Η απουσία του Λιονέλ Μέσι εξαιτίας ενός τραυματισμού στοίχισε στην Μπαρτσελόνα το Σάββατο πάρα πολύ: η ομάδα του Λουίς Ενρίκε, μια μέρα πριν το μεγαλύτερο συλλαλητήριο που έγινε ποτέ για την ανεξαρτησία της Καταλονίας, έχασε από τη μικρομεσαία Αλαβές με 2-1. Η Μπάρτσα είναι τυχερή που ξεκινά τις υποχρεώσεις της στο Τσάμπιονς λιγκ κόντρα στη Σέλτικ.  Χωρίς το Μέσι μπορεί να μπλέξει κόντρα στον οποιοδήποτε. Αλλά και η UEFA είναι τυχερή: μόνο αν ο Μέσι δεν είναι πολύ καλά το Τσάμπιονς λιγκ έχει ενδιαφέρον και τελευταία ο Μέσι χάνει ματς όλο και συχνότερα.   

Ρεκόρ που θα μείνουν για χρόνια 

Η εξάρτηση της Μπαρτσελόνα από το Μέσι είναι εδώ και μερικά χρόνια απόλυτη και το μαρτυρούν τα ρεκόρ του ποδοσφαιριστή που εκτιμώ πως όταν σταματήσει θα μείνουν για χρόνια ακατάριπτα. Θυμίζω ότι μιλάμε για κάποιον που είναι πρώτος σκόρερ όλων των εποχών για τη Μπαρτσελόνα και πρώτος σκόρερ της  στα Κύπελλα Ευρώπης. Είναι επίσης ο πρώτος που πέτυχε πέντε τέρματα σε ένα ματς στο Τσάμπιονς λιγκ (κάποτε κόντρα στην Λεβερκούζεν), αυτός που έχει σημειώσει τα περισσότερα γκολ για τη Μπαρτσελόνα σε μια σεζόν σε όλες τις διοργανώσεις (55 γκολ το 2012, δηλαδή 35 στο πρωτάθλημα, 2 στο Copa del Rey, 3 ισπανικό Σούπερ Καπ, 12 στο Τσάμπιονς λιγκ, 1 στο UEFA Σούπερ κάπ, 2 στο Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων), ο μόνος παίκτης της που έχει υπάρξει τρεις φορές πρώτος σκόρερ του Τσάμπιονς λιγκ και μάλιστα σε τρεις σερί χρονιές. Επειδή σήμερα αρχίζει το Τσάμπιονς λιγκ λέω ότι η φόρμα και η απόδοση του Μέσι είναι και για αυτή τη διοργάνωση ο παράγοντας που κάνει τη διαφορά: αν ο Μέσι είναι καλά, η Μπαρτσελόνα κερδίζει τον τίτλο. Αν κάτι δεν του πάει καλά υπάρχει πεδίο δόξης λαμπρόν και για τους υπόλοιπους. Αυτή νομίζω είναι η καθοριστική διαφορά με τον έτερο μεγάλο του καιρού μας δηλαδή τον Κριστιάνο Ρονάλτο: η Ρεάλ του Κριστιάνο έχει αποτύχει σε σεζόν που αυτός πετούσε – η Μπάρτσα, όταν ο Μέσι είναι καλά, φέρνει την κούπα στη Βαρκελώνη και χωρίς να ιδρώσει πολύ. Όχι τυχαία όλους τους τελικούς που έχει κερδίσει με το Μέσι παρόντα τους έχει κερδίσει με δυο γκολ διαφορά.

Αρνούνται το προφανές

Με διασκεδάζει πάντα στην περίπτωση του Μέσι ότι η έκρηξή του ήρθε σε μια στιγμή που όλοι μιλούσαν για προπονητές. Ο Μέσι κέρδισε το Τσάμπιονς λιγκ και με τον Γκουαρντιόλα και με τον Λουίς Ενρίκε. Ο Γκουαρντιόλα, παρά την αδιαμφισβήτητη ικανότητα του, το Τσάμπιονς λιγκ με την Μπάγερν Μονάχου δεν το κέρδισε κι ας ξόδεψε του κόσμου τα χρήματα – έχω αμφιβολίες αν θα το κερδίσει και με τη Σίτι, ενώ έχω τη βεβαιότητα ότι ο Λουίς Ενρίκε, που όταν πήγε στη Ρόμα έφυγε νύχτα, δεν θα το κερδίσει με άλλη ομάδα ποτέ. Πάντοτε διασκέδαζα με όσους θεωρούσαν ιδιοφυία τον Γκουαρντιόλα γιατί έκανε το Μέσι «ψευτοενιάρι»: απέδιδαν μάλιστα τις επιτυχίες της Μπάρτσα στο γεγονός αυτό. Τελικά έφυγε ο Πεπ, ήρθε ο Ενρίκε, η Μπάρτσελόνα πήρε και τον Λουίς Σουάρες που φορ είναι κανονικό, ο Μέσι παίζει πότε σαν «δεκάρι» και πότε σαν έξω δεξιά και πάλι πήρε το Τσάμπιονς λιγκ κι ένα σωρό ακόμα τρόπαια! Πάντοτε διασκέδαζα επίσης με τη σοβαροφάνεια των ειδημόνων που αναλύοντας την Μπαρτσελόνα κατέληγαν ότι το μυστικό της επιτυχίας της είναι ο Τσάβι, ή ο Ινιέστα η τα εξτρέμ που συγκλίνουν και σκοράρουν, ή το τρίο Πικέ – Μπουσκέτς - Μασεράνο : ναι, το έχω ακούσει και αυτό. Μου αρέσει που άνθρωποι για να δείξουν ότι κατέχουν τα μυστικά του ποδοσφαίρου αρνούνται το προφανές.  Και το προφανές είναι ο Μέσι και τα κατορθώματα του.

Αν αυτός διαλέγει, διαλέγει καλά

Ο αλτρουισμός του Μέσι ήταν πάντα το κλειδί της επιτυχημένης αυτής ομάδας. Στα 18 του καθόταν στοϊκά στον πάγκο, ενώ ήταν ήδη πολύ καλύτερος από τον Λουντοβίκ Ζουλί και ήδη η μεγάλη ατραξιόν του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Παρόλο που ήταν ο καλύτερος έξω δεξιά του κόσμου δέχτηκε να παίξει στον άξονα για να γίνει σημείο αναφοράς στην επίθεση, μολονότι ήταν βέβαιο πως θα ξεκινούσαν οι συγκρίσεις με το Μαραντόνα κι ο σταυρός του μαρτυρίου της συζήτησης για το πόσο μοιάζει με τον Ντιέγκο θα τον περίμενε πριν καν γίνει 22 χρονών. Παρόλο που είναι ο μεγαλύτερος γκολτζής της οικουμένης δέχτηκε να πάει πάλι στο πλάι για να χωρέσει κι ο Σουάρες – με δεδομένο ότι αυτοί οι ποδοσφαιριστές είναι πολύ μεγάλες επιχειρήσεις δεν ξέρω πολλούς που θα το έκαναν.

Λένε ότι ο Μέσι έχει πλέον λόγο στη Μπαρτσελόνα για όλα: λέω πάλι καλά, αφού μοιάζει και ακριβοδίκαιος. Θυμηθείτε εκείνη την ιστορία του Μαρτίνο: τον έφερε μεν στην Μπαρτσελόνα, πλην όμως δεν είχε την παραμικρή αντίρρηση να τον αποχαιρετήσει, όταν κατάλαβε πως δεν μπορεί να βοηθήσει την ομάδα όσο ο ίδιος πίστευε. Αν ο Μέσι θέλησε στη Μπάρτσα τον Νεϊμάρ, τον Σουάρες, τον Αρντά Τουράν, ο Θεός να τον έχει καλά: μας βοήθησε να δούμε ωραία μπάλα και γλύτωσε τη Μπάρτσα από το να μπλέξει με τα θέλω κάποιου προπονητή που θα τη γέμιζε στόπερ, αμυντικά χαφ και παίκτες για τον πάγκο – τέτοια ζητάνε οι προπονητές.

Αυτός είναι και το Τσάμπιονς λιγκ

Οσο τα χρόνια περνούν, και παρά τους πολλούς καλούς παίκτες που η Μπάρτσα μαζεύει, η δική του βαρύτητα στο παιγνίδι των Καταλανών μεγαλώνει: η Μπάρτσα αντικατέστησε τον Τσάβι, τον Βίγια, τον Ανρί, τον Ροναλντίνιο – χωρίς αυτόν όμως δεν θα είναι ποτέ η ίδια ομάδα. Νομίζω ότι και το Τσάμπιονς λιγκ γενικά χωρίς το Μέσι δεν θα είναι το ίδιο.

Τα τελευταία χρόνια συζητάνε πολλοί τη μετατροπή του Τσάμπιονς λιγκ σε κλειστό ευρωπαϊκό πρωτάθλημα – οι μεγάλες ομάδες θέλουν χρήματα, πολλά χρήματα. Οι ποδοσφαιρόφιλοι αντιθέτως θέλουν περισσότερα ανταγωνιστικά ματς: σε αυτό η διοργάνωση κάπως πάσχει τελευταία. Το Τσάμπιονς λιγκ μοιάζει ολοένα και πιο πολύ με το παιγνίδι «Στρατέγκο». Η Ατλέτικο μπορεί ν αποκλείσει κάθε ομάδα του Γκουαρντιόλα, αλλά ποτέ τη Ρεάλ. Η Γιουβέντους μπορεί ν αποκλείσει την Ρεάλ, αλλά δεν πρόκειται ποτέ να αποκλείσει την Μπάγερν. Η Σίτυ δύσκολα αποκλείει ομάδα με ευρωπαϊκό τίτλο, αλλά πλέον μπορεί να πετάξει έξω κάθε άλλη πρωταθλήτρια. Κάθε χρόνο υπάρχει περιθώριο να διακριθεί μια ομάδα από την Πορτογαλία. Η Παρί ποτέ δεν θα φτάσει στον τελικό. Οι Αγγλοι κάνουν απλώς φασαρία και τίποτα άλλο: τα ημιτελικά είναι το ταβάνι τους. Όλα αυτά τα βλέπουμε να επαναλαμβάνονται συνεχώς: αν δεν παίξουν μεταξύ τους, η Ρεάλ, η Μπάγερν και η Μπάρτσα θα φτάσουν στα ημιτελικά. Αλλά η μεγάλη αλήθεια είναι πως για να μπορεί να πάρει το Τσάμπιονς λιγκ ομάδα που δεν λέγεται Μπαρτσελόνα, πρέπει να μην είναι καλά ο Μέσι. Κι επειδή μεγαλώνει, κουράζεται, τραυματίζεται και συχνά λείπει, υπάρχει ακόμα αγωνία και ενδιαφέρον για τη διοργάνωση αυτή: αλλιώς θα κλείναμε εισιτήρια για να πάμε να δούμε σε ποιον θα κάνει πλάκα στον τελικό ο Μέσι, που όταν λείπει η ομάδα του τα βρίσκει σκούρα και με την Αλαβές…