Εβλεπα τα ματς του Ολυμπιακού με την ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ με τον ΠΑΟ και αναρωτιόμουν αν οι δυο πρωτοπόροι το θέλουν το πρωτάθλημα. Ο Ολυμπιακός έχασε μεν ευκαιρίες, αλλά έπαιζε με τη φωτιά απέναντι σε μια ομάδα που ήξερε τι ήθελε. Ο Ολυμπιακός ήξερε ότι είχε χάσει ο ΠΑΟΚ κι είχε 45 λεπτά για να κερδίσει και να τελειώσει το πρωτάθλημα: δεν έδειξε έτοιμος να το κάνει. Ο δε ΠΑΟΚ πήγε στη Λεωφόρο γνωρίζοντας πως αν περνούσε από εκεί θα τρόμαζε πραγματικά τον Ολυμπιακό: είχε ευκαιρίες, αλλά δεν είχε το πάθος του ΠΑΟ. Που και γκολ βρήκε σπεκουλάροντας στις αμυντικές αδυναμίες του αντιπάλου του και κράτησε το αβαντάζ του παίζοντας αυτή τη φορά ψυχωμένη άμυνα.  

Η διαφορά μεγάλωσε, αλλά…

Ο Ολυμπιακός μεγάλωσε κατά ένα βαθμό την διαφορά του από τον ΠΑΟΚ: είναι πια στο +11 και οι αγωνιστικές που μένουν είναι πλέον επτά. Αλλά αυτό είναι το μόνο ευχάριστο νέο της βραδιάς του, διότι κατά τα άλλα συνεχίζει να δείχνει παλιά και νέα ελαττώματα.

Χθες ο Πέδρο Μαρτίνς επιχείρησε στο πρώτο ημίχρονο να «κοροϊδέψει» την ΑΕΚ, αφήνοντας της την μπάλα για να την χτυπήσει στις αντεπιθέσεις, επαναλαμβάνοντας δηλαδή ό,τι έκανε στο ΟΑΚΑ στην εφετινή νίκη του Ολυμπιακού με 2-3: το σχέδιο λειτούργησε, αλλά μόνο εν μέρει. Πέτυχε ένα γκολ (που ξεκινά από γέμισμα του Βατσλίκ και ολοκληρώνεται με ασίστ του Μασούρα μετά από λάθος του Μοχαμαντί), παραλίγο να πετύχει ένα δεύτερο γκολ όταν ο Μασούρας σημάδεψε τον Στάνκοβιτς, ενώ ένα γκολ του Ελληνα επιθετικού δεν μέτρησε για οφσάιντ του Ελ Αραμπί, σε μια φάση δύσκολη. Όμως η ΑΕΚ ήταν επικίνδυνη με τη μπάλα και δεν έκλεψε τίποτα όταν με τον Σιμάνσκι ισοφάρισε στο 42΄. Η ΑΕΚ επανέλαβε το ματς που έκανε στο Καραϊσκάκη για το πρωτάθλημα αλλά είχε τρεις σημαντικές διαφορές στην ενδεκάδα της: είχε τον Κρικόβιακ, τον Στάνκοβιτς και τον Αραούχο που έτρεξε τα στόπερ του Ολυμπιακού, όπως συνηθίζει, και δημιούργησε χώρους για τον Τζούμπερ και τον Αμπραμπάτ που κακώς ο Οφριδόπουλος έβγαλε από το ματς για να βάλει τον Μάνταλο σε μια στιγμή μάλιστα που η ΑΕΚ δεν μπορούσε να κρατήσει μπάλα.

Στο  ματς υπήρχε η εξής μεγάλη παραξενιά: ο Ολυμπιακός ήταν σχεδόν πάντα επικίνδυνος όταν έβαζε τη μπάλα στην περιοχή της ΑΕΚ (ο Ελ Αραμπί δεν ολοκλήρωσε σωστά τρεις φάσεις εύκολες για αυτόν), αλλά όταν επιχειρούσε να κυκλοφορήσει τη μπάλα αυτό γινόταν άτσαλα (παρά μια σχετική βελτίωση στο β ημίχρονο) με αποτέλεσμα η ΑΕΚ να μπορεί να φεύγει στην αντεπίθεση επικίνδυνα κυρίως γιατί είχε χθες τον δικό της Εμβιλά, δηλαδή τον Κρικόβιακ. Ο Πολωνός είναι αργός, αλλά μαγνητίζει τη μπάλα και την πασάρει γρήγορα: αν δεν ασχολούταν λίγο περισσότερο μαζί του ο Μαντί Καμαρά στο β’ ημίχρονο ο Ολυμπιακός θα είχε προβλήματα μεγαλύτερα και γιατί η άμυνα του έχει χάσει την αξιοπιστίας της μολονότι χθες ο Ρέαπτσουκ, ο Σισέ και κυρίως ο Παπασταθόπουλος ήταν αρκετά καλοί.

Χειροκρότημα για το Φορτούνη

Το να δέχεται μια ομάδα γκολ με τους αμυντικούς της σε καλή κατάσταση είναι κακό σημάδι. Ο Ολυμπιακός δέχεται γκολ σε έκτο συνεχόμενο ματς και για τέταρτο συνεχόμενο δέχεται γκολ παρότι προηγείται: νομίζω ότι αυτό συμβαίνει γιατί η τακτική «αφήνω τη μπάλα στον αντίπαλο για να φύγω στην κόντρα» δεν υπηρετείται σωστά – η ταυτόχρονη παρουσία του Αγκιμπού και του Καρβάλιο πχ δεν την εξυπηρετεί. Χθες έδειξε προβλήματα να αμυνθεί σωστά και σε κόρνερ, όπως στα Γιάννινα πχ. Ο Λιβάι Γκαρσία έχασε την ευκαιρία του αγώνα στο 72΄ όταν αιφνιδιάστηκε από το γεγονός ότι ήταν μόνος απέναντι στον Βατσλίκ.

Ο κόσμος χειροκρότησε την επιστροφή του Φορτούνη, αλλά μόνο αυτό. Ο Μαρτίνς τελείωσε το ματς έχοντας στην ίδια ενδεκάδα τους Ελ Αραμπί, Τικίνιο, Αγκιμπού, Βαλμπουενά και Φορτούνη: κι αυτό λάθος ήταν. Όχι μόνο γιατί το ρίσκο ήταν υπερβολικό, αλλά γιατί δεν έχει νόημα, όταν δεν χτίζεις σωστά επιθέσεις από τα μετόπισθεν, να παίζεις με τρία «δεκάρια» και δυο φορ. Που ακόμα περιμένουν να πάρουν τη μπάλα σωστά..  

Παναθηναϊκός με ψυχή

Αν ο Ολυμπιακός δεν βρήκε το τρίποντο που θα τελείωνε το πρωτάθλημα, ο ΠΑΟΚ έχασε το ματς που ήταν περισσότερο υποχρεωμένος να κερδίσει για να μεγαλώσει το άγχος του πρωτοπόρου: αν το κέρδιζε θα είχε καταγράψει δυο νίκες στην Αθήνα (με ΑΕΚ και ΠΑΟ) κι αυτοί οι έξι βαθμοί θα μετρούσαν πολλοί γιατί ο Ολυμπιακός δύσκολα θα τους κάνει. Ο Ρασβάν Λουτσέσκου, που το ήξερε αυτό, έστειλε τον ΠΑΟΚ στην επίθεση από την αρχή, αλλά νομίζω πως μετά από καιρό έκανε λάθη στη σύνθεση. Η ιδέα να παίξει ο Βιερίνια πάνω στον Παλάσιος (με τον Ζαμπά μπροστά του) είχε ως αποτέλεσμα ο ΠΑΟΚ να υποφέρει τα μπασίματα του Αργεντίνου. Ο Ελ Καντουρί δεν φάνηκε έτοιμος για ένα ματς υψηλής έντασης και ο Βαρέλα υποχρέωσε τον Ινγκασον να παίζει για δύο στα μετόπισθεν. Ο ΠΑΟΚ ήταν επιθετικά καλός και τακτικά σωστός: η πεντάδα των χαφ ζόρισε τον ΠΑΟ που έχασε νωρίς τον Βιγιαφάνιες. Αλλά οι αμυντικές του αδυναμίες έβγαζαν μάτια και είναι να απορείς πως ο Λουτσέσκου δεν προσπάθησε να επαναλάβει το ματς που έκανε κόντρα στην ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ. Τότε ο ΠΑΟΚ είχε ακυρώσει την ΑΕΚ μεσοεπιθετικά περιμένοντας, ενώ χθες έδινε στον ΠΑΟ αντεπιθέσεις: στην πρώτη σωστή από αυτές ο Αϊτόρ έκανε το 1-0. Το καλό για τον Λουτσέσκου είναι ότι είδε την ομάδα του να αντιδρά σωστά (έχασε τρεις ευκαιρίες στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου) και να μην παρατά τίποτα ακόμα κι όταν ο Χουάνκαρ έβαλε το γκολ της χρονιάς θυμίζοντας παλιό Κριστιάνο Ρονάλντο. Το κακό για τον Ρουμάνο είναι ότι μετά την μείωση του σκορ από το Ζίφκοβιτς μόλις στο 72΄, και παρά την οπισθοχώρηση του ΠΑΟ, ο ΠΑΟΚ δεν έκανε φάση. Ο Ρουμάνος ζήτησε διάφορα πέναλτι που κανονικός διαιτητής θα ήταν δύσκολο να δώσει: το ξέρει κι ο Λουτσέσκου που φάνηκε να διαμαρτύρεται χωρίς να πιστεύει σε όσα έλεγε. Ο ΠΑΟ πήρε μια νίκη ψυχής και πίστης: η στιγμή που στο 90΄ο πάγκος του πανηγυρίζει ένα πλάγιο άουτ που κέρδισε ο Παλάσιος είναι η εικόνα της θέλησής του. Ο Γιοβάνοβιτς πύκνωσε με παίκτες τα μετόπισθεν στο τέλος, είδε την ομάδα του να υποφέρει στο δεύτερο ημίχρονο και στο τέλος πανηγύρισε με την καρδιά του. Ο ΠΑΟ θα είναι σκληρό καρύδι για όλους στα play off γιατί απέκτησε όρεξη για άμυνα. Δημιουργεί ίσως λιγότερο, είναι πιο προβλέψιμος, αλλά έχει επίγνωση και των δυνατοτήτων του και των δυσκολιών του: είναι δηλαδή καλή ομάδα.

Αρης χωρίς ιδέες πάλι…

Αυτή την εικόνα της μεγάλης θέλησης δεν την είχε ο Αρης στο ματς με τον ΠΑΣ: η δεύτερη ισοπαλία του στο Βικελίδης τον βάζει σε περιπέτειες. Ένα μήνα πριν, όταν ο Αρης κέρδισε τον Ολυμπιακό με 2-1, όλοι μα όλοι είχαν βγάλει το συμπέρασμα πως ο νεοφερμένος κόουτς Χερνάν Μπούργκος έλυσε τα επιθετικά προβλήματα του Αρη που επί των (πρώτων) ημερών του είχε κερδίσει τρία ματς στη σειρά (με Ατρόμητο, Αστέρα και Ολυμπιακό) σκοράροντας δυο φορές τουλάχιστον σε καθένα από αυτά. Χθες όμως ο Αρης έμοιαζε να έχει προπονητή πάλι τον Ακη Μάντζιο σε μέτρια βραδιά. Πέταξε το πρώτο ημίχρονο, δεν ήθελε να πάρει κανένα ρίσκο, δεν είχε ιδέες και τρόπους απέναντι σε μια πραγματικά κλειστή κι οργανωμένη άμυνα.  Γιατί; Γιατί οι παίκτες του (και κατά συνέπεια και οι αδυναμίες και οι αρετές του) είναι ίδιοι. Κι όταν τίποτα δεν αλλάζει το πιθανότερο είναι ό,τι θα εμφανιστούν πάλι τα ίδια προβλήματα: ισχύει για όλους κύριε Μαρτίνς.