Ο Μανόλο Καραλής κέρδισε χθες στο επί κοντώ το έκτο μετάλλιο της Ελλάδας στους φετινούς Ολυμπιακούς Αγώνες, που είναι συγχρόνως και το 31ο μετάλλιο που παίρνει ο ελληνικός στίβος στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων. Μαζί με αυτό κέρδισε μια θέση στο πάνθεον των μεγάλων Ελλήνων αθλητών. Εγραφα πριν λίγες μέρες πως ο Απόστολος Χρήστου χρειάστηκε λίγες μέρες για να κάνει το ταξίδι από την κόλαση μιας αβάσταχτης τέταρτης θέσης στην κατάκτηση ενός λυτρωτικού μεταλλίου: ο Καραλής για να κάνει κάτι ανάλογο χρειάστηκε τρία χρόνια! Ηταν τέταρτος στο Τόκιο σε εκείνο τον απίστευτο τελικό της βροχής και πήρε χθες το χάλκινο μετάλλιο της προσωπικής του καταξίωσης. Ξεπερνώντας πολλά που θα άντεχαν λίγοι.

Μαθήματα ζωής

Ο Καραλής έχει το χάρισμα των ανθρώπων (κι όχι απλά των αθλητών) που συγκινούν χωρίς να το επιδιώκουν. Μοιάζει επίσης άνθρωπος που μπορεί να τα αφήνει όλα πίσω ακριβώς γιατί είναι εξωστρεφής κι έχει κάνει αυτή του την εξωστρέφεια τρόπο ζωής: ο Καραλής ζει την ζωή του με το πόδι στο γκάζι θεωρώντας πως όλα πρέπει να τα μοιράζεται. Το 2022 μοιράστηκε μαζί μας την δυσκολία του με ένα τρόπο που δεν το έχει κάνει κανείς ποτέ. Και χθες μοιράστηκε την χαρά του με όλους τους δυνατούς τρόπους: με το πανηγύρι του μετά από κάθε επιτυχημένο άλμα του, με τις δηλώσεις του που έμοιαζαν με μικρά μαθήματα ζωής, με τις αφιερώσεις και το δάκρυ του. Αλλά κυρίως με το χαμόγελό του.

Κατάθεση ψυχής

Θυμάμαι το μοναδικό εκείνο στην αθλητική ιστορία της Ελλάδας κείμενό του για την κατάθλιψη το 2022 μετά από μια σεζόν δύσκολη και σκληρή. «Έπειτα από ένα τραυματισμό που είχα κατά τη διάρκεια της σεζόν στον κλειστό στίβο, ακολούθησαν μια σειρά από περιστατικά που καταρράκωσαν εντελώς το ηθικό μου. Για πρώτη φορά φέτος έπαθα κρίση πανικού, η οποία με έκανε να βυθιστώ σε άγχος και κατάθλιψη για αρκετό καιρό. Πίεσα τον εαυτό μου πολύ σκληρά για να αντιστρέψω αυτήν την κατάσταση, αλλά αυτό απλώς έκανε τα πράγματα χειρότερα και δυστυχώς o «κακός» Μανόλο επικράτησε. Ανάγκασα τον εαυτό μου να συνεχίσει τη σεζόν και προσπάθησα να σκέφτομαι θετικά και να απολαμβάνω τους αγώνες όπως πάντα κάνω, αλλά πάντα ένιωθα χαμένος και χωρίς κίνητρο. Είμαι κουρασμένος και πλήρως εξαντλημένος. Σταματάω εδώ τη σεζόν. Χρειάζομαι λίγη ξεκούραση, πρέπει να επικεντρωθώ στην ψυχική μου υγεία για λίγο. Χρειάζομαι να κάνω ένα διάλειμμα για να βρω πίσω το χαμόγελό μου», είχε γράψει ο Καραλής τολμώντας όσο κανείς προηγουμένως να μας παρουσιάσει μια εικόνα που όταν μιλάμε για αθλητές δεν έχουμε στο μυαλό μας. Με μια τόλμη πρωτόγνωρη ο Καραλής μίλησε για πολλά που δεν υποπτευόμαστε όταν μιλάμε για αθλητές: για τον πόνο της αποτυχίας, την αίσθηση ότι όλα μπορεί να είναι τελικά μάταια, τον κλονισμό και τον πανικό, την ανάγκη πριν από τις νίκες και τα ρεκόρ να υπάρχει χαμόγελο. Αυτό το χαμόγελο ξαναβρήκε ο Καράλης κι αυτό του έδωσε το μετάλλιο του.

Η αγάπη για την αλήθεια

Είναι καταπληκτικό το πόσο οι συναθλητές του αγάπησαν εκείνη του την αλήθεια. Ο Καραλής είναι φανερά το αγαπημένο παιδί της ελληνικής αποστολής γιατί ανήκει στην κατηγορία αυτών που έπεσαν και ξανασηκώθηκαν. Παιδί θαύμα στα 17 του, κοντά αλλά όχι στα μετάλλια στους Ολυμπιακούς στα 21 του, ένα βήμα από το να τα παρατήσει όλα στα 22 του και με σχέδιο για το πως θα ανεβεί στο βάθρο των Ολυμπιακών στα 24 του: πως ένα τέτοιο απίστευτο τύπο να μην τον αγαπάς; Η αγκαλιά του Πετρούνια, το καταπληκτικό βίντεο που έδωσε στην δημοσιότητα η Κατερίνα Στρεφανίδη, ακόμα και τα αστεία του με τον Τεντόγλου μαρτυρούν πόσο η αποστολή περίμενε το μετάλλιο του. Αλλά είναι λάθος να μιλάμε για ένα μετάλλιο όταν μιλάμε για τον Καραλή. Στο Παρίσι ο Μανόλο πήρε τρία. Ένα πήρε για τον αγώνα του, ένα γιατί ξαναβρήκε το χαμόγελό του κι ένα του το έδωσε ο ίδιος ο υπερηχητικός Ντoυμπλάντιτς όταν μετά το παγκόσμιο ρεκόρ του που άφησε τον κόσμο άναυδο μίλησε για αυτόν ως πηγή έμπνευσης λέγοντας πόσο τον έσπρωξε να γίνει αυτό που είναι σήμερα, δηλαδή ο μεγαλύτερος αθλητής στίβου του πλανήτη.

Αδύνατον να μην το πάρει

Ο Καραλής έκανε ένα άψογο αγώνα. Πέρασε με την πρώτη όλα τα ύψη μέχρι το 5,90μ υποχρεώνοντας όποιον ήθελε να του πάρει το μετάλλιο να περάσει τα 5,95μ. Επιασε σχεδόν την εφετινή του ατομική επίδοση που είναι 5,93μ. Αυτή τη φορά δεν υπήρχε βροχή, δεν χρειαζόταν έξτρα πείρα, δεν είχε καν ανάγκη την τύχη. Το χαμόγελό του έκανε όλα τα υπόλοιπα: με τόση πίστη, με τόση χαρά, με τόση ενέργεια και τόση αυτοπεποίθηση αυτή τη φορά ήταν αδύνατον να μην πάρει ό,τι αξίζει τρία χρόνια πριν.

«Τώρα που ηρέμησα, σκέφτομαι ό,τι έχω περάσει ως αθλητής, ως άνθρωπος. Τις δυσκολίες, την κατάθλιψη, τον ρατσισμό, τους τραυματισμούς. Μπορώ να πω ότι όλα αυτά με έκαναν τον άνθρωπο που είμαι τώρα. Δυνατό, με αυτοπεποίθηση, ένας τρίτος ολυμπιονίκης. Δεν είμαι ειδικός, ξεπερνάω στιγμές, θα έχω κι άλλες καλές και κακές. Είμαι 24. Αυτό που θέλω να πω στα νέα παιδιά, είναι να πιστεύουν στα όνειρά τους. Είναι πάρα πολύ δύσκολος αυτός ο κόσμος, αλλά με επιμονή και με υπομονή, με πίστη στον εαυτό σου, θα κάνεις πράγματα», είπε ο Έλληνας ολυμπιονίκης πλέον μετά το τέλος του αγώνα. «Θέλω να ευχαριστιέμαι κάθε αγώνα, θέλω να μπαίνω με την καρδιά μου και με την ψυχή μου. Ήθελα ένα μετάλλιο, το είχα πει στην οικογένειά μου. Το πίστευα και όταν βλέπεις γύρω σου τους ανθρώπους σου να πιστεύουν σε εσένα, όλα γίνονται αληθινά. Τα κατάφερα, έβαλα τα κλάματα με τους γονείς μου, τους ευχαρίστησα για την πίστη και για την ενέργεια που μου έχουν δώσει όλα αυτά τα χρόνια» τόνισε. Χαμογελώντας. Που στην περίπτωση του σημαίνει τα πάντα.