Τις τελευταίες μέρες διάβασα μερικές αποφάσεις προπονητών που με έκαναν να γελάσω. Μιλάω για αποφάσεις που πήραν μεγάλες φίρμες της μοντέρνας προπονητικής και όχι οι δικοί μας ήρωες.

Να δουν το La la Land

Ο Πεπ Γκουαρντιόλα αποφάσισε να πάρει τους παίκτες της Μάντσεστερ Σίτι ένα βράδυ και να τους πάει σινεμά. Η ιστορία μου θύμισε ότι ο Νίκος Αναστόπουλος, πριν από εικοσιπέντε χρόνια, όταν ακόμα έπαιζε ποδόσφαιρο, έπαιρνε μαζί του στο ξενοδοχείο βιντεοκασέτες για να τις βλέπει το βράδυ παρέα με τους φίλους του. Η διαφορά είναι ότι ο Νικόλας έβλεπε ταινίες με τον Τσάρλς Μπρόνσον, για να πορώνεται κι αυτός και οι υπόλοιποι και να παίζουν καλά, ενώ ο Γκουαρντιόλα πήγε την ομάδα να δει το La La Land. Όχι τυχαία ακολούθησε η ισοπαλία με την Τότεναμ. Πριν τον Γκουαρντιόλα, ο Γιούργκεν Κλοπ με πρόσχημα ότι στην Αγγλία έβρεχε κι έκανε πολύ κρύο, πήρε τους παίκτες της Λίβερπουλ και τους πήγε τριήμερο αναψυχής στη Βαρκελώνη – μεταξύ άλλων είδαν όλοι μαζί και το Μπαρτσελόνα – Γκλάντμπαχ. Δεν ξέρω πόσο στοίχισε η εκδρομή, αλλά προφανώς λεφτά υπάρχουν, όσο κι αν τα αποτελέσματα λείπουν. Αυτές τις μέρες διάβασα επίσης ότι ο Μουρίνιο αποφάσισε λέει να ζητήσει την αντικατάσταση των μπολ μπόις στο Ολντ Τράφορντ γιατί δεν ήταν ευχαριστημένος από την σπουδή, που έδειχναν κυνηγώντας τη μπάλα, όταν αυτή έβγαινε πλάγιο άουτ. Μάλλον ο Πορτογάλος έχει ξεχάσει ότι δεν υπάρχει μια μόνο μπάλα, που να χρησιμοποιείται σε κάθε ματς, όπως συνέβαινε παλιά – αλλά εντάξει το καταλαβαίνω: οι άνθρωποι μεγαλώνουν. Τέλος μου άρεσε πολύ και μια δήλωση του Μασιμιλιάνο Αλέγκρι, του προπονητή της Γιουβέντους. Τον ρώτησαν πως και γιατί αποφάσισε να παίξει εναντίον της Λάτσιο με πέντε κυνηγούς (!) κι απάντησε πως ξύπνησε το Σάββατο το πρωί κι αναρωτήθηκε γιατί δεν το έχει κάνει ακόμα. «Αφού η Γιουβέντους έχει πέντε καλούς κυνηγούς, ας τους βάλω όλους να δούμε τι θα γίνει είπα στον εαυτό μου», δήλωσε αφοπλιστικά ο Αλέγκρι, αναγνωρίζοντας πως το συγκεκριμένο σχήμα δεν το είχε δοκιμάσει ποτέ. Παρεμπιπτόντως το σχήμα «ό,τι να ναι» δούλεψε και η Γιουβέντους κέρδισε τη Λάτσιο με 2-0 σκοράροντας δυο φορές στα πρώτα είκοσι λεπτά. Μετά η Λάτσιο προσαρμόστηκε, αλλά το ματς είχε τελειώσει.     

Η σεζόν της αποκαθήλωσης

Τι κοινό έχουν όλες αυτές οι ιστορίες; Κυκλοφορούν για να φανεί στα μάτια των οπαδών ότι οι προπονητές παραμένουν κάποιοι ιδιαιτέρως σοφοί άνθρωποι, που μπορεί με διάφορες καταπληκτικές εμπνεύσεις να δικαιολογούν τα χρήματα που παίρνουν και τα οποία είναι πάρα πολλά σε σχέση με το τι κάνουν. Πηγαίνοντας το ένα βήμα παραπέρα, θα λεγα ότι κάποιες από αυτές τις ιστορίες τις παρουσιάζουν ως ρηξικέλευθες και εντυπωσιακές αποφάσεις κάποιοι δημοσιογράφοι, που προσπαθούν να πείσουν τον κόσμο ότι τα λόγια θαυμασμού που έχουν ξοδέψει για προπονητές είναι απολύτως δικαιολογημένα. Νομίζω ότι η εφετινή σεζόν είναι η σεζόν της αποκαθήλωσης διάφορων που προβλήθηκαν ως «ιδιοφυίες», ενώ ήταν ή τυχεροί άνθρωποι που δούλεψαν σε ομάδες με πολλά χρήματα και σπουδαίους παίκτες, ή ήταν απλά καλοί επαγγελματίες, που ωστόσο ποτέ δεν υπήρξαν το αληθινό μυστικό καμίας επιτυχημένης ομάδας. Στην πραγματικότητα ζούμε εδώ και λίγο καιρό το τέλος του μύθου ότι ένας προπονητής μπορεί να κάνει τη διαφορά χάρη στις ιδέες του ή χάρη στο τρομερό του πλάνο ή χάρη στη στρατηγική του: στην εποχή μας καλός προπονητής είναι απλά όποιος δεν κάνει σε μια ομάδα ζημιά, διότι κάμποσοι, χωρίς να το θέλουν, κάνουν και ζημιά μεγάλη.

Όλα τέλεια για μια σεζόν  

Πέρυσι στην Αγγλία ήταν ιδιοφυία ο Κλάουντι Ρανιέρι, που έκανε κάτι αληθινά ιστορικό: πήρε το πρωτάθλημα με τη Λέστερ. Φέτος προσπαθεί να τη γλυτώσει από ένα υποβιβασμό. Φέτος ιδιοφυία είναι ο Κόντε, που έχει πρώτη την Τσέλσι. Πριν την Τσέλσι ήταν στη Γιουβέντους, με την οποία είχε μεν πάρει πρωταθλήματα, πλην όμως δυσκολευόταν να κερδίσει κάθε ευρωπαϊκό ματς που έδινε. Φέτος πιθανότατα την καλύτερη μπάλα στην Ευρώπη την βλέπεις από τη Μονακό του Ζαρντίμ – είμαι σίγουρος πως και τον παλιόφιλο Ζαρντίμ κάποιοι στο τέλος της σεζόν θα τον παρουσιάσουν ως ιδιοφυία. Η επόμενη ιδιοφυία θα είναι ο Τούχελ της Ντόρτμουντ, ίσως και ο Χόρχε Σαμπαόλι, ο προπονητής της Σεβίλλης. Το ποδόσφαιρό του καιρού μας είναι υποχρεωμένο να παράγει ιδιοφυίες – η υπερβολή πάει σύννεφο! Ολοι αυτοί είναι απλά καλοί επαγγελματίες που εκμεταλλεύτηκαν υποδειγματικά διάφορες συγκυρίες – αλλά άντε να το εξηγήσεις. Ο Ρανιέρι τα κατάφερε πέρυσι χάρη σε μια απίστευτη συγκυρία κι όχι χάρη σε μια συνταγή. Ο Κόντε πάει καλά στην Πρέμιερ λιγκ γιατί βρέθηκε σε μια ομάδα που έχει το know how του πρωταθλητισμού χρόνια τώρα και φτιάχνει και προπονητές: η Τσέλσι πήρε το Τσάμπιονς λιγκ με το Ντι Ματέο. Στις καλές σεζόν των δυο Ιταλών μέτρησε καταλυτικά ότι οι ομάδες τους δεν παίζουν στην Ευρώπη: η προετοιμασία ενός ματς κάθε εβδομάδα είναι σαφώς ευκολότερη δουλειά. Ο Ζαρντίμ έχει στο Μόντε Κάρλο χρόνο και ιδανικές συνθήκες για να κάνει ό,τι γουστάρει: προπονεί μια ομάδα με μηδενικό άγχος και είναι εκεί τρία χρόνια – κάποια στιγμή τη φόρμουλα θα την έβρισκε. Ο Τούχελ και ο Σαμπάολι παρέλαβαν ομάδες σχεδόν έτοιμες: έκπληξη θα ήταν η αποτυχία τους.

Για να λέμε πως βρήκαμε κάποιον

Πριν λίγο καιρό ο Ντέμης Νικολαϊδης μιλώντας στο Σπορ Fm είπε μια μεγάλη αλήθεια. Διηγούταν πως όταν ήταν πρόεδρος στην ΑΕΚ βρήκε τον Μανουέλ Φερέρ και έλεγε ότι είχε κάνει διάφορα ταξίδια και είχε μιλήσει με αρκετούς προπονητές. «Λεφτά για να πάρουμε παίκτες δεν είχαμε, έψαχνα ένα προπονητή για να πω ότι επενδύω σε αυτόν γιατί αυτός μπορεί να αποδειχτεί ικανός για να πάρουμε το πρωτάθλημα» είπε αφοπλιστικά. Οι προπονητές είναι κάποιοι τυχεροί άνθρωποι στους οποίους κάποιοι πρόεδροι δίνουν ένα σκασμό λεφτά για να μπορούν να λένε ότι επενδύουν σε αυτούς μήπως και καταφέρουν ν αλλάξουν τα δεδομένα της πραγματικότητας: συνήθως όμως η πραγματικότητα είναι ένα τραίνο που λειώνει στο πέρασμά του τις αυταπάτες. Ο Γκουαρντιόλα ιδέες έχει, αποδεικνύεται όμως φέτος ότι αυτές δεν κάνουν για όλες τις ομάδες και υπήρξαν αποδοτικές μόνο εκεί που το υλικό, που είχε στα χέρια του, ήταν αποδεδειγμένα το καλύτερο του πρωταθλήματος. Ο Μουρίνιο θαύμα έκανε μόνο στην Πόρτο: μετά όπου δούλεψε, δούλεψε καλά ή λιγότερο καλά, αλλά τη διαφορά την έκαναν κυρίως τα χρήματα που είχε να διαχειριστεί – τώρα ούτε αυτό το κατορθώνει πολύ καλά. Ο Κλόπ είναι ένας ωραίος τύπος, αλλά για να πάρει η Λίβερπουλ το πρωτάθλημα χρειάζεται χρόνο, χρήματα και προσωπικότητες εντός του αγωνιστικού χώρου. Κι ο Αλέργκρι μπορεί να ξυπνάει και ν αλλάζει την ενδεκάδα της Γιούβε, αλλά αν χάσει το πρωτάθλημα θα τον σταυρώσουν. Όχι μεταφορικά, κυριολεκτικά, αφού η ομάδα του στην Ιταλία είναι δυο κλάσεις καλύτερη από όλες.

Απλά καλοί επαγγελματίες

Δεν υπάρχουν ιδιοφυίες: υπάρχουν στην καλύτερη των περιπτώσεων κάποιοι καλοί επαγγελματίες. Καλοί επαγγελματίες είναι πλέον οι προπονητές που μπορεί να πείθουν εκατομμυριούχους εικοσάρηδες να κάνουν κάτι της παραπάνω για το χατίρι της ομάδας. Και υπάρχουν και καλοί επαγγελματίες δημοσιογράφοι που μπορεί να σε πείσουν ότι το να πας μια ομάδα να δει το La la land είναι κάτι σπουδαίο. Ενώ δίκιο είχε ως συνήθως ο Αναστό που τους έβαζε και βλέπανε Τσαρλς Μπρόνσον…