Αν υπάρχουν πέντε πράγματα που κάνω στη ζωή μου και ντρέπομαι, το ένα είναι ότι παρακολουθώ κάθε χρόνο τον τελικό της Eurovision. Τον παρακολουθώ πριν την Δάφνη Μπόγκοτα, όταν τον παρουσίαζε η Μακώ Γεωργιάδου και δεν το κρύβω. Και πεθαίνω από την αγωνία για το αν θα δώσουμε το δωδεκάρι στην Κύπρο, κόντρα στην παράγκα των Σκανδιναβών.
Η Μαρίζα Κόχ, μια οπτασία
Ως χώρα παίρνουμε πολύ στα σοβαρά τον διαγωνισμό της Eurovision κι αυτό φάνηκε από την πρώτη μεταπολιτευτική μας συμμετοχή. Στείλαμε τη Μαρίζα Κοχ να θυμίσει στους Ευρωπαίους το δράμα της τουρκικής κατοχής της Κύπρου, αλλά και το ότι η χώρα μας έβγαινε μόλις από μια δικτατορία. Εχει ενδιαφέρον στο βίντεο ότι η σοβαρή ελληνίδα τραγουδίστρια χαριεντίζεται με το φακό κοιτώντας την Ακρόπολη: το πνεύμα της Eurovision την έχει επηρεάσει και την ίδια! Λίγοι γνωρίζουν ότι είναι η ίδια συνθέτρια του τραγουδιού και οι πιο πολλοί θυμούνται την ενδυματολογική εμφάνιση (με μεγάλο μενταγιόν και μαύρη κελεμπία) κάτι ανάμεσα σε Ντέμη Ρούσσο και Καλόγερο Τακ!
Οι στίχοι («Κι αν δείτε ερείπια γκρεμισμένα όι-όι μάνα μ' δεν θα ναι απ' άλλες, απ' άλλες εποχές, από ναπάλμ θα' ναι καμένα όι-όι μάνα μ'» ) δεν συγκίνησαν τους Ευρωπαίους ιδιαίτερα: η Μαρίζα μας τερμάτισε 13η κι ευτυχώς δεν υπήρχαν play out. Την επόμενη χρονιά αφήσαμε τα πολιτικά και στείλαμε την Μπέσυ, τον Πασχάλη, τον Ρόμπερτ Γουίλιαμς και την Μαριάνα, που με το Μάθημα Σολφέζ πήραν την πέμπτη θέση και θα έπαιζαν στο Γιουρόπα λιγκ, αν υπήρχε. Α, το 1981 δώσαμε και το πρώτο δωδεκάρι στην Κύπρο.
Η πορεία της χώρας
Θα μπορούσε κανείς να περιγράψει την μεταπολιτευτική ιστορία της Ελλάδας με βάση τις συμμετοχές και τις απουσίες από τη Eurovision. To 1982, μετά την Αλλαγή και τη νίκη του ΠΑΣΟΚ, αποσύραμε την υποψηφιότητα του Θέμη Αδαμαντίδη με τις «Σαράντα πέντε κοπελιές» καταγγέλλοντας το ευρωπαϊκό φεστιβάλ τραγουδιού ως «πανηγύρι της ευρωπαϊκής μπουρζουαρζίας». Ένα χρόνο μετά (τόσο πήρε στο ΠΑΣΟΚ για να μην έχει προβλήματα με την μπουρζουαρζία), στείλαμε την Κρίστη Στασινοπούλου, μια φωνάρα της εποχής που δεν έκανε την καριέρα που έπρεπε, να τραγουδήσει για τσιγγάνους («Μου λες για τρένα που όλο φεύγουν και για τσιγγάνους που κινούν, και εγώ τα μάτια σου διαβάζω να δω που τρέχουν, που γυρνούν») γιατί ο σοσιαλισμός πρέπει να έχει ανθρώπινο πρόσωπο. Πατώνουμε, οπότε καταγγέλουμε πάλι την Ευρώπη των μονοπωλίων και το 1984 δεν πάμε. Αποχωρούμε και το 1986 και η Ευρώπη γλυτώνει καθώς δεν άκουσε την Πωλίνα και τον Βαγκόν Λι. Γενικά η Ευρώπη δεν τραβάει κανένα ζόρι δυστυχώς, οπότε βάζουμε μπροστά τα μεγάλα όπλα για να την σοκάρουμε: κατεβάζουμε κατά σειρά την Αφροδίτη Φρυδά που τραγούδησε τον «Κλόουν»
(ήξερα να το τραγουδάω απέξω, με έμφαση στο «χαχαχαχα»…) και τον Χρήστο Κάλοου με το «Δικό σου Αστέρι» - πάλι καλά που δεν μας διώξανε από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Η επόμενη τριετία (με Σοφία Βόσσου και το γνωστό σουξέ «Ξαναμπαίνει η Άνοιξη Θάνε» που έγραψε ο Αντρέας Μικρούτσικος για τον αδερφό του Θάνο, την Κλεοπάρτα και την Καιτούλα Γαρμπή) ανοίγει το δρόμο για τον Σημίτη και τον εκσυγχρονισμό. Βέβαια το 1998 έρχεται η ρήξη: πατώνουμε πάλι με τη Διονυσία Καρόκη και την «Κρυφή Ευαισθησία» και για δυο χρόνια δεν συμμετέχουμε για να ξεχαστεί η τραγική αυτή εμφάνιση.
Καταλαβαίνουμε πως η λύση είναι οι επενδύσεις από το εξωτερικό κι επιστρέφουμε με Ελενα Παπαρίζου που κάνει την Ευρώπη να προσκυνήσει – είναι τρίτη, αλλά πρώτη στις καρδιές μας. Από το 2003 και μετά ζούμε την ανάπτυξη και εκτός από τον εθνικό θρίαμβο με την Παπαρίζου έχουμε να επιδείξουμε ένα σωρό θαύματα, όπως π.χ η 7η θέση του Σαρμπέλ (που ένας Θεός ξέρει αν τραγουδάει ακόμα ή αν τραγουδούσε ποτέ). Να επισημάνω ότι στα χρόνια αυτά ήρθε τρίτη και η Καλομοίρα με το «Secret Combination» - κατά άλλους «Secret κομπινεζόν». Και μετά έρχεται η απόλυτη κατηφόρα μαζί με τα μνημόνια: ολοκληρώνεται πέρυσι όταν η Argo αποκλείστηκαν στον ημιτελικό και χωρίς μάλιστα να κάνει τίποτα ο Κύζας.
Δεν είναι για όλους
Η Eurovision δεν είναι για όλους και το ξέρουμε. Ο Σάκης Ρουβάς το 2004 πήρε την τρίτη θέση, αναγκάζοντας τον Μητροπολίτη Πειραιά να μεταφράσει τους στίχους τους στίχους του Shake it στα ελληνικά και να τον καταγγείλει – δεν κάνω πλάκα. Ξαναπήρε μέρος πέντε χρόνια αργότερα, λέγοντας το ίδιο τραγούδι απλά το έλεγαν Τhis is our night, και ήρθε ένατος – τουλάχιστον το πράγμα βοήθησε τον Γιώργο Μητσικώστα να του κάνει μια ιστορική φάρσα. Η Αννα Βίσση επίσης δεν το έχει με την Eurovision. Το 2006, τραγουδώντας εντός έδρας, ήρθε 9η κι από τότε δεν θυμάμαι να ξαναέκανε επιτυχία – εξαιρώ τις «τσούλες» γιατί για πολλές ήταν αυτοβιογραφικό και ταυτίστηκαν. Η «απόλυτη» πρωτοεμφανίστηκε σε Eurovision (σε ηλικία δώδεκα χρονών;) το 1980 και ήρθε 13η.
Tον Γιάννη Δημητρό που ήρθε 8ος ένα χρόνο αργότερα κανείς δεν τον ξέρει και κανείς δεν τον είπε απόλυτο σταρ. Τουλάχιστον το τραγούδι που είπε το 1980 (Οττο στοπ) ήταν προφητικό αφού πρόβλεψε τον ερχομό του Οττο Ρεχάγκελ. Προφητικό ήταν και ότι στην Αθήνα νίκησαν τα τέρατα. Δεν το καταλάβαμε τότε, αλλά σε λίγο τα είδαμε: ΔΝΤ, Ολι Ρεν, Σόιμπλε και κάμποσοι δικοί μας έκαναν τους Lordi τελικά συμπαθέστατους. Πάντως η θέση που τερματίζει ένας τραγουδιστής και το σουξέ που κάνει είναι δυο πράγματα διαφορετικά. Κανείς δεν θυμάται τον Αλκαίο ή το Λούκα Γιώργα που μπήκαν στην οκτάδα. Κανείς, όμως, δεν ξέχασε τον μεγάλο Μιχάλη Ρακιντζή, η εμφάνιση του οποίου, ως ανάμνηση ακόμα και σήμερα μας συγκλονίζει. Και τίποτα να μην είχε κάνει μετά το S.A.G.A.P.O (έκανε;), αρκούσε εκείνη η ιστορική ερμηνεία για να τον θεωρούμε σημαντικότερο ακόμα και από την Παπαρίζου. Η τη Μαρίζα Κόχ.
Θέλουμε τύχη
Τι θα κάνουμε απόψε; Δεν ξέρω. Το τραγούδι που στείλαμε θυμίζει άλλα διακόσια πενήντα. Η Ντέμη είναι συμβατικά καλή – δεν θα ενθουσιάσει, δεν θα ξεχωρίσει, δεν θα απογοητεύσει, αλλά δύσκολα θα μπει δεκάδα. Η κρυφή μου ελπίδα είναι να γινόταν ένα θαύμα και να κερδίζαμε πάλι. Και να διοργανώναμε του χρόνου τον τελικό στο Πανθεσσαλικό, με διοργανωτή τον Λασκαράκη, ξύλο στην αερογέφυρα, νίκη πέτσινου τραγουδιού και ενστάσεις για να αφαιρεθούν έξι βαθμοί από τον πρώτο. Αλλά που τέτοια τύχη…
