όπλο μια καρδιά που ατσαλώθηκε μέσα από δοκιμασίες.

Κόντρα στον εαυτό τους

Η πορεία των Αγγλών προς τα ημιτελικά θα λεγε κανείς ότι ήταν η πλέον εύκολη, αλλά δεν είναι έτσι. Με μια πρώτη ματιά λες ότι οι Αγγλοι κέρδισαν την Τυνησία και τον Παναμά, έχασαν από το Βέλγιο ένα ματς που δεν προσφέρεται για συμπεράσματα κι απέκλεισαν στη συνέχεια την Κολομβία και τη Σουηδία, ομάδες που δύσκολα θα μπορούσαν να βρεθούν στα ημιτελικά. Όμως αυτό είναι απλά η φωτογραφία της στιγμής, είναι η πραγματικότητα, αλλά δεν είναι η αλήθεια. Η Αγγλία παίζει από την αρχή του τουρνουά με ένα και μόνο μεγάλο αντίπαλο: τον εαυτό της. Ως εκ τούτου έχει κάνει και την πιο μεγάλη πρόοδο: ξόρκισε την κατάρα των πέναλτι, απέκτησε αυτοπεποίθηση, το τελευταίο της ματς ήταν το καλύτερο – κι αυτό λέει πολλά. Επίσης στη διάρκεια του τουρνουά ανέδειξε παίχτες: ο Πίκφορντ, ο Μαγκουάιρ και ο Στόουνς, ο Τρίπιερ και ο Γουόκερ δεν ήταν καθόλου βέβαιο ότι μπορεί να σταθούν σε υψηλό επίπεδο. Οι Γάλοι, οι Βέλγοι, ακόμα και οι Κροάτες φτάνουν στα ημιτελικά στηριγμένοι σε πρωταθλητές – σε παίκτες που είναι εξαιρετικά σημαντικοί σε ομάδες που κερδίζουν τίτλους. Οι Αγγλοι φτιάχνουν πρωταθλητές σήμερα: βλέπουν στο τουρνουά μια σειρά από παιδιά να γίνονται άντρες - καμία άλλη ομάδα φέτος δεν κατάφερε κάτι τέτοιο. Η Αγγλία φτάνει στον ημιτελικό με ένα μοναδικό ενθουσιασμό που της δίνουν τα νιάτα των παικτών της – κι έχει και τον πρώτο σκόρερ του τουρνουά, τον Χάρι Κέιν.

Ας τους χαρούμε

Θα μπορούσε κάποια άλλη ομάδα να είναι στην τετράδα; Ισως μόνο η Βραζιλία, αλλά δεν πέρασε το τεστ κόντρα στις ευρωπαϊκές ομάδες – τη δοκιμασία που είναι και επίσημα πλέον η δική της κατάρα. Οι υπόλοιποι περιορίστηκαν σε μια δυο καλές εμφανίσεις (Ισπανία, Πορτογαλία), πόνταραν στα πέναλτι (Ρωσία), είχαν τραυματισμούς και ατυχίες (Ουρουγουάη, Κολομβία) που αποκάλυψαν αδυναμίες στο ρόστερ τους. Αλλοι ήταν απλώς κακοί (Αργεντίνοι) ή κορεσμένοι (Γερμανοί). Οι τέσσερις που φτάνουν στα ημιτελικά το αξίζουν κι αυτό είναι σπουδαίο για το τουρνουά και το ποδόσφαιρο Ας τους χαρούμε.