Ο Ολυμπιακός αποχαιρέτησε την Ευρώπη προσφέροντας κάτι που είχε λείψει φέτος στους οπαδούς του: ένα ματς που θα έχουν να θυμούνται. Σε μια τόσο κακή χρονιά νομίζω αυτό ήταν το περισσότερο που μπορούσε.

Η ισοπαλία που απέσπασε από τη Φράιμπουργκ δεν του αρκεί για να έχει ελπίδες να συνεχίσει έστω στο Conference League διότι η Ναντ κέρδισε την Καραμπάκ: η πίκρα της ιστορίας είναι ότι όλα αυτά έγιναν στις καθυστερήσεις των παιγνιδιών. Ο Ολυμπιακός δέχτηκε την ισοφάριση από τον Κίμπλερ μετά από εκτέλεση κόρνερ στο 93΄και η Ναντ στο ίδιο περίπου λεπτό βρήκε το γκολ της νίκης με τον Κανάγκο. Η Ναντ ήταν και τυχερή: άνοιξε το σκορ μετά από ένα λάθος του τερματοφύλακα των Αζέρων, και η Καραμπάκ είχε δοκάρι με τον Κάντζι ενώ το ματς ήταν στο 1-1. Αλλά κι ο Ολυμπιακός για να κρατήσει το 0-1 που θα του έδινε την δυνατότητα να παίξει με τους Γάλλους ένα τελικό στο Φάληρο στην τύχη επένδυσε: στην τύχη να έχει ένα τερματοφύλακα σε τρομερή βραδιά. Ο Αλέξανδρος Πασχαλάκης με τέσσερις τρομερές επεμβάσεις στο τελευταίο μισάωρο επιχείρησε να σταματήσει μόνος την Φράιμπουργκ και έφτασε τρία λεπτά από το να το καταφέρει. Μόνο που τα λεπτά στο τέλος κυλούσαν μαρτυρικά: η πολιορκία των Γερμανών ήταν τρομακτική καθώς ο Ολυμπιακός δεν μπορούσε ούτε τη μπάλα να κρατήσει, ούτε να βγει από την περιοχή και να αμυνθεί λίγο πιο ψηλά.

Δεν έγινε μάθημα  

Κρίμα γιατί το κακό φινάλε ήρθε μετά από ένα σπουδαίο πρώτο ημίχρονο. Παρά την πειραματική του άμυνα (δεξιά ο Αβιλα, στόπερ οι Μπα και Ντόι και αριστερά ο Βρουσάι), ο Ολυμπιακός προηγήθηκε με τον Ελ Αραμπί, είχε δυο τεράστιες ευκαιρίες με τον Μασούρα και τον Μπιέλ και παρόλο που οι γηπεδούχοι ανέβηκαν στο δεύτερο ημίχρονο και στην επανάληψη μπορούσε να γίνεται επικίνδυνος στους κενούς χώρους. Αλλά αφήνεις στον αντίπαλο τη μπάλα και η άμυνα σου δεν είναι από αυτές που εμπνέουν εμπιστοσύνη, είναι αδύνατο να αντέξεις: το είδαμε στα ματς με την Μακάμπι, την Σλόβαν, την Ναντ, τον Απόλλωνα Λεμεσού στο Καραϊσκάκη. Όλα παθήματα που δεν έγιναν μαθήματα.

Η ενδιαφέρουσα ερώτηση είναι γιατί. Για την ακρίβεια η ερώτηση είναι πως γίνεται μια ομάδα με τρεις διαφορετικούς προπονητές, έξι (!) διαφορετικούς κεντρικούς αμυντικούς, τέσσερις διαφορετικούς ανασταλτικούς κόφτες και δυο διαφορετικούς τερματοφύλακες να δέχεται σε πέντε διαφορετικά ματς γκολ στις καθυστερήσεις από πέντε διαφορετικές ομάδες. Είναι δύσκολο να το εξηγήσεις. Αλλά δεν μπορώ να μην μπω στον πειρασμό να πω την γνώμη μου.

Γιατί συμβαίνει αυτό

Όταν κάτι συμβαίνει διαρκώς αυτό γίνεται για μικρούς και μεγάλους λόγους – θέλω να πω ότι υπάρχουν πάντα λεπτομέρειες, που είναι διαφορετικές, αλλά και κάποια αιτία μεγαλύτερη που όλα αυτά τα συνδέει. Αν σταθούμε στα γκολ που ο Ολυμπιακός έχει δεχτεί στην Ευρώπη φέτος στις καθυστερήσεις από το ξεκίνημα θα παρατηρήσουμε πως είναι όλα διαφορετικά. Ο Ολυμπιακός έχει δεχτεί δυο γκολ από εκτελέσεις κόρνερ (στην Μπρατισλάβα από τη Σλόβαν και χθες) όμως κι αυτά τα γκολ δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους: στη Μπρατισλάβα η άμυνα είχε επιτρέψει στους γηπεδούχους να εκτελέσουν το κόρνερ με πάσα και να βάλουν τη μπάλα στην περιοχή χωρίς πίεση, χθες το χτύπημα ήταν άμεσο.

Δεν υπάρχει τίποτα το κοινό στα γκολ αυτά πέρα από κάτι που αποδεικνύεται καθοριστικό: σε όλες τις περιπτώσεις μιλάμε για γκολ που προέκυψαν μετά από διαστήματα μεγάλης οπισθοχώρησης του Ολυμπιακού και μεγάλης πίεσης του αντιπάλου. Ενώ τα γκολ είναι διαφορετικά, ο τρόπος που παίζει ο Ολυμπιακός (επαναλαμβάνω με τρεις διαφορετικούς προπονητές) είναι απολύτως όμοιος: μετά από ένα διάστημα ελέγχου του παιγνιδιού (διαφορετικού μάλιστα σε διάρκεια κατά περίσταση) ακολουθεί μια πλήρης οπισθοχώρηση, αλλά και μια αδυναμία να πάρει κάτι η ομάδα από τους παίκτες που έρχονται από το πάγκο.

Χθες πχ από την περίφημη τριπλή αλλαγή στο 80΄και την είσοδο του Ουι Τζο, του Βαλμπουενά και του Ρέτσου ο Μίτσελ δεν πήρε απολύτως τίποτα – ίσως γιατί και οι τρεις αυτοί παίκτες ήταν εντελώς ακατάλληλοι για το συγκεκριμένο ματς. Ο Κορεάτης φορ είναι ένας παίκτης περιοχής: μακριά από αυτή η παρουσία του δεν έχει απολύτως κανένα νόημα. Ο Βαλμπουενά είναι ακόμα χρήσιμος σε ματς που ο Ολυμπιακός πιέζει: η ιδέα ότι θα μπει μέσα, θα κρατήσει μπάλα και θα πάρει ένα φάουλ πχ «για να αναπνεύσει η ομάδα» ανήκει στη δεκαετία του ‘80. Κι ο Ρέτσος ήταν λιγότερο χρήσιμος από κάποιον που θα μπορούσε να βοηθήσει τον Ρέαπτσουκ που στα αριστερά υπέφερε μόνος του, όταν ο Μασούρας έμεινε από δυνάμεις.

Ο Ολυμπιακός και χθες (όπως σίγουρα και στα ματς με την Νάντ, την Μακάμπι, την Σλόβαν, τον Απόλλωνα στο Καραϊσκάκη) χρειαζόταν παίκτες να ταπώσουν στο πλάι και να τον βοηθήσουν να ανεβεί: ίσως ο Μπουχαλάκης με το ύψος του και ο Αγκιμπού με τα πνευμόνια του να ήταν πιο χρήσιμοι. Αλλά και πάλι δεν ξέρω αν θα μπορούσε το αποτέλεσμα να είναι διαφορετικό για ένα λόγο: διότι το κοινό χαρακτηριστικό σε όλα αυτά τα ματς ήταν η άρνηση του Ολυμπιακού μετά από ένα σημείο να κάνει κάτι περισσότερο από το να υπερασπιστεί το αποτέλεσμα. Αυτό πλήρωσε φέτος σε μια σειρά από περιπτώσεις κι αυτό είναι που θα πρεπε να προβληματίσει.

Η πίστη στο αποτέλεσμα

Ο Ολυμπιακός μοιάζει από την αρχή της σεζόν να πιστεύει πως ένα καλό αποτέλεσμα, όπως μια νίκη εκτός έδρας, θα του διώξει το άγχος, θα αλλάξει ως δια μαγείας τα πάντα, θα φέρει στους οπαδούς και στους διοικούντες του την χαρά που ψάχνουν και για αυτό θα βρει την ηρεμία του. Δεν ισχύει τίποτα τέτοιο: οι ομάδες αφήνουν πίσω μαύρες περιόδους, όχι χάρη σε ένα αποτέλεσμα, αλλά χάρη σε ένα καλύτερο παιγνίδι. Σαν αυτό που έκανε ο Ολυμπιακός χθες στο πρώτο ημίχρονο πχ.

Αν υπάρχει κάτι που κάποιος θα μπορούσε να κρατήσει, όχι από το χθεσινό ματς, αλλά από όλη την εφετινή παρουσία του Ολυμπιακού στην Ευρώπη είναι το χθεσινό του πρώτο ημίχρονο. Οποιος άκουσε τη σύνθεση είπε ότι ο Μίτσελ τρελάθηκε. Ο Βρουσάι ήταν να απορείς πως θα έπαιζε στα αριστερά, όταν το αριστερό πόδι το έχει μόνο για να περπατάει. Το δίδυμο Ντόι – Μπα προκαλούσε ερωτηματικά, μην πω και φόβο. Το 4-4-2 έμοιαζε διάταξη εντελώς λανθασμένη για τις ανάγκες του ματς. Κι όμως ο Ολυμπιακός στάθηκε εξαιρετικά γιατί δεν κλείστηκε, γιατί η άμυνα του ανέβαινε πολύ, γιατί ο Εμβιλά και ο Χουάνκ έβγαζαν τη μπάλα σωστά και έκοβαν (κυρίως ο Γάλλος) τα πάντα και γιατί οι τέσσερις μπροστά (Μασούρας, Ελ Αραμπί, Μπιέλ, Γκάρι Ροντρίγκες) συνεργάστηκαν και γύριζαν να βοηθήσουν, τόσο ώστε ο Ολυμπιακός περνούσε από κάτι που έμοιαζε σε 4-6-0 και κάτι που έμοιαζε 4-2-4.

Ο Μίτσελ πήρε το γνωστό ισπανικό ρίσκο να παρατάξει την ομάδα του καθ΄ εικόνα και ομοίωση της Φράιμπουργκ χωρίς να φοβάται τα ένας εναντίον ενός: όλα τα άλλα τα έφερε η ενέργεια και το τρέξιμο. Ο Ολυμπιακός με παίκτες που έτρεχαν πέτυχε γκολ, είχε δυο τεράστιες ευκαιρίες και ακόμα και στο δεύτερο ημίχρονο, όταν εξαιτίας της αλλαγής του γυάλινου δυστυχώς Ροντρίγκες, έγινε πιο προβλέψιμος, ο Ολυμπιακός έφτασε τέσσερις πάσες από το 0-2: εγωισμοί και καίριες παρεμβάσεις της γερμανικής άμυνας στάθηκαν ο βασικός λόγος που δε βρέθηκε η κατάλληλη πάσα, ενώ προϋποθέσεις υπήρχαν. Όλα αυτά βέβαια όσο ο Ολυμπιακός έπαιζε: όταν σταμάτησε να το κάνει είδαμε το σόου το Πασχαλάκη και το γκολ των Γερμανών στις καθυστερήσεις – ένα έργο που έχουμε ξαναδεί, αυτά που έγιναν στο πρώτο ημίχρονο ήταν για φέτος καινούργια.

Πέταξε την συνταγή

Το κακό στην περίπτωση του Ολυμπιακού είναι πως τη συνταγή που ακολούθησε επιτυχημένα στο πρώτο ημίχρονο την ήξερε και την άφησε στην άκρη για λόγους που ποτέ δεν κατάλαβα. Το ματς που κάνει για μια ώρα στη Γερμανία μοιάζει με το ματς που έκανε πέρυσι στην Τουρκία με την Φενέρ, που έκανε στο Μπέργκαμο στο πρώτο ημίχρονο (όσο και άντεξε να τρέχει), που έκανε δυο φορές στα χρόνια του Μαρτίνς στο Εμιρετς με την Αρσεναλ, που έκανε κάποτε με τη Γουλβς κτλ. Σε όλα αυτά τα ματς ο Ολυμπιακός αμυνόταν σωστά κι έτρεχε, πρόσεχε στα μετόπισθεν και χτυπούσε στις κόντρες, πρέσαρε με χαφ πραγματικά και είχε στην επίθεση παίκτες που τιμωρούσαν. Τα πέταξε όλα αυτά μάλλον ελαφρά τη καρδία, με τα χειροκροτήματα οπαδών που θέλουν «ονόματα» και ντρίπλες και έκτοτε προσπαθεί να παίζει κατενάτσιο για κανα μισάωρο, για να κρατήσει ένα γκολ χωρίς κι αυτό να το αγαπάει για να το κάνει σωστά. Και χωρίς να έχει αμυντικούς που να μπορούν να το υπηρετήσουν βέβαια.

Φέτος υπήρξαν μόνο βήματα προς τα πίσω. Ελπίζω τουλάχιστον να κατάλαβαν το γιατί....