Ενας από τους γνωστούς νόμους του σοφού Μέρφι λέει πως αν τα πράγματα είναι να πάνε άσχημα, θα πάνε χειρότερα. Το σκεφτόμουνα ακούγοντας τον Αμπέλ Φερέιρα, τον προπονητή του ΠΑΟΚ, μετά το τέλος του χθεσινού ματς της ομάδας του με τον Παναθηναϊκό. Καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο να μιλήσει κάποιος μετά από ένα τέτοιο παιγνίδι: οι χαμένες ευκαιρίες είναι τόσες πολλές που δημιουργούν θυμό και θολούρα, ακόμα και στους γεννημένους ψύχραιμους, όπως είναι ο καλός προπονητής του ΠΑΟΚ. Αλλά από την άλλη η σύγχυση στις δηλώσεις δείχνει ότι το μυαλό δεν είναι καθαρό: τον άνθρωπο μάλλον τον τρέλαναν.

Τούμπα και προβλήματα

Αφού εστίασε στο γεγονός ότι ο ΠΑΟΚ έπρεπε να κερδίσει, πράγμα με το οποίο δεν διαφωνεί πιστεύω κανένας λογικός άνθρωπος, ο Φερέιρα είπε δυο πράγματα που δείχνουν το τεράστιο άγχος του. Είπε αρχικά πως η ομάδα του ήταν βελτιωμένη, όπως βελτιωμένη ήταν και στο δεύτερο ημίχρονο του ματς με τον Ολυμπιακό στην Τούμπα. Κι έκλεισε λέγοντας πως ο Βιερίνια του ζήτησε αλλαγή και πως τα προβλήματα τραυματισμών που αντιμετωπίζει είναι πρωτοφανή.

Νομίζω πως αν ο Φερέιρα είδε βελτίωση του ΠΑΟΚ στο δεύτερο ημίχρονο στην Τούμπα μάλλον έχει κατεβάσει πολύ τον πήχη των απαιτήσεών του. Ο ΠΑΟΚ στην Τούμπα, έχοντας την υποχρέωση να επιτεθεί καλύτερα για να πάρει κάτι από το ματς, το οποίο έχανε με 0-1, δεν κατάφερε να κάνει παρά μόνο δυο σουτ: κανένα μάλιστα στην αντίπαλη εστία. Αν κάτι θα έπρεπε να τον προβληματίσει είναι ότι και χθες στο ΟΑΚΑ ο ΠΑΟΚ, μετά μάλιστα από ένα σπουδαίο από κάθε άποψη πρώτο ημίχρονο, δεν κατάφερε να κρατήσει τη μπάλα και να επιτεθεί σωστά μολονότι μάλιστα άλλαξε η μισή ενδεκάδα του! Ο Παναθηναϊκός στο δεύτερο ημίχρονο, μετά τις εύστοχες παρεμβάσεις του Γιώργου Δώνη ανέβασε στροφές: ο ΠΑΟΚ όχι. Οσο για τους τραυματισμούς αυτό που θεωρεί πρωτόγνωρο συμβαίνει σε όλες τις ομάδες!

Φέτος ο Ολυμπιακός έχασε τον καλύτερο Ελληνα παίκτη του καλοκαιριάτικα, τον Κώστα Φορτούνη, δεν είχε τον Λάζαρο Χριστοδουλόπουλο, έχασε τον Σουντανί τη στιγμή που ήταν δεύτερος σκόρερ της ομάδας, έχασε τον Σεμέδο την ώρα που τον είχε περισσότερο ανάγκη, δεν είχε στο μισό πρωτάθλημα τον Σισέ, είχε στα πιτς για καιρό τον Βαλμουενά και τον Γκιγιέρμε κι έπαιξε στην Τούμπα με ένα 17χρονο τερματοφύλακα στο κύπελλο γιατί οι δυο του τερματοφύλακες ήταν τραυματίες! Δεν υπάρχει ομάδα που να είχε τόσα προβλήματα γιατί φέτος όλοι οι υπόλοιποι στην Ευρώπη αποκλείστηκαν πολύ νωρίς, όμως και η ΑΕΚ π,χ που από τον ΠΑΟΚ έφτασε να διεκδικεί τη δεύτερη θέση τραυματισμούς είχε ουκ ολίγους. Εχασε για μήνες τον Τσιγκρίνσκι, που παραμένει ο σοφότερος αμυντικός της, έχασε τον Γαλανόπουλο τη στιγμή που ανέβαινε, δεν είχε τον Ολιβέιρα που ήταν ο πρώτος της σκόρερ για καιρό, δεν είχε τον Λόπεζ, ενώ ακόμα κι ο Αραούχο ξεκίνησε τα play off λαβωμένος.

Ο ΠΑΟΚ έχασε τον Ζαμπά, που όμως ήθελε καλοκαιριάτικα να τον πουλήσει. Τώρα έχασε και τον Ντούγκλας και τον Μίσιτς – απώλειες αναμφίβολα σημαντικές, αλλά προέκυψαν όταν ο πρώτος στη βαθμολογία έχει ξεφύγει. Ολοι οι άλλοι που τραυματίστηκαν είναι είτε μεγάλα παιδιά, είτε παίκτες που είχαν πρόσφατα τραυματισμούς σοβαρούς: δυστυχώς τα προηγούμενα πάντα δημιουργούν προβλήματα, όταν τα ματς διαδέχονται το ένα το άλλο. Είναι εκτός ποδοσφαιρικής λογικής να πιστεύεις πως οι επτά παίκτες πάνω από τριάντα χρονών που έχεις στο ρόστερ θα σου βγάλουν σεζόν σαν εικοσάρηδες. Αν δεν τραυματιζόταν ο Κρέσπο, θα το πάθαινε ο Βαρέλα, αν δεν πονούσε ο Βιεϊρίνια, θα πονούσε ο Μάτος, αν δεν δυσκολευόταν μετά την επέμβαση ο Μαουρίσιο, θα χε προβλήματα ο Μπίσεσβαρ - ο Βέρνμπλουμ στα 34 απλά νοσταλγεί τις ωραίες μέρες. Αν οι παίκτες περάσουν μια ηλικία πρέπει να χρησιμοποιούνται προσεχτικά και όσο πρέπει. Κι ο Ολυμπιακός έχει φέτος τον Τοροσίδη και τον Αβραάμ Παπαδόπουλο, αλλά δεν βασίστηκε πάνω τους.

Που να είχε και ευρωπαϊκά ματς…

Δεν τα ξέρει αυτά ο Πορτογάλος; Φυσικά και τα γνωρίζει, αλλά τι να κάνει; Οι πιο πολλοί από τους μικρότερους ηλικιακά παίκτες που είχε στα χέρια του φέτος βελτιώθηκαν. Ο Γιαννούλης (όταν δεν ρίχνει αγκωνιές…) είναι πιθανότατα ο καλύτερος παίκτης του ΠΑΟΚ. Ο Λημνιός έκανε ένα σπουδαίο πρωτάθλημα – απλά είναι λίγο δύσκολος στο γκολ. Ο πραγματικά άτυχος Μίσιτς ήταν η αποκάλυψη της χρονιάς. Ο Ινγκασον έδειξε τη χρησιμότητα του. Ο Πέλκας, αν και χωρίς σταθερότητα, σίγουρα βοήθησε κι ο Σφιντέρσκι είναι ο πρώτος σκόρερ της ομάδας. Αλλά αυτοί δεν μπορούν να σηκώσουν την ευθύνη – ο ΠΑΟΚ στήθηκε πάνω σε πολύ μεγάλα παιδιά κι αν είχε ευρωπαϊκά ματς θα είχε μείνει πίσω πολύ πιο νωρίς.

Ο Φερέιρα στήνεται στον τοίχο όλη τη σεζόν γιατί δεν μπορεί να κάνει νέους τον Βιερίνια, τον Κρέσπο, τον Μπίσεσβαρ και τους υπόλοιπους. Η πίεση τον κάνει να πνίγεται από το άγχος. Χθες στο ΟΑΚΑ προετοιμάζει το παιγνίδι άψογα. Αλλάζει όλη την άμυνα (με τον Βιερίνια δεξιά, τον Γιαννούλη αριστερά και τον Ινγκασον δίπλα στον Βαρέλα), αλλά κυρίως μεταβάλει την μεσαία γραμμή φτιάχνοντας ένα νέο δίδυμο κεντρικών χαφ (Εσιτί, Ελ Καντουρί) και χρησιμοποιώντας τον Πέλκα πίσω από τον Ακπομ. Με πολύ κόσμο με όρεξη για τρέξιμο μεσοεπιθετικά, ο ΠΑΟΚ ανεβαίνει πολύ στο γήπεδο και πιέζει: οι μέσοι του Παναθηναϊκού εξαφανίζονται, ο ΠΑΟ δεν μπορεί να χτίσει τίποτα κι ο Διούδης κάνει θαύματα. Αλλά αρκούν δυο αλλαγές του Δώνη (ο Αγιούμπ αντί του Ζαχίντ κι ο Ανουάρ αντί του Χατζηζιοβάνη) για να πάρει ο ΠΑΟ λίγα μέτρα και να κυκλοφορεί λίγο καλύτερα την μπάλα. Και ο Φερέιρα στο δεύτερο ημίχρονο πνίγεται από το άγχος και ξηλώνει το πουλόβερ. Η έξοδος του Ελ Καντουρί γίνεται πολύ νωρίς και δεν έχει νόημα. Ο κόουτς δεν τολμά να βάλει τον Ροντρίγκο αντί του τραυματία Βιερίνια γιατί μάλλον φοβάται τη γκρίνια του Μάτος. Η ιδέα να πάει ο Λημνιός αριστερά και να παίξει ο Λάμπρου «δεκάρι» είναι μια καταστροφή. Οι αλλαγές που θα πρεπε να είναι όπλο, γίνονται μπούμεραμγκ. Ο ΠΑΟΚ, αντί να βρει τη φάση που ψάχνει με μεθοδικότητα, ξαναπαίζει στο δεύτερο ημίχρονο όπως στην Τούμπα με τον Ολυμπιακό, δηλαδή αγχωμένα και προβλέψιμα.

Χωρίς άγχος θα παίξει καλύτερα

Ο Φερέιρα είναι ένας άνθρωπος μόνος. Η ομάδα του θα παίξει καλύτερα όταν κι αυτός και οι παίκτες του αποβάλουν το άγχος τους, αλλά το πρόβλημα είναι γενικό και δεν είναι μόνο του προπονητή.  Κανονικά ο καλός Αμπέλ θα έπρεπε να πει στο τέλος του ματς «πρώτη φορά στην καριέρα μου φταίω μόνο εγώ για ό,τι συμβαίνει σε μια ομάδα που φτιάξανε άλλοι». Αλλά όπως λέει κι ο Μέρφι «αν κάτι είναι λάθος, αν προσπαθείς να το δικαιολογήσεις, θα γίνεις μέρος του λάθους κι εσύ».